Μετά την καταιγίδα
Λίγο καιρό πιο πριν δεν μπορούσα να γράψω γιατί δεν άντεχα τη μυρωδιά του σάπιου που έβγαινε από μέσα μου. Τώρα πάλι μου φαίνεται ότι έχω πάθει υπεροξυγόνωση. Και με την κυριολεκτική, αλλά και με τη μεταφορική έννοια του όρου. Ποιά είναι αυτή η μεταφορική έννοια, θα με ρωτήσεις τώρα. Σαν πολλά να ρωτάς, θα σου απαντήσω εγώ.Έφυγα σχεδόν σαν κυνηγημένη. Μπορεί και να ήμουνα κιόλας. Δεν ξέρω αν το έχεις πάθει ποτέ. Να σου φαίνεται ο κόσμος όλος τόσο μικρός, που να θέλεις να πάρεις έναν καθρέφτη, να τον χώσεις μπροστά στη μούρη του και να τον δεις να πρασινίζει και να βαριανασαίνει από τη σοκαριστική συνειδητοποίηση της μικρότητάς του.
Έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ τις προάλλες με θέμα τους ψηλούς ανθρώπους. Για την ακρίβεια, ανθρώπους-γίγαντες, για τα δεδομένα όλων ημών των φυσιολογικών θνητών. Ήταν λοιπόν ένας πολύ συμπαθής αδύνατος τυπάκος με γυαλάκια, που αποφάσισε να καταρρίψει το ρεκόρ του πιο ψηλού ανθρώπου στην Μεγάλη Βρεττανία. Η επίσκεψή του στον ορθοπεδικό τον συνέτριψε. Η διάγνωση ήταν ότι όχι απλά δεν ψήλωνε πλέον, όπως ο ίδιος νόμιζε, αλλά συρρικνωνόταν, λόγω κύρτωσης που είχε αναπτυχθεί στην πλάτη του με το πέρασμα των χρόνων. Η έκφραση στο πρόσωπό του όταν ο γιατρός του το αποκάλυψε, ήταν συγκλονιστική. Ήταν φανερό ότι γκρεμίστηκε το σύμπαν του, όπως το είχε χτίσει ο ίδιος μέσα του πετραδάκι-πετραδάκι. Αντί να ανησυχεί για τις επιπτώσεις που έχει η υπέρμετρη ανάπτυξη ενός ανθρώπινου σώματος και τα αποτελέσματα που αυτό θα είχε μελλοντικά στην υγεία και στην ίδια του τη ζωή, αυτός προτίμησε να κοιτάζει το γάιδαρο στα δόντια. Και στεναχωρέθηκε κιόλας, επειδή ο γιατρός δεν του βρήκε κανένα σφράγισμα.
Κάπως έτσι μου φάνηκε ο κόσμος. Ένα τόσο δα μικρό κάτι που θαρρεί πως είναι γίγαντας, που δεν αποτελεί καν μία αυτόνομη ύπαρξη, μόνο έναν ξενιστή που θρέφεται και παρασιτεί εις βάρος ανθρώπινων σωμάτων. Τόσο τιποτένιο όσο ο πολιτικός που ψεύδεται και καταπατεί δημοκρατίες και δίκαια, όσο ο δημοσιογράφος που ορύεται και μπουρδουκλώνει την πληροφόρηση του πολίτη με μία (επιτυχημένη ασφαλώς) εμφάνιση σε τσίρκο, όσο ο γιατρός που μέσα από το θάνατο και την αγωνία βγάζει το χαρτζηλίκι του για τις δύσκολες μέρες. Θα μου πεις, έτσι είναι ο κόσμος, ποιός να τον αλλάξει; Εσύ κι εγώ;...
Εδώ είναι ήσυχα. Η αρχή κάπως δύσκολη, αλλά εντελώς αναμενόμενη. Κι άλλωστε, πόσο δύσκολη μπορεί να είναι μία αρχή από τη στιγμή που υπάρχει μία στέγη κι ένα πιάτο φαϊ πάνω απ' όλα τ' άλλα; Οι συνθήκες και τα χρονικά περιθώρια με ευνόησαν με έναν πολύ περίεργο τρόπο, κι αυτό θα ήμουν άνθρωπος πολύ αχάριστος αν δεν το παραδεχόμουν. Εδώ και μία εβδομάδα έχω βρει πάλι την ευλογία του προσωπικού μου χώρου, ξέρω πλέον ότι η πορεία μου μέχρι εδώ δεν είναι ούτε ήτανε ποτέ τυχαία εξ' αιτίας αυτού ακριβώς του παράγοντα - αυτός ήτανε πάντα το τελικό αποζητούμενο. Κι ίσως να συνεχίσει να είναι μέχρι το τέλος.
Σκέφτομαι πολύ τη γιαγιά μου. Μερικές φορές μπορεί να περπατάω στο δρόμο και να με παίρνουν τα κλάμματα. Πριν δώδεκα χρόνια, από αυτά εδώ τα ίδια τα λημέρια την έπαιρνα τηλέφωνο να της πω τα νέα μου, να μου πει κι εκείνη τα δικά της. Κάπου μία στο τόσο, σκέφτομαι και τα λουλούδια μου. Άκουσα ότι χιόνισε κάτω, τα νυχτολούλουδα μπορεί και να ξεράθηκαν, το γιασεμί θα έχει καεί. Μερικές στιγμές εμφανίζονται στιγμιότυπα, σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από τη θέα που είχα από το μπαλκόνι μου, αλλά είναι παροδικές, και εν τέλει δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτό ακριβώς: ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Το περπάτημα είναι ψυχική ανάταση. Η δουλειά είναι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Η νοοτροπία είναι παντελώς διαφορετική. Είναι η νοοτροπία του μαλάκα, όπως πολλές φορές έχω ακούσει να χαρακτηρίζεται από κοντινούς μου ανθρώπους. Από την άλλη, η μάνα μου πάντα τό ΄λεγε ότι έχω βγει μαλάκας, σαν τον πατέρα μου.
Μερικές φορές τα πάντα μου φαίνονται δύσκολα. Ύστερα κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι είμαι εδώ. Και τότε όλα μου φαίνονται εύκολα κι αβίαστα, όπως είναι όταν αλείφεις το βούτυρο πάνω σε μία φέτα αφράτο ψωμί. Θέλω να πιάσω ανθρώπους από το χέρι και να τους πω πόσο τους αγαπάω και πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον, ευγνωμονώ την τύχη μου που ξέρω ότι υπάρχουν γύρω μου εκείνοι που με αγαπούν γι αυτό που είμαι, ακόμα κι αν αυτό αναφέρεται σε χρόνο ενεστώτα και όχι μέλλοντα. Και τί με νοιάζει εμένα για τον μέλλοντα χρόνο; Θα σε νοιάξει, μου λέει από μέσα μου ο κόσμος που δεν έχει υπόσταση.
Και είναι αυτή η στιγμή που γυρίζω και τον κοιτάζω όπως ακριβώς πρέπει να τον κοιτάξω. Με δύο καθρέφτες διπλής όψης μέσα στις κόρες των ματιών μου. Γι αυτά που πέρασαν και γι αυτά που είναι τώρα. Όχι γι αυτά που θα έρθουν.
Όχι με τον τρόπο που θα μου υποβάλλει αυτός.
Κι επειδή με έπιασε έπαρση, αυτό για σένα. Αλλά πιο πολύ για μένα.
posted by mindstripper @ 2/03/2008 02:10:00 am
12 Comments:
Μου φαίνεται ότι είδα το δωμάτιό μου... Πολλά φιλιά!
Κουράγιο!
Τώρα, πρέπει να αντέξεις την ευτυχία του να υπάρχεις.
:Ρ
Ο κόσμος μας βασίζεται πολύ στη μηχανική. Γι' αυτό έχουμε και τριβές, και απώλειες και απώλειες και απώλειες, λέμε.
Και αυτό που ζούμε και αντέχουμε, πίστεψέ με, ούτε ο Σούπερμαν δεν θα το άντεχε. Είμαστε υπερήρωες γλυκειά μου.
φιλί
Η νοοτροπία του μαλάκα; Χμ... πολύ σχετικό τελικά. Ας είναι κάπως πολιτισμένος και δεν πειράζει, ας είναι και λίγο μαλάκας.
Παρά ένας αδιάφορος ξερόλας, πνιγμένος στα σκατά της μιζέριας του...
Μια χαρά με φαίνεσαι!!
one joy!
Ζηλεύω...
(Αλλά χαίρομαι κιόλας, που βρήκα επιτέλους κάποιον που να έχει πρόσβαση στα αγαπημένα μου supplies απο τα Boots):)
τελικά βγήκε το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα (;)
Κουρούνα... Kαι εγένετο η σκιουροσκοτώστρα. :-P
Μανταλένα, αυτό που ζούμε είναι δικό μας δημιούργημα. Ο Σούπερμαν πάω στοίχημα θα του είχε βάλει φωτιά και θα το είχε κάψει. Ή να το πω κι αλλιώς, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ αυτός. Πολλούς χαιρετισμούς από το Βορρά.
Χουανίτα μου, καλά και κακά παντού. Το μόνο που διαφέρει είναι το ποσοστό του συμβιβασμού και κατά πόσο αυτός είναι κατά ένα μέρος αναγκαστικός ή όχι. Στην ουσία βέβαια συμφωνώ μαζί σου. :-)
0 com, σαλούτ και φιλιά πολλά! :-)
Me:Moir, ανταλάσσεται συσκευασία Noxzema των 20 τεμαχίων με κρέμες από τα Boots και συνολάκια από τα Debenhams. Τ' αφεντικό αν δεν τρελλάθηκε, θα τρελλαθεί συντόμως. Φιλιά.
Blueprints, όχι, νομίζω πως το ουράνιο τόξο δεν έχει βγει ακόμα. Αλλά η νηνεμία είναι πολύ όμορφο πράγμα. Και τα χρώματα είναι πιο ζωντανά κι από ζωγραφιά μικρού παιδιού.
Έκλεισε! Check your mail για τις λεπτομέρειες της ανταλλαγής.
Φιλιά.
Πέρα από τη θέα, αυτό που μου αρέσει είναι αυτή η διαγώνια κλίση..!
Αλλά και πέρα από αυτά, το ότι διακρίνω μια ήρεμη δύναμη(",). Και ναι, έχεις δίκιο' κοίτα αυτά που είναι τώρα, όχι αυτά που θα 'ρθουν.
Αυτό το δωμάτιο επάνω με τη συμμετρία του, με το φως, τα μπλε και τα κοκκινά του... έχει μια ομορφιά σαν από ηρεμία και ανάταση.
Πολλά φιλιά!
Me:moir, μέσα θα μας βάλουνε αλλά θα είναι για καλό σκοπό.
Wisdom, ναι, δεν τα κατάφερα να μείνω σε σοφίτα όταν ήμουνα φοιτήτρια και κοίτα να δεις τώρα... :-) Μόνο που τότε τα πόδια δε με πονάγανε τόσο εύκολα από το περπάτημα (γεράματα, τί να κάνεις). ;-)
Μπλογκαρισμένη, και σε σκεφτόμουν χτες ρε παιδί (ας μην τα ξαναλέμε για τα μεγάλα μυαλά, είναι γνωστόν άλλωστε...)
Eryx-t, ήμουν κοντά να απαντήσω "Σαν το εσωτερικό μίας αχιβάδας", αλλά μην το παραξηλώσουμε. Κατάλαβες όμως. :-)
Πολλά φιλιά και χαιρετισμούς.
Θα 'μαστε σίγουρα οι πιο σικάτες της στενής...(με συνολάκια απο τα debenhams κλπ, κλπ) :P
Post a Comment
<< Home