Μελίγκρα
Ακούω διάφορα κατά καιρούς. Ότι έχω πάρει λέει τα μεράκια του παππού μου, το πείσμα της μάνας μου και το φιλότιμο του πατέρα μου. Παλιά τα πίστευα, μπορεί και για μερικά απ' αυτά να φούσκωνα από περηφάνεια. Αλλά τώρα πια όχι.Ένα μάτσο παραμύθες είναι όλ' αυτά και το ξέρω, η ζωή μου το έχει διδάξει με τρόπο πολύ κατηγορηματικό. Έχω πάρει αυτά που επέλεξα να πάρω, από τους ανθρώπους που εγώ επέλεξα να ξεχωρίσω. Από την ευγενική κυρία Μιχαλία που έμενε στο διπλανό μας διαμέρισμα στην Πετρούπολη και είχε θυροειδή, από τον χαζό του χωριού, τον Πάνο τον μεγάλο, που ήτανε δυο μέτρα ψηλός, μίλαγε μουγκρίζοντας και περπάταγε σέρνοντας τα πόδια του, από τα ξαδέρφια μου που κοροϊδεύανε τη θεία μας τη Χαρίκλεια που ήτανε βαρήκοη και καθυστερημένη από γεννησιμιού της - μαζί μ' αυτά και οι μανάδες και οι πατεράδες τους. Από τον πάτερ Θωμά στη Θεσσαλονίκη που χαμογελούσε συνέχεια, από τον Αντώνη τον ανάρχα του σχολείου στη Λαμία, που είχε ξεβρακωθεί μπροστά σε δυο κορίτσια που του είχανε πει ότι κόλωνε να κατεβάσει τα βρακιά του μέσα στο σχολείο. Από τον Δημήτρη, τον φροντιστή μου, που μου έμαθε να αγαπάω το μοναδικό μάθημα που συχαινόμουν τόσο πολύ, τη Χημεία - ναι, η αγάπη, όπως και το μίσος, όπως και η αχαριστία, όπως και η μικρότητα μεταδίδονται όχι με ένα άγγιγμα, ούτε με μία αναπνοή, αυτά είναι όλα μπαρούφες. Μόνο με τα μάτια, μάτια που αλλάζουνε σχήμα και μέγεθος και ύφος και φωτεινότητα. Και με το χρόνο που τα αγκαλιάζει, κι αν τα αγαπήσει και του λόγου του, στο τέλος τα μεταμορφώνει σε κόκκινο κρασάκι που το πίνω, το πίνω και δεν το χορταίνω. Και ποιός ο λόγος να το χορτάσω κιόλας... Αν είναι να πεθάνω από κάτι κοινωνικά παράφωνο, ας πεθάνω μεθύστακας. Αγκαλιά με δύο κόπρους και μία νταμιτζάνα. Και η φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο τράστ μι, θα είναι χαμογελαστή, όπως ακριβώς την θέλουνε τα κίτρινα κοράκια. And they will live happilly ever after. Στους κόπρους αναφέρομαι. Τα κοράκια ελπίζω να ψοφήσουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έχουν επιβιώσει. Παρασιτικό και ασφυξιογόνο.
Όταν τα θεμέλια της πίστης χτίζονται μέσα από επίπονες διαδικασίες και ενοχικά σύνδρομα και τελικά μεταλάσσονται σε μία ελευθερία ακούνητη -κι απειλητική ακόμα- σαν το βράχο, τότε δύο τινά μπορούνε να συμβούν.
Ένα, να βρεθεί ο πρίγκηπας με το γυάλινο γοβάκι, που αργότερα θα το δώσει αντιπαροχή για ένα καλό DVD player, έναν ενισχυτή αυτοκινήτου και μία βίλα στο Λαγονήσι - μην κλαις Σταχτοπούτα αγάπη μου, δες το καινούργιο σου περιδέραιο. Ναι, είναι όλα αληθινά, μπράβο, χαμογέλα να φωτίσει το προσωπάκι σου καλή μου...
Η δεύτερη παραλλαγή είναι λίγο πιο psycho, και να σου πω την αλήθεια, δεν θα μπορούσε να είναι καθόλου διαφορετικά. Γιατί έτσι δεν έχω να φοβηθώ τίποτα απ' όλα τα ξωτικά που κρύβονται κάτω από τον φλοιό του εγκεφάλου μου και τον σκάβουν λίγο-λίγο κάθε βράδυ, μέχρι να τον κάνουνε λεπτό και διάφανο σαν φτερό πεταλούδας. Τα ξέρω πολύ καλά αυτά τα ξωτικά, τα κοροϊδεύω και τα βρίζω στα μούτρα τους. Πολλές φορές έχω μασκαρευτεί κι εγώ σαν του λόγου τους κι έχω ρίξει φτυαριές γερές σε μέρη πολύ βαθύτερα από τούτα που τα μικροσκοπικά διαβολάκια παλεύουνε κάθε βράδυ. Έχει πιο πολύ ενδιαφέρον αυτό. Γιατί μαθαίνω να χαρτογραφώ τις ζωές που περάσανε, τις πόλεις που αγάπησα κι άφησα πίσω μου και, ποιός ξέρει καμμιά φορά, μπορεί και να έρθει η μέρα που θα δώσω μία και θα γκρεμίσω κι εκείνο το ερειπωμένο παλιό-μπαρο που στέκεται καταμεσίς στο πουθενά με τους δύο κόπρους απ΄όξω. Όχι για να ορθώσω κανέναν ουρανοξύστη, αλλά για να φυτέψω μία κίτρινη τριανταφυλλιά, απ' αυτές τις άγριες, τις γεμάτες αγκάθια, που η μελίγκρα δεν τις πειράζει, ή που ακόμα κι αν τις πειράξει, μαθαίνουνε και ζούνε με δαύτη, και την κουβαλάνε επάνω τους μέχρι το τέλος του καιρού τους.
Δεν είναι το θέμα αν η τριανταφυλλιά με τη μελίγκρα βγάλει τόσο ωραία λουλούδια όσο οι άλλες που έχουν πράσινα, γυαλιστερά φύλλα.
Το θέμα είναι να γυρίσω και να κοιτάξω τα λουλούδια αυτά.
Κι ακόμα πιο σημαντικό απ' αυτό, το θέμα είναι να σκύψω και να τα μυρίσω.
Ο Πάνος ο μεγάλος και η Χαρίκλεια αυτό θα κάνανε.
posted by mindstripper @ 1/23/2007 01:09:00 am
6 Comments:
ρισπεκτ στα λουλουδια που τσακισμενα μενουν εκει για να τα μυριζεις (μην ψαχνεις να βρεις ποιος ή τι σ΄εκανε πότε λουλουδι και πότε προσωπο που σκυβει να μυρισει-ο Πάνος ο μεγαλος κι η Χαρικλεια δε χαναν μυρωδιες με κατι τετοια,ε;)
Είναι κρίμα που οι πίνακες και τα γλυπτά και οι φωτογραφίες δεν αιχμαλωτίζουνε τις μυρωδιές Northy. Θα μου πεις, αν ήτανε έτσι, εμείς τί ρόλο θα βαράγαμε;... ;-)
Φιλιά και χαμόγελα.
And the Oscar goes to the chemistry teacher!!
Κάνω λάθος; :)
Respect σε όλα... μήπως όμως ν' αφήναμε το μπαρ με τους κόπρους στη μέση του πουθενά και να φυτεύαμε μπροστά του την κίτρινη τριανταφυλλιά με τη μελίγκρα;... λέω μήπως... ίσως κάπου χωρέσουν να συνυπάρξουν και τα δυο. Ίσως και όχι...
Δεν έχει σημασία.
Respect και πάλι. Μπορεί να μη βγάζουν πολύ νόημα αυτά που έγραψα, αλλά έτσι, περίεργα, ήθελα να πω ότι σε καταλαβαίνω
Έφτιαξες ολόκληρη ταινία σε ένα ποστ!
Και τι ταινία!
Maiandros, the Oscar goes to mindstripper!!!
Μαίανδρε, χεχε, μόνο τούτο θα σου πω... δεκαεννιά κι οχτώ στις Πανελλήνιες. ;-) Κι ο φόβος για καινούργια πράγματα πολύ λιγότερος από τότε και μετά. Έπεσες διάνα (πάλι).
Τύπε, το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις. Το καταλαβαίνω κι εγώ με τον ίδιο περίεργο τρόπο κάθε φορά που σε διαβάζω. Άντε, βάζω το μπαρ, βάζεις την τριανταφυλλιά;... :-)
Καλημέρα με χαμόγελο μεγάλο.
Eryx, μόλις προσλήφθηκες ως chief του crew φωτογραφίας κύριέ μου (για να μάθεις να μοιράζεις έτσι Όσκαρ δεξά κι αριστερά :-P).
Post a Comment
<< Home