Προσωπικός Ιούδας
Ακούω τραγούδια.Ακούω το "Alright, Ι think we're gonna make it" και χαμογελώ, παίρνω άθελά μου βαθιά ανάσα και σκέφτομαι "δε γίνεται, αν μπορεί ένα τραγούδι από το τότε, να μου ζεσταίνει την ψυχή ακόμα και τώρα με τις ίδιες ζεστές, βελούδινες ηλιαχτίδες, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό μαντάτο". Γεμίζουν οι αρτηρίες μου με οξυγόνο. Και δε με νοιάζει ακόμα κι αν τα σύννεφα είναι κατάμαυρα.
Ακούω τραγούδια.
Ακούω μέσα από μία ρωγμή του χρόνου το "Everything I own" και κλείνω τα μάτια γιατί αυτός ο παλιός γνώριμος άγγελος, μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μου φανερωνότανε από τότε. Κι εκεί που σταματάει το κελάρυσμα της κιθάρας, τα κρουστά γαληνεύουν και τα βιολιά γέρνουν να ξεκουραστούν, έρχεται η απόλυτη στιγμή της σιωπής, έρχεται πάλι εκείνο το ένα δευτερόλεπτο όπου μέσα του μία δίψα αστείρευτη κι οργισμένη γίνεται θεριό ανήμερο, πού 'χει έναν σκοπό μονάχα και γι αυτόν γεννιέται και πεθαίνει ξανά και ξανά και ξανά: για να γονατίσει τσακισμένο από τους λυγμούς, βουτηγμένο μέσα στην απελπισία της προσμονής, εμπρός σε μια μικροσκοπική δροσοσταλίδα που θα του χαρίσει μονομιάς τη δροσιά και τη γλύκα και το νόημα του κόσμου όλου. Και μετά να ημερέψει. Και μετά να ξεψυχήσει. "Is there someone you know..."
Ακούω τραγούδια.
Ακούω ένα πιάνο μόνο του. Που αρχίζει να μονολογεί και σιγά σιγά να πειραματίζεται με τους τόνους του με διάθεση μελαγχολική. Για μονόλογος, ετούτος ο μονόλογος, δεν είναι καθόλου κουραστικός, σκέφτομαι. Κι εκεί που μονολογεί αρχίζει να παραστρατίζει, το ακούω, το κάνει επίτηδες για να με δοκιμάσει, αρχίζει να παίζει μαζί μου γιατί το ξέρει ότι έχει κερδίσει την αμέριστη προσοχή μου, ότι αρχίζει να με αφομοιώνει και να με καταβροχθίζει. Με δοκιμάζει όπως ο ερωτικός σύντροφος το ταίρι του, θέλει να με κάνει να περιμένω, κι όταν αρχίζω κι ανυπομονώ με κάνει να περιμένω ακόμη περισσότερο, και μετά κι άλλο, κι άλλο λίγο ακόμη, μέχρι που όταν έρθει εκείνη η στιγμή, ξεσπάμε και οι δύο στην ίδια πλήρωση, στον ίδιο οργασμό.
Ακούω τραγούδια.
I focus on the pain, the only thing that's real. Στην αρχή μόνο θλίψη, πόνος, παράπονο, παραίτηση, αυτολύπηση, οδυνηρή αυτογνωσία. Μετά δύναμη, υπερηφάνεια, υπεροψία, αυτάρκεια, περιφρόνηση, οδυνηρή αυτογνωσία. Έπειτα απογείωση. Στο τέλος συντριβή. Και μετά, δάκρυα. Μη ρωτήσεις που ανήκουν. Εδώ καλά-καλά δεν ξέρω πού οφείλονται.
Ακούω τραγούδια.
Και θυμάμαι τη Σ. που κάποτε, μία τέτοια ώρα, με μία κουβέντα μόνο, έδωσε μία και ξεσκέπασε την ψυχή μου. "Σε πρόδωσε η μουσική", είχε γυρίσει να μου πει χαμογελώντας.
Από τότε το έχω μάθει: η μουσική είναι η πιο γλυκιά προδοσία.
Και τελικά, δεν ξέρω αν υπάρχει πιο λυτρωτικό πράγμα από το ν' αγαπάς τόσο πολύ τον προσωπικό σου προδότη...
Για τον κύριο Φ. που κάθε μέρα έχει γενέθλια.
posted by mindstripper @ 10/08/2006 02:35:00 am
5 Comments:
αχ, αυτός ο Κας
αχ, αυτή η φώτο σου...
καληνύχτα μικρή μου
Καλή σου μέρα και σένα γλυκιά Xilaren. :-)
Αν και ο καιρος παιζει σημαντικο ρολο για τη διαμορφωση της ψυχοσυνθεσης,καποια πραγματα οπως η μουσικη,μπορουν να ανατρεψουν τα δεδομενα...
Ευχαριστω για τα σχολια και το χρονο σου!!!Φυσικα δεκτα!!!
la ritournelle, γλυκιά μου mind.
φιλιά και καλη βδομάδα.
:-)
Πρέζα TV, η μουσική μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Και η συζήτηση να τα επαναφέρει. Να είσαι καλά. :-)
Αγαπημένε μου Πολύβιε, ετούτη η εβδομάδα μπήκε λίγο "στραβωμένη" και θα μου χρειαστεί η ευχούλα σου. Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα και σε σένα. :-)
Post a Comment
<< Home