Fin
"Μερικές φορές φανταζόμουν πως το αίμα μου γέμιζε ένα χάρτινο ποτήρι. Άκουγα κάθε πίδακα να σπάει στα μαλακά τοιχώματα του ποτηριού. Ίσως εκατό πίδακες να γέμιζαν το ποτήρι - αυτό θα πει πενήντα δευτερόλεπτα. Έπειτα σκεφτόμουνα πώς να κόψω τις φλέβες μου. Με το μαχαίρι της κουζίνας; Το μικρό μυτερό με το μαύρο χερούλι; Ή με ξυράφι; Αλλά δεν υπάρχουν πια κοφτερά ξυράφια - μόνο εκείνα τα ασφαλείας που τα πετάς. Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πως πέρασε η εποχή των ξυραφιών. Σκέφτηκα πως με τον ίδιο τρόπο θα περνούσα κι εγώ. Χωρίς να κουνήσει φύλλο. Ίσως να με σκεφτεί κι εμένα κάποιος σε μια στιγμή παραφοράς, όπως σκέφτηκα κι εγώ τώρα το παλιό ξυράφι με τη μια κόψη που δεν υπάρχει πια.Κι όμως δεν είναι ανύπαρκτο. Ζει χάρη στις σκέψεις που έκανα. Το ξέρεις ότι κανένας απ' όσους ήταν ενήλικοι όταν εγώ ήμουνα παιδί, δεν ζει τώρα; Άρα κι εγώ ως παιδί έχω πεθάνει. Κάποια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει ούτε ένας απ' όσους με γνώρισαν κάποτε. Τότε θά 'χω πεθάνει στ' αλήθεια - όταν δεν θα υπάρχω σε κανενός τη μνήμη. Με απασχόλησε αρκετά το πώς οι πολύ ηλικιωμένοι είναι τα τελευταία άτομα εν ζωή που γνώρισαν κάποιον άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων. Όταν πεθάνουν κι αυτοί, πεθαίνει όλη εκείνη η ομάδα, εξαφανίζεται από τη μνήμη των ζωντανών. Αναρωτιέμαι ποιός θα είναι αυτός ο άνθρωπος στην περίπτωσή μου. Ποιανού ο θάνατος θα με κάνει κι εμένα να πεθάνω στ' αλήθεια;"
Απόσπασμα από το διήγημα "Τρία κλειστά γράμματα".
Irvin Yalom - Ο Δήμιος του Έρωτα.
Δε φταίω 'γω. Φταίει η βροχή παρέα με τον Badalamenti.
Αυτή τη στιγμή έξω είναι όλα κόκκινα. Και δεν είναι η ιδέα μου.
Νύχτα καλή.
posted by mindstripper @ 10/10/2006 12:57:00 am
7 Comments:
Εδώ να δεις κόκκινο που έχει γεμίσει η νύχτα. Σε ένα σύμπαν λιγότερο σύνθετο θα μιλάγαμε τώρα για "σύμπτωση". Η θα πίναμε πάλι μπύρες. Καληνύχτα!
παίζει τόσο κόκκινο που το βλέπω ακόμα και εγώ που έχω αχρωματοψία.
φιλιά
Κόσμος τυλιγμένος στην πορφύρα, μοιάζει κόσμος αληθινός.
Θα κάθομαι να μαζεύω ό,τι στάζει να'χω να βάφω τον καιρό.
Και ό,τι από αυτόν, λείπει.
Εντελώς ψυχαναλυτικό το απόσπασμα του Yalom, όπως πάντα άλλωστε.
Δεν το προχωράω γιατί η ημέρα είναι ίδη ζόρικι.
Σ' ένα άλλο σύμπαν θα κατεβάζαμε από μία πανγαλακτική γαργαροκροτίδα Μαίανδρε. Και μετά όνειρα πολλά.
Ελέφα, εγώ ζηλεύω που εσύ έχεις ένα σωρό τρόπους να βλέπεις το κόκκινο κι εγώ έχω μόνο έναν.
Και ότι κι από μας λείπει Καπετάνισσα. Καλησπέρες. :-)
Δημήτρη, σε νοιώθω. Και για τον Γιάλομ και για την ημέρα. ;-)
τόσο κόκκινο που και τα όνειρα ποτίστηκαν από αυτό ;)
Kαι το κρασάκι Spirit. Και το κρασάκι. :-)
Post a Comment
<< Home