Με τα λόγια πιλάφι δε γίνεται
"Μου φέρεται σαν ιδιοκτησία του. Ξέρεις, απέρριψα μία άλλη δουλειά με πολύ καλύτερες αποδοχές, όπου θα έκανα ταξίδια, πολλά ταξίδια. Δεν με αφήνει. Ζηλεύει πάρα πολύ....
Κάποτε που είχα επαγγελματικό ταξίδι μαζί με το αφεντικό μου, ήρθε στο αεροδρόμιο. Ήθελε να τον "κόψει", να δει αν του είχα δώσει αληθινή περιγραφή για την ηλικία του, για την εμφάνισή του. Δεν έχω αποκτήσει τα προβλήματα με το στομάχι μου τυχαία.
...
Οι γονείς μου δεν θέλουν να τον βλέπουν. Και οι φίλοι μου το ίδιο. 8 χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Και τα τελευταία δύο, τα πράγματα έχουν χειροτερέψει.
...
Τα έχουμε κουβεντιάσει άπειρες φορές. Δεν καταλαβαίνει. Τώρα θέλει να κάνουμε και παιδιά.
...
Δεν μπορώ να τον χωρίσω και ξέρεις γιατί;
Γιατί είμαι δειλή."
"Έχει γυρίσει να σε χτυπήσει ποτέ;"
Παγώνει. Με κοιτάζει παράξενα.
"Πώς σου ήρθε να μου το ρωτήσεις αυτό;"
"Έτσι μού 'ρθε. Σε έχει χτυπήσει;"
"Όχι, μόνο μία φορά ήταν πολύ κοντά στο να το κάνει. Αλλά έφταιγα κι εγώ... Γύρισα και τον χαστούκισα πρώτη."
Τρεις μέρες μετά.
"Και ξέρεις τί έκανε; Με το που μπήκα σπίτι μετά το ταξίδι, με περίμενε με μία μεγάλη ανθοδέσμη, μου είπε ότι πρέπει να τον καταλάβω κι εγώ και μου ζήτησε συγγνώμη. Και μετά με πήρε και φάγαμε έξω, και ήταν πολύ γλυκός, και ρε γαμώτοοοοο... τον λατρεύωωωω! Και ρε συ... δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον άνθρωπο με τον οποίον θα ήθελα να κάνω ένα παιδί."
Μία εβδομάδα αργότερα.
"Πώς τα πας;"
"Καλά μωρέ..."
"Γιατί είσαι έτσι κίτρινη;"
"Δεν είναι τίποτα, με έχει πιάσει το στομάχι μου πάλι..."
Δεν ρώτησα να μάθω λεπτομέρειες, αλλά σιωπηλά συμφώνησα μαζί της σε ένα πράγμα.
Είναι όντως δειλή.
Αντιθέτως τα παιδιά της, τα παιδιά τους, θα είναι γεννημένοι ήρωες.
posted by mindstripper @ 10/04/2006 12:18:00 pm
17 Comments:
δειλη ή ατολμη;
'θελει αρετη και τολμη η ελευθερια'...
το θεμα ειναι να καταλαβεις ποτε δεν εισαι ελευθερη!!!
φιλια...
Εκεί εύχεσαι να της πέσει κανένα τούβλο στο κεφάλι, μπας και συνέλθει, αλλά αρκετοί εξ ημών νομίζουν πως αυτή είναι η ζωή που τους αξίζει και αυτήν υπομένουν.
Και εις χειρότερα...
ρε γμτ, από τη στιγμή που δεν τον έχει οικονομικά ανάγκη, δεν πορώ να το χωνέψω...
8 χρόνια είναι πολλάαάάάάάάάά πες της.. και πες της ακόμα ότι περνάνε σα νερό τα άτιμα!
:-)
μεγάλο πράγμα η συνήθεια ε;
Και πολλά είναι τα 8 χρόνια αλλά και χαμένα! Αν το λατρεύει γιατί δεν προσπαθεί να τον φέρει με τρόπο να πάει να κοιτάξει το από που βγαίνει η ζήλια του ή να το ψάξουνε μαζί? Αν δεν γίνει αυτό δεν έχει νόημα να συνεχίζουν και να τρώει το στομάχι της, δυστυχώς...
Καλησπέρες φιλενάδα μ'!...
Χμ... Το ξέρεις:
Ο καθένας ζεί ό,τι μπορεί ν' αντέξει.
Και το βλέμμα του -το βήμα του αν θες-, φτάνει εκεί που ορίζει η καρδιά του.
Και αυτογνωσία θα πρόσθετα Βασιλική μου. Της οποίας το τίμημα δεν είναι κι από τα ελαφρύτερα...
Περισσότερα φιλιά κι απο δω. :-)
Μαριαλένα, οι -σίγουρα απαραίτητοι- συμβιβασμοί σε μία σχέση γίνονται πολλές φορές ύπουλες παγίδες. Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας παίρνει τελικά αυτό που του αξίζει. Αλλά έρχονται και τα παιδιά κάποια στιγμή, που το μόνο μετρικό που ζητούν μέσα σε μία οικογένεια, είναι η ομόνοια και η αγάπη. Κι αυτό που τους αναλογεί από τέτοιες παραστάσεις, δεν είναι σίγουρα αυτό που τους αξίζει.
Vas, και να φανταστείς πως η κοπέλα είναι όμορφη σαν τα κρύα τα νερά. Όχι όμως ότι αυτό έχει σημασία...
Η συναισθηματική εξάρτηση ήταν και θα είναι χίλιες φορές πιο ισχυρή από την οικονομική. Κι αυτή επιδεινώνεται όταν η ιδέα υπερισχύει της πραγματικότητας. Το πώς γίνεται αυτό... είναι κι από μία διαφορετική ιστορία σε κάθε περίπτωση.
Ροδιά μου, όχι πως δεν προσπάθησα, αλλά θα το ξέρεις κι εσύ, τα λόγια είναι άσκοπα σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, δε διδάσκεται, ίσως μόνο μία σωστή, πολύπλευρη, ζυγισμένη, ψύχραιμη αντίληψη αυτής. Κι αν μας σπάει με δύναμη πολλές φορές τα μούτρα, από μας εξαρτάται τελικά τί θα κάνουμε και πώς θα φιλτράρουμε τις εμπειρίες μας μέσα από τις κουρτίνες του χρόνου.
Μπλογκοφιλενάδα, δε λες τίποτα ρε γμτ... Κι ακόμα χειρότερο πράγμα ο φόβος.
Angelito μ', άμα ρωτήσεις εμένα, κι 8 μήνες κάτω υπό αυτές τις συνθήκες, πολλοί είναι. Η σκέψη σου ήταν και δική μου σκέψη. Και εννοείται ότι δεν τίθεται θέμα για κάτι τέτοιο. Για να αναζητήσεις οποιαδήποτε βοήθεια, θα πρέπει πρώτ' απ' όλα να έχεις το στομάχι να παραδεχτείς ότι υπάρχει σοβαρός λόγος που θα το κάνεις. Το οποίο μας φέρνει ξανά στην πολύποθη ανώμαλη πορεία προς την αυτογνωσία...
Καλησπέρες αμίγκο. :-)
Καπετάνισσα, ναι, το ξέρω κι έχεις δίκιο. Άξιος της μοίρας του ο καθείς. Αλλά ήταν αυτή η τρυφερή φράση "να κάνω ένα παιδί" που έκανε το δικό μου το στομάχι ν' ανακατωθεί. Καταλαβαίνεις... Την καλησπέρα μου στο όμορφο νησί. :-)
τελικά ό,τι πρόβλημα και να έχω, πρέπει να έρχομαι να σε διαβάζω. Έτοιμη μου τη δίνεις τη λύση πάντα.
Έχει κάνει την επιλογή της.
Έχει αποφασίσει και την συνέχεια.
Απλά θέλει επιβεβαίωση από σένα.
Και επιβεβαίωση γι’ αυτήν είναι ακόμη και η δική σου άρνηση.
Δύσκολο για μας που είμαστε εκτός.
Γι' αυτήν όμως ίσως όχι!
έ όχι και να χωρίσει η κοπέλα...Ψυχραιμία...
Εκτός και αν είναι όλα γύρω της τόσο μίζερα. Τότε θα προστεθεί και αυτή στις/στους χιλιάδες 34+ ηλικίας που θα μένουν σε μοναχικά δωμάτια.Εκτός αν είναι συνειδητή επιλογή...
Ουφ...πολύ απογευματικνή ζώνη τηλεοπτικού καναλιού πάει να γίνει η κουβέντα.
Μαίανδρε, ξανακλείσε εσύ τα σχόλια και θα σου πω εγώ αν θα σου δώκω άλλη φορά απαντήσεις τσάμπα... :-P
Sigmund, μα αν είναι τόσο εύκολο για εκείνη που είναι μέσα στο χορό και δύσκολο για εμάς που είμαστε απ' έξω, τότε γιατί γυρεύει αυτή την επιβεβαίωση in the first place; Ρητορικό το ερώτημα. Ξέρω πολύ καλά τί λες και τον τρόπο με τον οποίον το εννοείς. Από ένα σημείο και μετά, κάθε ενήλικας στον πάγκο του.
Φίλε μου Δημήτρη, με αφορμή το σχόλιό σου, ξεκινώ εδώ ένα μίνι σεντόνι:
Όχι ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά εδώ θα πω κάτι που ως αφηρημένη και μη επικοινωνούσα πολλές φορές με το εξωτερικό -και εσωτερικό άμα λάχει- περιβάλλον, έχω ξεχάσει να αναφέρω: η κοπέλα αυτή δεν είναι παντρεμένη με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Έχει δεσμό μαζί του επί 8 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων τα παιδιά αυτά, δεν έχουν πάρει καν την απόφαση να συζήσουν - που και που μένει ο ένας στο σπίτι του άλλου. Δεν μπορώ και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί εδώ μιλώ για κάποιον τρίτον άνθρωπο χωρίς την άδειά του, αλλά πίστεψέ με, αυτή η πρώτη της εξομολόγηση ξεχείλιζε από απελπισία. Κι όταν βλέπεις έναν άνθρωπο βουτηγμένο σ΄ αυτήν, η πρώτη σου κουβέντα είναι να του πεις να απομακρυνθεί για να μην πονάει άλλο. Όταν βέβαια, αυτός ο ίδιος άνθρωπος την επόμενη αναιρεί το όλο θέμα, η δεύτερη πλεόν ενέργειά σου, είναι να απομακρυνθείς εσύ ο ίδιος και να τον αφήσεις να πορευτεί το δρόμο του - μπας και μπορέσει και τον βρει μοναχός του, γιατί με παρέα δεν πρόκειται...
Επίσης, να σημειώσω για άλλη μία φορά ότι ειλικρινά, δεν δίνω δυάρα για την απόφαση της κοπέλας αυτής. Στεναχωριέμαι όμως για το παιδί που θα φέρει στον κόσμο. Γιατί καίγομαι κιόλας τόσο πολύ, μπορεί να με ρωτήσεις κι εσύ με το δίκιο σου...
Η ανηψιά μου, ετών έξι, είναι παιδί χωρισμένων γονιών. Σχεδόν από τότε που γεννήθηκε. Οι κουβέντες που έχω ακούσει απ' αυτό το παιδί κατά καιρούς, μου έχουν ξεσκίσει την καρδιά. Δεν πρόκειται, και καλά θα κάνω κιόλας, να μην τις ξεχάσω ποτέ μου... Και για να μην το παιδεύω άλλο, θα το πω πολύ απλά: δεν μπορώ να βλέπω ζευγάρια που δεν μπορούν καλά-καλά να κάνουν κουμάντο τη σχέση που έχουν μεταξύ τους, να φέρνουν παιδιά στον κόσμο για την πλάκα τους.
Από κει και πέρα, αν διανοηθώ ότι η κουβέντα σε ετούτο το ποστ τείνει προς πάρλα τηλεοπτικού καναλιού, το κλείνω κιόλας επί τόπου. :-P
Δεν διαφωνώ κατά βάση μαζί σου...τουλάχιστον έτσι όπως έδωσες κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες.
Και δεν ήθελα φυσικώ να συμβάλλω σε μείωση του προβλήματος που έθεσες.Αλλά αυτό για τα χρόνια 8 και το ότι είναι ακόμα στο χαλαρό...δεν μου αρέσει.
Sourfou, πού πας;...
Anti-sourfou, πιάστον και φέρτον πίσω καλέ! :-P
Δημήτρη, ούτε μία στιγμή δε σκέφτηκα ότι προσπάθησες να μειώσεις το πρόβλημα. Ίσα-ίσα, που ο λόγος σου εδώ, είναι πάντα ο πιο ζυγισμένος και καλοδεχούμενος. Τέτοια θέματα είναι πολύ δύσκολο να συζητηθούν κατ' ιδίαν, πολύ περισσότερο μέσω γραπτού λόγου... Κι αυτό γιατί η κάθε περίπτωση είναι ιδιάζουσα, το ξέρω πως συμφωνείς κι εσύ μ' αυτό.
Απλά, μου χτύπησε το ευαίσθητό σημείο μου όλο αυτό το στόρυ: τα παιδιά...
Να είσαι καλά, καλή σου μέρα (έχω δουλειά τώρα, είμαι στο Flickr και χαζεύω τις φωτογραφίες σας από τα Κουφονήσια). :-)
Μιλάμε δηλάδη για 8 χρόνια και μια αιωνιότητα.Και δεν απέχει πολύ μέσω γραπτού λόγου να γίνουν παρανοήσεις, όπως είπες και εσύ.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αμοργός (όπως ξέρεις καλά) και Κουφονήσια είναι πανέμορφα νησιά.Tα θυμάμαι και παίρνω δυνάμεις.
Κάνε και κάνα comment στο flickr μην ξεχνιόμαστε...
είναι άξια της τύχης της......!
Με κάλυψε απόλυτα το τελευταίο σχόλιο.
Πόσο έχω κουραστεί να ακούω τέτοιες ιστορίες και πόσο έχω βαρεθεί να ακούω και τις δικαιολογίες που βρίσκουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.
Αυτή ας κάνει ό,τι θέλει με τον χρόνο και τη ζωή της, αλλά το κακόμοιρο το παιδί που θέλει να φέρει στον κόσμο δεν φταίει σε τίποτα. Είναι πολύ ανεύθυνο εκ μέρους της να θέλει να κάνει παιδί όταν και η ίδια δεν μπορεί να συνυπάρξει με αυτόν τον άνθρωπο. Δηλαδή θα κάνει παιδί και θα μένει ο καθένας σπίτι του;
Τι άλλο θα μας πει...
Post a Comment
<< Home