Euro & Eurovision (η δική μου σκοπιά)
Με αφορμή το post του Old Boy με τίτλο Euro & Eurovision όπως το πρότεινε ο CrazyMonkey και την κουβέντα που είδα να ξεκινάει, είπα να γράψω κι εγώ κατί τις επ’ αυτού. Κι αυτό γιατί είδα (και άκουγα σήμερα όλη μέρα επίσης) ότι τελικά η προχθεσινή βραδυά δεν ξύπνησε μόνο σ’ εμένα την ασυνείδητη σύγκριση των δύο αυτών θριάμβων της χώρας μας: του Euro 2004 και της Eurovision 2005.Θα μιλήσω από τη δική μου –γυναικεία- σκοπιά καθαρά, καθ' ότι ως γυναίκα θα μπορούσε κάποιος να με κατατάξει στην κατηγορία της Ρούλας (ας αγνοήσουμε το γεγονός ότι μπαινόβγαινα σε γήπεδα από πολύ μικρή μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία - ούτως ή άλλως αυτά δεν ήταν ποδοσφαιρικά).
Ήμουν μέσα και στο Dragao και στο Da Luz. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς σηκωθήκαμε και φύγαμε 4 άτομα απο τη δουλειά μέσα στο παραλήρημα και τον πυρετό εκείνων των ημερών. Το μόνο πράγμα που είχαμε σίγουρο ήταν το αεροπορικό μας εισιτήριο για να πάμε στην Πορτογαλία και το εισιτήριο για τον ημιτελικό. Άφιξη στην Λισσαβώνα μέσω Λονδίνου, επιστροφή οδικώς και μετά αεροπορικώς μέσω Μαδρίτης (άντε γεια δηλαδή). Χίλια πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει στραβά. Ποσώς μας ενδιέφερε. Σιγά μην είχαμε το μυαλό να υπολογίσουμε καν έστω και μία πιθανότητα στραβοπατήματος εκείνες τις μέρες. Άλλα μας απασχολούσαν. Και το πρώτο απ’ όλα ήταν να πατήσουμε το πόδι μας στο Πόρτο, για να πάρουμε το εισιτήριο του αγώνα στα χέρια μας. Μετά θα το βάζαμε στο βρακί μας. Αλλά μην παρασυρθώ και αρχίσω να γράφω τώρα το οδοιπορικό μας στην Πορτογαλία...
Προχθές το βράδυ λοιπόν, είδα και άκουσα για πρώτη φορά τα περισσότερα τραγούδια που διαγωνίζονταν (χα!) στη Eurovision. Εδώ και 4-5 χρόνια έχω βάλει στόχο να σταματήσω να βλέπω τον πουλημένο αυτό θεσμό, αλλά έχε χάρη που κάθε χρόνο η περιέργεια (και η κατινιά μου) με ξεστρατίζει και κάνω το αντίθετο. Τέλος πάντων. Φέτος έκανα μεγάλο βήμα. Αρνήθηκα να ψάξω να ακούσω οποιοδήποτε τραγούδι σχετικό πριν το διαγωνισμό. Σκέφτηκα πώς μία φορά μονάχα φτάνει (να ραγίσει το γυαλί - πάει αυτό, έχει εξελιχθεί σε παμπρίζ πια). Άκουσα λοιπόν και είδα, όλα τα τραγούδια. Τέτοιο γέλιο είχα καιρό να ρίξω, ειδικά με τους Νορβηγούς (αυτήν την κορδελίτσα του τύπου πολύ την ζούλεψα), τους Ουκρανούς (όταν μπήκε ο ράπερ δυναμικά στο τραγούδι νόμισα προς στιγμήν ότι ήμουν στο χωριό κι ο κυρ-Μανώλης, τσομπάνης φώναζε 'τσα πρρρρρρρρ'... στα προυόβατα) κι άλλον έναν που μου φαινόταν ότι του κρεμόταν το φερμουάρ κάτω από το παντελόνι του (δεν θυμάμαι ποιά χώρα ήταν ρε γμτ αυτή, πώς μου ξέφυγε ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω). Ξεκίνησε η ψηφοφορία και έφυγα από την τηλεόραση, ήρθα στον υπολογιστή καθ’ ότι είχα δουλειά. Άφησα όμως την τηλεόραση ανοιχτή για να ακούω πώς πάει.
Να πω και κάτι άλλο. Μένω πολύ ψηλά. Όταν καλοκαιριάζει λοιπόν κι ο κόσμος όλος είναι με τα παράθυρα ανοιχτά και τις τηλεοράσεις στις βεράντες, ξέρω πάντα από την βουή που ακούω πότε έχει αγώνα στην τηλεόραση και –το κυριότερο- πότε μπαίνει το γκολ. Όταν πρωτομπήκα στο σπίτι στις αρχές χεζόμουν πάνω μου, νόμιζα ότι ήταν σεισμός. Τώρα πια, μετά από πολύ καιρό, έχει τύχει δύο σεισμούς να τους έχω περάσει για γκολ. Στο θέμα μας. Στο τελευταίο 12άρι που δεν ξέρω ποιός μας το έδωσε γιατί όπως είπα δεν το πολυ-παρακολουθούσα, το 'ααααααααααα' που ακούστηκε από έξω ήταν τόσο ξεψυχισμένο που πιστέψτε με, ακόμα κι ένα γκολ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Ατρόμητο, θα ακουγόταν περισσότερο (από τη μεριά του Ατρόμητου). Να σας πω γι’ αυτό που είχα ακούσει όταν είχαμε βάλει το γκολ με τη Γαλλία? Ότι ολόκληρη η Αθήνα ήταν εκείνη την ώρα σαν ένα τεράστιο Ολυμπιακό στάδιο? Νομίζω όλοι το θυμόμαστε και κανένας ποτέ δεν θα το ξεχάσει.
Προχωράω γιατί με έχει πιάσει η πάρλα μου (και πεινάω κιόλας).
Τη στιγμή που ανακοινωνόταν η νίκη της Ελλάδος στην Eurovision 2005 εγώ σκεφτόμουν το Euro. Και είμαι σίγουρη ότι πολλοί, μα πάρα πολλοί Έλληνες, σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή σαν και μένα. Και Μήτσοι και Τούλες, Σούλες, Κούλες και Ρούλες. Εκείνη τη στιγμή συνέχισα να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και να κάνω τη δουλειά μου. Δεν σηκώθηκα από τη θέση μου να χοροπηδάω και να ουρλιάζω σαν το παρτσακλό. Ούτε πήγα να αγκαλιάσω το γείτονα, τον οποίον άκουσα να μπινελικώνει το ένα από τα πιτσιρίκια του γιατί δεν είχε πέσει ακόμα για ύπνο. Οι πόρτες των διαμερισμάτων στον όροφο παρέμειναν κλειστές. Ανοίγαν μόνο για να πάρουν την παραγγελία τους από τον Σπεσιαλίστα, που η Eurovision του κάθεται μια χαρούλα κάθε χρόνο. Η κολλητή μου μού έστειλε SMS στο καπάκι: "Άντε, κερδίσαμε κι ας μού ‘πρηξες τα σηκώτια. Καληνύχτα." Να σημειωθεί ότι αυτή μου η κολλητή πίστευε στ’ αλήθεια ότι είχαμε ένα πολύ καλό τραγούδι και είχαμε πλακωθεί κιόλας για το συγκεκριμένο θέμα ('δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε κάνω τόσα χρόνια παρέα' κτλ κτλ). Η ίδια, το περασμένο καλοκαίρι με έπαιρνε τηλέφωνο στην Πορτογαλία κατά πρώτον για να ουρλιάξει με όση δύναμη είχε στα σωθικά της ότι περάσαμε στον τελικό και κατά δεύτερον να επιβεβαιωθεί ότι δεν είχα πάθει καμμιά ανακοπή, εγκεφαλικό και τα σχετικά.
Τί θέλω να πω... Επειδή η Ρουλίτσα μπορεί να μην γιγνώσκει τον όρο οφσάιντ ή τάκλιν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αισθανθεί το μέγεθος και την αξία του θριάμβου. Κάποτε σε κάποιο άλλο Euro (του ’87 εκείνο – τί ήταν και κείνο το πράγμα τώρα που το ξαναθυμήθηκα...) η Ελλάδα είχε ζήσει ένα παρόμοιο παραλήρημα. Τότε λοιπόν, υπήρχαν πολλοί Ρούληδες οι οποίοι αργότερα γίνανε Μητσάρες και το γνωρίζω πολύ καλά διότι σε τέτοιου είδους γήπεδα μπαινόβγαινα από τα 12 μου. Ποτέ δεν τους κοίταξα υποτιμητικά. Και ποτέ δεν θα κοιτάξω υποτιμητικά καμμία Ρούλα, ακόμα κι αν αυτή τυχαίνει να είναι καλή μου φίλη και με ρωτάει στο τέλος ενός σετ βόλλεϋ "Τώρα έχει διάλειμμα?".
Αδέρφια Μήτσοι, πιστέψτε με, οι Τούλες όλες της Ελλάδος αισθάνονται πολύ περισσότερο αντιπροσωπευμένες από τον Καραγκούνη παρά από την Ελενίτσα!!!
Σε κείνο το 105’ δεν ήταν ένα κάτι αυτό που άλλαξε. Ήταν ο θρίαμβος της υπεράνθρωπης προσπάθειας, ήταν η δικαίωση του μόχθου και της ελπίδας και των ονείρων του κάθε Μήτσου και της κάθε Ρούλας. Και ήταν η πρώτη φορά ίσως -και το πιστεύω αυτό που λέω τώρα γιατί το ένιωθα με όλη μου την ψυχή μέσα στο Dragao και το έβλεπα στα πρόσωπα όλων όσων είμασταν εκεί- που ακόμα και να χάναμε δεν θα υπήρχε άλλη κερκίδα σαν την Ελληνική στα χρονικά οποιουδήποτε αθλητικού θεσμού.
Εκεί θα μέναμε ό,τι και να γινόταν, γι αυτό είχαμε πάει όλοι.
Ελπίζαμε όλοι στην νίκη – λίγοι το πιστεύαμε, ειδικά όσο το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του. Όμως ο δικός μας ο σκοπός ήταν ένας. Να τιμήσουμε αυτά τα παιδιά που κάναν περήφανο ένα ολόκληρο έθνος. Που έκαναν περήφανο τον σουβλατζή και τον μπακάλη και το χασάπη και τον σκουπιδιάρη και τον δάσκαλο και τον οδηγό του λεωφορείου και την πωλήτρια ρούχων και την νηπιαγωγό της ανηψιάς μου και την διευθύντρια της τράπεζας που για πρώτη φορά στα χρονικά δεν έβαζε κωλόχερο στον άντρα της που έβλεπε αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με άλλους 6 φίλους του και 35 μπύρες.
Λέτε τώρα όλοι αυτοί να έχουν χάσει τον ύπνο τους επειδή κερδίσαμε την Eurovision?
Kοίταζα σήμερα γύρω μου στο δρόμο.
Δεν είδα ούτε μία Ελληνική σημαία πάνω σε κάποιο αυτοκίνητο.
Τί να κλάσει η Eurovision...
..............................................
(πάω να φάω τώρα)
posted by mindstripper @ 5/23/2005 10:46:00 pm
4 Comments:
H ώρα είναι περασμένη, οπότε περιορίζομαι σε ένα ευχαριστώ και επιφυλάσσομαι για περισσότερα επί του θέματος αύριο.
Αδέρφια Μήτσοι, πιστέψτε με, οι Τούλες όλες της Ελλάδος αισθάνονται πολύ περισσότερο αντιπροσωπευμένες από τον Καραγκούνη παρά από την Ελενίτσα!
Ως Μήτσος έχω να πω ότι τέτοιες Τούλες μας αρέσουν. ;-)
Τελικά ο Ελληνας έχει περισσότερο τη μπάλα μέσα του παρά το ντίρλι-ποπ.
CrazyMonkey, εγώ ένα ξέρω. Όταν αύριο μεθαύριο διηγούμαι στο παιδί μου τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μου, η Eurovision δεν θα είναι μία απ' αυτές.
Ντίρλι-ποπ Τούλα :-P
na sai kala
me ekanes kai gelasa
filia
Post a Comment
<< Home