Ψυχοβγαλτικό - not
Εδώ και μία εβδομάδα μου είχε μπει η έμμονη ιδέα να ακούσω το soundtrack από το Piano. Ήτανε δε τόσο έντονη η επιθυμία μου, σαν να νοσταλγούσα άνθρωπο δικό μου που είχα να δω χρόνια. Το κατέβασμα τελείωσε χτες βράδυ. Και τώρα που τ' ακούω... Ξέρεις καμμιά φορά πώς ακούς μία μουσική κι από μέσα σου απελευθερώνονται κύματα αναστεναγμών, νοιώθεις με κάθε αναπνοή σου να γίνεσαι κι ένα σύννεφο πιο ανάλαφρος. Σαν να είσαι πάλι δέκα χρονώ και να κρύβεσαι στην αγκαλιά αυτού που σ' αγαπάει χωρίς αντάλλαγμα και που αγαπάς για τον ίδιο λόγο που αγαπάς και τον ήλιο που σου ζεσταίνει τα πρόσωπο, δηλαδή όχι για κάτι το ιδιαίτερο, μόνο επειδή σε κάνει και ανθίζεις χαμόγελα κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει.Σκεφτόμουν σήμερα όπως γύριζα από τη δουλειά, τους ανθρώπους που κατά καιρούς μου έχουνε πει ότι εδώ μέσα γράφω πράγματα ψυχοβγαλτικά και πολύ προσωπικά, που οι ίδιοι δεν θα μπορούσανε ποτέ να γράψουνε δημόσια. Και πάντα έμενα με την απορία, γιατί τα πράγματα που γράφω εδώ, έλεγα, δεν τα θεωρώ τόσο προσωπικά. Αν τα θεωρούσα, έλεγα, δεν θα τα έγραφα. Κι αυτό επειδή έχω την άποψη ότι δεν εκθέτω τον εαυτό μου στους ανθρώπους. Μερικές φορές. Μερικές άλλες, σε πολύ πιο άμεσο επίπεδο, μπορώ να τον εκθέσω τόσο πολύ, που ο άλλος να τρομοκρατηθεί και να φύγει τρέχοντας. Το γιατί δεν το καταλάβαινα ποτέ είναι η αλήθεια. Αλλά το θεωρούσα και λίγο διασκεδαστικό να βλέπω κάποιον να τρομάζει μόνο και μόνο επειδή έλεγα αυτά που σκεφτόμουν και που είχα περάσει στη ζωή μου δυνατά, σαν να διηγιόμουν ένα περιστατικό που συνέβηκε μία μέρα στο τρένο. Το έκανα πιο παλιά αυτό, τώρα που το γράφω εδώ μου φαίνεται σα μία ζωή πιο πριν. Δεν είχα (κι ούτε σκοπεύω να έχω) ποτέ την αίσθηση ότι η αλήθεια είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή από τους άλλους ως κάτι το τρομακτικό, ή να το πω τέλος πάντων πιο ήπια, απειλητικό και ίσως και τελικά υποκριτικό και by default αμφισβητήσιμο. Όχι ότι με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που σκέφτονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Η σκέψη που μού 'ρχεται στο νου για την περίπτωσή τους είναι μία και μόνη.
"Χέστηκα."
Από τότε που άρχισα να γράφω εδώ έχω αλλάξει πολύ. Όχι σαν άνθρωπος, δεν αλλάζουμε οι άνθρωποι, μόνο ωριμάζουμε αν είμαστε τυχεροί. Έχω αλλάξει τον τρόπο της γραφής μου. Γράφω πολλές φορές συνθηματικά, είναι γραπτά από μένα για μένα. Κι όσο περνάει ο καιρός το κάνω και πιο συχνά. Δεν ξέρω γιατί το κάνω ακριβώς, αν είναι μία πλευρά μου που απλά έχει εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο μέσω του μπλογκ μου, αν έχω βρει έναν τρόπο απόρθητο να αποκαλύπτω τις σκέψεις εκεί που θέλω με τον τρόπο που θέλω, άμα θέλω, κι άμα ο άλλος διαθέτει χαρίσματα Πυθίας ώστε να τις καταλάβει... ή αν ισχύουνε και τα δύο τινά τελικώς. Σημασία όμως δεν έχει ο λόγος αυτού. Σημασία έχει ότι αυτό εν τέλει, απορρίπτει την όμορφη άποψη που είχα ότι θεωρώ αυτά που γράφω εδώ μη προσωπικά. Κι έτσι για άλλη μία φορά, ας πω φτου και βγαίνω, κι ας σταματήσω να πατρονάρω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνω πόσο πολύ ανάγκη είχα να κάνω αυτό που έκανα. Να σηκωθώ και να φύγω. Κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ τους λόγους που το έκανα. Και οι ρίζες τους είναι πολύ πιο βαθυές απ' ότι πίστευα εξ' αρχής. Είχα χωθεί μέσα σε μία στοά πολύ πιο σκοτεινή απ' ότι νόμιζα. Είχα υπερτιμήσει τον εαυτό μου. Το κάνω συχνά άλλωστε, απλά ποτέ δεν το παραδέχομαι. Κι αυτό, εσύ η κολλητή μου η Β., όταν το διαβάσεις ετούτο κάποια στιγμή, είμαι σίγουρη ότι θα χαμογελάσεις. Γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη σου την απάντηση:
"Ρε παιδιά, είναι στ' αλήθεια αυτό που φαίνεται στο μπλογκ της;"
"Είναι αυτό κι ακόμα περισσότερα."
Φουσκώνω από περηφάνεια κάθε φορά που το θυμάμαι. Είναι η γνώμη αυτών των ανθρώπων που με ξέρουνε καλά που μετράει για μένα πολύ, πάρα πολύ, περισσότερο ίσως από το κανονικό, όπως ο τρόπος που αντιδράω, όπως κι ο τρόπος που αγαπάω, όπως είμαι κι όπως αυτοί οι άνθρωποι οι δικοί μου με έχουνε βιώσει με τα καλά μου και με τα στραβά μου και με τα παλαβά μου στο πέρασμα των χρόνων.
Αλλά είμαι κι εγώ στο τέλος που μένω αντιμέτωπη με τον εαυτό μου.
Και είναι αυτό που πρέπει να σταματήσω επι τέλους να φοβάμαι.
Καλά είπα γω στην αρχή.
Σαν να νοσταλγούσα άνθρωπο δικό μου που έχω να τον δω από χρόνια.
Μαλάκα της παρέας, φτιάξε μου μία στο μεγάλο απόψε, κι άστηνα να κάθεται εκεί όλο το βράδυ.
posted by mindstripper @ 3/06/2008 02:05:00 pm
4 Comments:
Διαβάζοντάς το μου 'ρθε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει κι υπογραμμίσει.
"Μάλλον είναι αλήθεια ότι δνε υπαρχουμε πραγματικά παρά μόνο από τη στιγμή που μας βλέπει και κάποιος άλλος, ότι δε μπορούμε να μιλήσουμε σωστά παρά μόνο όταν βρεθεί κάποιος που να κατανοεί τι λέμε' στην ουσία δνε είμαστε ποτέ ολοκληρωματικά ζωντανοί χωρίς κάποιον να μας αγαπάει.[...] Επειδή το "εγώ" δεν είναι ολοκληρωμένη δομή, στη ρευστότητά του απαιτεί το περίγραμμα που παρέχεται από την παρουσία άλλων."
[Μικρή Φιλοσοφία του έρωτα, Αλαίν ντε Μποττόν]
Πόσες φορές κι εγώ σκέφτομαι να γράψω κάτι, αλλά το μετανιώνω' άλλες πάλι δε με νοιάζει. Γράφουμε πιστεύω πρώτα για/σε εμάς, απλά υπάρχει ίσως κι η "ανάγκη" του ..περιγράμματος.
;)
είδες τι κάνεις; πως το πετυχαίνεις (ειδικά τελευταία) και μ'επαναφέρεις στην πραγματικότητα...
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑ ΕΚΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΕΛΕΙΠΕς ΠΟΛΥ ΚΑΘΩς ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΖΑ. ΚΑΤΑ ΤΙς ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ. ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΗΝ ΣΚΟΡΠΙΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΗΠΙΑ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΝ ΣΤΟΛΙΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ
yeia sou, kalo mou!
Post a Comment
<< Home