Let go
4 η ώρα το πρωί. Ο ήχος του τηλεφώνου διαπερνά και κάνει χίλια κομμάτια τη σιωπή του υπνοδωματίου. Πετάγομαι αλαφιασμένη. Κοιτάζω την οθόνη του τηλεφώνου. Βλέπω το νούμερο της Μ."Έλα! Κοιμάσαι;"
"Ναι ρε... Τί έγιν...;"
"Τίποτα, έτσι πήρα να δω τί κάνεις."
"Ανησύχησα ρε βλάκα. Είναι 4 η ώρα."
"Το ήξερα ότι θα ανησυχούσες, γι αυτό σε πήρα τέτοια ώρα! Να μάθεις κι από δω και πέρα να μην ανησυχείς ποτέ ξανά, όταν βλέπεις το νούμερό μου στο κινητό σου."
Εννοείται ότι τα είχε τσούξει αγκαλιά με τον Χ., που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Μου τραγούδησε, μου είπε πως με αγαπάει, μου έβαλε ν' ακούσω εκστασιασμένη ένα κομμάτι των Beatles με σιτάρ, και μετά το κλείσαμε.
Ξανακοιμήθηκα πολύ εύκολα και με το χαμόγελο στο στόμα.
Το πιο περίεργο είναι ότι όντως, μετά απ' αυτό το τηλέφωνό της, έπαψα πια να ανησυχώ.
Οι φίλοι μου συνεχίζουν να μου δείχνουν το δρόμο. Κάθε μέρα.
posted by mindstripper @ 10/02/2006 05:11:00 pm
14 Comments:
Καλα...θα σε κανονισω απο δω και περα.
θα κοιτάξω τη δισκοθήκη μου και θα ανταπαντήσω. σιτάρ δε νομίζω να έχω, αλλά τα χάλκινα της γουμένισσας πιάνουν ?
Ακούγεται το σιτάρι; νόμιζα οτι μόνο το τρώνε...
Τι μαθαίνω βρε παιδί μου κάθε μέρα
(πλάκα κάνω μη βαράς!!!)
Φιλιά μπλογκοφιλενάδα μου!!!!!
Για κοίτα κίνητρο... Ζηλέυω!
hahaha!!!
super η φιλενάδα σου!
:-)))
Archive, δε θέλω απειλές γιατί σηκώνομαι αυτή τη στιγμή και πάω στο μανάβη! :-P
Πολύβιε, ποιά χάλκινα παιδάκι μου, ξέχωσε εκεί πέρα τον πλατινένιο του Πλούταρχου να το έχουμε πρόχειρο... ;-P
Μπλογκοφιλενάδα -εκτός του ότι με άκουσαν οι γειτόνοι- θύμησέ μου να μην δοκιμάσω ποτέ να σου εξηγήσω τί εστί ρέγγε (δεν θα το αντέξω να μου βγάλεις τον Μπομπ μπαρμπούνι). :-P
Μαίανδρε, δεν έχεις κανέναν λόγο να ζηλεύεις λέγω. ;-)
Xilaren, εκτός από φοβερό παιδί, η Μ. είναι πολύ αυθόρμητος -έως και παλαβός- άνθρωπος. :-P
Γι' αυτό ακριβώς την αγαπάω.
Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε. :-)
Ε τότε καλό μήνα βρεεεεε!:-)
Οχι,στο μαναβη....πλιζζζζζζ!
Νομίζω ότι το χαμόγελο θα εμφανιζόταν στα χείλη μου το νωρίτερο την επομένη. Και αν... τα νυχτερινά τηλεφωνήματα έχουν αφήσει βαρύ και ανεξίτηλο σημάδι απώλειας. Είσαι τυχερή που το αντιμετωπίζεις τόσο θετικά!
Ωραία, τώρα ξέρουμε ποιος είναι ο άνθρωπος που απαντάει στο τηλέφωνο όταν έχουμε αυπνίες... (ετοιμάσου...)
ομορφο πραγμα οι φιλοι...
πολυ...
καλημερα καλη μου...
;)
Angelito, Αrchive, ;-)
Χουανίτα, δεν έχεις άδικο. Τα νυχτερινά τηλέφωνα είναι ως επί το πλείστον, κατηγορούμενα για άσχημα μαντάτα και για "μαύρες" διαθέσεις. Εγώ είμαι απλά πολύ τυχερή που έχω φίλους που το ανατρέπουν. :-)
Lady Soul, περάστε για χαρτάκι προτεραιότητας παρακαλώ πολύ. :-P
Βασιλική μου, ο φίλος ο αληθινός είναι ευλογία. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη, επειδή όταν κοιτάζω τους φίλους μου, αυτό που αισθάνομαι πρώτο απ' όλα, ακόμα κι από την αγάπη που τους έχω, είναι η ευγνωμοσύνη. Να έχεις μία πολύ όμορφη και φωτεινή μέρα κορίτσι. ;-)
Θέλω κι εγώ τέτοιους φίλους να το εκτιμούν γιατί συνήθως εισπράττω μιμήσεις αγελάδας -βλ. παρατεταμένα μμμμ- και αεισυχτίρια.
Κι όχι, δεν το έχω κάνει συνήθειο κι όχι δεν θα ταλαιπωρώ εσένα που είδα ότι είσαι ανεκτική. :P
Και τώρα πάω να γκρινιάξω στο μαξιλαράκι μου. :D
Ελιζάκι, να σας γνωρίσω με τη Μ. βρε! Θα κάνετε καλή παρέα (κι εγώ καλύτερον ύπνο) :-P
Post a Comment
<< Home