Inner refresh
Όταν ήμουν πιτσιρίκι κι έπαιζα βόλλεϋ, ο προπονητής μου, μού έλεγε πάντα ότι είχα ένα μεγάλο προσόν την ώρα του παιχνιδιού: την αυξημένη αντίληψη του χώρου γύρω μου. Εγώ πάλι, που από τότε χανόμουν σχετικά εύκολα (σε μέρη όπου ένοιωθα ανασφάλεια), παρ' ότι νοητά γνώριζα ακριβώς πού βρισκόμουν σε σχέση με γνώριμα σημεία αναφοράς (μέσω των οποίων ένοιωθα ασφάλεια), δεν ήξερα αν θα ήμουν προτιθέμενη να ανταλλάξω αυτή την αίσθηση της αντίληψης με την αντίστοιχη του σωστού προσανατολισμού.Η αλήθεια είναι πως από τότε και μέχρι σήμερα, έχουν έρθει στιγμές που το έχω ευχηθεί. Έχουν έρθει στιγμές που θα αντάλασσα την αυξημένη μου αντίληψη για μία πιο σωστή αίσθηση προσανατολισμού πολύ ευχαρίστως. Μα τί θα ήταν ο σωστός προσανατολισμός μέσα σε έναν χώρο που δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ τα όριά του, τους χρόνους μετακίνησης και τις ταχύτητες αντίδρασής μου μέσα σ' αυτά, κατά τέτοιον τρόπο, που τελικά ο εαυτός μου και τα χαρακτηριστικά του ως οντότητα, δεν θα διέφεραν και πολύ από οποιοδήποτε άλλο σώμα υφίστατο μέσα εκεί, μπροστά, πίσω, δίπλα μου;...
Η άλλη όψη του ημισφαιρίου είναι πάντα σκοτεινή, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια έξω από το παράθυρο ετούτη την ώρα. Και δε θέλω, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνώ ότι υπάρχει ένα αντίθετο διαμετρικά σημείο, το οποίο σε κάποια χρονική στιγμή να, παρόμοια με τούτην εδώ δα, την ώρα που το φως θα πέφτει άπλετο πάνω του, θα υπολογίζει και θα προσμετρά τη δική μου ύπαρξη στη σκοτεινή πλευρά. Θα έχει την αντίληψη να υπολογίσει και τη δική μου σφαίρα ύπαρξης σ' έναν χώρο αόρατο για τα δικά του μάτια, όχι όμως ανύπαρκτο για τον κόσμο του.
Τελικά, δεν τίθεται θέμα ανταλλαγής ή επιλογής. Κι όλο και φτάνω στο ίδιο το συμπέρασμα με το πέρασμα του χρόνου, όσες φορές κι αν αυτό το "αν;..." έρχεται να τσακίσει τις ομορφοκεντημένες ισορροπίες μου. Ο δικός μου σωστός προσανατολισμός, μέσα κι έξω, δεν έχει να κάνει με την απόφαση της συγκεκριμένης στιγμής, αναφορικά με το περιβάλλον του συγκεκριμένου χώρου. Δεν έχει καν να κάνει με την οποιαδήποτε αντίληψή μου, αυξημένη ή όχι. Έχει να κάνει με τα σημάδια που υπάρχουν γύρω, τα χρώματα, τις σκιές, τα σχήματα, τις εναλασσόμενες μορφές και τα ίχνη που αυτές αφήνουν στον αέρα, το νερό, το χώμα, το φως και το σκοτάδι.
Κι αν πίστευα κάποτε ότι δεν μπορούσα να τα δω, ήμουν γελασμένη.
Αν πίστευα πάλι ότι υπάρχει σωστό και λάθος, ήμουν -ξανά- γελασμένη.
Γιατί από τότε που ανακάλυψα ότι η σκοτεινή πλευρά -όσο μαύρη πηχτή κατράμι κι αν είναι- ζει κι αναπνέει κι αυτή, έστω ασθμαίνοντας άρρυθμα, γαλήνεψα.
Σήμερα, αυτή η γαλήνη, με έχει πάρει από το χέρι.
Τελικά, αυτός ο προπονητής μου ήταν πολύ σοφός άνθρωπος.
posted by mindstripper @ 7/18/2006 03:15:00 pm
4 Comments:
έχεις αναπτυγμένη πολύ καλά την αντίληψη του χώρου και είναι πολύ σημαντικό και για το παιχνίδι της ζωής και ο προπονητής ήταν έξυπνος που το εντόπισε ;)
Κράτα τη γαλήνη σου κορίτσι μου ως κόρη οφθαλμού και μείνε σε αυτήν!
Σήμερα σε ζηλεύω για την αίσθηση που έχεις. Να έχεις ένα γαλήνιο απόγευμα, φιλιά, Μ.
Πνεύμα, ήταν ωραίος τύπος εκείνος ο προπονητής. Μανώλη τον λέγανε και δεν ήταν καν προπονητής της γυναικείας ομάδας, ήταν της αντρικής. Δεν τα μάσαγε ποτέ. Αν είχες ένα καλό χαρακτηριστικό στο υποδείκνυε παγερά, αν είχες ένα κακό, στο πέταγε στα μούτρα με όσο πιο σκληρό τρόπο τον έπαιρνε να το κάνει - ήταν μάστορας στην ψυχολογία και δεν το λέω ειρωνικά. Μετά καθόταν στον πάγκο γερμένος μπροστά, ακίνητος, παρατηρώντας τις άμεσες αντιδράσεις του παίχτη, σα γάτα που παραμόνευε το θήραμά της.
Μαριαλένα μου, την καλημέρα μου και πολλά πολλά φιλιά. :-)
Καλησπέρα από τον φωτεινό Βορρά φιλενάδα!:-)
Post a Comment
<< Home