Ο ήλιος μου
Στη γειτονιά που μένω, ζω επτά ολόκληρα χρόνια. Το λέω και μου φαίνεται πολύ παράξενο. Επτά ολόκληρα χρόνια.Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που με έφερε εδώ ο Μ., ένας καλός παιδικός μου φίλος. Την θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθες. Δεν ξεχνιέται και τόσο εύκολα εκείνο το ταξίδι με τον ηλεκτρικό. Έξω βαθμοί 40. Μέσα, ακόμη πιο πολλή ζέστη ανακατωμένη με λογιών λογιών δυσοσμίες. Όταν κατεβήκαμε στα Κάτω Πατήσια και επιθεώρησα με μία πρώτη ματιά τα δρομάκια ρίχνοντας παράλληλα φοβισμένες ματιές σε κάτι σκουπιδόμαζες (ναι, είχα πέσει σε απεργία), ένιωσα ξαφνικά ότι όλες μου οι ελπίδες να βρω ένα σπίτι της προκοπής είχαν πάρει μορφή ανθρώπινη και μου κουνούσανε το μαντήλι από την απέναντι αποβάθρα. Την ώρα που πλησιάζαμε το σπίτι θυμάμαι την άσφαλτο που άχνιζε, το μπλε χρώμα του ουρανού που μου φαινότανε τόσο αταίριαστο με τους τόνους τσιμέντου που το κρύβανε, τα πιτσιρίκια που τσιρίζανε βγαίνοντας τρεχάλα από την πίσω μεριά, τα μηχανάκια που πηγαινοέρχονταν στον παράδρομο σαν τρελά, μην τυχόν και καθυστερήσει η παράδοση της πίτσας και μετά αμαυρωθεί τ' όνομα και κατ' επέκτασιν το κούτελο του κυρίου καταστηματάρχα.
"Μάλιστα... ΚΑΙ φασαρία", σκέφτηκα.
Ο φίλος μου ο Μ., όλη αυτή την ώρα ήταν πολύ άνετος. Κι όταν εγώ του έριχνα λοξές ματιές του στυλ "Με δουλεύεις που θα πιάσω σπίτι εγώ εδώ πέρα;" αυτός έψαχνε αμέριμνος τον πίνακα για να βρει το θυροτηλέφωνο του διαχειριστή.
"Μούμπλε, μούμπλε, κάτσε να δεις πως μου τον είπε ο μπάρμπας μου..."
"Μην κάνεις τον κόπο, δε με βλέπω να έρχομαι εδώ πέρα", του είπα δείχνοντάς του με αηδία κάτι κατσαρίδες-μεγαθήρια που κείτονταν με τα βρωμοπόδαρά τους προς τον ουρανό κάτω από τη γλάστρα, λίγο πιο δίπλα μας.
"Σταμάτα ρε παιδάκι μου", μου έριξε την επίπληξη ο Μ. και μου έδειξε την ειδοποίηση του συνεργείου εξόντωσης και καθαρισμού λίγο πιο δεξιά μας, τοιχοκολλημένη στην είσοδο της πολυκατοικίας. "Δε βλ..."
"Ποιός είναι;", μας διέκοψε η φωνή του κυρίου Α., από ένα κουμπάκι στον πίνακα που αναβόσβηνε κόκκινο.
"Καλησπέρα σας! Είμαι ο ανηψιός του Γ. Μπορούμε να ανέβουμε πάνω;"
"Ελάτε, ελάτε", μας καλωσόρισε η φωνή.
Φίμωσα το πνεύμα αντιλογίας που είχε αρχίσει να φουντώνει μέσα μου κι ακολούθησα.
Ο κύριος Α. ήταν εγκάρδιος και γελαστός.
"Και που λες αγαπητό μου παιδί, έτοιμο αγοραστή σου έχω για το διαμέρισμα. Αυτό να πεις στο θείο σου. Δικιά μας, από δω. 40 εκατομμύρια δίνει. Και πού 'σαι... Μετρητά έτσι;..."
"Μάλιστα", σκέφτηκα κι εγώ, "πάει καλιά του το ανάκτορο..."
Κοίταξα το Μ., γνέφοντάς του με τρόπο και ύφος αδιάφορο να τα μαζεύουμε και να πηγαίνουμε σιγά σιγά.
"Ο θείος μου δε θέλει να το πουλήσει", απάντησε με φωνή σταθερή στον συνομιλητή του, ο οποίος φάνηκε προς στιγμήν να καταπίνει τη γλώσσα του. "Μήπως θα μπορούσα να το δω;" τον ρώτησε και γύρισε αμέσως να μου κλείσει κοροϊδευτικά το μάτι.
Σούφρωσα τα χείλη σε ένδειξη σιωπηλής διαμαρτυρίας, τον κάρφωσα με το βλέμμα των τριών κεραυνών και εφτακοσίων τριάντα οχτώ αστροπελεκίων, αλλά τελικά έσκυψα το κεφάλι και ακολούθησα σιωπηλά.
Κατεβήκαμε έναν όροφο πιο κάτω με τα πόδια.
Ένας τυπικός, συνηθισμένος μισοσκότεινος όροφος, σε μία τυπική, συνηθισμένη, πολυόροφη πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας...
"Εδώ είμαστε λοιπόοον", ανήγγειλε με στόμφο ο διαχειριστής σκορπίζοντας τον αντίλαλο της φωνής του στην ερημιά τεσσάρων γυμνών τοίχων.
Ο φίλος μου ο Μ. έκανε στην άκρη να περάσω χαμογελώντας περίεργα.
Είχα ακούσει ότι ο έρωτας είναι πολύ ύπουλο πράγμα αλλά δεν το είχα φανταστεί ακριβώς έτσι.
Το σπίτι ήταν σε άθλια κατάσταση. Σοβάδες σκορπισμένοι παντού, τα λάστιχα από τις συρόμενες μπαλκονόπορτες κρέμονταν προς κάθε κατεύθυνση, τα μάρμαρα στα πατώματα είχαν τη μορφή φθηνού πλαστικού χιλιογραντζουνισμένου τάπητα, οι τοίχοι γκρι και σε μερικά τους σημεία κατάμαυροι, έξω στο μπαλκόνι τζάμια σπασμένα, οι τέντες ξεσκισμένες σε κουρελιασμένες λωρίδες.
Είχε όμως τόσο, μα τόσο πολύ φως, που απλά δεν μπορώ να το περιγράψω... Μπορώ μόνο να το φέρω πάλι στον νου μου ετούτη την ώρα που γράφω, να ακουμπήσω λίγο πίσω στην καρέκλα μου, να κλείσω τα μάτια μου και να μείνω έτσι ώρα πάρα πολλή, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη.
Και δεν ήτανε μόνο το φως.
Ήτανε κι η θέα.
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Μέχρι το σημείο που ο ορίζοντας γινόταν μπλε.
Ένα φωτεινό διαμέρισμα με θέα.
Μέσα σε έναν μήνα είχα μπει μέσα. Tο φιλαράκι μου ο Μ., το ήξερε πριν από μένα ότι το σπίτι αυτό θα ήτανε μεγάλη γιατρειά και γι αυτό θα του χρωστώ χάρη αιώνια. Αυτό που δεν ξέραμε όμως, ούτε εκείνος ούτε γω, ήταν κάτι άλλο.
Έχει δύο μέρες τώρα που ο ουρανός κρύβεται πίσω από βαριά σύννεφα, έχει δύο μέρες που ο ήλιος αποφάσισε να αποτραβηχτεί για λίγο στη δική του χώρα της μελαγχολίας. Είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου, εγώ αυτό το πράγμα δεν το μπορώ, δεν το αντέχω. Με αρρωσταίνει. Με κάνει και νιώθω ξένη, σχεδόν παρείσακτη, αδύναμη και οργισμένη, σα ζώο παγιδευμένο. Κι έτσι έχω δύο μέρες που τρέχω να γυρίσω σπίτι μου με την ψυχή στο στόμα, που την ώρα που γυρίζω το κλειδί στην πόρτα και βλέπω τη γνώριμη αγαπημένη θέα της δικής μου γωνιάς μέσα σε τούτη την πόλη, νιώθω τις πλάτες μου να ξαλαφρώνουν μονομιάς και τα πόδια μου να χάνουν κάθε αίσθηση ισορροπίας.
Κι απόψε, την ώρα που έκλεινα πίσω μου την πόρτα, τότε ήταν που το σκέφτηκα.
Έτσι δεν είναι όταν είσαι ερωτευμένος;
Κι έτσι, λίγο ηρέμησα...
Ε, κι ας είναι πάλι η μέρα αύριο γκρίζα, κι ας ψάχνω να αισθανθώ στο πρόσωπό μου τη ζεστασιά κάποιας παραστρατημένης ηλιαχτίδας...
Κι ας έχει έρθει πάλι ο χειμώνας, κι ας σκοτεινιάζει από τις 5 και μισή το απόγευμα...
Εγώ θα σφίγγω τα κλειδιά μου μέσα στην τσέπη και θα ξέρω ότι ο ήλιος ο δικός μου θα με περιμένει πάντα εκεί.
Gustavo Santaolalla - De Ushuaia a la Quiaca
posted by mindstripper @ 10/31/2006 10:59:00 pm
9 Comments:
τυχερή να έχεις τέτοιους φίλους
;)
Eυχαριστω παπαρουνα!
(LOL)
Ό,τι αγαπάς είναι ζωή καλή μου
καλό μήνα mind μου, επιτέλους βγήκε και δω ο ήλιος. Το 7 είναι μαγικό νούμερο να το γιορτάσεις ;)
Κάπου μεσα σε αυτή την πολυκατοιιοθάλασσα δηλαδή, ε; ;)
Παπαρούνα, σ' αυτόν τον τομέα νομίζω είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. :-)
Archive, στους δυόσμους σου εσύ. :-P
Αδαή, η αγάπη (μπορεί να) είναι τελικά παντού, ε; :-)
Spirit, Άνω Πόλη, Κάτω Πόλη, ένας ο ήλιος και σου στέλνω πολλά χαμόγελα μέσω αυτού. :-)
Eryx, γιου αρ ανμπιλίβαμπλ. :-)
E, εμείς βλέπεις για να δούμε λιγάκι φως και να πάρουμε λιγάκι αέρα ανεβαίνουμε στο Λυκαβηττό :)
σε βλέπω βρε......
Ti ωραίο αρθράκι! Τελικά στην Αθήνα έτσι όπως την καταντήσαμε, μετράνε πολύ οι "λεπτομέρειες", φως, πράσινο, ορίζοντας..
Post a Comment
<< Home