Φεγγαράκι μου λαμπρό
Πανσέληνος απόψε.
Το φεγγάρι έχει πάντα ζωγραφισμένο πάνω του ένα μελαγχολικό πρόσωπο.
"Μα γιατί οι άντρες δεν το βλέπουν ποτέ?"
με ρώτησε η φίλη μου μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε προς την ταβερνούλα.
Ο φίλος της, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, είχε σκύψει μπροστά και κοίταζε προς τα πάνω, μπας και καταφέρει και σχηματίσει το πρόσωπο που βλέπαμε κι εμείς.
"Το νου σου στο δρόμο εσύ πουλάκι μου, για να έχουμε να βλέπουμε κι άλλα φεγγάρια".
Κι εκείνη η στιγμή μου θύμησε εκείνο το βράδυ που καθόμουν με την Ν. στο σπίτι και κουβεντιάζαμε.
"Θα ήθελα μία φορά να μάθω... τελικά με ποιόν τρόπο αγαπούν οι άντρες?"
Συνοφρυώθηκα.
"Ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Πάντα το θεωρούσα δεδομένο ότι όταν αγαπήσουν, αγαπούν όπως εμείς."
Αλλά πάλι, σάμπως εγώ αγαπάω με τον ίδιο τρόπο που αγαπάει η Α.? Αυτή θεωρεί δεδομένο τις διακοπές της να τις πλερώνει κάθε χρόνο ο γκόμενος, ο οποίος που και που πρέπει να της αγοράζει εκείνα τα παπουτσάκια τα ροζουλιά με τα κορδονάκια που πάνε γύρω γύρω από τη γάμπα σαν την Ζήνα ένα πράμα. Επειδή τα φόραγε η Ρούλα ή η Μενεγάκη ή δεν ξέρω κι εγώ ποιά άλλη (δεν παρακολουθώ τους τελευταίους κλώνους).
Η αγάπη διαφέρει από πόρτα σε πόρτα όπως και νά ‘χει...
Έχω σεληνιαστεί υποθέτω. Κανονικά έλεγα να γράψω για τη Σάμο. Για το πόσο υπέροχο νησί είναι, το πόσο κρίμα επίσης είναι που είναι τόσο μακρυά και δεν μπορεί περισσότερος κόσμος να το επισκεφτεί και να χαρεί τις ομορφιές του. Το πόσο μερακλήδες είναι οι άνθρωποί του. Τόσο περιποιημένους, πολύχρωμους κήπους δεν έχω δει σε άλλο νησί. Τί σε άλλο νησί... εδώ η μάνα μου που φτιάχνει χρόνια ολόκληρα τον κήπο της κι αν ήταν εκεί, μαζί μου, θα είχε φάει τα λυσσακά της. Εγώ δεν είχα ιδέα. Όταν είδα το πράσινο και τις βελανιδιές, τα κυπαρίσσια και τα πλατάνια ανάμεσα στα ρυάκια που κατηφορίζανε, έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
"Ρε παιδιά, δεν είμαστε σε νησί, εδώ είμαστε στη Βόρεια Εύβοια!"
Αμ, οι θάλασσες?... Καρδιά δεν μου έκανε να βγω έξω, ειδικά την τελευταία μέρα.
"Ρε παιδιά, πάρτε ένας τηλέφωνο για βόμβα στο αεροδρόμιο!"
Αυτό το "ρε παιδιά" παρά λίγο να μου μείνει τικ. Να, και σήμερα πάλι, έλεγα στη δουλειά:
"Ρε παιδιά, δε με χέζετε κι εσείς και οι δουλειές σας?"
Διάβασα για άλλη μία φορά τον Μικρό Πρίγκηπα. Διάβασα και το "Ο Καραγκιόζης Φαντάρος" - συλλεκτική έκδοση που αγόρασα στο αεροδρόμιο πριν φύγω. Από τις λίγες φορές που μου κόλλησε κάτι για τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα:
ακόμα λυπάμαι που δεν πήρα και τα άλλα τεύχη του Καραγκιόζη που είχε εκεί. Ξεκουράστηκα, ευχαριστήθηκα θάλασσα. Στην παραλία έκανα το μπανάκι μου, εκεί έπινα τον καφέ μου, εκεί έτρωγα, εκεί κοιμόμουν κι εκεί χουζούρευα (το άλλο πήγαινα και το έκανα στο ξενοδοχείο). Ένιωθα τη μέρα να κυλάει αργά και νωχελικά, χωρίς άγχος, χωρίς τηλέφωνα και υποχρεώσεις. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο αναίσαινα, ήταν κι αυτός ένα τελετουργικό κομμάτι της φύσης.
Δεν άνοιξα τηλεόραση, δεν είχα πρόσβαση στο νετ (ούτε προσπάθησα να έχω κιόλας), ήταν από τις λίγες φορές που ξέχασα να πάρω μαζί μου και το τρανζιστοράκι, αλλά ακόμα και η έλλειψη μουσικής δεν μου κόστισε ούτε τόσο δα (γεγονός καθόλου σύνηθες στην περίπτωσή μου). Η θάλασσα απ’ έξω με νανούριζε, η θάλασσα απ’ έξω με χάιδευε με το αεράκι της για να ξυπνήσω κάθε πρωί... Δε θέλω να σταθώ ούτε στο πού πήγα, ούτε στο που γύρισα, ούτε στο τί είδα. Γιατί αυτό που ακόμα έχω μέσα μου είναι η γλύκα και η γαλήνη συντροφιά με την μελαγχολία. Και το φεγγάρι το αποψινό με βοηθά να τα κρατήσω λίγο ακόμη δικά μου, ακόμα κι αν στο τέλος αυτό κάπως με πληγώνει.
Πώς είναι δυνατόν να φεύγεις από τέτοια μέρη και να μην σου ξεριζώνεται η ψυχή?
Υπάρχει και η θετική πλευρά βέβαια. Το ότι -ευτυχώς- γύρισα νύχτα. Δεν το αντέχω να γυρίζω μέρα σε τούτη την πόλη...
Η πατρίδα, κι όλες οι πατρίδες, όπως και η αγάπη, διαφέρουν από πόρτα σε πόρτα... Όπως και νά ‘χει.
Καληνύχτα μας.
Το φεγγάρι έχει πάντα ζωγραφισμένο πάνω του ένα μελαγχολικό πρόσωπο.
"Μα γιατί οι άντρες δεν το βλέπουν ποτέ?"
με ρώτησε η φίλη μου μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε προς την ταβερνούλα.
Ο φίλος της, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, είχε σκύψει μπροστά και κοίταζε προς τα πάνω, μπας και καταφέρει και σχηματίσει το πρόσωπο που βλέπαμε κι εμείς.
"Το νου σου στο δρόμο εσύ πουλάκι μου, για να έχουμε να βλέπουμε κι άλλα φεγγάρια".
Κι εκείνη η στιγμή μου θύμησε εκείνο το βράδυ που καθόμουν με την Ν. στο σπίτι και κουβεντιάζαμε.
"Θα ήθελα μία φορά να μάθω... τελικά με ποιόν τρόπο αγαπούν οι άντρες?"
Συνοφρυώθηκα.
"Ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Πάντα το θεωρούσα δεδομένο ότι όταν αγαπήσουν, αγαπούν όπως εμείς."
Αλλά πάλι, σάμπως εγώ αγαπάω με τον ίδιο τρόπο που αγαπάει η Α.? Αυτή θεωρεί δεδομένο τις διακοπές της να τις πλερώνει κάθε χρόνο ο γκόμενος, ο οποίος που και που πρέπει να της αγοράζει εκείνα τα παπουτσάκια τα ροζουλιά με τα κορδονάκια που πάνε γύρω γύρω από τη γάμπα σαν την Ζήνα ένα πράμα. Επειδή τα φόραγε η Ρούλα ή η Μενεγάκη ή δεν ξέρω κι εγώ ποιά άλλη (δεν παρακολουθώ τους τελευταίους κλώνους).
Η αγάπη διαφέρει από πόρτα σε πόρτα όπως και νά ‘χει...
Έχω σεληνιαστεί υποθέτω. Κανονικά έλεγα να γράψω για τη Σάμο. Για το πόσο υπέροχο νησί είναι, το πόσο κρίμα επίσης είναι που είναι τόσο μακρυά και δεν μπορεί περισσότερος κόσμος να το επισκεφτεί και να χαρεί τις ομορφιές του. Το πόσο μερακλήδες είναι οι άνθρωποί του. Τόσο περιποιημένους, πολύχρωμους κήπους δεν έχω δει σε άλλο νησί. Τί σε άλλο νησί... εδώ η μάνα μου που φτιάχνει χρόνια ολόκληρα τον κήπο της κι αν ήταν εκεί, μαζί μου, θα είχε φάει τα λυσσακά της. Εγώ δεν είχα ιδέα. Όταν είδα το πράσινο και τις βελανιδιές, τα κυπαρίσσια και τα πλατάνια ανάμεσα στα ρυάκια που κατηφορίζανε, έμεινα με το στόμα ανοιχτό."Ρε παιδιά, δεν είμαστε σε νησί, εδώ είμαστε στη Βόρεια Εύβοια!"
Αμ, οι θάλασσες?... Καρδιά δεν μου έκανε να βγω έξω, ειδικά την τελευταία μέρα.
"Ρε παιδιά, πάρτε ένας τηλέφωνο για βόμβα στο αεροδρόμιο!"
Αυτό το "ρε παιδιά" παρά λίγο να μου μείνει τικ. Να, και σήμερα πάλι, έλεγα στη δουλειά:
"Ρε παιδιά, δε με χέζετε κι εσείς και οι δουλειές σας?"
Διάβασα για άλλη μία φορά τον Μικρό Πρίγκηπα. Διάβασα και το "Ο Καραγκιόζης Φαντάρος" - συλλεκτική έκδοση που αγόρασα στο αεροδρόμιο πριν φύγω. Από τις λίγες φορές που μου κόλλησε κάτι για τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα:
ακόμα λυπάμαι που δεν πήρα και τα άλλα τεύχη του Καραγκιόζη που είχε εκεί. Ξεκουράστηκα, ευχαριστήθηκα θάλασσα. Στην παραλία έκανα το μπανάκι μου, εκεί έπινα τον καφέ μου, εκεί έτρωγα, εκεί κοιμόμουν κι εκεί χουζούρευα (το άλλο πήγαινα και το έκανα στο ξενοδοχείο). Ένιωθα τη μέρα να κυλάει αργά και νωχελικά, χωρίς άγχος, χωρίς τηλέφωνα και υποχρεώσεις. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο αναίσαινα, ήταν κι αυτός ένα τελετουργικό κομμάτι της φύσης.Δεν άνοιξα τηλεόραση, δεν είχα πρόσβαση στο νετ (ούτε προσπάθησα να έχω κιόλας), ήταν από τις λίγες φορές που ξέχασα να πάρω μαζί μου και το τρανζιστοράκι, αλλά ακόμα και η έλλειψη μουσικής δεν μου κόστισε ούτε τόσο δα (γεγονός καθόλου σύνηθες στην περίπτωσή μου). Η θάλασσα απ’ έξω με νανούριζε, η θάλασσα απ’ έξω με χάιδευε με το αεράκι της για να ξυπνήσω κάθε πρωί... Δε θέλω να σταθώ ούτε στο πού πήγα, ούτε στο που γύρισα, ούτε στο τί είδα. Γιατί αυτό που ακόμα έχω μέσα μου είναι η γλύκα και η γαλήνη συντροφιά με την μελαγχολία. Και το φεγγάρι το αποψινό με βοηθά να τα κρατήσω λίγο ακόμη δικά μου, ακόμα κι αν στο τέλος αυτό κάπως με πληγώνει.
Πώς είναι δυνατόν να φεύγεις από τέτοια μέρη και να μην σου ξεριζώνεται η ψυχή?
Υπάρχει και η θετική πλευρά βέβαια. Το ότι -ευτυχώς- γύρισα νύχτα. Δεν το αντέχω να γυρίζω μέρα σε τούτη την πόλη...
Η πατρίδα, κι όλες οι πατρίδες, όπως και η αγάπη, διαφέρουν από πόρτα σε πόρτα... Όπως και νά ‘χει.
Καληνύχτα μας.
posted by mindstripper @ 6/22/2005 12:11:00 am
5 Comments:
Παω να θυμηθω τη Σαμο στο δικο μου χωρο γιατι ξεκινησα τα κατεβατα.
Ξυπνάς μνήμες σε όλους μας μου φαίνεται.
Γιατί όμως να μελαγχολούμε έτσι; Αφού είναι ωραία, αφού.
Dystropop (μου αρέσει αυτή η βερζιόν του νικ σου γιατί ακούγεται σαν το electro-pop), δεν έφταιγα εγώ, έφταιγε το άτιμο το κρασί που κουβάλησα μαζί μου. :P
Έχεις δίκιο αφού.
Η πρώτη φωτογραφία πρέπει να είναι από τα Πλατανάκια-η δεύτερη Μανωλάτες ή Βουρλιώτες-η τρίτη...οπουδήποτε! Σε ευχαριστώ για το ταξίδι!
Η πρώτη φωτογραφία είναι στο δρόμο προς Μανωλάτες, η δεύτερη είναι από το Βαθύ (και συγκεκριμένα δυο στενάκια δίπλα από τους Αγίους Θεωδόρους) και η τρίτη εκεί κάπου δίπλα από την Ψιλή Άμμο, που δυστυχώς αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομα... Ίσως βάλω κι άλλες φωτογραφίες όταν βρω το χρόνο. ;)
Post a Comment
<< Home