Η κανάτα και το ποτήρι
Πρόσεξε να δεις τί έχει να γίνει τώρα.Είμαι ένας άνθρωπος που όταν με γνωρίσεις για πρώτη φορά, θα σου φανώ πρόσχαρος και κοινωνικός. Και μια χαρά παιδί είμαι δηλαδή, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι παίρνω τα πράγματα πολύ σοβαρά ή ότι είμαι πολύ συναισθηματική-σλας-υπερβολική, βλάκας σαν τον πατέρα μου όπως το θέτει η μάνα μου, δεν ξέρω, δε με ενδιαφέρει, έτσι είμαι και είδα κι έπαθα να με δεχτώ χωρίς να με αμφισβητώ ή/και να με κατακρίνω κατά τη διάρκεια της μέχρι εδώ πορείας μου, φουλ στοπ.
Κουβαλάω μέσα μου πράγματα που στο παρελθόν με έχουνε στοιχειώσει - δεν ξεχνάω καθόλου εύκολα, κι αυτό όχι επειδή θέλω να βράζω στο ζουμί μου ή να διαιωνίζω καταστάσεις, αλλά επειδή δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Δεν τη μπορώ την αχαριστία, τη συχαίνομαι. Θέλω να ξεδιψάω με το ένα ποτηράκι νερό, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι κι όχι ολόκληρη την κανάτα. Καλή είναι κι η κανάτα, δε λέω, αλλά άμα δεν την έχουμε εύκαιρη τί να κάνουμε δηλαδή; Να παραπετάξουμε το ποτηράκι; Όχι... ίσα-ίσα, το ποτηράκι εκείνη την ώρα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός της γης.
Κάθομαι και γράφω τώρα για μένα και δεν ξέρω το γιατί. Για άλλο λόγο ξεκίνησα να γράφω σήμερα. Ξεκίνησα να γράφω για τη γιαγιά μου. Έχω γράψει κι άλλες φορές γι αυτήν. Η σημερινή θα είναι αλλιώς. Χωρίς κώδικες και κρυφά νοήματα και κουραφέξαλα. Χωρίς ντροπές και καβάντζες μην τυχόν και πέσει ετούτο το κείμενο σε μάτια που με ξέρουνε "αλλιώς", που με έχουνε συνηθίσει "αλλιώς", που τώρα θα με δούνε "αλλιώς" και που μπορεί ακόμα και όλο ετούτο που θα γράψω να το διαβάσουνε τελικά "αλλιώς". Τόσα και τόσα πράγματα μπορεί να έχω κάνει στη ζωή μου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, σκεπτόμενη μην τυχόν και με παρεξηγήσει ο γείτονας, ο αδερφός, ο απλός γνωστός, μην τυχόν και δούνε τη ζωή τη δικιά μου "αλλιώς".
Αυτοί, οι άλλοι.
Τη δικιά μου τη ζωή.
Αλλιώς.
Εμένα η γιαγιά μου με μεγάλωσε. Αυτή μου έμαθε να κάνω κακά μου στο δοχείο. Αυτή με έμαθε να τρώω το αυγό κατευθείαν ζεστό από την κότα. Αυτή με έμαθε να πλένω τα μούτρα μου με νερό το πρωί κι ας γέμιζα όλον τον τόπο έξω από τον νιπτήρα με νερά. Αυτή με έμαθε να φυσάω με θόρυβο τη μύτη μου μέχρι να καθαρίσει από όλα τα μικρόβια. Αυτήν θυμάμαι να γυρνάει τη ρόκα στο δωμάτιο που είχαμε την τηλεόραση και να μοιρολογάει σιγά-σιγά, τραγουδιστά, το χαμό του παππού κάθε απόγευμα που έπεφτε ο ήλιος. Αυτήν θυμάμαι να αρμέγει τίς γίδες και τις προβατίνες και μετά να μου δίνει να πίνω το γάλα ζεστό-ζεστό στο μεγάλο το πλαστικό το κύπελο που μου έκρυβε το μισό πρόσωπο. Μ' αυτήν παρέα στο τραπέζι κάθε μεσημέρι, τσούγκριζα το ποτηράκι με το βαρελίσιο κρασί που έβαζε να γίνεται κάθε χρόνο, πέρα στην αποθήκη. Αυτήν ξεκινούσα να δω με το τρένο, δυό Σαββατοκύριακα κάθε μήνα όταν μεγάλωσα, όταν τέλειωσα το σχολείο και με ρούφηξε και μένα ετούτη η πόλη. Αυτήν έπαιρνα τηλέφωνο από την ξενιτιά, πιο συχνά από τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Μ' αυτήν έχω κάτσει κι έχω δει στην τηλεόραση τόσες Ελληνικές ταινίες, "βρε του μπαγάσα, του κατάφιρι του κουρίτσ', τα βλέπ'ς;" Μ' αυτήν κοιμόμουν παρέα στο κρεββάτι, μα ποιός ο λόγος να πήγαινα να κοιμόμουνα στο άλλο το μονό παραδίπλα, ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Από το δικό της το ποτήρι έπινα νερό όταν δίψαγα, εκείνη με έμαθε να τρώω την καρδούλα από το μαρουλάκι και να δοκιμάζω με το δάχτυλο αν είναι νόστιμη η ζύμη από το κέηκ. Γι αυτή και μόνο γι αυτήν, θα μπορούσα να ντυθώ νύφη και να σύρω μπροστά στα μάτια της τον τσάμικο, όπως ακριβώς με έχει μάθει να τον σέρνω από παιδί.
Αυτή τη γιαγιά, που το είχε έννοια και καημό μεγάλο να φύγει με τα μυαλά τετρακόσια, εγώ την έχω δει να χάνει τον νου της χρόνο με το χρόνο. Την έχω δει άπειρες φορές να παθαίνει κρίσεις καρδιάς, της έχω τρίψει τα πόδια με οινόπνευμα επειδή "δεν τα αισθάνομαι κουρίτσι μ'...", της έχω βάλει κομπρέσες με χαμομήλι στο μέτωπο, της έχω βάλει τη μασέλα στο ποτήρι. Αυτή τη γιαγιά, την έχω δει σιγά-σιγά να χάνει την όρασή της - και πόσο μεράκι το είχε να παίρνει τη ραπτομηχανή της και να κεντάει τις κουρτίνες και τα τραπεζομάντηλα έξω στην αυλή, κάτω από την κληματαριά τα καλοκαίρια... Η εγχείρηση καταρράχτη δεν πέτυχε στο ένα της μάτι, κι έτσι δεν πήγε ποτέ να κάνει και στο άλλο. Έμεινε να βλέπει με σκιές.
Αυτή τη γιαγιά, έχω δει χρόνο με το χρόνο να την παρατάνε στη μοίρα της τα ίδια της τα παιδιά, ακριβώς την εποχή που άρχισε να τα χρειάζεται όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Επειδή απλούστατα, δεν είχε κανέναν άλλον στον κόσμο. Επειδή ο παππούς, πριν πεθάνει, έκανε λάθος υπολογισμούς.
Λάθος... τί λέξη, ε; Λ ά θ ο ς.
Επειδή "άλλος πήρε τα χωράφια και σ' άλλον θέλουνε να τη φορτώσουν". Επειδή αυτό το γαμημένο το τρένο έπρεπε να περάσει από κείνο το γαμημένο κομμάτι της περιουσίας. Επειδή αυτά τα αδέρφια γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη φτώχεια, κι όταν κατάφεραν να σηκώσουν κεφάλι, ξέχασαν πώς είναι να το ξανακατεβάζεις που και που, ξέχασαν πώς ήτανε τότε, μάθανε να θέλουνε όλη την κανάτα για τον εαυτό τους και για τα δικά τους τα σπίτια, για την οικογένειά τους, γιατί πάνω από τη δική σου την οικογένεια δεν είναι τίποτ' άλλο, ακούς; Τίποτ' άλλο. Όμορφη, αθάνατη, αψεγάδιαστη Ελληνική οικογένεια...
Η γιαγιά τα τελευταία χρόνια μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία πιο συχνά κι απ' ότι πήγαινε κάποτε στην εκκλησία, τότε που με ξύπναγε μέσα στα χαράματα και μου ζήταγε συγχώρεση για να πάει να κοινωνήσει. "Άσε με ρε γιαγιά, αφού δε μού 'χεις κάνει τίποτα, άσε με να κοιμηθώ..."
Άλλοτε για σπασμένο ισχύο, άλλοτε για αφαίρεση χολής, τώρα με αιματοκρίτη στο 18, το μυαλό της χαμένο, τις αποκλειστικές να την ταϊζουν σαν το μικρό παιδί, τα παιδιά της να τσακώνονται πάνω από το κρεββάτι της.
Κι αν δεν είναι ετούτη η φορά που την είδα η τελευταία, τότε θα είναι η επόμενη. Και δεν μπορώ με λέξεις να το περιγράψω πώς είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο που αποτελεί τις ρίζες σου στη ζωή να πεθαίνει κάθε φορά που τον αντικρύζεις, ξανά και ξανά, εκεί μπροστά στα μάτια σου. Και συ να κάθεσαι να κοιτάς, να περιμένεις, ν' ακούς τις σκέψεις σου και να θες να τις αφαιρέσεις με χειρουργικό νυστέρι από το μυαλό σου.
Μη μου πεις "γιατί το ένα", "γιατί το άλλο", γιατί εδώ δε θέλω να μιλήσω για ανθρώπους αλήτες και τιποτένιους.
Αλλά δε θέλω και να τους ξεχάσω. Δεν πρέπει να τους ξεχάσω, είναι ο λόγος που θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια να παραμείνω αυτό που έχω γίνει.
Όχι, πολύ μίλησα γι αυτούς και δε θέλω.
Εγώ θέλω να μιλήσω για σένα και να σου πω να μη σε νοιάζει για τη γαμημένη την κανάτα, να σε νοιάζει μόνο για το ποτήρι. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Και να θυμάσαι και τα κακά, να μην τα ξεχνάς ποτέ τα κακά, γιατί αλλιώς ξεχνάς να εκτιμάς.
Ξεχνάς να θυμάσαι.
Juanita, Xilaren και Καπετάνισσα, εγώ τώρα εξ' αιτίας σας, απέκτησα έναν μικρό ανθρώπινο θησαυρό. Σας φιλώ και σας ευχαριστώ.
posted by mindstripper @ 3/22/2007 12:10:00 am
9 Comments:
Στην υγειά μας λοιπόν, φιλενάδα...
Ο καθένας κάνει προσωπικά τη διαφορά. Κι ίσως κάποια στιγμή γίνουν/γίνουμε αρκετοί, ώστε η διαφορά πλέον να είναι σημαντική και τα πράγματα να αλλάξουν και να είναι καλύτερα.
Μέχρι τότε, το ποτηράκι το εκτιμούμε και το ευχαριστιόμαστε.
Φιλιά κοπελιά και κουράγιο.
ΥΓ: Αυτές οι γιαγιάδες...Και μένα η δικιά μου με "κατέστρεψε" με τις ελληνικές ταινίες!
Απίστευτα δυνατό κείμενο που φέρνει δάκρυα στα μάτια... Να είσαι καλά, Mindy.
Κι εγώ έτσι βασανιζόμουν μέχρι να κοιμηθώ, με τα κακά που μπορούν να συμβούν στους αγαπημένους μου. Τώρα που δεν ξέρω ανά πάσα στιγμη και τι κάνει ο καθένας, τώρα που είμαι μακριά. Αλλά έμαθα πως κοιμάμαι σαν τούβλο όταν υπάρχει κάποιος που με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, και μου περνούν οι μαύρες σκέψεις μόνο σε άσχετες άλλες φάσεις.
Πήγα και είδα τη δική μου γιαγιά τα Χριστούγεννα, με πλήρη συνείδηση ότι ίσως δεν θα την ξαναδώ...
εκτός του ότι κι εμένα η γιαγιά με μεγάλωσε στα πρώτα μου βήματα και ξέρω πολύ καλά τι εννοείς, πρέπει να πω ότι σε όλους λίγο πολύ μπαίνουν οι σκέψεις του κακού που θα συμβεί σε πολύ αγαπημένα τους πρόσωπα, το θέμα είναι να ζούμε τη στιγμή, το τώρα, είτε είναι καλό είτε κακό, φιλιά
Σήμερα μπήκε η γιαγιά μου στο νοσοκομείο για λίγο.. πιστεύω πως ήταν περαστικό. Συχνά όμως νευριάζω με τον εαυτό μου, γιατί δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα στα αγαπημένα μου άτομα.. περνάν οι ώρες, οι μέρες κ δεν τις εκμεταλλεύομαι
Συνέχισε να της δείχνεις αυτές τις φορές ότι σε νοιάζει το ποτήρι.. μπορεί να μη σου δείξει ότι καταλαβαίνει, αλλά σίγουρα το κάνει.
φιλιά
το λεγε η γιαγιά μου και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο νιώθει κι η δική σου: του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου. κι η ευχή της που είμαι σίγουρη ότι στην έχει δώσει άπειρες φορές με την καρδιά της είναι παντοτινό φυλαχτό σου.
να 'σαι καλά.
με ενα μικρό ποτηράκι ας τσουγκρίσουμε mind να ακούσουμε τι ήχο βγάζει η ζωή μας.
Στην όμορφη αυτή γυναίκα ας πιούμε.
Σε φιλώ.
Ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας παιδιά. Να είστε καλά.
:-)
Post a Comment
<< Home