Η γειτονοπούλα
"Γέμισε το ασανσέρ με τον όροφό μας σήμερα", χαμογέλασε η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας.Η γειτόνισσά μου η φοιτήτρια (έχω κι άλλη μία, αλλά αυτή είναι η γυναίκα του κυριού Π. ο οποίος είναι πάρα πολύ καλός κύριος παρ' ότι όταν τα παίρνει στο κρανίο ρίχνει κάτι μπινελίκια δημιουργικώς αξιομημόνευτα - καλά νά 'ναι ο άνθρωπος) χαμογέλασε κι αυτή. Κι εγώ μαζί. Μετά σιωπή - η μία κοίταζε τον τοίχο, η άλλη το πάτωμα, εγώ πάλι έξαφνα κατάλαβα για ποιόν λόγο δεν έπρεπε το πρωί που ξύπνησα, να πάρω τη μπλούζα που φορούσα από εκείνη τη συγκεριμένη στοίβα των ρούχων: ήταν τρύπια.
Η κοπελίτσα που έμενε παλιά στο διπλανό μου διαμέρισμα, με την οποία πού και πού τα λέγαμε έξω από τα διαχωριστικά των μπαλκονιών, παντρεύτηκε τον καλό της κι έφυγε από την Αθήνα. Στη θέση της, ήρθε η μικρή αδερφή. Και μόλις εκείνη την ώρα, συνειδητοποίησα πως με αυτή την γειτονοπούλα μου ποτέ δεν είχα μιλήσει στ' αλήθεια.
"Πόσα παπαγαλάκια έχεις ρε συ;", έριξα την ερώτηση στα καλά του καθουμένου μέσα στη σιωπή του θαλάμου.
Στο πρόσωπό της γειτονοπούλας, ζωγραφίστηκε η απορία.
"Εχμμμ... έξι και τρία... συν το άλλο το μικρούλι... Τώρα δέκα", γύρισε και μου είπε κάπως επιφυλακτικά. "Σ' ενοχλούν; Φωνάζουν πολύ, ε;"
Γέλασα δυνατά και της εξήγησα ότι δεν υπήρχε λόγος για να ανησυχεί για κάτι τέτοιο.
"Αν ακούσεις τους δικούς μου πώς κρώζουνε κάθε πρωί με την αυγούλα, θα καταλάβεις τί εστί φωνή. Οι άντρες φίλοι μου έχουν εξασκηθεί να ξεραίνονται στον ύπνο σε all-weather συνθήκες από το στρατό και μετά. Εγώ από τους παπαγάλους μου."
Το πρόσωπό της σε δευτερόλεπτα άλλαξε εντελώς έκφραση. Όρθωσε το σώμα της, σταμάτησε πλέον να κοιτάζει το πάτωμα. Χαμογελούσε συνέχεια και δεν ήξερε τί να μου πρωτοπεί.
"Έχεις κι εσύ; Έλα ρε! Και τί; Δεν τους βγάζεις έξω καθόλου; Μα πως... και πόσο καιρό τους έχεις; Αφού δεν τους έχω ακούσει ποτέ."
"Τους έχω από το άλλο μπαλκόνι του σπιτιού, κοντά στην κουζίνα. Ξέρεις, για να μου κρατάνε και να τους κρατώ κι εγώ παρέα. Έλα να τους δεις δύο λεπτάκια άμα θες, έχεις λίγη ώρα;"
Ήρθε. Δεν έκατσε πολύ. Άντε πέντε λεπτά να ήτανε. Κατάκοπη από τη δουλειά της, μου είπε πως δεν μπορούσε να μείνει περισσότερο, φαινότανε στο πρόσωπό της. Άλλωστε κι εγώ δεν πήγαινα πίσω, ήταν εκείνη η ώρα που το μοναδικό πράγμα που αποζητώ μπαίνοντας στο σπίτι μου, είναι η δική του αγκαλιά.
Μέσα σ' αυτά τα πέντε λεπτά, μου ανέλυσε γεγονότα και περιστατικά από τα παπαγαλάκια της, φλυαρώντας με χάρη, με τρυφερότητα και με μία οικειότητα εντελώς φυσική.
Χαμόγελα, ζεστασιά, αφήγηση γρήγορη, ακούραστη, ανεπιτήδευτη, χρόνος που ρέει γάργαρα και αφήνει στο πέρασμά του ήλιους και δροσοσταλίδες.
Μόλις λίγα λεπτά πιο πριν, αμηχανία, τυπικότητα, χρόνος ακίνητος, γκρίζος, δύσκαμπτος, ένα ασανσέρ που αργεί να εκτελέσει το δρομολόγιό του, μάτια που ουσιαστικά δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.
Θα πρωτοτυπήσω θα μου πεις... αλλά δε βαριέσαι, εγώ θα το πω.
Αυτά είναι τα ωραία μας.
Archive, τσιμουδιά εσύ. Δε θα τα ξαναλέμε. Να πας να φας αλλού ψητούς παπαγάλους.
posted by mindstripper @ 10/11/2006 11:54:00 pm
12 Comments:
(μωρ'τι μας λες!)
(δεν θα λειπεις καμια μερα...θα το στειλω το κλουβι στην Ακροπολη!)
Ρε αρκάιβ εγώ ετοιμάζω τα σφαχτάρια κι εσύ μου θες παπαγαλάκια;
Να'ταν ορτύκια τουλάχιστον.
Να τα ξεφορτωθω θελω...οχι να τα φαω!
(εχεις καμια ιδεα;)
Archive, μαζέψου. Θα σου στείλω σάιμπερ-βάιρους που θα τρώνε τ' αρχεία σου σα λιόσπορους και στο τέλος, φεύγοντας, θα ρίχνουνε κι ένα κρα για τη χώνεψη.
Τσέλιγκα, έχει η μάνα μου μία κότα στρουμπουλή-στρουμπουλή. Σου κάνει; :-P
Δεν είναι απίθανο; Πως περνάς κάτι τέτοιες φάσεις από τη μια πραγματικότητα σε μια άλλη με μια κουβέντα;
Δεν υπάρχει άλλο πράγμα να μου την σπάει στην πολυκατοικία πιο πολύ από αυτή την βουβαμάρα και τα αλλοπρόσαλλα βλέματα μέσα στο ασανσέρ! Τρελαίνομαι! (όπως και με τον πρωινό ξερόβηχα του συναξιούχου που μένει από πάνω μου!)
Sourfou, έμενα παλιά σε μία τέτοια πολυκατοικία. Αν σου πω ότι όλο το νόημα είναι σε τέτοια σκηνικά θα με πιστέψεις;... (εκτός από τον ταρίφα, αρνούμαι να συναναστραφώ με ταρίφες - τα πάντα γίνονται κίτρινα κι εγώ μαζί μ΄αυτά). :-P
Ναι βρε συ Eryx. Και εμείς καθόμαστε και το παιδεύουμε λες και δεν ξέρουμε. Αλλά καμμιά φορά το ρέμα είναι πολύ δυνατό...
Angelito, μία κουβέντα δοκίμασε να πεις να δεις για πότε αλλάζουν τα βλέμματα. Όσες φορές το έχω κάνει, δεν υπήρξε μία φορά που να μην υπήρχε θετική ανταπόκριση (αν όμως πετύχαινα ποτέ την από πάνω μου που περπατάει στις 2 το πρωί σε όλο της το σπίτι σαν το φάντασμα με τις τακούνες, τότε τα πράγματα μπορεί να ήταν λίγο διαφορετικά). :-P
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους, καλό βόλι και προσχή στους δρόμους. :-)
Αυτους τους αντρες φιλους σου δεν ξερω τι τους ποτιζεις και ξεραινονται γιατι πως αλλιως θα μπορουσε να κοιμαται κανεις αφου τα τρυφερα σου παπαγαλακια αρχιζουν και κραζουν απ' τις εξη και κατι τα χαραματα;;;;; :-Ρ
Ευκαιρία πάντως τώρα που γνωριστήκατε με την μικρή αδερφή και νέα γειτονοπούλα, να αρχίσετε να κάνετε παπαγαλάκιsitting η μία στην άλλη, όταν περιμένετε παρέα που είναι ευαίσθητη στο ξύπνημα υπό τους ήχους παπαγάλων.
λες να κάνουν τώρα και παιδιά αυτά τα χαζά σου;
ρε, είναι γκέυ οι παπαγάλοι σου! δεν το έχεις καταλάβει;
Αερικό, α... όλα κι όλα! Εδώ έχω φτιάξει ειδικό χώρο εκπαίδευσης, καταπολέμησης και σταδιακής αποδοχής κάθε λογής ηχορύπανσης (η λέξη κλειδί εδώ είναι η λέξη ροχαλητό) και θα υπάρξει άντρας που θα φέρει αντίλογο ως προς αυτό; (Μπααα...) :-P
Χουανίτα, μη λες τέτοια πράγματα παιδάκι μου κι έχω ολόκληρο στρατό να αντιμετωπίσω εδώ πέρα (αν και της γειτόνισσας δεν θα της κακοπέσει, θα πήξει στο τυχερό - ή αλλιώς κάνε φίλους να δεις καλό). :-P
Μεθυσμενάκι, λες; Το ίδιο μου είπε και η γειτόνισσα!
Δε θέλω βιαστικά συμπεράσματα! Οι γκέι παιδί μου, το χαίρονται το σεξ. Εδώ χρειαζόμεθα πτηνο-ψυχολόγο. Μη σου πω και εκπαιδευτική τηλεόραση...
Post a Comment
<< Home