Summer moved on
Ημέρα Πέμπτη. Δύο μέρες πριν την επιστροφή. Έχω δύο τεράστιους τσίμπους στα πόδια από κάποιο κουνούπι που χθες βράδυ έκανε δείπνο λουκούλειο.Η Β. είναι μέσα στο σπίτι. Βάζει το τελευταίο πλυντήριο. Πίνω τον καφέ μου ατενίζοντας νυσταγμένη τη θάλασσα μπροστά μου με το καλαμάκι του φραπέ ατόφια προέκταση του στόματός μου, καθώς ακούω τη φίλη μου να σιγοτραγουδάει. Το τρανζιστοράκι παίζει μουσική χαμηλόφωνα. Το κλείνω. Η φωνή του μου σκεπάζει το τραγούδι της θάλασσας - κι ετούτο το τραγούδι θ' αργήσω πολύ να το ξανακούσω, έτσι καθάριο και κρυσταλλένιο όπως τ' ακούω τώρα...
Φέτος το καλοκαίρι, τα σχέδια των διακοπών μου ανατράπηκαν την τελευταία σχεδόν στιγμή.
Αν και τελικά, ίσως και να μην υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ανατροπή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Ανατρέπεται κάτι όταν έρχονται τρίτοι και γκρεμίζουν με μία τους κίνηση, αυτό πάνω στο οποίο είχες επενδύσει. Όχι όταν αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να αναπνεύσει, να περπατήσει πάνω στα σάπια βότσαλα του παρόντος με μία αδιαφορία τόσο ευχάριστη, τόσο ευπρόσδεκτη, όσο και η αίσθηση του δροσερού νερού πάνω στο διψασμένο σώμα.
Να το πω κι αλλιώς. Δεν ανατρέπεται τίποτα όταν οδηγείς πιωμένος βρε αδερφέ. Απλά το αλκοόλ βλάπτει σοβαρά την όραση - για να μη μιλήσω και για την ενόραση. Κι ένας Θεός ξέρει πόση λάσπη έριξε πάνω στα δικά μου μάτια τον τελευταίο καιρό. Όχι ότι φταίει αυτό. Αυτός που φταίει πάντα είναι ο οδηγός.
Δεν υπάρχουν ανατροπές λοιπόν. Υπάρχουν αναθεωρήσεις. Υπάρχουν επανεκτιμήσεις.
Υπάρχει και το forward.
Όχι το fast. Το σκέτο.
Αυτό ήταν οι φετινές μου διακοπές.
Λίγο forward.
Κανένα delete. No undos, αυτό το έχω πει και πιο παλιά (που είσαι μωρέ Κοκοβίκο μου)...
Και μετά stop.
Κι έπειτα play.
Ναι, καλά το διάβασα, ξανά play, όου γιες ιντίντ.
Όταν έχεις μία ολόκληρη παραλία σχεδόν για την πάρτη σου για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες και είσαι παρέα με έναν άνθρωπο που σε ξέρει ίσως καλύτερα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, τράστ μι, δεν τη γλυτώνεις. Το New Year's Resolution εκτυλίσσεται κι αναδιπλώνεται εκεί, μπροστά στα μάτια σου, είτε το θέλεις, είτε όχι.
Την ώρα που χάζευα τον τρύγο,
που διάβαζα την κυρία Ντάλογουέι και γινόμουν ένα με τον κύριο Πήτερ Γουωλς,
που παλεύαμε μαζί με τη Β., ανάμεσα σε ποτάμια ιδρώτα, χώματος και σκόνης, να κουμαντάρουμε τη ρότα της αντρειωμένης βουκαμβίλιας κι από τη γη να την ορθώσουμε να κοιτάζει κατάματα τον ουρανό,
που πρόσμενα την θριαμβευτική επανεμφάνιση του Τέλη και όπου θες να σου ορκιστώ, αν δεν ήταν αυτός που είδα τελικά, ήτανε στάνταρ το παιδί ή το εγγόνι του,
που περιμέναμε πότε θα βουλιάξει ο ήλιος μέσα στη θάλασσα για να στίψω φρέσκα λεμόνια και να φτιάξω custom-made μαργαρίτες που μας δρόσιζαν όταν στραβολαιμιάζαμε να μετράμε τ' αστέρια να πέφτουν μέσα στη νύχτα,
που θρονιαζόμουν στην αγκαλιά της κουλούρας μου αφήνοντάς την να μου νανουρίζει σώμα, ψυχή και μυαλό, σαν τρεχαντηράκι που το παίρνει το ρέμα κι αυτό αφήνεται χαμογελαστά, με τα μάτια κλειστά, στο αεράκι που μοσχοβολάει ανθισμένο γιασεμί,
που γεμίζαμε τα ποτηράκια μας με ουζάκι και τρώγαμε τα παξιμάδια με τη φέτα και τη λιαστή ντομάτα κάτω από τον πεύκο και τους ήχους των κουκουναριών να σκάνε με βραχνιασμένα μι και λα ματζόρια πάνω από τα κεφάλια μας,
που η Β. με την Μ. οπλιζόντουσαν με σκούπες και σφουγγαρίστρες για να εξοντώσουν εκείνο το τέρας που έμοιαζε με ταραντούλα και την είχε στήσει πάνω από το κρεββάτι της Β. μέσα στη νύχτα,
που μετά από αγωνιώδη αναζήτηση έβρισκα το αγαπημένο μου κοκκαλάκι για τα μαλλιά μέσα σε λοφίσκους άμμου στην παραλία, για να το χάσω οριστικά κι αμετάκλητα μόλις λίγη ώρα μετά,
που κοιμόμουν δέκα ώρες την ημέρα κι ένοιωθα το ενεργειακό μου τενεκεδένιο καλαθάκι να βαραίνει ολοένα* - το γυρίζω πίσω μπόλικο-μπόλικο και παραφουσκωμένο, έτσι για να τη σπάσω σ' αυτή την ασκημομούρα που τη λένε καθημερινότητα και με περιμένει ξάγρυπνη και ξασπρουλιάρα στη γωνία...
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
...εκείνη την ώρα ήρθαν μπροστά μου άνθρωποι και παραστάσεις, λάθος-λάθος-λάθος αποφάσεις, συμπεράσματα βιαστικά, φόβοι, άγχη, στιγμές όμορφες, καταρράκτες σκέψεων, γέλια με φίλους, σταγόνες ελπίδας, στιγμιότυπα φρενήρη, κλάμματα με φίλους, βράδυα ξύπνιου παραμιλητού και στο τέλος, ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν με απογοήτευση.
Συγγνώμη μας ζητώ.
Χθες πρωί, ξυπνώ τρομαγμένη από τη φιγούρα της Β., που στέκεται πάνω από το κρεββάτι μου σαν τον Χάρο.
"Τί κάνεις εδώ παιδάκι μου;"
"Σε περιμένω να ξυπνήσεις για να πιω τον δεύτερο καφέ. Δε μπορείς να φανταστείς τί θάλασσα έχει σήμερα έξω", αναστενάζει βαθυά.
"Ξέρεις τί λέω;" της λέω λίγα λεπτά αργότερα καθώς κοιτάζω με θλίψη -και με την τσίμπλα στο μάτι- τον απέραντο καθρέφτη της θάλασσας. "Σήμερα να δοκιμάσουμε να κάνουμε αυτό που δεν κατορθώνουμε ποτέ στην κανονική μας ζωή."
"Δηλαδή;"
"Να ζήσουμε το σήμερα χωρίς να σκεφτόμαστε το γ@μημένο το αύριο."
Πήραμε τους καφέδες στο χέρι και κατεβήκαμε στην παραλία. Η θάλασσα φάνταζε ζωντανή, σαν ένα άλογο δυνατό, γεροδεμένο, καλοαναθρεμένο, που έσκυβε το κεφάλι και μας προσέφερε στο χέρι τα γκέμια της, κάνοντάς μας ένα θεσπέσιο -και τόσο, μα τόσο απλό και μεγαλειώδες- δώρο: τον εαυτό της. Και λόγω τιμής, δεν ξέρω αν έχω λαχταρήσει, αν έχω επιθυμήσει κάτι άλλο, πρόσωπο ή πράγμα, τόσο μα τόσο πολύ, τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου.
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ομορφότερο κλείσιμο για τις φετινές μου διακοπές στη Νάξο.
Έρχεται ένας ήσυχος χειμώνας.
Αλλά πού 'σαι... Μη γελιέσαι. Το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμα.
 |  |
Πάρε κι ένα δωράκι που μοσχοβολάει θαλασσίτσα: Air - Alone in Kyoto
Κι επειδή δεν γίνεται να ρίχνω μία κουβέντα και μετά να το παίζω τρελή (εχμ... να το παίζω;), πάρε και το πανέμορφο κομμάτι των A-ha. Summer moved on.
Καλώς σας ξαναβρίσκω.
*Mantalena, η αλήθεια είναι ότι δεν έφταιγαν οι διακοπές της ΔΕΗ. Έφταιγε η Β. που δεν με άφηνε να σπάσω (κατά λάθος εννοείται) τη λάμπα που κότσαρε ο δήμος μες στη μέση του αμπελοχώραφου, μπροστά στη μύτη μας. Λες και τα φίδια χρειάζονται φωταγώγηση στους δρόμους.
posted by mindstripper @ 8/27/2006 03:44:00 pm
15 Comments:
Καλώς ήρθες ρε συ. Χαίρομαι που στο λέω πρώτος. Μας έλειψες. Άντε να τα πούμε σύντομα.
ΜΙΝΔΣΤΡΙΠΠΕΡ>>
Αν η λάμπα επάνω στο δρόμο είναι ακόμη ανέπαφη, ούτε εσύ ούτε η Β ξέρετε καλό σημάδι.
:Ρ
Χαίρομαι πολύ που χαίρεσαι! Ζούλεψα κιόλας, αλήθεια. Και φαντάζομαι ότι μόλις πέσουν τα μελτέμια, η θάλασσά σας εκεί πάνω θα είναι θελωμπλουμιστή, ε;
ΜΟΤΟΣΑΚΕ>>
Εδώ είσαι κι εσύ πουλάκι μου; Για σένα ξεκίνησα...
καλωσήρθες λοιπόν μπλογκοφιλενάδα!!! Φιλιά πολλά!
Γυρίιιιισατεεεεε??? Μεγάλες διακοπές φέτος, ε? (Καπνοί απ' τα αυτιά).
Έτσι είναι, όπως τα λες. No undos, μανάρι μου, και διάλεξε τι προτιμάς: Σούβλα ή φάλαγγα?
Με αγάπη,
Το συφιλιασμένο ψαρικό.
:-ΡΡΡ
Χαμογελώ και υποκλίνομαι:)
Γεια σου βρε Mboy. Ήσουν ο πρώτος που με αποχαιρέτησε, είσαι ο πρώτος που με καλωσορίζει. Δεν είν' τυχαία αυτά τα πράγματα. Έχω λογική εξήγηση εγώ. Πιότερα από κοντά. Σετ δε ντέιτ. Καλώς σας βρήκα. :-)
Μανταλένα, η θάλασσα είναι αυτή που βλέπεις στη φωτογραφία, όπως ακριβώς ήταν χτες το πρωί, δίχως μελτέμια, γαλήνια κι ακίνητη. Και η λάμπα ναι, είναι ακόμα εκεί. Αλλά με το βοριά που έχει στη συγκεκριμένη μεριά, αμφιβάλω αν του χρόνου θα βρίσκεται εκεί και η κολώνα καθε αυτού (there is a God κι έχει και γ@μώ τα χιούμορ).
Γεια σου φίλη μου αγαπημένη. Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβρίσκω! Πλησιάζει ο καιρός μας, ε; ;-) Έχω κάνει σκληρή εξάσκηση δεκαπέντε ολόκληρες μέρες όπως βλέπεις (και δεν είχαμε καν λεμονοστίφτη, εκεί να δεις γέλια). Πολλά πολλά φιλιά κι απο δω μεριά! :-)
Κοκοβίκο μου, χαχαχααα! Τί χαρά είν' τούτη ντε! Μη βγάζεις καπνούς από τ' αυτιά αγάπη μου, θα σε περάσουνε για σουπιά και μετά θα δούμε τελικά αν προλάβω πρώτη εγώ τη σούβλα ή εσύ το αλευρωμένο τηγάνι. Μάκια το ψαράκι μου, μάκια πολλά (mindstripperκάνειτηνπάπιακαικοιτάζεισαπέρα). :-PPP
Αγαπητέ μου Αδαή, για τα δικά σας χαμόγελα υπάρχει πάντα ειδική θέση ρεζερβέ - the best in the house. Ελπίζω και το χαμόγελο που πακετάρω ετούτη τη στιγμή, να έρθει γρήγορα έτσι συστημένο κι express όπως το στέλνω, και να σας βρει στην καλύτερη των διαθέσεων. Τα φιλιά μου. :-)
Όποτε θέλεις ρε mind -για σένα είμαστε πάντα ανοιχτοί, τι ντέιτς τώρα; Μας έλειψες και σε περιμένουμε. Πάρε τηλέφωνο κι εμείς εκεί θα είμαστε. Μόνο μην το κάνεις σαν τη Μανταλένα -που για μένα ξεκίνησε (πριν 2 μέρες)κι ακόμα έρχεται.
Και φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο -τι μας πέρασες για τυχάρπαστους;
Welcome back! Καλές βδομάδες!:-)
MotorBoy, δεν πρόλαβα καν να πω το "πες το κι έγινε", έτσι; ;-)
[Κρίμα που δεν ήρθατε στους Πειρατές όμως, είναι α-πο-λαυ-στι-κό-τα-τη η ταινία, τον Ντεπ τον πίνεις στο ποτήρι - ο Πρόβατος τα γράφει σωστότατα.]
Καλημέρα και φιλιά πολλά.
Angelito, καλημέρα φίλε μου και καλώς σε βρήκα! :-) Καλή εβδομάδα και σε σένα. Και καλό χχχ-φθινόπωρο. :-)
Ξεκληρίσατε όλη την πανίδα...
Αλλά τι να περιμένει κανείς...
χι χι χι...
Πάμε λοιπόν από την αρχή :)
Καλώς ώρισες θαλασσινή!
Βούτηξες αλμύρα στις τσέπες, ε;
Ωραία.
Κανένα βότσαλο να ζωγραφίσουμε τους χειμωνιάτικους καημούς μας;
Δυό στάλες αύρα εσπερινή για τα χείλη;
Καλώς.
Νομίζω έχουμε τ΄απαραίτητα.
Κάτι βραδιές θεοσκότεινες και παγερές, παρές θα σαλπάρουμε.
Στο Τώρα.
Στον οδηγό το φταίξιμο ε; Κάτι για έρωτα και φορολογικές δηλώσεις που΄έγραψα, το διάβασες;;;; Άντε και έρχεται και Σεπτέμβρης και με πιάνει το δασκαλίστικο...
Σόρυ για την επέμβαση, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να επιτεθώ στον Κοκοβιό:
ΤΙ ΘΡΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΠΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΚΩΛΟ ΚΑΤΩ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!
Έτερον εκάτερον Μαίανδρε, χρειαζόμουν κι άλλες. :ΡΡ
Οπότε, Mindy, μην μου αγχώνεσαι! Οι καπνοί απ' τ' αυτιά ισχύουν κανονικά, καλό μου! :ΡΡΡ
Sigmund, τώρα θα ξεκληρίσουμε όλη την πανίδα. Κι αυτό είναι απειλή. :-P Καλώς μας ήρθατε κι εσείς μεσιέ. Άντε, πάμε ξανά...
Καπετάνισσά μου, έχουμε παραπάνω κι από τα απαραίτητα μου φαίνεται! Και μαζί μ' αυτά και την παρέα την καλή. Έφερα ήλιους πολλούς μαζί μου, όπως σου τό 'ταξα. Δίπλα στους δικούς σου λέω να τους αποθέσω, και να κάνουμε το χειμώνα που έρχεται δεύτερο καλοκαίρι. Τί λες;... :-)
Sourfou, δεν είναι πολύ περίεργο πώς μερικές φορές δεν αντέχουμε καν τη σιωπή ενός λεπτού, και πώς κάτι άλλες, δεν τη χορταίνουμε για ώρες και για μέρες και για εβδομάδες ολόκληρες; Αποτοξίνωση φορ έβερ γμτ...
Στρατηγέ, άντε στα στρατά σου που θα μου πεις εμένα για φορολογικές (βέβαια, ένα κακό είναι ότι έχεις δίκιο). :-P
Στον οδηγό όμως το φταίξιμο και ξέρω γω καλά τί σου λέω (βέβαια πάλι, άλλο ένα κακό, είναι ότι έχω κι εγώ δίκιο).
Συμπέρασμα: το μενού για απόψε το βράδυ περιλαμβάνει Κοκοβιό αυγολέμονο, με πατατούλες τηγανητές.
Άκουσα κιχ; :-P
...
(Τί είν' αυτό εκεί κάτω που βλέπω; Μπουρμπουλήθρα;)
Blooop!
Post a Comment
<< Home