Ερωτικό/Παύση
Συνεπιβάτης σε μηχανάκι μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα.Η αίσθηση του αέρα να ξεπλένει το γκρίζο βέλο της ημέρας από τα μάτια, πλημμυρίζοντάς τα με άπλετα, δροσερά, παχιά, καθαρτικά δάκρυα.
Χρόνια τώρα δεν μπορώ να φέρω στο νου μου κάποιο άλλο συναίσθημα που να υπερέχει αυτού. Εκτός ίσως από κείνη την ώρα που δύο άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν και ν' αναπνέουν χώρια, κάνουν έρωτα σαν να μην υπάρχει η μέρα η επόμενη. Ούτε θα έρθει ποτέ. Και το ξέρουν.
Είναι ένας δρόμος στο κέντρο της Αθήνας που τον αγαπάω τόσο πολύ που ο πόνος μου σκίζει τα σωθικά. Έχει σημαδέψει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, με έχει στιγματίσει με τις χειρότερες αναμνήσεις. Κάθε που πλησιάζω προς τα κει, σταματώ να μιλάω, μόνο αφουγκράζομαι όλες τις γωνιές, τα πεζοδρόμια, τις ταράτσες, τα παλιά μπαλκόνια και τα κυπαρίσσια πέρα στο βάθος, που είναι ένα με τη σκοτεινιά. Με χαιρετούν ανασαίνοντας αργά, νοιώθω την ανάσα τους στο πρόσωπό μου, προσπαθούν να μου ψιθυρίσουν ότι τους λείπω σχεδόν όπως μου λείπουν και εκείνα. Δεν προλαβαίνουν. Φεύγω τρέχοντας γιατί εγώ είμαι δυνατός άνθρωπος και οι δυνατοί άνθρωποι αυτό που συμβουλεύουν τους άλλους, το κάνουν πρώτα οι ίδιοι, δίχως να κοντοσταθούν, δίχως καν ν' ανοιγοκλείσουνε βλέφαρο σου λέω...
Το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου πρέπει να έχει ακόμα τα σημάδια από τις γλάστρες στα μάρμαρά του.
Η κορμοστασιά και η φωνή της κυρα-Ξένιας θα κατακλύζουν τον πρώτο όροφο, έτσι όπως κατακλύζουν τώρα το μυαλό μου. Γι αυτό δεν πάτησα ποτέ στην κηδεία. Κι από κει έφυγα τρέχοντας, ναι.
Στη νησίδα στη μέση του απο κάτω δρόμου, κάποτε καμάρωνε μία ασημένια στρουμπουλή Άφρικα που έκανε σχεδόν καθημερινά το δρομολόγιο Ζήνωνος - Αγίους. Κάπου εκεί, μέσα στο τσιμέντο της ασφάλτου, έριξε άγκυρα και μία γερή φιλία ζωής.
Η φιγούρα του Δημήτρη είναι ακόμα αποτυπωμένη στο γωνιακό γραφείο. Πίσω, πάνω, γύρω του, ποτισμένο με τη βροντερή φωνή του, το γέλιο του. Το λειωμένο παγωτό θα τρέχει πάντα μέσα από τα χέρια μας. Και μεις θα κολλάμε, θα γελάμε και θα κυλιόμαστε βρώμικοι στις λάσπες του κάμπινγκ επάνω στα σύννεφα.
Σε κείνο το φανάρι δεξιά, άκρη-άκρη, βλέπω το Χάρη να σηκώνει ανάλαφρα το κόκκινο σκουτεράκι πάνω στη μία ρόδα, και να το προσγειώνει τρυφερά και προσεκτικά, σαν να κρατάει στα χέρια του το κορμί μίας χορεύτριας, που δένει τόσο απίστευτα απόλυτα και αρμονικά με το δικό του, ώστε όσα μάτια βλέπουν αυτή τη σκηνή ποτέ δε θα την ξεχάσουν...
Το σκυλί που συχαίνεται το κίτρινο χρώμα δεν ξέρω αν βρίσκεται ακόμα στο σπιτάκι του, πίσω από τη στάση. Εγώ πάντως, τέτοια ώρα, το φαντάζομαι να ροχαλίζει και να μετράει στον ύπνο του ταρίφες.
Το στενάκι του Μποτέγκα μυρίζει ακόμα Παρίσι, τότε που οι τρεις είμασταν όλοι φίλοι, τότε που οι προτεραιότητες ήταν καθαρές και αυτονόητες, τότε που κρατούσα μέσα μου τις ισορροπίες με νύχια και με δόντια. Ήρθε όμως κι εκείνη η νύχτα προ του τέλους, που κοντοστάθηκα για ν' ανοιγοκλείσω λίγο τα βλέφαρά μου, να πάρω βαθιά ανάσα και να κλείσω όλη εκείνη την ανείπωτη ευτυχία που ζούσα, μέσα στα στήθια μου.
Μπορεί άραγε, να πεθάνει κάποιος από υπεροξυγόνωση;
Εγώ τότε, σχεδόν εκλιπαρούσα γι αυτό.
Μετά ξημέρωσε η επόμενη μέρα.
Απ' αυτές που δεν υπάρχουν.
Χτες βράδυ, έτσι όπως το μηχανάκι έστριψε δεξιά σε κείνο το γνώριμο φανάρι, έριξα μία ματιά στον μοσχομύριστο δρόμο που μου ξεσκίζει κάθε φορά την ψυχή.
Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι η δύναμη χαρακώνει πιο λυσσαλέα, πιο αλύπητα και πιο βαθιά από την αγάπη.
Κι έτσι, όταν έφτασα σπίτι μου, κοιμήθηκα πιο ήσυχα από άλλες τέτοιες περασμένες, στοιχειωμένες βραδιές.
Weirdo, αφιερωμένο κοπελιά. Καλό μας καλοκαίρι. Μέσα, χέστο το έξω.
Mboy, αν βλέπεις ετούτο, είσαι στο σωστό κλικ - οέο. :-P
Η-μι ανάπαυσις και φύγαμε για μέρη που η δύναμη δεν αντέχει.
Καλές διακοπές.
Update: Το έψαχνα πολύ καιρό να βρω πότε θα μου ταίριαζε να ρίξω εδώ ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Τσάμπα ψάξιμο.
Το παν είναι η στιγμή.
Από την ταινία Crash: Mark Isham - F l a m e s
Φωτιά λέω.
Γεια μας.
posted by mindstripper @ 8/11/2006 02:47:00 pm
13 Comments:
Κάτι μου θυμίζουν τώρα εμένα όλα αυτά. Σωστά; Αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα -για τον Δημήτρη έμαθα από τα μνημόσυνα στις εφημερίδες και κάθε φορά που περνάω από κάτω, ψάχνω το Duke του -σαν μαλάκας.
Τέλος πάντων κοίτα να περάσεις καλά στις διακοπές σου. Θα τα πούμε όταν γυρίσεις.
MBoy, σωστά είσαι... Αποφεύγω να περνάω μπροστά από κείνη τη γειτονιά. Ειδικά τη νύχτα, μπορεί να δω τη γυαλάδα του Δούκα πίσω από καμμιά γωνιά. Και όχι μόνο. Είναι πολλά τα κομμάτια γαμώτο, δεν ξέρω πώς έγινε και μαζεύτηκαν, ανά τα χρόνια, τόσα πολλά διαφορετικά μεταξύ τους εκεί χάμω, χωρίς να το καταλάβω.
Δεν πειράζει όμως. Αν έπρεπε να το πάθω κάποια στιγμή, χτες ήταν η ιδανική. Μετά από τέτοιο "κλείσιμο", ε... χαλάλι. ;-)
Θα τα πούμε ρε συ. Να περνάτε καλά.
Η δύναμη!
Αυτό το ύπουλο στοιχειό.
Η ξιπασμένη.
Άκου...
Να βουτήξεις τα πόδια σου βαθειά στην άμμο.
Εξαγνισμός. Και χάδι.
Η άσφαλτος δεν περπατιέται αλλιώς.
(Εκεί που θα πας: Να κοιτάς ήλιους)
Νά 'σαι καλά βρε Καπετάνισσα. Θα κρύψω έναν ήλιο στην τσέπη μου για το χειμώνα πού 'ρχεται. Θα κλέψω κι έναν για σένα, πιο μεγάλο. Επειδή έτσι. :-)
Το καράβι φεύγει σε δύο ώρες. Εγώ έχω ήδη φτάσει στο τέλος της γραμμής.
Φιλιά πολλά.
τώρα θα χει φύγει το καράβι και θα χει μεινει η στιγμή και η δύναμη όταν γυρίσεις.κράτα τες γερά στη φούχτα σου (και να τις λιώσεις άμα χρειαστεί).να περνάς όμορφα ε;
Ζωντανό κείμενο. Σαν να έβλεπα τις δικές σου αναμνήσεις, Σαν να ένοιωθα τον πόνο σου...
Η δύναμη της μνήμης που άλλωτε χαράζει και άλλωτε αναγενεί...
Με το καλό να γυρίσεις από το νησί...ετοίμασε το δρόμο.
mindstripper μόλις είδα το blog σου τα έπαιξα. Μου άρεσε πάρα πολύ η σχεδίαση του. Ήθελα να σου πω ένα συγχαρητήρια αλλά αμέσως μετά διάβασα αυτό το ποστ. Διάβασα τα σχόλια. Χάθηκε όλη η χαρά μου. Πλέον δεν ξέρω τι να πω. Μου έφερες στο μυαλό πολλές αναμνήσεις. Να περνάς καλά όπου και να είσαι.
συμφωνώ με την καπετάνισσα μόνο που μετά την άμμο χρειάζεται μια καλή βουτιά στη θάλασσα, γίνεσαι πιο ανθεκτικός αν και ευάλωτος, μαζί με τους ήλιους καλά είναι και κάποια ολόγεμα φεγγάρια, έτσι για αντιπερισπασμό ;)
Αντιπερισπασμός... μεγάλη κουβέντα. Εδώ και 18 χρόνια η ζωή μου είναι γεμάτη από σχέδια αντιπερισπασμού. Και λειτουργεί πολύ καλά το κόλπο, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.
Καλό Σεπτέμβρη Mind. Βράσε το πλοίο και πήγαινε με τα πόδια, με το πάσο σου.
Φωτιά λέω.
Γεια μας.
Φωτιά καλή μου, να τα κάψει όλα, αυτά που πονάνε δηλαδή. Φωτιά να σου φέρει ζωή, φωτιά του ήλιου που θα μαυρίσει το σώμα σου και θα σε ζεσταίνει σιωπηλά όταν θα έρθει ο χειμώνας.
Να περνάς καλά όπου κι αν διακοπεύεις και να φέρεις πίσω όσους περισσότερους ήλιους μπορείς! :)
Γειά μας!
yo yo yo mindstripper you rock baby
Northy μου, σ' ευχαριστώ πολύ, έστω και καθηστερημένα.
Δημήτρη, μου φαίνεται ότι εσύ θα οδηγήσεις πρώτος στην Αμοργό. Φέτος με έκλεψε η Νάξος. ;-)
Heliotypon, καλώς ήρθες. Νά 'σαι καλά.
Ψυχίατρε, μέρες καλοκαιριού που είναι, δε γίνεται να είμαι η αιτία να χάνεις τη χαρά σου από ένα ποστ. Το τελευταίο μου κείμενο το αφιερώνω σε μας και στις αναμνήσεις μας, καλές ή κακές. Καλά να περνάς κι εσύ φίλε μου, σ' ευχαριστώ πολύ.
Πνεύμα, το αλάτι της θάλασσας είναι το καλύτερο πράγμα για τις πληγές, έχεις δίκιο. Τα φιλιά μου. :-)
Χουανίτα, τις περισσότερες φορές, ναι... Κάτι παραπάνω ξέρεις εσύ και γι αυτό δίνω πάντα βάση στο λόγο σου. Καλό Σεπτέμβρη. Πάμε για πεζοπορία λοιπόν τώρα που φεύγει κι ο Αύγουστος. :-)
Νεράιδα, δεν ξέρω αν τα ζώδιά μας ταιριάζουνε, αλλά ξέρω ένα πράγμα: η φωτιά είναι τ' αγαπημένο μας στοιχειο (κι ο τόνος εδώ λείπει επίτηδες). Πολλά φιλιά ρε κορίτσι, και ξέρεις εσύ... Βάλε φωτιά σ' ότι σε καίει, σ' ότι σου τρώει την ψυχή. Γεια μας και γεια του κιόλας.
Ελέφα, άντε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά, εεε; :-P Φιλιά!
Καλώς τον Sourfou. Διαύγεια, ε; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Κι έχεις κι απόλυτο δίκιο... Δύναμη και Διαύγεια, τα Δύο Δέλτα των φόβων μας (να καταχωρηθεί στα θέματα υπό μελέτη σε επόμενη συνεστίαση - στόχος η τήρηση της τελευταίας μέχρι τελικής πτώσεως). ;-)
Post a Comment
<< Home