Breath in

Ο Simon σήμερα γύρισε σπίτι μετά από τρεις εβδομάδες στην Αμερική. Μου έφερε δώρο ένα mp3 player που πιάνει και ραδιόφωνο. Ήτανε το πιο γλυκό δώρο που μου έχει πάρει κάποιος εδώ και πολύ καιρό. Η μουσική έχει γίνει ξανά για μένα αυτό που είχα αφήσει πίσω μου μέσα σε χαρτιά, πτυχιακές και χρόνια ανέμελα: ο φύλακας άγγελός μου.

Κατέβηκα στην πόλη με βροχή. Μπορεί και να τό 'χω ξαναπει, από τότε που ήρθα εδώ όλοι δίπλα μου στο δρόμο με προσπερνάνε. Αγόρασα ένα ρολόι αδιάβροχο, χωρίς λαμπάκι. Είναι δύσκολο να βρεις πια ένα ρολόι απλό, που να έχει και λαμπάκι. Θα ήθελα να υποθέσω ότι αυτό γίνεται επειδή όλο και λιγότεροι άνθρωποι θέλουνε να βλέπουνε τί ώρα είναι όταν πετάγονται στον ύπνο τους τα βράδυα.

Γύρισα σπίτι με ήλιο, από έναν πεζόδρομο που αγαπάω υπερβολικά πολύ, τρώγοντας πίτα με τυρί και μανιτάρια. Άρχισα να χαζεύω, όπως πάντα, τα Βικτωριανά σπίτια, ο ήχος των παπουτσιών μου στο οδόστρωμα με ενόχλησε και όταν μπήκα στο πάρκο έφυγα από το μονοπάτι και βύθισα τα πόδια μου στο γρασίδι. Ησυχία. Έβγαλα την ψηφιακή μου, τράβηξα έναν σκίουρο, δύο πάπιες και δύο μεγάλα ασπρόμαυρα πουλιά.

Ο καιρός τώρα έχει αρχίσει να γλυκαίνει, ακόμα κι όταν κάνει κρύο. Ίσως να είναι το μέσα μου που αρχίζει να καταλαγιάζει. Άμα η φουρτούνα σταματάει, η βροχή και τα σκοτεινά σύννεφα που εξακολουθουν να στριφογυρίζουν στον τόπο του κακού, δε φοβίζουνε κανέναν. Μόνο θυμίζουν αυτά που πέρασαν. Και τον ήλιο που όπου νά 'ναι, θα ξεμυτίσει ξανά.

Μιλάω με τη μία μου την κολλητή στο σκάιπ, την κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο πολύ την αγαπάω.
Μιλάω και με εκείνη που κόντεψα να χάσω, κι όσο την βλέπω ξανά να απλώνει τα φτερά της και να καταρρίπτει όλες τις προβλέψες, αισθανομαι μία περηφάνεια σχεδόν εκδικητική, προς όλους εκείνους που όταν είχε ζητηθεί η βοήθειά τους, είχαν στρέψει το βλέμμα σε άλλη κατεύθυνση και βγάλαν ο καθένας τη δική του ετοιμηγορία.
Ένας θείος που ποτέ δεν ζήτησε τίποτα από κανέναν, πέθανε πριν λίγο καιρό έτσι όπως έζησε ολόκληρη τη ζωή του: πάνω στην αναπηρική.
Ένας φίλος καλός κάνει χημειοθεραπεία κάπου στην Αθήνα στα 29 του χρόνια.

Πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο αυτόν τον καιρό, περιμένω σε τούτη τη χώρα τις μανώλιες να ανθίσουν.

Βρες τον ψαρά στη μαγική εικόνα μου. "Who knows how long this will last."

posted by mindstripper @ 4/06/2008 01:55:00 am