Υπεργλυκαιμία
Εννέα και μισή το πρωί.Πάρε το πορτοφόλι από το τραπέζι της κουζίνας, μάζεψε το κινητό σου, όχι αυτό βρε βλήμα, αυτό είναι τ' ασύρματο, τις φωτοτυπίες της ταυτότητας να θυμηθώ μπας και φιλοτιμηθώ επιτέλους να τις επικυρώσω κάποια στιγμή, τσίχλες, καραμέλες, οι Χουβερφόνικ οπωσδήποτε λέμε, άσπρες κορδέλες, γυαλιά ηλίου, το σημειωματάριο που βούτηξα από τον αδερφό μου, και νομίζω είμαστε σετ του γκόου... μμμ... κάτι ξέχασα, κάτι ξέχασα, α ναι, τα σκουπίδια. Και μια και πας μέχρι την κουζίνα, άντε καθάρισε κι ένα μήλο στα παπαγάλια να τσιμπολογήσουν. Λίγο νεράκι στην μικροσκοπική αλόη που κοντεύει να δώσει μία και να κομματιάσει το γλαστράκι που την περιβάλλει, γκρινιάζοντας για τη μεταφύτευση που ακόμα δεν της έχω κάνει... κι έτοιμη. Πάμε για δουλειά λοιπόν. Κλειδιά αυτοκινήτου στο χέρι και φύγαμε.
Κλειδιά αυτοκινήτου.
Κλειδιά αυτοκινήτου;...
Η τσάντα γίνεται άνω κάτω από τα βιαστικά χέρια που ανακατώνουν τα περιεχόμενά της βίαια.
Άντε ρε παιδάκι μου κι έχεις αργήσει πάλι...
Η κινητική αναμπουμπούλα καταλαγιάζει σιγά σιγά, όσο η έρευνα στην τσάντα συνεχίζει να αποφέρει μηδενικό αποτέλεσμα. Αρχίζει να μεταλάσσεται σε ελαφρύ πανικό.
Μετά από άκαρπη δεκάλεπτη λεπτομερέστατη έρευνα, το πόρισμα είναι κατηγορηματικό. Κλειδιά αυτοκινήτου δεν υπάρχουν στην τσάντα, πάει και τελείωσε. Επίσης δεν υπάρχουν ίχνη τους σε καμμία από τις συνηθισμένες γωνιές όπου εκτοξεύονται μετά την καθημερινή μου επιστροφή από τη δουλειά. Το ριπλέι του μυαλού στο προηγούμενο απόγευμα, όταν πάρκαρα το καμάρι μου σε έναν δρόμο κεντρικό κάτω από το σπίτι μου, μου υποδεικνύει ψύχραιμα δύο ενναλακτικές τοποθεσίες για την απώλεια των κλειδιών. Το προποτζήδικο και το ψιλικατζήδικο.
"Όχι, δεν έχουν βρεθεί τίποτε κλειδιά εδώ", μου λέει ανέκφραστος ο προποτζής. "Να, κοίτα, εδώ βάζουμε ότι βρίσκουμε", και μου δείχνει μία άδεια γωνίτσα στην πίσω πλευρά του γυάλινου πάγκου.
"Εγώ σου λέω ότι τα έχεις κάπου στο σπίτι", με επιβεβαιώνει ο ψιλικατζής με τη βροντερή φωνή του. "Πήγαινε και ψάξε προσεκτικά, κάπου θα σου έχουν παραπέσει."
Ανοίγω πάλι την πόρτα του σπιτιού μου αποφασισμένη να λιανίσω το σύμπαν. Η ώρα περνάει, η μέρα φεύγει, τα τηλέφωνα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο θυμός και η περιφρόνηση προς τον εαυτό μου πολλαπλασιάζονται, η αντιπροσωπεία θέλει λέει χαρτί από το συνεργείο, τα παιδιά από το συνεργείο δεν ξέρουν τί ρημάδι χαρτί είναι αυτό, ο Σάββας με παροτρύνει "Ψάξε ρε παιδί μου να βρεις το δεύτερο κλειδί που σου είχανε δώσει" και γω εντυπωσιασμένη με την ηλιθιότητά μου, ομολογώ πως όχι απλά δεν θυμάμαι πού το έχω βάλει, αλλά ούτε καν ότι το είχα πάρει στα χέρια μου όταν μου παραδόθηκε μαζί με το αυτοκίνητο.
"Και τον αριθμό της μήτρας που σου είχαν δώσει για να βγάλεις άλλο κλειδί σε περίπτωση απώλειας, που τον έχεις;"
"Μέσα στο αυτοκίνητο ρε συ Σάββα..."
Πες το κι εσύ και δεν θα σε αδικήσω καθόλου: πόσο βλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;...
Μετά από ώρες ορθοστασίας, διάφορα σενάρια για το πόσα χρήματα θα μου κόστιζε όλο αυτό το νταβαντούρι (μπάι-μπάι επίδομα), το γεγονός ότι θα έπρεπε να αλλάξω τις κλειδαριές του αυτοκινήτου και όχι μόνο αυτές λέει, την τσίτα που με ανάγκαζε κάθε τόσο να κατεβαίνω και να βλέπω με τρόπο αν το αυτοκίνητο ήταν ακόμα στη θέση του, τις συχνές συνομιλίες με τους διαχειριστές από όλες τις γύρω πολυκατοικίες, τον προποτζή και τον ψιλικατζή όβερ εντ όβερ εγκέν, ένοιωθα το λίγο κουράγιο που μου είχε μείνει να έχει φύγει τρέχοντας αφηνιασμένο, ρίχνοντας πίσω του και πέντε μούντζες διαδοχικές για να ξεζοχαδιαστεί κι αυτό μια σταλίτσα.
Η ώρα έχει φτάσει 7 το απόγευμα. Δεν έχω πλέον άλλα περιθώρια. Ξεκινώ για τον κλειδαρά. Στο δρόμο σταματώ για τελευταία φορά στον ψιλικατζή.
"Τί έγινε, δεν τα βρήκες ακόμα; Αχ βρε κοπέλα μου, γ@μώτο..."
Βγαίνω από την πόρτα να προχωρήσω για μία τελευταία βόλτα στο αυτοκίνητο, πριν τον κλειδαρά.
"Ε! Κοπέλα! Πάρε κι αυτά!"
Ο ψιλικατζής τρεχάτος πίσω μου στο δρόμο, κρατάει στυλό και ένα κομμάτι χαρτί.
"Αν είναι κλειστός να σημειώσεις τα τηλέφωνά του και να έρθεις εδώ μετά να τον πάρουμε τηλέφωνο. Έχουν και κινητά αυτοί, θα έρθει άμα τον φωνάξουμε κι ας είναι και Τετάρτη."
Χαμογελάω μέσα στην πίκρα μου, τον πιάνω από τον ώμο, του λέω ένα ευχαριστώ και φεύγω.
Το αυτοκίνητο ακόμα εκεί. Γονατίζω για εκατοστή φορά στο τσιμέντο, μπας και διακρίνω πουθενά εκεί κρυμμένη τη φιγούρα του ινδιάνου που μου στόλιζε το μπρελόκ. Καθώς σηκώνομαι, κοιτάζω απέναντι, στην πόρτα του ζαχαροπλαστείου. Σκέφτομαι "Δε βαριέσαι..." και μπαίνω μέσα.
Η γυναίκα που δουλεύει πίσω από τον πάγκο γύρω στα 40 με 45, αφράτη και σοβαρή.
"Καλησπέρα."
"Καλησπέρα."
"Να σας κάνω μια ερώτηση παρακαλώ; Μήπως βρέθηκαν εδώ απ' έξω τίποτα κλειδιά αυτοκινήτου;"
Πριν καν τελειώσω την ερώτηση, βλέπω το βλέμα της γυναίκας να αλλάζει.
"Τί κλειδιά;" μου λέει καχύποπτα.
Νοιώθω τα πόδια μου να κόβονται και προσπαθώ να της περιγράψω το μπρελόκ μου, το οποίο διακρίνεται από τουλάχιστον τρία διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά εγώ επάνω στην τρεμούλα και τη συγκίνησή μου εκείνη την ώρα, δε θυμάμαι ούτε ένα. Όταν με βλέπει να πιάνω το μέτωπό μου με το δεξί μου χέρι και να της λέω "Πείτε μου σας παρακαλώ, έχετε τα κλειδιά μου εδώ;..." δείχνει να μαλακώνει λίγο και κινείται σε μία γωνιά πίσω από τον πάγκο του καταστήματος.
"Να προσέχεις την επόμενη φορά. Τα είχες αφήσει πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου και μας τα έφερε μία κυρία που περνούσε εκείνη την ώρα απ' έξω. Είσαι πολύ τυχερή."
"Εσείς είστε πολύ καλοί άνθρωποι, δεν είμ' εγώ τυχερή", της είπα μαζί με χίλες δυο ευχαριστίες.
Ο άντρας της βγήκε πίσω από το εργαστήρι και με μάτια χαμογελαστά μου τόνισε κι αυτός πόσο τυχερή ήμουν.
"Έτσι ακριβώς μου κλέψανε το δικό μου", μου είπε. "Κοιτούσαμε σήμερα όλη μέρα μπας κι εμφανιζόταν κάποιος, αλλά δεν βλέπαμε κανέναν."
Λεφτά δεν θέλανε να πάρουνε, κι έτσι αγόρασα μία τούρτα, ό,τι βρήκα, όπως ήταν, που ήταν και πολύ νόστιμη κιόλας. Και με χέρια που ακόμα έτρεμαν πήγα μία βόλτα από τον ψιλικατζή. Με είδε από μακρυά να γελάω και μου φώναξε:
"Τα βρήκες;"
Του εξήγησα κι έβαλε τα γέλια.
"Εγώ ήμουν σίγουρος ότι σου είχαν πέσει κάπου μέσα στο σπίτι."
Γελώντας και οι δυο, του προσέφερα την τούρτα που είχα στα χέρια μου. Αρνήθηκε κατηγορηματικά, μου έσφιξε το χέρι πιάνοντάς το από το μπράτσο, και έτρεξε πίσω από τον πάγκο να εξυπηρετήσει έναν πελάτη που περίμενε να πληρώσει.
"Σας παρακαλώ, πάρτε την σπίτι, να την ευχαριστηθείτε με την οικογένεια, κάντε το για μένα."
Βροντερά και γελαστά μαζί, μου απάντησε την ώρα που έδινε τα ρέστα:
"Δε θέλω κούκλα μου. Είναι σαν να την έχω ήδη φάει."
Φεύγοντας είχα βουρκώσει.
Ερχόμενη στη δουλειά να την μοιραστώ με τους συναδέλφους μου, η τούρτα μου έπεσε πανηγυρικότατα μέσα από τα χέρια σήμερα το πρωί. Την ίδια ώρα συνομιλούσα με μία πολύ καλή κυρία που περίμενε το λεωφορείο στο απέναντι πεζοδρόμιο, η οποία βλέποντας τη σκηνή, μου φώναξε γεμάτη ευγένεια και παρηγοριά:
"Δεν πειράζει κοπέλα μου. Ένα γλυκό λιγότερο δε μας βλάπτει ποτέ."
Αφού μάζεψα τα καμώματά μου από το δρόμο, την χαιρέτησα και ήρθα στη δουλειά με άδεια χέρια και μια καρδιά γεμάτη ζάχαρη.
posted by mindstripper @ 7/13/2006 05:47:00 pm
15 Comments:
Με μουσική υπόκρουση
where is my mind??
;-)
είσαι πολύ τυχερή. Μακάρι να είσαι πάντα!
ΧΧ
μπορείς να μου πεις πως γίνεται και την ώρα που πάω να πάθω ταχυκαρδία από το άγχος σκάει μία τούρτα στην μούρη μου και όλα γλυκαίνουν...
εεεε; Μπεεεεε;;;;
(πάντως και εγώ δεν θυμόμουν ότι μου είχαν δώσει δεύτερο κλειδί για τον γάιδαρο...)
μπεεεεεε!! :-)))
Μακάρι να είσαι πάντα πολύ τυχερή μωρό μου.
Μαρκησία μπεεεεγάλο φιλί!
καλημερα mindstripper!! Τέλος καλό όλα καλά!kisses
Μου θυμισες αυτο που ειχα καπου διαβασει" Αν βρειτε το μυαλο μου πειτε του πως το ψαχνω!" :-)))))
Καλημερα γλυκια μου mindstripper!
exeis to kokkalaki!
Καλημέρα!
Η τούρτα ήταν υπέροχη, από όποια πλευρά κι αν το δεις... Για μια τέτοια εμπειρία άξιζε όλη η γλύκα της κι ας την "φάγαμε" μόνο με τα μάτια.
Να είσαι πάντα τυχερή καλή μου :)
υ.γ. η τηλεπάθεια είναι μεγάλο πράγμα :)
Αυτό το ενδιαφέρον των ανθρώπων για το καλό του όποιου άγνωστου ή γνωστού γείτονα, να μπορούσε να σκεπάσει τα πάντα σε αυτή την χώρα!...
Άλλη φορά πάντως μην βγάζεις τα κλειδιά από την τσάντα για να κλειδώσει αν αφήσεις το αμάξι μπροστά στο ζαχαροπλαστείο. Το προσέχουν οι άνθρωποι!:-)
Mαρκησία, I got rambling, I got rambling all on my mind... αλλά πολύ πράμα μιλάμε. Φιλιά και καλημέρες. :-)
Μακάρι να είμαι έτσι τυχερή πάντα ρε Προβατούλη μου. Αλλά ξέρεις πώς πάει τώρα. You win some, you lose some. Πες τους να μη σε παιδεύουν εκεί πολύ, γιατί θα σκάσω μύτη με όλο το ράφι του ζαχαροπλαστείου, τώρα που έχω τες άκραι... Φιλί κι αγκαλιά και μπεεεε στο μουτράκι σου που μου έχει λείψει πολύ.
Γεια σου ρε Μπλογκαρισμένη. Τελικά δεν πρέπει να έχω παράπονο ετούτον τον καιρό. Χτυπάω πολλά happy endings. Ετοίμασε το νερό στην πισίνα κι έρχομαι να βουτήξω. Κι άκρη μη σας πάρουν τα νερά! :-P
Αερικό, εκτός από το προφορικό κομμάτι, εγώ θα έλεγα να το γράψουμε και σε κανένα χαρτάκι. Έτσι, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο βρε αδερφέ. :-P
Άσε Σκαφιδά. Το μηριαίον Τυρανοσαύρου είχα. ;-)
Νεράιδα, για τούρτες και για ουζάκια ζούμε ρε γμτ. Η τηλεπάθεια ξέρεις εντωμεταξύ... είναι έκτη αίσθησις, ένα πράμα λυκανθρώπινο, ένα ανώτερο προνόμιο σεληνιασμένων. Μια χαρά είμαστε. ;-P
Ναι βρε Angelito μου, έχουμε τα κουτσά μας και τα στραβά μας σα λαός, αλλά εγώ ετούτη τη χώρα την αγαπάω πολύ για τις καλοσύνες της που είναι πέρα για πέρα αληθινές και καθάριες, όταν βγαίνουν προς τα έξω.
[Πλάκα-πλάκα, λες;...] :-P
Fantazesai bebaia ti prokeitai na akouseis otan ertho... e oxi kai na xaneis kai ta kleidia sou!!!!!
Γιατί δεν εκπλήσσομαι δεν καταλαβαίνω! Φιλιά!
είσαι αφηρημένη! αυτό είσαι! είσαι υδροχόος; (δεν το πιστεύω ότι κάνω τέτοια ερώτηση...)
μόνο πρόσεξε μη ξεχάσεις και τα κλειδιά της καρδιάς σου στην κλειδαριά!
Μαίανδρε, φροντίδα και Προδέρμ θέλω όταν έρθεις. Άντε τελείωνε, έχεις πάρει τις ηπείρους με το αλέτρι πια... :-P
Wisdom, ρε γμτ αυτήν την κυρία θα ήθελα πολύ να την βρω, αλλά μου είπαν ότι δεν ήταν της γειτονιάς, ήταν λέει απλή περαστική. Νά 'ναι καλά όπου και νά 'ναι η γυναίκα. Εσύ κινητό, εγώ κλειδιά αυτοκινήτου, να μας πω "και σ' ανώτερα" λες;... :-P
Κέρβερε, σπόντα ελήφθη. Φιλιά πολλά. :-)
Λύκε-λύκε, α-πα-πα Υδροχόος! Παρθενάκι είμαι (δεκτά "μπλιαχ", "πωπω", "ιιικ" κτλ. κτλ.)
Αυτά τα δεύτερα κλειδιά που λες πάντως, κι αν τα χάνω, έχω έναν τρόπο να τα βρίσκω πάντα - υπάρχει καλή μέθοδος εντοπισμού τους κι ονομάζεται λογική, ανάθεμά την κι αυτήν.
me sygkinhses gam@to!
Σ' ευχαριστώ, νά 'σαι καλά. Γειτονιά μωρέ...
Post a Comment
<< Home