Εμπρός λοιπόν καλό μου κοντέρ
Καμμιά φορά λέω να γράψω για τραγούδια που πονάνε.Καμμιά φορά λέω να γράψω για ανθρώπους δικούς μου που με πληγώνουν.
Για το κλισέ ξέρεις... μόνοι ήρθαμε και μόνοι μας θα φύγουμε.
Για την οικογένειά μου - πω πω πω, πόσο κλασσική τυπική Ελληνικότατη οικογένεια είναι...
Για τον χρόνο που δε λυπάται κανέναν, κι αν δεν ήμουνα θρήσκα θα βάφτιζα αυτόν Θεό πάνω απ΄όλους.
Γι αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή έξω από το παράθυρο. Ξέρω ότι μετά από μερικά -άντε και πολλά πες- χρόνια, δεν θα είμαι εδώ να το ξαναδώ, ποιός ξέρει πώς θα τα έχει φέρει μέχρι τότε η λεγάμενη. Η ζωή ντε, που άλλοτε θεριεύει σαν φουσκωμένος αφρισμένος ποταμός κι άλλοτε ξαποσταίνει κάτω από τις ζεστές ερωτικές αναπνοές του ήλιου. Και κάθεται εκεί ακίνητη. Και λιάζεται να γίνει όμορφη, να καψαλίσει το κορμί της, να ξεμυαλίσει και τον Θεό μπας και προλάβει να παίξει άλλη μία παρτίδα μέχρι τη δύση. Γιατί δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, σημασία έχει το παιχνίδι, σημασία έχει να περάσεις και την ελάχιστη χρονική στιγμή που σου προσφέρεται παραπάνω, μέσα στο πετσί σου, να την κάνεις κουμάντο με τον τρόπο σου, να την κλωθογυρίσεις και να την επιστρέψεις πάλι πίσω με το δικό σου σημάδι, τη δική σου μυρωδιά πάνω της.
...
Και τί έλεγα;
Α, ναι, για κείνα που ώρες ώρες μου πλακώνουν την ψυχή. Τα κουβεντιάζαμε προχθές με φίλο καλό τώρα πια, που κάποτε ήταν από τους πρώτους μπλόγκερ που διάβασα όταν πρωτο-ήρθα εδώ.
Τα καλά και τα κακά μας... (ε, Μαίανδρε;)
Τελικά η μαγκιά δεν είναι να αντιμετωπίσεις τις αναποδιές. Η μαγκιά είναι να διαλέξεις ανάμεσα στο πλήθος και το διοξείδιο του άνθρακα που αποπνέουν, τα ένα-δύο καλά που κέρδισες. Να τα πάρεις από το χέρι, να τα κάνεις σημαία σου, με όσους σαρκασμούς κι αν ακουστούν τριγύρω, και να ξεκινήσεις για τ' άλλα, τα στραβά και τ' ανάποδα που έπονται. Γιατί απ' αυτά δεν έχουμε χορτάσει ακόμα, όχι επειδή είμαστε άνθρωποι της υπομονής και της χάριτος, αλλά επειδή απλούστατα, για να συγκρίνονται τελικά οι γεύσεις μεταξύ τους, πρέπει νά 'ναι πολλές και διαφορετικές. Κι αυτή η ζωή, εκτός από μεγάλη μπαγαπόντισσα, γουστάρει να το παίζει και γευσιγνώστρια σε κάθε λογής σαλόνια, ακόμα κι αν μέσα σ' αυτά ζεματάει τη γλώσσα της από τον υπερβολικό ζήλο, ακόμα κι αν ξερνάει χολή και κοντεύει να πεθάνει από δηλητηρίαση, ακόμα κι αν ένα απλό κρασάκι της κοστίσει την αφαίρεση διπλώματος και άδειας οδήγησης για τα επόμενα ένα, δύο, δέκα, τριάντα χρόνια.
Ε, και;
Μηδέν στο κοντέρ και τα ποδαράκια μας τά 'χουμε.
Δεν τά 'χουμε;
Τα καλά σε κρυφή τσέπη, στο μέρος της καρδιάς... και δρόμο.
Κι άμα δεν έχει καλά; [πιθανός αντίλογος]
Άμα δεν έχει καλά, πολύ φοβάμαι πώς θα πρέπει να επισκευθείς κι εσύ, όπως έκανα κι εγώ, έναν καλό οφθαλμίατρο.
posted by mindstripper @ 1/12/2007 01:13:00 am
17 Comments:
Kαλημέρα Mind.
Δεν ξέρω αν είναι τόσο σπάνιος ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα (εγώ πάντως ζηλεύω την clairvoyance σου και το ξέρεις), αλλά εσύ σίγουρα είσαι σπάνιος άνθρωπος.
Εύχομαι να τη σκαπουλάρουμε με άναν ελαφρύ αστιγματισμό.
:D
Συνταρακτικομούτς - πολύ μου αρέσει αυτό που έγραψες / σκέφτηκες / μοιράστηκες μαζί μας
να το κάνω λυνκ?
(πες "ναι"!)
αν καταφέρεις να ξεγελάσεις το χρόνο (δεν αναφέρομαι σε πλαστικές επεμβάσεις & μπότοξ) είσαι ένας πραγματικά κερδισμένος άνθρωπος!
Καλημέρα Μαντλέν. Δεν είμαι εγώ σπάνιος άνθρωπος βρε, είμαι τυχερός. Σπάνιοι είναι οι φίλοι που ήδη έχω, κι αυτοί που αποκτώ μεγαλώνοντας. Κι άμα κατέχουν και καμμιά έξτρα τέχνη, όπως ο Μαίανδρος τα οφθαλμολογικά κι ας μην το ξέρει κι ο ίδιος, ακόμα καλύτερα.
Δεν είναι ανάγκη να μου ζητάς την άδεια για τέτοια πράματα - όλοι στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε, και σήμερα έχει κι όμορφη μέρα έξω. Για πολλές βόλτες. ;-)
Thrills&chills, δεν ξέρω αν μπορεί τελικά κανείς να ξεγελάσει τον χρόνο. Μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος, μπορεί να είναι κι ο μεγαλύτερος εχθρός. Εμένα όμως αυτό που μ' αρέσει περισσότερο απ' όλα είναι πως είναι ο πιο αξιόπιστος, ο πιο αμείλικτος κριτής. Καλημέρα. :-)
ναι, μωρέ σωστό.
Αλλά χρειάζεται τόση πειθαρχία να μην τα ξεχνάς και να θυμάσαι πάντα να τα κουβαλάς μαζί σου. Καμιά φορά είναι και βολικό.
τελοσπάντων, το χαζό μου σχόλιο θα μπορούσε και να λείπει. απλώς μάλλον ήθελα να πω πως το ποστ σου ήρθε ως ενθύμηση τη σωστή μέρα. οπότε, θενκς.
:-)
Λοιπόν, με σένα, κοπελιά, συμβαίνει το εξής περίεργο.
Είτε είμαι στο pc συνέχεια είτε ελάχιστα λεπτά, χτυπάει πάντα καμπανάκι στο μυαλό μου για το πότε να σε διαβάσω.
Και η διάθεσή μου σχεδόν πάντα σχετίζεται με ότι έγραψες.
Γι' αυτό -λόγω καταστάσεων- σε αυτό το ποστ θα σε φωνάζω μανουουουούλα.
Πες μου κι εσύ τώρα "Σκάσε, κακομαθημένο, τρέχα στην κουζίνα γιατί θα σου καεί η μακαρονάδα".
Έφυγααααα, φιλιά.
γι αυτό σας αγαπάω εσάς τους δύο
Xilaren, ξέρω τί λες και πώς το λες και πώς το εννοείς ακριβώς. Ειδικά το βολικό part... Και συμφωνώ με τη χρήση της ενθύμησης που λες κι εσύ. Γιατί απλά είναι κρίμα να ξεχνάμε επιλεκτικά (όπως και το αντίθετο). ;-) Φιλιά πολλά.
Ελίζα παιδί μου, η τριάδα κρατεί πολύ καλά, μόνο αυτό έχω να δηλώσω. Και μόνο γι αυτό δηλαδή, το 2007 θα πρέπει να βάλει πανοπλία μπας και την βγάλει καθαρή μέχρι το τέλος του. Βάλε τη μισή μακαρονάδα στην άκρη και δε θα σου θυμώσω καθόλου (και όχι τσιγκουνιές στη σάλτσα). Ματς!
Πολύβιε, εμείς σ' αγαπάμε γι ακόμα περισσότερα.
Είναι μεγάλο δώρο τα κοντέρ. Κι ακόμα καλύτερο δώρο τα πειραγμένα κοντέρ, που δεν πάνε κατευθείαν στο μηδέν. Θα μου πεις, δείχνουν ψέματα τα πειραγμένα. Αλλά οι όμορφες διαδρομές γίνονται με τις ρόδες, όχι με τα κοντέρ.
Καλά λάστιχα εύχομαι, λοιπόν, mindstripper. Από τα all weather!
Πολύβιε, με κάλυψε η οικοδέσποινα.
Τα φιλιά μου μπλογκοφιλενάδα μου!!!
Είναι τελικά θέμα επιλογής! Πώς επιλέγεις να βλέπεις τα πράγματα, πώς επιλέγεις να αξιοποιείς ή να σπαταλάς σε δυστυχισμένες στιγμές το υπέρτατο δώρο της ζωής. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας.
(Εκτός ίσως από τον πόνο που φέρνει μια ανίατη ασθένεια... αυτόν δεν ξέρω πως μπορεί να τον βάλει κάποιος στην άκρη.)
Απόψε η νύχτα μοιάζει μ' απειλή
μεγάλη η νύχτα και εγώ μικρός πολύ
Λευκά σεντόνια ριγμένα στην καρδιά
για μένα χιόνια και για άλλους μυρωδιά
Αφιερωμένο...
(Πάντως εγώ το προτιμώ στην πρώτη εκτέλεση με τον Μητσιά)
αυτό το κοντέρ έχει πολλά ακόμα να γράψει, μα πάρα πολλά ;) καλούς δρόμους να έχεις
ψιτ κοπελιά
μ
ε
ξ
ε
χ
α
σ
ε
ς
;)
ψιτ κοπελλιά, και το κοντερ να πειράξεις η εταιρεία σου δίνει ένα μαξιμουμ εγγύησης και προστασίας από μηχανικές βλάβες....μετά αρχίζει το υλικό να είναι ελαττωματικό.....
Μεθυσμενάκι, το ταξίδι έχει μείνει όμως κι ας καταλήξουν και το κοντέρ και η μηχανή και τα λάστιχα στη χωματερή. Και τα ελαττωματικά εξαρτήματα στο πρόγραμμα είναι. ;-)
Μανταλένα, χμμμ, τί ξέχασα ακριβώς;
Spirit, έτσι, έτσι ακριβώς. Καλές διαδρομές και του λόγου σου.
John boy, και μόλις έγραψες (πολύ εύστοχα κιόλας) την αγαπημένη μου στροφή απ' αυτό το τραγούδι. :-)
(Εγώ πάλι -θα το πω- συνειδητοποίησα πόσο αγράμματη ήμουν όταν το πρωτο-άκουσα από τον Χατζηγιάννη...)
Χουανίτα, μέσα από πόνο και κακοτοπιές νομίζω είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να βγάλουν στην επιφάνεια σταγόνες θετικής ενέργειας - παρηγοριάς έστω. Και εγώ δεν είμαι ανάμεσα σ' αυτούς. Αλλά έχουν έρθει στιγμές που με κάνουν να θέλω να γίνω έτσι, στ' αλήθεια, πάρα πολύ.
Μπλογκαρισμένη, φιλιά βρε! Οέο.
Μαίανδρε, δε σου λέω τίποτα εσένα. Μόνο χαμογελάω μίστερ και χαζεύω τις ροδιές από τα καινούργια σου λάστιχα. ;-)
Όσο γράφει το κοντέρ, θα έχεις κι εσύ να γράφεις. Αρκεί να γράφεις...
Δεν μπορείς να γράψεις για τραγούδια που πονάνε γιατί...πονάνε.
Post a Comment
<< Home