Λες?...
Μπας και τα καταφέρω αυτή τη φορά... Να το κόψω στ' αλήθεια το βρωμο-τσιγάρο. Γμ το κέρατό μου πια...Από τη μία σκέφτομαι: Mα καλά, πόσο πρεζάκιας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος και να έχει την εντύπωση ότι έχει τον έλεγχο? "Έλα μωρέ, κάποια στιγμή θα το κόψω, αφού το είχα κόψει και πιο παλιά. Άσε που τώρα τελευταία το έχω ελαττώσει." (σ.σ. τώρα τελευταία = την προηγούμενη μέρα 17 τσιγάρα αντί για πακέτο) Νά 'χω 2-3 χρόνια που το λέω? Μπα... παραπάνω είναι.
Κι εκεί που πριν κοιμηθώ κάτι βράδυα παθαίνω την αναλαμπή και πιάνω το πακέτο, το κάνω κομμάτια και το πετάω στα σκουπίδια... εκεί σηκώνομαι το πρωί και καθώς ψήνεται ο καφές, κι αρχίζω να σκαλίζω τα σκουπίδια σα ρακοσυλλέκτης στο ίδιο μου το σπίτι, μήπως βρω κανα τσιγάρο ακέραιο από το ξέσπασμα της προηγούμενης νύχτας. Η ξεφτίλα του "μη εξαρτημένου" (και καλά) είναι αυτή, για πολλά γέλια σου λέω...
Μα αφού έχω περάσει χειρότερα, έχω καταφέρει να αποτινάξω άλλα κι άλλα που με πονέσαν σε τεράστιο βαθμό κι ακόμα τα σημάδια τους δεν έχουν φύγει... λέω στον εαυτό μου. Έλα που αυτά τα άλλα ήταν φως φανάρι ότι αν τα συνέχιζα θα ήταν και ένα μεγάλο κομμάτι αποσύνθεσης της προσωπικότητάς μου - όση έχω καταφέρει να αναπτύξω τέλος πάντων μέχρι το παρόν στάδιο της ζωής μου... :P Έλα που αυτά τα άλλα το μόνο που θα κάνανε εαν αποφάσιζα να τα κρατήσω θα ήταν να με προδίδουν κάθε μέρα... Και είναι βέβαια πολύ πικρό να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο και να παίρνει την απόφαση του τέλους, μια κι έξω, εδώ και τώρα, there's no tomorrow ρε φίλε λέμε...
Κι ας μου πει κάποιος λοιπόν, αυτό το κωλο-τσίγαρο, πρέπει να βγάλω τον καρκίνο για να το κόψω πια? Ακόμα και να βλέπω άλλους να κάνουν μπαλονάκια, ν' ακούω να πεθαίνουν στο κρεββάτι και να τους βρίσκει η γυναίκα τους παγωμένους το πρωί στο μαξιλάρι, ακόμα και τότε βρίσκω όποια πιο ηλίθια πρόφαση να μην το κόψω ούτε κι αυτή τη μέρα. Κι εκεί καταλαβαίνω πόσο κουμάντο με κάνει αυτό το σκατούλι το τόσο δα. Το πόσο εξαρτιέμαι απ' αυτό. Το γιατί η μέρα μου εξαρτάται από έναν καφέ και μια τζούρα και τελειώνει με το χουχούλιασμα στα σκεπάσματα και την τσιγαρίλα που διαποτίζει τα σεντόνια. Μα είναι δυνατόν? Εδώ υπάρχουν παιδιά μέσα στην πρέζα που έχουν καταφέρει να αποτινάξουν την απίστευτη αυτή εξάρτηση, κι εγώ μαλακίζομαι με τούτο δω το πραγματάκι?...
Και μετά λέω ότι γουστάρω να έχω έλεγχο στη ζωή μου? Παπάρες... Γι αυτό με πιάνουν νεύρα στο τέλος πάντα. Το θέμα είναι ότι φεύγουν όπως ήρθανε κι αυτά τα ηλίθια...
Είναι Τρίτη σήμερα. Τελευταία φορά κάπνισα την Κυριακή το βράδυ. Αποφάσισα σ' αυτήν την 185η προσπάθεια που κάνω να κόψω το κάπνισμα, να παίρνω τα πράγματα ένα ένα. Ας βγει κι ετούτη η μέρα χωρίς να κάνω μία τζούρα. Ας έρθει το βράδυ που θα πέσω για ύπνο και θα έχω 8 ώρες ρεπό από τον ψυχολογικό πόλεμο που μου κάνω κατά τη διάρκεια όλης της υπόλοιπης ημέρας. Και μετά, όταν έρθει η επόμενη μέρα, τότε βλέπουμε. Ένα ένα...
Μπας και μου φύγει αυτός ο πόνος στο στήθος επι τέλους.
Μπας και η τελευταία ταχυπαλμία που με έπιασε ήταν αυτή του πρωινού της Δευτέρας.
Γμ το κεφάλι μου πια...
posted by mindstripper @ 4/05/2005 11:11:00 am
2 Comments:
tora eida pos propsatheis na to kopseis
kala tote- na mi se parasiro
episis eida ta paidika mou xronia biastika sto xorio
s euxaristo
na sai kala
tha se diabazo
έχει πλάκα να διαβάζεις τα ποστ απο οχτακοσα χρόνια πριν
Post a Comment
<< Home