Κηλίδες
Χθες, όλη μέρα, έβλεπα στον ξύπνιο μου ένα όνειρο.Είδα ότι είμασταν δεκαεννιά.
Θυμήθηκα τα καλοκαίρια που η Ν. έκλαιγε γιατί δεν θα έβλεπε ξανά τον Β., τον καθηγητή με τον οποίον ήτανε τρελά ερωτευμένη για πέντε χρόνια. Εγώ πάντα τον φώναζα φλώρο, αλλά κατά βάθος τον συμπαθούσα, απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ μπροστά της. Άλλωστε, αυτό που με εκνεύριζε δεν ήτανε η αφεντιά του, αλλά το ότι για χατήρι του χάναμε οι δυο μας έναν ολόκληρο μήνα κάθε καλοκαίρι - εκείνη να κλαίει κι εγώ να την παρηγορώ: "Θα περάσει ρε παιδάκι μου ο καιρός..."
Άστραψε μπροστά μου ένα εφηβικό δωμάτιο λουσμένο στο φως, με τα παραθυρόφυλα διάπλατα ανοιχτά, είδα τις δυο μας με μάγουλα φουσκωμένα και κόκκινα να διαβάζουμε φιλοσοφία στη βεράντα και να παίζουμε μπουγέλο με το λάστιχο του κήπου στα διαλείματα. Είδα το τραπέζι μας στη βιβλιοθήκη, μόνιμα φορτωμένο με παχιά χοντρά βιβλία, πεταμένες τσάντες, πανωφόρια, τετράδια μπλε -μας αρέσανε πολύ τα μπλε τα τετράδια- και πάνινες κασετίνες όπου γράφαμε πάνω με στυλό Bic αφιέρωσεις και στιχάκια τραγουδιών.
Μετά έπεσα να κοιμηθώ, να ξετινάξω τ' όνειρο από πάνω μου.
Και είδα γύρω μου τους γνώριμους τοίχους του εφηβικού δωματίου, και χαμογέλασα πικρά μέσα στα σκοτάδια γιατί το δωμάτιο αυτό, εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι πια εφηβικό παρά μόνο στα βάθη του μυαλού μας. Κι εκείνο το φως, δεν ξέρω που στην ευχή έχει πάει κι ας γκρέμισαν το μικρό δωματιάκι στην πίσω αυλή που έκοβε τη θέα. Και ότι και να λέω, το ξέρω πως εκείνο το φως έχει φύγει, έχει πάει σε άλλο δωμάτιο, ζεσταίνει άλλα πρόσωπα, παιχνιδίζει με τις μπούκλες, ερωτοτροπεί με τα χαχανητά άλλων κοριτσιών. Είδα τις καρέκλες στη βεράντα που στέκουν μόνες πολύ καιρό τώρα, είδα την πάνινη κασετίνα πεταμένη και μισάνοιχτη στο κάτω ράφι της θεόρατης βιβλιοθήκης ("Γράψε κάτι μωρή, όλος ο κόσμος έχει γράψει πια εκτός από σένα...").
Είδα το σπίτι από ψηλά.
Το σπίτι που όσο εγώ έμαθα ν' αγαπάω, τόσο άρχισε να καταδιώκει και να στοιχειώνει εκείνη.
Και τώρα τί να κάνω που δεν είμαστε παιδιά;
Τί να κάνω που δεν μπορώ να τα βάλω με τους τοίχους, δεν μπορώ να πετάξω ένα υποτιμητικό κοσμητικό επίθετο επάνω τους και να βάλουμε τα γέλια, δεν μπορώ να της πω όπως τότε "μέρες είναι ρε παιδάκι μου, θα περάσουν";
Τί να κάνω που δεν μπορώ να βρω εκείνη την κασετίνα και να γράψω πάνω της με γράμματα θεόρατα "μη φοβάσαι, δεν πειράζει, μεγαλώνουμε μόνο";
Κι έτσι ανάμεσα στα σκεπάσματα, σκέφτηκα πως ένα σεντόνι είναι η ζωή. Θα το πλύνω μία, θα το πλύνω δύο, κάποια στιγμή πρέπει να μάθω να ζω με τις κηλίδες που αφήνει η πολυκαιρία πάνω του. Κι όχι να ντρέπομαι γι αυτές, ούτε να τις κρύβω όπως κρύβαμε τις τρύπες από τις κάλτσες μας όταν είμασταν μικρά. Μόνο να μάθω να μελετώ το σχέδιο και την απόχρωση και την πυκνότητά τους. Κι άμα τις μάθω καλά, μετά ίσως να μάθω να μελετώ και των άλλων χωρίς να φοβάμαι τόσο πολύ. Και στο τέλος, θα πάρω την Ν. αγκαλιά και θα της δείξω πόσο όμορφες είναι οι δικές της κηλίδες.
Ίσως τότε σταματήσει να τρέχει.
Ίσως και το φως να γυρίσει πίσω.
Κι ας μην είναι μέσα στο σπίτι, δεν πειράζει.
Ας μην είναι καν μέσα στο δωμάτιο.
Ας είναι μόνο μέσα στα μάτια της.
posted by mindstripper @ 2/25/2007 06:58:00 pm
6 Comments:
Γεια χαρά! Ξέρεις, υπάρχει αυτό το φως, αφού μπορείς κι έχεις τέτοια όνειρα. Κι αυτές οι κηλίδες είναι μέρος του εαυτού μας, όπως κάθε αίσθημα που πέρασε από πάνω μας. Και καμιά φορά σκέφτομαι πως αυτοί οι εφηβικοί έρωτες ίσως να είναι όχι ό,τι πιο δυνατό αλλά το πιο αληθινό.
Ας πιούμε στην ύπαρξη του περαλθόντος μας, που δείχνει ότι ζήσαμε. Φιλιά!
Το παρελθόν μας...οι κηλίδες στο σεντόνι της ζωής μας...συνέχεια θα βλέπεις "ονειρα" του παρελθόντος ξύπνια. Καλά ή κακά υπάρχουν. Μακάρι να θυμόμαστε μόνο τις όμορφες...
το σεντόνι είναι η ζωή και οι κηλίδες η πορεία μας σ'αυτή, είναι ωραίο να αγαπάμε τις κηλίδες του και να μην τις πλένουμε ;)
Να δεις που και γω μπερδεύω τον ύπνο με τον ξύπνιο επικίνδυνα.
Κι έχω και με το χρόνο έναν άγριο καυγά που δεν έχει τελειωμό.
Άσε κείνο το σατανικό φως που μου πέφτει μες στη μούρη μόλις πάω να τσακίσω βλέφαρο.
Να σου πω τώρα ότι ρούχο δεν καταφέρνω να πλύνω σωστά;
Άστο να πάει στο καλό.
Νοικοκυροσύνη και τούτη!
Τόσο πια, που ούτε ξεχωρίζω τις κηλίδες.
Ένα με το πετσί μου.
Να, φιλάω σταυρό.
:)
Desprh, εκεί στη Μονμάρτη, αν ξαναπάς, ανέβα στη Sacre Coeur και κάτσε λίγο στην ακρούλα και για μένα. Εκείνο το φως ακόμα το θυμάμαι. Στην υγειά και του παρελθόντος και του παρόντος. ;-)
Ονειρομαγειρέματα, τι να πω ρε γμτ, μακάρι...
Street, είναι κομμάτι από το μεγάλο παζλ, όπως και να το κάνουμε.
Καπετάνισσα, νά 'τανε μόνο το πλύσιμο... στο σίδερο να δεις τί πρόβλημα που έχω! ;-P Εγώ να σου πω την αλήθεια μου, δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν τα έχω με το χρόνο ή με μένα. Αυτός μονάχα κυλάει, εγώ είμαι αυτή που αλλάζει.
Ας είν' καλά τα καλοκαίρια...
Γεια σου Άγγελε. :-)
Post a Comment
<< Home