Η φωτογραφία που έγινε όνειρο
Οι κουρτίνες είναι ακόμα κλειστές. Μη φύγει η αίσθηση που έχω.Το βράδυ στον ύπνο μου είδα το σπίτι στο χωριό. Είδα ότι ήτανε πάλι πέτρινο κι ότι κοιμόμασταν στον απάνω όροφο, μετά από προηγούμενο ξενύχτι μέχρι πρωίας. Ότι ήμουνα μεγάλη λέει, σαν και τώρα. Κι ότι είχα ξυπνήσει νωρίς, όπως τότε, για να μη χάσω τη μέρα. Πήγα στην κουζίνα να πλύνω τα μούτρα μου, γύρισα στο δωμάτιο πατώντας στις μύτες των ποδιών για να μην ξυπνήσω τους άλλους. Το πάτωμα ήτανε πάλι ξύλινο, όπως πριν να το τσιμεντώσουνε, και σε κάθε βήμα τα σανίδια τρίζανε. Είδα από τη χαραμάδα της πόρτας μία κοπέλα να τεντώνεται στο κρεββάτι της και να ξυπνάει. Όμορφη κοπέλα πολύ, Γαλλίδα, ευγενική φυσιογνωμία. Άγνωστη αλλά και πάλι, κάπου την ήξερα... Τώρα που δακτυλογραφώ μέσα στο σκοτάδι φέρνω στο νου μου το προσωπάκι ενός από τα παρανυφάκια στο γάμο του αδερφού μου. Ήτανε αυτό το κορίτσι που στον ύπνο μου είχε μεγαλώσει δεκαπέντε χρόνια. Πήγα στο μέσα δωμάτιο, αυτό που πάντα ήτανε κλειδωμένο, σ' αυτό κοιμόμουνα μέσα στ' όνειρο, κάθησα πάνω στο κρεββάτι και άρχισα να στέλνω μήνυμα στον Χρήστο, να με πάρει και να με πάει από το σπίτι στην Αθήνα γιατί έπρεπε να φύγω, να πάω στο αεροδρόμιο, να γυρίσω πίσω. Κι έπρεπε να βγώ έξω, να κατέβω στο κάτω σπίτι, να δω λίγο τη γαγιά πριν να φύγω, η ώρα ήτανε 11, η μέρα είχε προχωρήσει.
Έπειτα ξύπνησα. Το στήθος μου είναι ακόμα πολύ βαρύ. Δεν πρόλαβα να την δω και γι αυτό τον λόγο είχα ξυπνήσει νωρίς ενώ όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, πάντα γι αυτό ξυπνούσα νωρίς, γιατί θα γκρίνιαζε που δεν θα με έβλεπε κι εκείνη πολύ και θα είχε δίκιο, αλλά δεν πρόλαβα.
'Υστερα τράβηξα το λαπτοπ κι άρχισα να γράφω, έψαξα για πρώτη φορά από τότε που έφυγα από Ελλάδα να βρω τον Κόσμο FM, γιατί αυτόν έβαζα χαράματα όταν έμπαινα στο αυτοκίνητο και πήγαινα για το χωριό. Κι αυτός μου έκανε δώρο έναν Τζόνυ που έστελνε την αγάπη του στη Ρόουζ. For it ain't right that she should live alone.
Ακόμα και στον ύπνο μου δεν μπόρεσα να υποκριθώ για λίγο ότι όλα είναι όπως πριν. Ακόμα και στον ύπνο μου έχω βγάλει άσπρες τρίχες.
Η μέρα έξω σήμερα μπορεί να είναι όμορφη, μπορεί και όχι.
Όπως και νά 'χει, σε τούτο το μέρος η θλίψη είναι αλλεργική στο φως.
posted by mindstripper @ 2/24/2008 02:42:00 pm
4 Comments:
Το ξέρει καλή μου οτι δεν πρόλαβες. Ξέρει επίσης οτι σου λείπει, και οτι αυτό αντανακλάται ξεκάθαρα στα όνειρά σου...κι ίσως αυτός είναι ένας τρόπος να σου υπενθυμίζει πως είναι κοντά σου.
Φιλιά.
μην αφήνεις τη νοσταλγία, τη φωτογραφία, την εικόνα ή τον ήχο να σε αποτρέπουν να ζεις το τώρα και τη στιγμή...
από την άλλη μην μ'ακούς, μην ακούς συμβουλές άλλων, άκου τ'όνειρό σου μόνο
Το προβλημα με τις ασπρες τριχες λυνεται σε 40 λεπτακια, ρωτα 'μενα να σου πω! :-)
Ολα τ' αλλα θα παρουν εναν ομορφο δρομο αμα τα χαμογελασεις λιγακι!:-*
Me:moir, κοντά μου δεν είναι πια. Επίσης, νομίζω δεν υπάρχει τίποτε άλλο μετά, μόνο το σκοτάδι. Και τα όνειρά μου, γιατί συνεχίζω να βλέπω κι άλλα, είναι χωρίς πρόσωπο εξ' αιτίας αυτού. Το υποσυνείδητο είναι θέλουμε δε θέλουμε υπηρέτης του συνειδητού. Αυτό είναι όλο κι όλο...
Blueprints, δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ να αισθανθείς ότι η εγωπάθεια των πολλών σε συνδυασμό με τη δική σου ανοχή, έχουνε απλώσει πλοκάμια τριγύρω σου κι έχουν γίνει δεύτερη φύση σου. Απ' αυτή τη φύση ξεφεύγω εδώ που έχω έρθει. Κι όλα τα δικά μου, αυτά που ήτανε μέσα μου βαθυά, ξεθυμαίνουνε σιγά σιγά, σαν τα εξανθήματα. Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα. Εγώ τώρα ξεκινάω.
Αερικό, πήρα την απόφαση να τις παρατήσω. Με κούρασαν και τις κούρασα να σου πω την αλήθεια. Για σένα, όσα χαμόγελα τραβάει η καρδούλα σου. :-)
Post a Comment
<< Home