Αντίο Γρηγόρη...
Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα...Το πολύ να ήμουν 6 χρονών κι όμως είναι σαν να βλέπω τώρα τη μάνα μου να πλένει τα πιάτα στην κουζίνα, να χαζεύει έξω από το παράθυρο και να το σιγοτραγουδά. Κι από τότε συνδύασα τον ήχο και την απόμακρη μονοφωνική μελαγχολική χροιά του τρανζίστορ με τη φωνή σου. Την αίσθηση της μοναξιάς, την ανάγκη της μοναχικότητας, τη ζεστασιά της παρέας, τον βαθύ καημό ενός παράπονου.
Το χέρι αυτό το λατρευτό, μες στην ζωή θα ντ' αγαπώ...
Ξέρεις ποιό ήταν και θα είναι πάντα το περίεργο με τα τραγούδια σου? Όχι με όλα σου τα τραγούδια, μ' αυτά τα συγκεκριμένα που εγώ έχω ξεχωρίσει σαν "δικά" μου, μ' αυτά που έχω ταυτίσει τα μεγάλα βάσανα και τους πιο βαθείς καημούς μου...
Όσο και να με κάνουνε να κλαίω, όσο και να με πονάνε κάθε φορά που τ' ακούω στα 30 χρόνια που έχουν περάσει από τότε... είναι η φωνή σου που μου δίνει παρηγοριά και με κάνει να ξεχνώ το κλάμα μου. Έχω παρέα στην κατάθεση ψυχής, έχω παρέα στο μοιρολόι. Δεν είμαι μόνη μου ρε αδερφέ... κι ίσως γι αυτό στο τέλος με μύτη και μάτια κατακόκκινα, ίσως γι αυτό να έχω πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.
Αντίο Γρηγόρη. Καλό ταξίδι σερ. Γεια σου χαρά σου ρε μάγκα!...
Κι εκεί πάνω που θα πας, να ρίχνεις καμμιά ματιά κι εδώ κάτω σε μας την ώρα που θα παίζεις το ταβλάκι σου με τους υπόλοιπους εκλεκτούς της καρδιάς μας.
Α, ρε κόσμε, είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό μας...
posted by mindstripper @ 4/10/2005 09:49:00 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home