Το ξημέρωμα του Σωκράτη
Ο χρόνος σταμάτησε από την πρώτη σχεδόν λέξη.Δε μου συμβαίνει πια τόσο συχνά, αλλά όταν συμβαίνει, συμβαίνει με την ίδια ένταση, τα ίδια συναισθήματα αναταραχής ψηλά στο στομάχι. Η αναπνοή μου επιβραδύνεται, σχεδόν ακινητοποιείται, όπως το κορμί της κόμπρας πριν την επίθεση. Το κεφάλι μου και τα χέρια μου ντύνονται μέσα σε έναν φλοιό, ζεστό και παχύ και γλυκό σα σιρόπι σοκολάτας. Ύστερα παρατάω ό,τι κάνω και ακούω τη φωνή και τη μουσική. Όχι πάντα τους στίχους, όχι σε τέτοιες στιγμές έκστασης, ίσως αργότερα, γιατί αν τους ακούσω εκείνη τη στιγμή, μπορεί ο φλοιός να σπάσει ξαφνικά και εγώ να βάλω τα κλάμματα. Όχι ότι αυτό είναι κακό, απλά μου χαλάει την αυτοσυγκέντρωση, την απόλαυση αυτής της ώρας, που τικ-τακ, τικ-τακ, σε λίγες στιγμές θα είναι παρελθόν, θα υπάρχει μόνο στο μυαλό μου ό,τι και να κάνω, όσα ποστ και να γράψω, όσα λόγια και να προσπαθήσω να πω.
Η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα για ένα δευτερόλεπτο μου φέρνει στο νου το πρόσωπο του Μάνου Λοϊζου. Κι ακούω το γνωστό αγαπημένο "Ξημερώνει" όπως δεν το έχω ακούσει ποτέ από κανέναν. Μου φαίνεται τεράστιο κατόρθωμα, θα έπρεπε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα θαύματα του κόσμου. Πώς μπορεί να έρθει κάποιος μία μέρα σαν όλες τις άλλες, μία ανύποπτη στιγμή, και να σε κάνει να ξεθάψεις εκείνο το παλιό βιβλίο από τα κάτω ντουλάπια της βιβλιοθήκης, να το ανοίξεις, να το ξαναδιαβάσεις, και να μην δώσεις την παραμικρή σημασία σ' εκείνα τα σημεία που είχες υπογραμμίσει τότε... Μόνο να το διαβάσεις από την αρχή σαν να είναι η πρώτη φορά, λίγο τρέμοντας, λίγο χαμογελώντας, συγκλονισμένος απ' αυτό που γίνεται μέσα σου, συγκλονισμένος από μία μικρή ανάσταση που ποτέ δε λογάριασες και ποτέ δε γύρεψες να σε βρει.
Η ερμηνεία του Σωκράτη στο "Ξημερώνει" που έχω τόσο αγαπήσει από τη φωνή της Χαρούλας, με γύρισε δώδεκα χρόνια πίσω. Τότε που είχα ακούσει για πρώτη φορά στο Βρεττανικό ραδιόφωνο το "Street Spirit" από τους Radiohead και που, στο τέλος του τραγουδιού, είχα πιάσει τον εαυτό μου να στέκεται με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά από τα ηχεία και με τις γροθιές σφιγμένες πάνω στο τραπέζι.
Όταν η ψυχή βρίσκει τον τρόπο να βγει για λίγο στον έξω κόσμο, δεν ξέρω τί είναι αυτό που πονάει πιο πολύ: η απρόσμενη έκθεσή της στο υπερβολικό φως, ή η επιστροφή -ακόμα και η σκέψη αυτής- στην μισοσκότεινη κρυψώνα της.
Όπως και νά 'χει, εγώ όλο κι όλο, ένα "ευχαριστώ" στο Σωκράτη ξεκίνησα να πω.
...
Άντε στη Νοοτροπία τώρα, να σε κεράσουμε ένα σούσι.
posted by mindstripper @ 3/10/2007 10:21:00 am
7 Comments:
Στην υγειά σου, πουλάκι μου...
;)
α, η έκθεση στο υπερβολικό φως είναι ούτως η άλλως επώδυνη, αλλά... μ'αρέσει. Για λίγο μόνο. Η παρατεταμένη έκθεση στο υπερβολικό φως είναι διαλυτική.
Σου έχω μια πρόσκληση. Νομίζω μέσα στα παλιά βιβλία και στα ντουλάπια σου έχεις ένα σωρό κλωστές. Πλέξε κάτι πολύχρωμο για το Μάρτη!
Πράγματι, ξεχωριστή ερμηνεία. Αγριεύει με τη φωνή του το τραγούδι αλλά κ το ημερώνει μαζί.. σαν να τον ακούω τώρα..
γεια μας! :)
οκ! σύμφωνοι για την εξαγορά: τέλει Τέλη.
Ελιζάκι, 'βίβα μας μικρή μου. :-)
Σοφούλα, είναι αυτή η χροιά της φωνής του Σωκράτη που αποπνέει τέτοια μοναξιά και τόση υπεροψία, που στο τέλος δεν ξέρω αν αυτό που αισθάνομαι είναι πίκρα ή περιφρόνηση ή ματαιοδοξία. Αγριεύει και ημερώνει μαζί και μένα που τον ακούω.
Eryx, δεν ξέρω για την έκθεση ρε γμτ... δεν έχω καταλήξει ακόμα. Ίσως όταν αρχίσει να μυρίζει καμένο, ποιός ξέρει.
Χαχααα, ώστε Τέλη ε; (όχι που θα τη γλύτωνα με έναν καφέ - τι να το κάνεις, ακρίβηνε η ζωή...) :-P
Ανταποδίδω την πρόταση εξαγοράς: άμα γράψεις την ιστορία, κερνάω εγώ. Τι λες; Έλα, άντε και έχω δώσει και γαμώ τις λέξεις!
Δεν έχω ακούσει αυτή την διασκευή, αλλά έχω κι εγώ την αίσθηση ότι τηρουμένων των αναλογιών, ο Σωκράτης είναι ο Μάνος μας σήμερα...
Φιλιάδες καλή!:)
Post a Comment
<< Home