Ράδιο-μπλογκ
Καμμιά φορά τα μπλογκς μου θυμίζουν τον παλιό καλό καιρό της πειρατικής ραδιοφωνίας. Τότε που ο Φώτης αφιέρωνε στη Χαρούλα από τη Μηχανιώνα και η Τασούλα από τη Μεγάλη Βρύση με πολύ αγάπη και πόνο στον Αλέξη από το Βόλο.Την εποχή των '80s, που ο αδερφός μου πάλευε με τα καλάι, τις αντιστάσεις και τις "αρμονικές", η μάνα μας ωρυόταν ότι θα καταστρέφαμε το λευκό ποινικό μητρώο του πατέρα μας κι εγώ έτρεχα στο δισκάδικο της γειτονιάς να φτιάξω κασέτες, είχε συμβεί ένα περιστατικό που όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε, όποτε το θυμάμαι, πάντα χαμογελάω.
Η ώρα θα ήτανε γύρω στις 11 παρά το βράδυ. Ο αδερφός μου είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα και τις αφιερώσεις από τις 9. Τραγούδια δικής μας επιλογής διαδέχονταν το ένα το άλλο, καθώς το τηλέφωνο -στο αθόρυβο πάντα- ζήτημα να χτυπούσε μία φορά στο ένα τέταρτο. Κι έτσι όπως περνούσε η ώρα, ο αδερφός μου απελπίστηκε κι αποφάσισε να κατεβάσει τα ρολά νωρίτερα από το κανονικό.
"Και σ' αυτό το σημείο αγαπητοί ακροατές, θα περάσουμε στο προ-τελευταίο κομμάτι της εκπομπής, καθώς απόψε δεν έχουμε ιδιαίτερη ανταπόκριση και δεν παίρνουμε τηλέφωνα για αφιερώσεις."
Σε λιγότερο από ένα λεπτό, ο μουγγός αγγελιοφόρος κουδούνισε.
"Ναι γεια σας, είμαι ο Γιώργος και το ξέρω ότι το έχετε βάλει ήδη επειδή σας ακούω από την αρχή, αλλά θα ήθελα να ξανακούσω το 'Dust in the Wind'. Εμμμ... πειράζει να μην το αφιερώσω πουθενά;"
Είδα τον αδερφό μου να βάζει το ακουστικό στη θέση του χαμογελώντας κάτω από τα άγουρα μουστάκια του. Πριν προλάβει να τραβήξει το χέρι του, η συσκευή άρχισε να χορεύει πάλι στο αθόρυβο.
"Μην κλείνετε ρε παιδιά από τώρα. Δηλαδή αν δεν υπάρχουν αφιερώσεις δεν πάει η δουλειά; Αν είναι έτσι, το επόμενο το αφιερώνω σε σας και το σταθμό σας. Βάλτε εκεί ό,τι θέλετε, όλα ωραία είναι! Χρήστος από Τούμπα."
Κλείνοντας το τηλέφωνο ο αδερφός μου με κοίταζε με απορία. Δεν πρόλαβε όμως να μου πει τη σκέψη του γιατί το τηλέφωνο ξαναχτύπησε αμέσως.
"Ρε συ φίλε, γιατί τόσο νωρίς απόψε; Από το Τρίτο Σώμα Στρατού είμαστε και σ' ακούμε κάθε βράδυ. Θες μήπως να σου ρίξουμε καμμιά αναμετάδοση στα μεσαία; Αλλά όχι ακόμα, έτσι; Λίγο μετά τις 12 υπολόγιζε."
Ο αδερφός μου κόντεψε να πνιγεί με το ίδιο του το σάλιο. Όταν δε, τον πήρανε μία ώρα αργότερα τηλέφωνο από το Ηράκλειο Κρήτης, φοβήθηκα ότι θα πέσει κάτω ξερός και άντε μετά να συνέχιζα μόνη μου το πρόγραμμα.
Το τηλέφωνο την επόμενη μισή ώρα είχε πάρει φωτιά κι εγώ κόντευα να κατουρηθώ πάνω μου όχι από την χαρά μου, αλλά από τη ρημάδα την ανάγκη. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μόλις είχα καταλάβει ότι οι κασέτες που παρήγγελλα κάθε εβδομάδα, ήτανε θησαυρός ανεκτίμητος - πιο πολύ κι απ' όσο νόμιζα δηλαδή. Έπρεπε οπωσδήποτε από την επομένη, ν' αρχίσω να μαζεύω λεφτά να πάρω ένα από εκείνα τα διπλά κασετόφωνα - άμα μου μάσαγε τις κασέτες αυτό το τρισκατάρατο κασετοφωνάκι του αδερφού μου μετά πάει, καταστροφή...
Μας πήρε η ώρα τρεις μέχρι να τελειώσουμε το πρόγραμμα και να πάμε για ύπνο. Το επόμενο βράδυ το τηλέφωνο είχε αρχίσει να χτυπάει πριν ακόμα ξεκινήσουμε το πρόγραμμα κι αυτό συνεχίστηκε για πολλές μέρες ακόμα, εβδομάδες ολόκληρες. Κάποια στιγμή, τα τηλέφωνα άρχισαν να αραιώνουν σιγά σιγά, μαζί και οι αφιερώσεις. O αδερφός μου ποτέ ξανά δεν "έκλεισε" νωρίτερα από το κανονικό. Ούτε τον άκουσα να ξανα-γκρινιάζει για το τηλέφωνο. Ακόμα κι όταν τα παιδιά από το Τρίτο Σώμα σταμάτησαν να μας αναμεταδίδουν.
Χτες βράδυ, είδα δυο ταινίες από τους αδερφούς Μαρξ, που μου έμοιαξαν με τραγούδια. Κι από κείνη την ώρα μου έχει έρθει αυτή η ασυγκράτητη επιθυμία να τα αφιερώσω κάπου, να τα αναμεταδώσω. Τώρα λοιπόν που η τεχνολογία έχει κάνει πράματα και θάματα, εγώ πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει πιο πλατιά κι από την Τζούλια Ρόμπερτς, όταν μου δίνεται ακόμα η ευκαιρία να πετάξω στο πρόγραμμα ένα κομμάτι και μία εικόνα αγαπημένη όπως αυτή που ακολουθεί, και που, ίσως σε κάνει να χαμογελάσεις, ίσως να βαρεθείς, ίσως να χειροκροτήσεις, ίσως και να αποδοκιμάσεις.
Όπως και νά 'χει όμως, "...όση αγάπη σού 'χω στείλει, είναι από μένα, το Βασίλη..."
Καλό απόγευμα και καλό υπόλοιπο εύχομαι. ;-)
posted by mindstripper @ 1/25/2007 05:29:00 pm
22 Comments:
παίξτε κάτι από Hooverphonic. ξέρω ότι σας αρέσει και μας αρέσει που σας αρέσει. το αφιερώνω σε εσάς, βέβαια.
φιλί, μικρή μου
αχ, τι μου θύμισες καλή κυρία. αχχχχχχχχ, τα παλιά καλά χρόνια. αχ και βαχ. υπέροχο κείμενο, όπως πάντα
ναι, προσυπογραφώ τον αδαή, εκτός από το "κυρία" (να με συγχωρεις αδαή, αλλά αμα τη δεις από κοντα θα δεις ότι ειναι πολυ παραπάνω). αντε να το ξορκίσουμε το γαμοαπόγεμα το σημερινό
Ακόμα καίει αυτή η "λυχνία', φιλενάδα! Ακόμα...
Φιλιάδες!
μου θυμισες τα της εποχής εκείνης Μιχαλοπουλογαρδελικά. Δεν θυμάμαι και το όνομα της ταινίας που δύο αντίπαλοι σταθμοί (σκυλάδικα ο ένας, "καρεκλάδικα" ο άλλος) μπερδευόντουσαν στην ίδια συχνότητα.
Το κιτσ στο μεγαλείο του κι η εφηβική μας ομορφιά επίσης.
Θυμάμαι τώρα.
Σε φιλώ με καληνύχτες.
Βασικά καλησπέρα σας,mindstripper,αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως είναι πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος.
Θυμήθηκα τότε που ο ξαδερφός μου είχε πειρατικό σταθμό και με καλούσε στο δωματιάκι που είχε τον εξοπλισμό,ζητώντας μου να επιλέξω κάποιο τραγούδι(ρεπερτόριο:Λίτσα Διαμάντη,Μαριάνθη Κεφάλα,Δημήτρης Κοντολάζος και όλους γενικά τους λαϊκούς στις αρχές του '80).Δεν ήξερα κανέναν από αυτούς,όντας νιάνιαρο, και ούτε τολμούσα να μιλήσω στο μικρόφωνο και να αφιερώσω σε όλους τους ξάγρυπνους του νομού Δράμας και των γύρω νομών,που αγωνιούσαν να ακούσουν το "κομμάτι" που είχαν ζητήσει,με την ανάλογη αφιέρωση "σε κάποια ψυχή".
Διαβάζοντας κάθε φορά τα κείμενα σου,νιώθουμε όπως εκείνους τους παλιούς ακροατές σαν άκουγαν τις κασέτες επειδή καταλαβαίνουμε και εμείς πως είναι θησαυρός ανεκτίμητος.
όντως όμορφα χρόνια, κι όσοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες με ραδιοπλοκίες και πειρατικά της εποχής μας ξεσκόνισες τη μνήμη... Οι αδελφοί Μαρξ δε, ταιριάζουν απόλυτα με την όλη ανατρεπτικότητα (ότι πιο "αναρχικό" έχει βγάλει το Χόλυγουντ, ειδικά αν αναλογιστούμε την εποχή τους)
Πολύβιε, επίτηδες το έκανες τώρα! Τί να πρωτοδιαλέξω από Hooverphonic, ε; Τι;... :-P Ορίστε ένα θεϊκό ρεμίξ από το τελευταίο τους με το οποίο κόντεψα να κάψω τα ηχεία του αυτοκινήτου. Με πολλή αγάπη από το σταθμό μας δια την πάρτην σας (αρέσει και στους παπαγάλους μας). :-)
Αδαή, σκέφτομαι κάτι ώρες: βρε λες να γίνομαι γραφική; Αλλά τί να λέμε τώρα, ε;... Αχ και βαχ και πάει και τελείωσε.
Νorthy, τί θα γίνει με την περίπτωσή σας κύριέ μου; (θα μου γίνει συνήθειο να κοκκινίζω πίσω από τις οθόνες) :-P
Άμα ξορκίστηκαν οι διαβόλοι χαλάλι. Αλλιώς να παίξουμε έναν Ξαρχάκο, να κατέβουν κι οι αγγέλοι για ενισχύσεις. Φιλιά μεσιέ. ;-)
Angelito, λες;... Ε, άμα το λες εσύ, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει. ;-)
Καλημέρες!
Χνούδι, πω πω, άλλα τόσα μου θύμισες κι εσύ τώρα. Αν και δεν τα παρακολουθούσα πολύ αυτά (τότε), εκείνη τη φράντζα του Γαρδέλη, ακόμα και τώρα που την θυμάμαι, με πιάνει η φαγούρα και ξύνω συνέχεια το μέτωπό μου. Καλημέρα. :-)
Χαχα, Still Ill, δώσε τόπο στην οργή κι αφιέρωσε στον Κυριάκο έναν Τσιτσάνη (διαχρονική αξία για ροκάδες, σκυλάδες και πάσης φύσεως τρωκτικά). Άλλος "αέρας" οι λαϊκοί ραδιοσταθμοί. Γι αυτό ακριβώς ο Ράδιο Μπλακμαν είναι -και θα είναι- καλτ.
Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε με πολλές ευχές για μία όμορφη ημέρα. :-)
Blueprint, ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. E, τώρα φταίω εγώ να φωνάξω "Ζήτω η αναρχία"; :-P
Το επόμενο από μένα για σένα με πολλή αγάπη! :-)
κούκλα μου!!!
:-)))
Sigmund, γλυκιά Xilaren, Σοφούλα, φιλιά σε όλους σας και καλό Σου Κου παιδιά. :-)
Η Κική το hungry for life, αφιερώνει στη mindstripper το dust in the wind...Μ' έφτιαξες...
πολύ σωστά το τοποθέτησες τι μου θύμισες;;;; είχα ένα φίλο πειρατή, τον Da Da ακριβώς στο απέναντι σπίτι όπου πηγαίναμε μικρά και κάναμε αφιερώσεις ή μας άφηνε λίγο να... παίξουμε και μεις, με γύρισες πίσω στον χρόνο οπότε μπορώ να ζητήσω από τον Da Da να κάνει την επόμενη αφιέρωση σε σένα mind ;)
Έι, όμορφη!
Το ξέρω αυτό το remix των Hooverphonic...
Από ένα blue cd πρέπει να είναι, ε;
μανταλενομούτς
(πήρα καινούριο κινητό, στο 'πα;)
Πολυφωνία λέγεται τώρα αυτό ή κάνω λάθος;
(Αφιερωμένοι εξαιρετικά όλοι οι επόμενοι τίτλοι τύπου Γιαννακίδη!) :)
οι πειρατικές βραδιές με πολλά υπονοούμενα!
ακόμα και τα ραντεδουβάκια κλείναμε μέσω του σταθμού...!
πολλά φιλάκια!
ε ρε κάτι ξενύχτια που έριχνα για να ακούσω τους λεγόμενους ραδιοπειρατές, ήξερα και μερικά καλόπαιδα που έκαναν πρόγραμμα...
Θυμάμαι που έπαιρνα τηλέφωνο να κάνω αφιέρωση και οι ραδιοπειρατές με ρωτούσαν πως ακούγεται το σήμα τους στην περιοχή μου, ο καθείς και πόνος του...
...ε ρε κάτι μου λέει ότι μαρτυράμε ηλικίες πάλι!
Ακούτε Στούντιο Τζένεσις.
Πίσω από την κονσόλα του ήχου ο Στίβεν ο Μπρέικερ και στο τηλέφωνο για τις αφιερώσεις η Λαβσόουλ.
Στη συνέχεια θ' ακούσουμε το Time after time, το οποίο αφιερώνει η Λαβσόουλ με πολύ φιλία και αγάπη στην Μάιντστρίπερ, που ακούει...
Εκπέμπουμε στην μπάντα των FM, στη συχνότητα των αναμνήσεών σας.
Την καλησπέρα μου ;)
Γίνεται μια stripper, έστω και... mind, να μην έχει έρθει στο στριπτιζάδικο; Σας προσκαλώ.
Καλησπέρα.
Ναι, καλησπέρα σας...
θα ηθελα να αφιερώσω στην κολλητή μου Boggie (έτσι την λέγαμε όντως στους ραδιοφωνικούς σταθμούς),
σε εσάς και σε εμένα φυσικά, το τραγούδι του Rick Astley ..... ανάθεμά με κι αν θυμάμαι κανένα τραγούδι του....
θυμάμαι μόνο ότι είχαμε φάει κόλλημα με τον τραγουδιστή τότε....
Καλησπέρα!!!
Πρώτη μου φορά σε ραδιομικρόφωνο ήταν όταν ήμουνα 9 χρονών. Αυτό ήταν! Έκτοτε με μικρά διαλείματα, σαν το τωρινό, ουδέποτε αποχωριστήκαμε. Για πολλά χρόνια μάλιστα στη Θεσσαλονίκη μου έτρωγε όλη μου τη μέρα (και τη νύχτα).
92,5
Κική, το ξαναπαίξαμε βεβαίως, αλλά ειδικά για σένα θα το βάλουμε και για τέλος προγράμματος (δικός μας είναι ο σταθμός ότι θέμε κάνουμε κιόλας). :-P
Street, αμ δε θέλουμε και πολύ για να γυρίσουμε πίσω τελικά. Θέλουμε; ;-) Φιλιά.
Μαντλέν, ναι ναι, blue διπλό cd που μου χάρισε χωρίς δεύτερη σκέψη ένας φίλος. Δεν ξεχνάω γω τη χαρά πού 'κανα. :-)
Κατερίνα μου, πολλά φιλιά και χαμόγελα (α ρε Γιαννακίδη, έγινες ο πιο δυνατός κρίκος τελικά).
Μεθυσμενάκι, πω πω ντροπή, τα είχα ξεχάσει τα ραντεβουδάκια ρε συ... (και πού 'σαι, αύριο απόγευμα ο Μιχάλης θα σε περιμένει στη γωνία στον Μπακάκο, εεε;)
Γιάννη, χαχαα, ναι, έχεις δίκιο. Έχουμε πάρει αγκαλιά τις δεκαετίες και πάμε. :-P Εγώ πολλές φορές καθόμουν κι κατασκόπευα απλές συνομιλίες μεταξύ πειρατών. Άμα είχανε κέφια και μαζεύονταν παρέα, κι "έπεφταν" κι ο ένας πάνω στον άλλον, θυμάμαι γελούσα πάρα πολύ.
Ο Μπρέικερ Τύπε; Άλλα μου θύμισες τώρα! Κάτι πλατείες με παγκάκια γεμάτα από πιτσιρικαρία που προπονιόταν όλη την ώρα στο moonwalk και τον "καθρέφτη". Να το ξέρεις πάντως, φίλη Λαβσόουλ, πως έχεις μία πολύ ζεστή, ραδιοφωνική φωνή (και πώς το Time after Time είναι ακόμα και τώρα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια). :-)
Sofogreg, καλησπέρα και καλώς ήρθες. Ήδη περάσαμε από τη δική σας συχνότητα και μπορώ να πω ότι "χτυπάτε" μια χαρά σήμα μέσα στα μπλογκοερτζιανά. :-)
Ααα, Clowd, το "Never gonna give you up" λες μάλλον. Επειδή μας έφαγε την κασσέτα το τρισκατάρατο, θα στο παίξουμε αύριο μόνο, ε; Αν δεν το παίξουμε κι αύριο, πάρε την κολλητή κι ελάτε από το σπίτι να σας δωροδοκήσουμε με καμμιά αφισσούλα. ;-)
0 Com, έπρεπε να το είχα καταλάβει. Δεν το έχει το μπαϊράκι το μπλογκ σου έτσι τυχαία ντε. Αχ, κι εγώ την έχω ξεχάσει πια τη συχνότητα ρε γμτ.
(Όταν σταματήσει το τωρινό διάλειμμα κι επιθυμείς κι ο ίδιος, ρίξε ένα σύρμα, θα χαρώ ιδιαίτερα.)
Post a Comment
<< Home