Μυστικό
Υπάρχει ένα τελετουργικό που ακολουθώ κάθε φορά που αισθάνομαι ότι το μέσα μου γίνεται έντονο και σαδιστικό και επικίνδυνο και ασυγκράτητο και σκούρο, πηχτό, ζεστό κόκκινο κι αφόρητα ανυπόφορο.Το απομονώνω και το σπάω κομμάτια.
Και μετά περιμένω.
Κι ακόμα πιο μετά, έρχεται ο φίλος μου ο χρόνος και κάνει τη δουλειά του.
Τότε τα ψεύτικα κομμάτια ξεχωρίζουν εύκολα.
Αρχίζουν να ασφυκτιούν ένα-ένα.
Χτυπιούνται σαν τα χταπόδια, αλλά στο τέλος τα τινάζουν.
Τα αληθινά μένουν, ζουν και αναπνέουν εκεί, διαχέοντας τριγύρω τους μία πανίσχυρη, θριαμβευτική, ανατριχιαστική αύρα.
Και δεν έχει καμμία, μα καμμία απολύτως σημασία, που όταν και αν κάποια στιγμή έρθει η ώρα τους, αυτά θα πεθάνουν έτσι ακρωτηριασμένα.
That's the beauty of it.
Πάμε για πολλά ξύδια απόψε.
posted by mindstripper @ 7/28/2006 10:31:00 pm
8 Comments:
Το μόνο μυστικό παραμένει ο τρόπος να σπάσεις το Μέσα...
Πανέμορφο κείμενο…
Μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει την αλήθεια, φτάνει να έχεις υπομονή και αντοχή.
Invertedlightblue, αυτό το μυστικό αποτελεί έναν επικίνδυνο γρίφο που αλλάζει κάθε φορά. Η λύση του, ή στη σοφία θα οδηγήσει ή στον κυνισμό. Καλύτερα από την απάθεια όπως και νά 'χει. Καλώς ήρθες. :-)
Γεώργιε, πολύ σωστά τα λες. Και είναι ίσως δύσκολο μερικές φορές να δούμε το χρόνο σαν φίλο μας, αλλά εγώ προσωπικά όταν -πού και πού- τα καταφέρνω, τότε η πορεία μπροστά μου φαίνεται, μελλοντικά, λίγο πιο ανώδυνη και ενθαρρυντική. :-)
δε μου δίνεις τη συνταγή για την απομόνωση και το "σπάσιμο"; Την έχω ανάγκη..
Να σου πω κάτι; Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εσένα και με το μέσα σου και γιατί το παρουσιάζεις έτσι σκοτεινό και alien που πρέπει να το πολεμήσεις, να το σπάσεις σε κομμάτια και να ασφυκτιούν και να χτυπιούνται σα χταπόδια* για να ξεχωρίσουν τα αληθινά λέει από τα ψεύτικα κι έπειτα κάποια κομμάτια σου να πεθάνουν ακρωτηριασμένα και κάποια άλλα να ζουν θριαμβευτικά με αυτή την ανατριχιαστική αύρα... ουφ!... δεν ξέρω τίποτε για όλα αυτά, ξέρω ότι η φωτό αυτή η τελευταία είναι γαμηστερή... Sorry για τη λατινική ορολογία αλλά πως αλλιώς να το πω; Είναι σαν πίνακας. Είναι απίθανη. Μήπως μπορείς να μου τη στείλεις;
[*μεταβατικό το χτύπημα των χταποδιών, δηλ. εσύ τα χτυπάς κάτω τα κομμάτια σου]
Είναι -νομίζω- μια δυνατή βουτιά, κάτω, ως το τέρμα, ώστε να μπορέσεις να ξεχωρίσεις τα φωτεινά π' τα σκοτεινά. Τις νυχιές από τα χάδια...
Το κομμάτιασμα, ο διαχωρισμός αν θες, είναι και επικίνδυνος, ε;
Γράφει ο Ν. Βρεττάκος:
« Το πιθανότερο είναι πως δεν θα με ρωτήσει κανείς τι την έκαμα την ψυχή μου. Όμως εγώ, χρωστώ μιαν απόκριση πριν κλείσω τον έμμετρο μονόλογό μου. Λοιπόν, την ψυχή μου την έκοψα με ψαλίδι οδυνηρό σε μικρά φύλλα, μικρά χαρτιά, αστραπές μικρές και την μοιράζω στους περαστικούς……»
Τούτο να προσέξεις:
(Σου μιλώ ως παθών)
Να μην κάνεις φέιγ βολάν τα κομμάτια.
Τα όποια κομμάτια.
Άτιμη πολύ αυτή η συνταγή βρε Παπαρούνα μου. Μεταλάσσεται συνεχώς. Το main hint πάντως για ένα από τα πολύ βασικά υλικά, βρίσκεται στην τελευταία πρόταση αυτού του ποστ. ;-)
Eryx, καιροί γεμάτοι ξωτικά ετούτοι, έχουν κατέβει στη θάλασσα και χορεύουν τις νύχτες. Η τελευταία φωτό, όπως και όλες οι υπόλοιπες, είναι κομμάτι από μία μόνο, μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη. Κάτι σαν κομμάτι του παζλ. Αυτό το τελευταίο τμήμα της και μένα μου άρεσε εξ' αρχής πάρα πολύ - ακρωτηριασμένο μεν, αλλά τόσο όμορφο από μόνο του.
You 've got mail σερ (γκουχ-γκουχ, μου χρωτάς κι εσύ κάτι όμως, ε;) :-P
Καπετάνισσα, έχεις δίκιο μεγάλο, είναι πολύ επικίνδυνος ο διαχωρισμός. Από την άλλη είναι και λυτρωτικός. Αν δε σπάσει αυτή η μάζα σε κομμάτια, θα γίνεται όλο και πιο συμπαγής, στο τέλος μπορεί και κακοήθης. Προσπαθώ να μην τα σκορπίζω (πια), χαμογελώ τώρα που στο γράφω και σ' ευχαριστώ για την έγνοια σου. Αντί αυτού, τα τακτοποιώ το ένα πάνω στο άλλο και περιμένω το χρόνο νά 'ρθει για το ξεδιάλεγμα. :-)
hello there!
ωραίες φώτο!!! Εμπνευσμένες.
Post a Comment
<< Home