Πίσω μπρος
ΠήγαινεΤο να ξυπνάω πολύ πρωί, όταν ακόμα η νύχτα είναι μαύρη και πηχτή, μου δημιουργούσε ανέκαθεν ένα αίσθημα φόβου. Η ώρα που κοιτάζω μέσα από τα σκεπάσματα το παράθυρο, προσπαθώντας να διακρίνω ίχνη φωτός, ήταν και είναι στοιχειωμένη με έναν υποσυνείδητο εξορκισμό. Μέχρι τη στγμή που ανοίγω το ραδιόφωνο και η μουσική γεμίζει το δωμάτιο, μέχρι την τελευταία του σκοτεινή σκονισμένη γωνίτσα.
Αν πω ότι δεν ήμουν ποτέ έτσι θα πω ψέμματα. Απλά η κατάσταση έχει γίνει μία επαναληπτική πρωινή εικόνα τους τελευταίους μήνες, όπου δεν τίθεται θέμα αν ο ύπνος είναι πλέον λίγος ή πολύς. Μόνο αν είναι καλός ή κακός.
Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου για πολλαπλή φορά πριν το ξυπνητήρι στις 5 παρά τέταρτο το πρωί. Το ταξί έρχεται πέντε λεπτά πριν την ώρα του, χτυπά το κουδούνι, ξυπνά τον Simon, τον σπιτονοικοκύρη μου, που βγαίνει από το δωμάτιό του σαν τον τυφλοπόντικα, κι αρχίζει να παραμιλάει "Καλό ταξίδι, να περάσεις όμορφα". Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, βρίσκω σημείωμά του πάνω στη βαλίτσα μου "Ξύπνα με αν δεν έρθει το ταξί να σε πάρει".
Ο ταξιτζής χαμογελαστός. "Μ' ακούσατε που σας φώναξα;" τον ρωτάω. "Α, κάτι άκουσα αλλά δεν κατάλαβα από που ερχόταν και για μια στιγμή νόμισα ότι ήταν φωνή από το υπερπέραν", αστειεύεται. Πεντακόσια μέτρα μετά, το αυτοκίνητο κοκκαλώνει μέσα σ' έναν δρόμο κεντρικότατο, εκείνη την ώρα εντελώς άδειο. "Αλεπού!", τον ακούω να λέει. Γυρίζω το κεφάλι μου και την βλέπω να κάθεται και να μας παρατηρεί από την άκρη του δρόμου. Όταν προσπερνάμε, ρίχνει έναν σάλτο και επανέρχεται πάλι στη μέση της λεωφόρου για να συνεχίσει αυτό από το οποίο εμείς λίγο πριν την διακόψαμε. Κάθομαι και την κοιτάζω από το πίσω τζάμι με το στόμα ανοιχτό για αρκετά δευτερόλεπτα μετά, παρότι η φιγούρα της έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντα.
Μέσα στο τρένο σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που τα πάντα έξω είναι ακόμα τόσο σκοτεινά. Γιατί δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από τα ταξίδια με το τρένο. Ίσως τα ταξίδια με το καράβι τα καλοκαίρια, αλλά και πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι αυτό.
Αλλαγή αεροπλάνου στη Φρανκφούρτη. Κόσμος πέρα-δώθε, ξυπόλυτες με σανδάλια, σκινχεντς, Κύπριοι, ο πρωινός καφές - το νέκταρ των Θεών, το ξημέρωμα κόκκινο, οι ουρανοί πεντακάθαροι, το κρύο τσουχτερό. Αν κοιτάξεις στα πρόσωπα των ανθρώπων καταλαβαίνεις ποιοί πετάνε συχνά, έχουνε μία ηρεμία που πηγάζει από την οικειότητα με το χώρο. Κοιτάζω ένα τεράστιο πόστερ απέναντί μου με θέμα τρία ζευγάρια γυναικεία πόδια ντυμένα με παπούτσια κόκκινα, κίτρινα και μωβ. Η φωτογραφία χαρούμενη αλλά η τελευταία γραμμή του κειμένου μου δημιουργεί ένα ρίγος κατά μήκος της σπονδυλικής μου στήλης:
No one knows what causes Multiple Sclerosis and there is no cure.
Η σκέψη δημιουργείται εντελώς αυθόρμητα: αν οι άνθρωποι διαβάζαμε καλύτερα αυτά που έχουμε μπροστά στα μάτια μας, τότε τα κακά στον κόσμο θα ήτανε πολύ λιγότερα.
'Ελα
Ήρθε και μπήκε μία αόρατη κέρινη σφραγίδα ίσα με την παλάμη του χεριού μου σε μία απόφαση που όταν την έπαιρνα και για όσο καιρό προσπαθούσα να την υλοποιήσω, δεν είχα ιδέα πως δεν είχα διαλέξει εγώ αυτήν αλλά εκείνη εμένα. Και δεν υπήρχε ποτέ το ενδεχόμενο να της ξεφύγω.
Μπαίνω στο παλιό μου σπίτι και βάζω τα κλάμματα. Μισή ώρα πιο μετά, καθισμένη στην καρέκλα που καθόμουν από τότε, όταν ξεκίνησα να γράφω ετούτο το μπλογκ, αισθάνομαι πάλι μόνη μου, εγώ εναντίον όλου αυτού που ξαπλώνεται μπροστά μου έξω από το παράθυρο. Η στεναχώρια που νοιώθω είναι αυτή ενός ειδώλου που έχει μείνει μοναχό μέσα στον καθρέφτη του. Αυτό το είδωλο όμως δεν είμαι εγώ. Είναι το σπίτι που άφησα πίσω μου. Ένα φάντασμα που δεν ξέρω για ποιό λόγο το έχω δημιουργήσει, από τη στιγμή που εγώ αποφάσισα πότε αυτό θα γεννηθεί και πότε θα πεθάνει. Ύστερα απ' αυτόν τον συλλογισμό, τα πράγματα μπαίνουν σε μία άλλη σειρά: την πραγματική τους.
Στο Ελευθέριος Βενιζέλος ακούω μια φωνή πίσω μου "Τροβαδούρε, θα μας τραγουδήσεις κάτι;" Γυρίζω λίγο τσαμπουκαλεμένη. Αντικρύζω τον Σπύρο. Πετάει για Βαρκελώνη, για σεμινάρια στη δουλειά. Καθόμαστε, τα λέμε, ζυγιάζουμε τις ζωές μας, ο κόσμος μικρός, δύο μήνες πιο πριν δουλεύαμε στο ίδιο γραφείο και κοίτα τώρα... Είναι η μέρα τέτοια. Γιατί λίγη ώρα πιο πριν, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο, σχηματίζω το τηλέφωνο των παιδιών από την παλιά μου πλέον δουλειά, παίρνω τον δάσκαλο στον οποίον χρωστάω την επαγγελμετική μου διαύγεια, θέλω να του πω τα καλορίζικα, μόλις σήμερα μπήκανε σε δικά τους γραφεία, χωρίσανε οι δουλευτές από τους σαλονάτους. "Καλορίζικα ρε." "Ευχαριστώ ρε mind." "Μπράβο ρε mind." Του λέω για την αλεπού, έχω πει σε όλους πια γι αυτή την αλεπού, θα το πω και στο Simon τώρα που θα γυρίσω.
Αλλαγή αεροπλάνων ξανά στο Μόναχο, αλλαγή προσώπων, άλλες γλώσσες, άλλη ένταση, άλλος τόνος ομιλίας, άλλα ρούχα. Έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε απογείωση με πιάνει μία παράλογη νύστα. Αν πίστευα στον Άγιο Βασίλη θα ευχόμουν να με έκανε να ροχαλίζω και στην προσγείωση.
Έφυγα από το Birmingham με ήλιο και πήγα σε μία Αθήνα μουντή και κρύα. Σήμερα την άφησα πίσω μου με πυκνά άσπρα σύννεφα σε μολυβένιο ουρανό. Κι όσο πλησιάζω, ο ουρανός είναι όλος ξανά μία γαλάζια λίμνη.
Τον αγαπάω τον ήλιο. Τον αγαπάω τόσο πολύ που αν μπορούσα να τον ζωγραφίσω θα τον έφτιαχνα πιο πολύχρωμο κι από το ουράνιο τόξο, πιο χαμογελαστό κι από το πρόσωπο δελφινιού. Πριν λίγο σκεφτόμουν γι αυτόν τον ήλιο, πόσο πιο πλούσια κι εκπληκτικά όμορφη και μεγαλειώδης είναι η παρουσία του ανάμεσα στο φυσικό του περιβάλλον, παρά σ΄ αυτό που έχουμε φτιάξει εγώ κι εσύ - οι άνθρωποι των πόλεων. Όσες χιλιάδες τόνοι φωτός και να πέσουνε πάνω σε ένα κλουβί από λευκόχρυσο, το χρώμα του δεν θα αλλάξει ποτέ, ίσα-ίσα που θα γίνεται όλο και πιο ψυχρό. Πάρε όμως μία χούφτα χώμα, λίγο νεράκι και δέκα ηλιαχτίδες κι έχεις τις τσέπες σου γεμάτες ευτυχία. Απ' αυτήν που ποτέ κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει.
Κατεβαίνουμε σιγά-σιγά.
Αυτή τη φορά έφερα πίσω μαζί μου και την κιθάρα μου.
posted by mindstripper @ 2/12/2008 12:47:00 am
3 Comments:
πολύ αληθινή εικόνα..
σήμερα το πρωί το ίδιο σκηνικό..έξω κρύο,το πατζούρι στο μισό και πιο πέρα σκοτάδι..το -dream machine(ραδιο-ξυπνητήρι μου)η μόνη φωτεινή κουκίδα μεσα στο μαύρο του δωματίου..6.15..και μετά μουσική..μια παράξενη εκτέλεση του heaven-brian adams..που το θυμήθηκαν;
αληθινή εικόνα..
καλημέρα..
H μουσική φίλος πιστός... από τους λίγους...
να είσαι καλά!
Άφησα μια ζωή αγέλαστη, έφυγα και πήγα εκεί που έχει γέλιο και φίλους.
Έστω και αργά.
Να 'σαι καλά! (νομίζω πως σε νοιώθω)
Post a Comment
<< Home