Ανταλλαγή λάμψεων
- Έλα δω!- Τί θες και φωνάζεις; Που νομίζεις ότι είσαι, σε μπαρ;
- Έλα δω ντε!
Ο Γ., ετών 40 κάτι, τεχνίτης στα ποτά και δάσκαλος στην ψυχογραφία του πελάτου μέσα σε δέκα -το πολύ δεκαπέντε- λεπτά, παίρνει ύφος υπεροπτικό και πλησιάζει τάχα απειλητικά.
- Λέγε τί θες από τη ζωή μου.
- Θέλω να το δω.
Οι μυς του προσώπου του συσπώνται άγαρμπα, τα μάτια του στρογγυλεύουν και γίνονται τεράστια, είμαι σίγουρη ότι αν ξεχαστεί έτσι και δεν πάρει ανάσα στα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα, τα αυτιά του θα αρχίσουν να βγάζουνε πράσινους καπνούς.
- Τι;... Εδώ μέσα;
Κοιτάει γύρω καχύποπτα και αγριεμένα. Το μπαρ είναι γεμάτο. Η μπάρα ξεχειλίζει από ποτά, σφηνοπότηρα και μπουκάλια μπύρας, χέρια σηκώνονται, άλλα κατεβαίνουν, σύννεφα καπνού μπλέκονται μεταξύ τους, αλλάζουν σχήματα και κάνουνε τσουλήθρα πάνω σε μικρές, χρωματιστές δέσμες φωτός. Νοιώθω το μπάσο της μουσικής από τον κάτω όροφο να διαπερνάει τη σπονδυλική μου στήλη μέσω του ξύλινου πατώματος, βλέπω δυο-τρία ζευγάρια μάτια από τη διπλανή παρέα να μας κοιτούν περίεργα.
- Ε, ναι, νομίζεις μόνο με το κουτί θα την βγάλεις καθαρή; Θέλω να το δω.
Σκύβει το κεφάλι προς ένδειξη προβληματισμού, αλλά εγώ ήδη έχω διακρίνει στα μάτια του εκείνη τη σπίθα που ανάβει κάθε φορά που μιλάει για εκείνη. Σηκώνει τα μάτια, βλέπω αντί για έναν άντρα, ένα πιτσιρίκι φουσκωμένο από χαρά και περηφάνεια, τόσο πολύ, που λέω θα κάνει ένα "παφ" και θα σκάσει εδώ δα, μπροστά μου, σαν το μπαλόνι. Σκύβει σε μία άκρη, βγάζει το μπουφάν του, ένα κουβάρι τεράστιο τυλιγμένο. Κρατώντας το έτσι, βάζει το χέρι του σε μία τσέπη, βγάζει ένα μαύρο κουτί, το ίδιο που μου έδειξε από μακρυά μόλις πριν πέντε λεπτά. Το ξαναβάζει μέσα, σηκώνει όλο τον μπόγο και τον φέρνει πάνω από τον πάγκο. Σκύβουμε και οι δύο, τα πρόσωπά μας αντικρυστά στον τοίχο, οι πλάτες μας προστατευτικό τείχος για τα περίεργα μάτια, τα παιδιά της διπλανής παρέας είμαι σίγουρη ότι σε λίγα λεπτά θα με φωνάξουν να με ρωτήσουν άμα παίζει κανένα καλό σταφ, η σκηνή όλη κρατάει γύρω στα πέντε με οκτώ δευτερόλεπτα. Ανοίγει το κουτί, με κοιτάει, το βλέμμα του λίγο παραπονεμένο, ζητάει επιβεβαίωση.
- Λες να μην της αρέσει;
Το δαχτυλίδι που αντικρύζω είναι ένα πολύ απλό, πολύ όμορφο δαχτυλίδι.
- Το δαχτυλίδι είναι πανέμορφο κι εσύ είσαι βλαμμένος.
- Γιατί;
- Γιατί μου κάνεις χαζές ερωτήσεις. Πώς είναι δυνατόν να μην της αρέσει; Αφού σ' αγαπάει και το ξέρεις.
Ξαφνικά λάμπει ολόκληρος. Και είμαι σίγουρη ότι μαζί του λάμπω κι εγώ. Κι έτσι όπως νιώθω ένα χέρι στο μπράτσο μου, γυρίζω και βλέπω την Χ., που έρχεται στη γωνιά της να δώσει άλλη μία παραγγελία. Λάμπει κι αυτή και μου κλείνει το μάτι.
- Στο έδειξε;
- Ναι, μόλις τώρα.
- Τον είδες πώς είναι απόψε;
- Τον είδα, τον είδα...
Για όλους τους υπόλοιπους, η βραδυά ήτανε μία κανονική βραδυά, με μπόλικη κίνηση και πολλή δουλειά.
Για λίγους από μας, το βράδυ της Παρασκευής ήτανε μία κρυφή ανταλλαγή λάμψεων.
Κι έτσι θυμήθηκα μετά από αρκετό καιρό, πόσο ωραίο είναι στ' αλήθεια, απλά να χαίρεται κάποιος με τις χαρές των άλλων.
posted by mindstripper @ 3/18/2007 07:53:00 pm
3 Comments:
Όμορφο :-)
Όποιων κι αν είναι, η αμοιβαία αγάπη είναι σαν τα κρυφά ρεύματα των ωκεανών: ζεσταίνει, ανανεώνει και τρέφει όλο το οικοσύστημα...
Τυχερός...ή εντελώς άτυχος...καλή τύχη πάντως!
είσαι μία πολύ καλή φίλη...
Post a Comment
<< Home