Ο Η. - όπως ΟΗΜΕ [Προσωπική αφιέρωση #5]
"Ρε συ, πιάσε λίγο να το διπλώσουμε."Γυρίζω και βλέπω τον Η. να με κοιτάει με ύφος κοροϊδευτικό, κρατώντας στο χέρι του ένα πανάκι που καθαρίζουν τα γυαλιά.
Ματιά δολοφονική.
"Δε φτάνει που είσαι μέσα στα πόδια μου όλη τη μέρα, πρέπει να ανέχομαι και τις κρυάδες σου;"
Ο Η. είναι, τυπικά, συνάδελφός μου τα τελευταία επτά χρόνια. Ουσιαστικά όμως, είναι πλέον φίλος καλός κι αγαπημένος. Απλά δεν του το έχω ομολογήσει ποτέ για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα - παραπάνω απ' αυτόν που έχουν ήδη δηλαδή.
Είναι μερικοί άνθρωποι που γνωρίζει κάποιος στη ζωή του, που αποτελούν πηγές έμπνευσης. Αυτό είναι ο Η. για μένα. Πηγή έμπνευσης. Πώς ήταν ο Λιγνός για το Χοντρό... Ένα τέτοιο πράγμα.
"Mindy, φτιάξε μου έναν καφέ σε παρακαλώ. Κουράστηκα πολύ να έρθω στη δουλειά σήμερα."
"..."
"Ακόμα εδώ είσαι;"
"Εγώ εδώ είμαι. Εσύ θα φύγεις όπου νά 'ναι. Απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πώς."
Σε περιόδους διακοπών παθαίνω σύνδρομο στέρησης. Όταν είχε πάει στα πεθερικά του προ διμήνου κι έλειψε για δύο εβδομάδες, αποφάσισα να του στείλω ένα μήνυμα. "Τί έγινε, πώς πάμε; Σε έχουν πετάξει με τις κλωτσιές από το νησί ή όχι ακόμα;" Και από τα πιο πετυχημένα δικά του, ήταν αυτό που μου έστειλε στις τελευταίες μου διακοπές, όταν στις 11 η ώρα το πρωί, ανοίγοντας το κινητό μου, διάβασα με την τσίμπλα στο μάτι το εξής: "Υπενθύμιση: να θυμηθώ μεθαύριο να γυρίσω σπίτι μου".
Από τότε που ήρθαμε στα νέα γραφεία και στα καινούργια τ' αναθεματισμένα κουβούκλια που ακόμη δεν μπορώ να συνηθίσω, όταν θέλει να μου πει κάτι, κάνει τσουλήθρα με την καρέκλα του και πέφτει πάνω στη δική μου. Η απάντησή του στο εξειδικευμένο βλέμα μου με τίτλο "Θα σε τσακίσω" είναι, σε mixed ύφος Χριστόφορου Κολόμβου και Πήτερ Σέλερς, ότι "Τελικά, το είπα και το ξαναλέω: οι καρέκλες με ροδάκια θα πρέπει οπωσδήποτε να κατασκευάζονται με φρένα".
Συνήθως, όταν βαριέται ή όταν απλά θέλει να μου σπάσει τα νεύρα, τριγυρίζει δίπλα μου σαν την άδικη κατάρα. Το ότι κρυφακούει όλα μου τα τηλέφωνα και κατασκοπεύει όλες μου τις κινήσεις στο PC, είναι αυτονόητο.
"Με ποιόν μιλούσες τόση ώρα;"
"Με όποιον θέλω. Τί έγινε, κουφαινόμαστε σιγά-σιγά και δεν μπορούμε να στήσουμε αυτί;"
"Λέγε μου αυτή τη στιγμή με ποιόν μίλαγες, μην τα πάρω και τα σπάσω όλα εδώ μέσα!" (να σημειωθεί ότι το μόνο που μπορεί να σπάσει ο Η. όταν θυμώνει είναι κανένα ποτήρι κι αυτό επειδή δε φοράει εκείνη την ώρα τα γυαλιά του)
"Με την αστυνομία. Προχθές που πήγα να θεωρήσω κάτι φωτοτυπίες, είμαι σίγουρη ότι είδα τη φωτογραφία σου αφισοκολλημένη στον τοίχο, πάνω από το κεφάλι του προϊστάμενου."
Λίγο πριν, άκουσα τα ροδάκια της καρέκλας του να βολτάρουνε παραδίπλα μου.
"Για σένα γράφω. Φύγε από δω."
Γνωρίζει την ύπαρξη ετούτου του μπλογκ εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Σοβαρεύει. Χαμηλώνει και τη φωνή του.
"Να σου πω. Μη γράψεις ονόματα, έτσι;"
Σοβαρεύω κι εγώ.
"Καλά, είσαι χαζός;"
Παύση.
Βλέπω αμυδρά το γνωστό υποχθόνιο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.
"Α... και να σου πω. Ούτε φωτογραφίες."
Να σου πω βρε ανόητε. Αν έχεις την εντύπωση ότι αυτό το ποστ είναι για σένα, είσαι πολύ λάθος. Για την κορούλα σου είναι, που θα φέρει στον κόσμο αυτή η αγία γυναίκα που σε παντρεύτηκε. Να βλέπει τα κατορθώματα του μπαμπά της και να γελάει όταν μεγαλώσει. Διότι το γέλιο είναι ευτυχία. Κι αυτοί που μεγαλώνουν και ζουν - ε, άντε... πες κι αυτοί που δουλεύουν καθημερινά - συντροφιά μ' αυτό, είναι οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο.
Και τη Δευτέρα ξέρεις, έτσι;... Μία καφέ, τρεις και μισό ζάχαρες.
Ο Χοντρός.
posted by mindstripper @ 9/22/2006 05:40:00 pm
3 Comments:
Ααααα! Τι ωραία που περνάτε! :-(
Και στη δική μου δουλειά είμαστε πολύ αγαπημένοι. Και καθόλου ανταγωνιστικοί.
Ειδικά στο δικό μου τμήμα, έτσι και αρρωστήσει κανείς, τρέχουμε όλοι στον κύριο Πρόεδρα και του λέμε:
"Κύριε Πρόεδρα, αυτός αρρώστησε. Φιλάσθενος μας φαίνεται. Δεν θέλουμε να σας υποδείξουμε τη δουλειά σας, αλλά μήπως να τον απολύατε?"
:-Ρ
(Μονο για μενα δεν γραφεις ποτε...κλαψ!)
Ηλία,καλο το λικερακι απο το τελευταιο ταξιδι της Μ;
Κοκοβιέ, ήμουν σε μία τέτοια εταιρία πριν έρθω στην τωρινή. Έφυγα με την ψυχή στο στόμα και άπειρες επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία. Δεν αντέχει ο οργανισμός μου τέτοιες καταστάσεις. Μη νομίζεις βέβαια, έχουμε κανα-δυο τύπους και εδώ που δεν δίνουν και το καλύτερο παράδειγμα της συναδελφικότητας. Από τότε που "μεγαλοπιαστήκαμε", το γενικό κλίμα έχει κάπως ψυχράνει και σκέφτομαι ακόμα και να την κάνω μερικές φορές. Απλά δεν ξέρω πώς θα αποχωριστώ τον Η. χωρίς να πρέπει πρώτα να τον εξοντώσω. ;-P
Archive, η γκρίνια είναι δικό μου χαρακτηριστικό, να την αφήσεις κάτω. :-P Κάθε πράμα στον καιρό του (πέτυχες το πρόσωπο, μπέρδεψες τ' όνομα - το λικεράκι πάντως το τσάκισε, είναι γεγονός).
Post a Comment
<< Home