Επιτάχυνση
Πόσες ώρες της ζωής μου άραγε έχω να φάω ακόμα επάνω σε τούτο το τιμόνι;Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, καθώς άκουγα τη μηχανή του αυτοκινήτου να μουγκρίζει και να μου ζητάει αχόρταγο κι άλλη αλλαγή. Ένας γνωστός κάποτε, με είχε ρωτήσει αν μου αρέσει η ταχύτητα. "Δεν είναι η ταχύτητα που μ' αρέσει", του είχα απαντήσει με υφάκι. "Είναι η επιτάχυνση."
Και πόσους δρόμους ακόμα έχω να διασχίσω με τούτο το τιμόνι συντροφιά;
Το σκεφτόμουν απόψε καθώς γυρνούσα σπίτι, καθηλωμένη όπως ήμουν σε ένα μποτιλιάρισμα στον Κηφισσό, βουλιαγμένη μέσα σε έναν ωκεανό από εκατοντάδες κόκκινα φωτάκια που κινούνταν αργά κι αθόρυβα εμπρος, πίσω, δίπλα, ολόγυρά μου.
Χαμήλωσα την ένταση του cd player, έβαλα νεκρά κι έτσι κατηφορικός όπως ήταν ο δρόμος, άφησα ελεύθερο το τιμόνι. Φαντάστηκα πώς αν μπορούσε κι αυτό να μιλήσει, θα με παρακαλούσε για λίγη επιβράδυνση.
Πρέπει να είναι κουραστικό μια ζωή να προσπερνάς.
Πρέπει να είναι κουραστικό να αγκομαχάς για λίγα μέτρα διαφοράς.
Ο προορισμός δεν αλλάζει ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Ίσως μόνο διαφοροποιείται ο χρόνος άφιξης. Ή αναχώρησης. Ή αναμονής.
Έχει τόσο πολύ σημασία όταν γίνεται κάτι τέτοιο; Έχει τόση σημασία αν τα φανάρια είναι όλα κόκκινα ή όλα πράσινα; Αν ο δρόμος είναι γεμάτος ή άδειος;
Θυμάμαι μία φορά σ' ένα κόκκινο φανάρι δίπλα σε ένα Δημοτικό σχολείο στο Γαλάτσι, που πρόλαβα και είδα έναν χείμαρρο από παιδιά να ξεχύνονται στο προαύλιο για διάλειμμα. Φεύγοντας, άκουσα από το ανοιχτό μου παράθυρο κάποιον πιτσιρικά να φωνάζει "Κυρία, κυρία! Ο Γιάννης φίλησε την Κατερίνα στο στόμα!"
Θυμάμαι πάλι στο ίδιο φανάρι, μία νέα κοπέλα με εμφανώς ατροφικά και τα δύο της πόδια, να ζητά ελεημοσύνη πάνω σε ένα ζευγάρι πατερίτσες. Το κορίτσι δεν μπορούσε εύκολα να κινηθεί πάνω-κάτω στο δρόμο, και καθόταν την περισσότερη ώρα στο ίδιο σχεδόν σημείο. Μπροστά μου ήταν ένας κύριος με ένα μεγάλο σκούρο sedan. Πιο μπροστά ήταν άλλα τρία-τέσσερα αυτοκίνητα, πίσω μου άλλα τόσα. Το φανάρι άναψε πράσινο και ο κύριος με το σκούρο sedan προχώρησε λίγο, αλλά δεν το πέρασε. Αντί αυτού, έκανε λίγο αριστερά και σταμάτησε μπροστά στην κοπέλα, άνοιξε το παράθυρο και της έδωσε χρήματα. Και πριν προλάβει να ξεκινήσει, το φανάρι άναψε ξανά κόκκινο και μείναμε όλοι στις θέσεις μας. Είχα συγκινηθεί ήδη αρκετά όταν συνειδητοποίησα ότι ούτε ένας οδηγός δεν είχε κορνάρει, ούτε ένας δεν είχε διαμαρτυρηθεί. Κι όταν είδα τον κύριο με το σκούρο sedan να σηκώνει το χέρι του μέσα από τον καθρέφτη, κοιτάζοντάς με μέσα απ' αυτόν και γνέφοντάς μου συγγνώμη που εξ' αιτίας του έχασα το φανάρι, το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να του γνέψω ότι όλα ήταν εντάξει, να του χαμογελάσω και να σκύψω το κεφάλι μου ευθύς αμέσως για να μη δει τα μάτια μου που είχαν βουρκώσει.
Επιτάχυνση και πράσινα άλογα...
Reamonn - Tonight
...through the darkest night, comes the brightest light...
posted by mindstripper @ 11/08/2006 11:19:00 pm
14 Comments:
Επιτάχυνση για που; Να κάνουμε εκεί τι;Την επόμενη ΄μέρα να επαναλάβουμε το ίδιο και το άγχος να μας κυριεύει. Όλα άδικα...χαμένος κόπος.
Ευτυχώς όμως που στην ανθρωπιά, έστω και σπάνια δυστυχώς, δείνουμε προτεραιότητα.
Καληνύχτα σας...
...:-) Tι όμορφο... Καληνύχτα :-)
Συνήθως σε τέτοια κείμενα δε σχολιάζω. Απλά κουνάω το κεφάλι όπως το κουνάει εκείνος που βλέπει το κείμενο σαν καθρέφτη. Εν ολίγοις, συμφωνώ απίστευτα με αυτά που έγραψες. Και θα πω και κάτι, μιας και είναι φιλικό το κλίμα.. Μία από τις "μεγαλύτερες" διαπιστώσεις στη ζωή μου -την πολλή :P- είναι πως οι καλύτερες σκέψεις έρχονται είτε στην τουαλέτα είτε στο μποτιλιάρισμα.
Επειδή τελευταία αποφεύγω την κίνηση, μπορείς να φανταστείς τι ιδέες κατεβάζω (του κώλου, πες το :D ).
Για μένα πάντως ήταν κάτι μεταξύ προορισμού και τρόπου, όσες σκέψεις κι αν κάνω, πάντα οι άτιμες έχουν ένα ποσοστό δίκιου.
Καλημέρα!
Εγώ είμαι της επιβράδυνσης φιλενάδα! Καλή σου μέρα!
Δύσκολη ζωή είναι άυτή που είναι απαραίτητο να την περνάς πίσω από ένα τιμόνι, κολλημένη ούτε μπρός, ούτε πίσω σαν να έχει σταματήσει το ρολόϊ της ζωής. Οι στάλες ανθρωπιάς πότε-πότε τη φωτίζουν, ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές.
Μήπως να άλλαζες δουλειά?
έχεις τόσο δίκιο μωρέ, αλλά αυτή η ανάγκη για επιτάχυνση είναι ένας διάβολος που σε καβαλά μόλις μπαίνεις στη θέση του οδηγού. θέλει πολλή προσπάθεια να τον αποβάλλεις, να αποστασιοποιηθείς και να μην παρασυρθείς από τους άλλους οδηγούς που δεν τον έχουν πάρει ακόμα είδηση.
όχι ότι τον έψαχνα εναγωνίως, αλλά μόλις μου εξήγησες το λόγο που νιώθω έτσι μαζί σου.
Η βίλλα στην Κηφισιά μας περιμένει σε λίγα χρόνια (πρόσεξε τί θα πεις!)
μανάρι μου, ξέρεις πόσα υπέροχα πράγματα που είναι δεξιά σου ή αριστερά σου χάνεις με την επιτάχυνση;
άσε που μπορεί και να χάσεις και την ζωή σου..!
την καλησπέρα μου!
Χαίρομαι που συνεχίζεις να μας πηγαίνεις όμορφες βόλτες με τα κείμενα σου.Πίσω από το παρμπρίζ τους βλέπουμε τόσα πράγματα που μας δίνουν δύναμη.
Όσο για την οδηγό-εξαιρετική συντροφιά στα ταξίδια μας.
Ανέβασε τώρα την ένταση στο cd player.
Δημήτρη, ζορίζουμε τον εαυτό μας να τρέχει, αλλά τελικά θα πρέπει να τον ζορίσουμε ακόμα περισσότερο να μάθει -ξανά- να βαδίζει. Μπας και σιγά-σιγά αρχίσουμε να βλέπουμε στ' αλήθεια αυτό που κοιτάμε. Με 24 ώρες καθυστέρηση, καλό σου βράδυ. :-)
Καλή ξεκούραση και σε σένα ViSta μου. Την αληθινή ομορφιά εσύ την έχεις στην αγκαλιά σου κάθε βράδυ. Ένα φιλί από μένα στον Οδυσσέα σου. :-)
Ελίζα, χαχα! Η έμπνευση σπίτι δεν έχει λέμε.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν μιλάς για ένα ποσοστό δίκιου σ' αυτές τις σκέψεις μας. Όταν κι όποτε (κι όπου :P) χαλαρώνω κι εγώ, νοιώθω ότι αποστασιοποιούμαι από τα στεγανά που θέτω η ίδια στον εαυτό μου. Κι έτσι μπορώ να αντικρύσω πολλά στραβά επάνω μου. Το θέμα είναι να τα αντιμετωπίσω κιόλας. ;-)
0 Com, χαιρετισμούς και φιλιά πολλά φίλε μου! :-)
Έτσι πρέπει βρε Angelito μου, έτσι πρέπει. Κρατάς το μυστικό της επιτυχίας. ;-)
Μαρίνα, είσαι πολύ γλυκιά, αλλά είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, κι έτσι δεν είναι η δουλειά μου που φταίει (η οποία είναι έτσι κι αλλιώς καθιστική). Φταίνε οι ρυθμοί των άλλων που τους αφήνω και με παρασέρνουν. Φταίω κι εγώ που μερικές φορές θέλω να τα προλάβω όλα. Νά 'σαι καλά. :-)
Xilaren μου, είναι όπως το λες ρε γμτ... Μεγάλος διάολος. Αλλά να σου πω; Δε θέλει πολλή προσπάθεια, μόνο αυτοσυγκέντρωση. Αυτοσυγκέντρωση και focus αποκλειστικά και μόνο, πάνω στην επιβράδυνση. Αυτές τις λίγες φορές που το έχω καταφέρει, μετά ήμουν περήφανη. Και πιο χορτασμένη από το δρόμο. ;-)
Wisdom, από δω και στο εξής θα το έχω και γω στο νου μου λοιπόν. Επειδή είναι πολύ απλό κι επειδή φαντάζει τόσο δύσκολο. Αλλά πιο πολύ επειδή από την ώρα που το διάβασα, χαμογελάω. ;-)
Μαίανδρε, πρόσεξε την απάντησή μου μάτια μου: σ' ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα θα καταφτάσω (εε; εεεε;...) :-P Ίσως καταφέρουμε να κάνουμε και την επιτάχυνση κορνίζα, να την βάλουμε για προσάναμα στο τζάκι όταν κάνει βαρυχειμωνιά. Φιλιά, φιλιά, φιλιά πολλά.
Μεθυσμενάκι, λες να μου βάλω κόφτη; (μπαα, κι εγώ κι εσύ ξέρουμε ότι άλλη τον χρειάζεται τον κόφτη εδώ πέρα - ονόματα δε λέμε, μπλόγκερς δεν θίγουμε) Σώπα και μη μου φοβάσαι. Πολλά πολλά φιλιά δεσποινίς μου! :-*
Αγαπητέ μου Still Ill, εγώ χαίρομαι πολύ που σε αυτές τις βόλτες έχω τους καλύτερους συνοδοιπόρους και τους πιο χαρισματικούς συν-οδηγούς. Λέω να μη δυναμώσω ακόμα την ένταση του cd player. Από κάποια φωνή κάπου, ακούγονται χαμηλόφωνα στίχοι τραγουδιών και θέλω να κρυφακούσω λίγο ακόμη. Μπορεί και νά 'ναι οι τροβαδούροι της επιβράδυνσης. ;-)
Επιτάχυνση ε;
Είσε να πάμε σε κανένα rollercoooooooooaster ...
Πόσες ώρες τις ζωής μου θα φάω ακόμα μπροστά σ αυτή την οθόνη;…
Τουλάχιστον με το τιμόνι πας και κάπου…
Κέρβερε, πίσω μου ύπαγε βρε. :-P
Vita Mi Barouak, κι όμως, μερικά ταξίδια μπροστά στην οθόνη ή πάνω από μία σελίδα χαρτί, μου είναι κατά καιρούς πολύ πιο ευχάριστα από άλλα πίσω από ένα τιμόνι. ;-) Καλώς ήρθες από δω.
Post a Comment
<< Home