Subject
Κι εκεί που διάβαζα το προχθεσινό ποστ του αγαπητού Drskafida και είχα ξεκινήσει να αφήσω το σχόλιό μου, συνειδητοποίησα (για άλλη μία φορά) ότι το παράκανα με την πολυλογία μου και ήρθα στο σπίτι μου να μονολογήσω...Η ιστορία του Skafida μου έφερε ολοζώντανα στο μυαλό μου ένα παρόμοιο, αλλά άκρως επιτηδευμένο όπως θα δεις κι εσύ, περιστατικό.
Κάποτε λοιπόν, τω καιρώ του ενός ξένου στην Α1, όταν ήμουν ακόμα παιδούλα κι άκουγα Elvis, πήρα μέρος σε ένα πείραμα που έκανε το τμήμα της ψυχολογίας στη σχολή μου. Αν θυμάμαι καλά το συγκεκριμένο course είχε όνομα "Behavioral Psychology" και ήταν από τα must των σπουδαστών που ήθελαν να ακολουθήσουν την επιστήμη της Ψυχολογίας. Οι επίδοξοι ψυχολόγοι-σπουδαστές χωρίζονταν σε ομάδες και περνούσαν στην πρακτική εφαρμογή ενός πειράματος, το οποίο συνιστούσε και την ουσία του συγκεκριμένου course.
Στο πείραμα αυτό έπαιρναν μέρος 5 άνθρωποι, ως επί το πλείστον σπουδαστές. Οι 4 από αυτούς ήταν -είμασταν- "μιλημένοι". Σε συνενόηση με τους οργανωτές του πειράματος έπρεπε και οι τέσσερις ταυτόχρονα, να δείξουμε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο πέμπτος κακομοίρης που αποτελούσε και το subject του πειράματος (σύμφωνα με την επίσημη ορολογία), ήταν τελικώς και το ζουμί της υπόθεσης, ο κεντρικός αριθμός των στατιστικών, ο ανυποψίαστος πρωταγωνιστής της μικρής εκείνης θεατρικής παράστασης. Η συμπεριφορά αυτού του πέμπτου πειραματόζωου (όπως αυτο-αποκαλούμασταν), ελεγχόμενη ή μη, ήταν αυτή που θα καταγραφόταν στα πρακτικά της φιλόδοξης ομάδας των ψυχολόγων φίλων μας.
Μας αράδιαζαν σε μία αίθουσα εφοδιασμένη με όλα τα απαραίτητα: βίντεο, τηλεόραση, ραδιοκασσετόφωνο, και έναν καθρέφτη από την εσωτερική πλευρά του οποίου τα φιλαράκια μας κάθονταν και παρατηρούσαν την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του πέμπτου ανθρώπου, κατά την χρονική στιγμή που τους ενδιέφερε - να δεις που τελικά, η ιδέα του Big Brother δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκδίκηση των subjects. Η χρονική αυτή στιγμή λοιπόν, ήταν η διάσημη σκηνή του Ελαφοκυνηγού με τη ρώσικη ρουλέτα. Ναι, καλά το διάβασες, μαζευόμασταν όλοι μέσα σε εκείνη την αίθουσα και βλέπαμε μεμονωμένες σκηνές από ταινίες, επιλογή των σκηνοθετών-ψυχολόγων μας. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της σκηνής λοιπόν, οι τέσσερις έπρεπε να γελάμε και να ευθυμούμε χωρίς να ρίχνουμε την παραμικρή πλάγια ματιά μεταξύ μας, και χωρίς βέβαια να μετατρέψουμε την όλη υπόθεση σε τσίρκο. Όταν οι φίλοι μου μού είχαν εξηγήσει το πείραμα και τον ρόλο που έπρεπε να παίξω σ' αυτό, θυμάμαι είχα ρίξει πολύ γέλιο με τις βλέψεις τους.
"Πάτε καλά ρε; Δεν υπάρχει περίπτωση να γελάσει άνθρωπος σ' αυτή τη σκηνή... Δε βρίσκετε να κάνετε κανένα άλλο πείραμα περί ελεγχόμενης ορέξεως, μπας και φάμε τίποτα;"
Κι όμως... διαψεύσθηκα πανηγυρικότατα. Ναι, υπήρχαν άτομα που γέλασαν με μία τόσο δυνατή σκηνή, όσο αυτή του Ελαφοκυνηγού. Η συμπεριφορά τους έγινε παιχνιδάκι στα χέρια τεσσάρων μόνο ανθρώπων, τους οποίους ούτε καν γνώριζαν, με τους οποίους δεν είχαν ανταλλάξει ποτέ την παραμικρή κουβέντα και τους οποίους την επομένη ώρα από αυτή του πειράματος, πιθανότατα να μην ξαναέβλεπαν ποτέ μπροστά τους (αυτό ευχόμουν εγώ τουλάχιστον).
Βρήκα το όλο σκηνικό συγκλονιστικό για τα δικά μου -πολύ αφελή προφανώς- δεδομένα.
Και παρ' ότι το πείραμα γινόταν για καλό σκοπό, αποφάσισα να μαζέψω την ταραχή μου και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Καλώς ή κακώς, δεν μπορούσα άλλο να βλέπω την προσωπικότητα ορισμένων ανθρώπων να γίνεται πλαστελίνη στα χέρια άλλων, και τα συναισθήματά τους να συνθλίβονται και να ξαναγεννιούνται με νέο, μεταλλαγμένο πρόσωπο. Μία εβδομάδα μετά, είπα ένα ψέμα στους φίλους κι έφυγα απο το πείραμα. Ηρέμησε το φυλλοκάρδι μου.
Υπήρχαν κι άλλες σκηνές, από κάποια άλλη ταινία που μας έβαζαν να δούμε. Εκείνες ήταν κωμικές. Και όπως μπορείς να φανταστείς, είχαμε εντολή να μην σκάει το χειλάκι μας προς μειδίαμα μεριά, ούτε χιλιοστό. Δεν θυμάμαι την ταινία. Θυμάμαι όμως, ότι σ' αυτήν την περίπτωση, ήταν ελάχιστα τα subjects που δεν γέλασαν.
Από τότε και στο εξής, είναι πολύ λίγες οι στιγμές που θα καταφέρω να φιμώσω την πιο πεισματάρα από τις φωνούλες που ακούω συνήθως μέσα μου, και μού 'χει γίνει στενός κορσές. Την ονομάζω Σάμπτζεκτ και παρ' ότι κάτι ώρες μου σπάει τα νεύρα, κατά βάθος την αγαπάω πολύ κι έχω μάθει με τον καιρό να την ακούω. Διαφορετικά, φοβάμαι πως είναι ικανή να μου βάζει να βλέπω στο repeat την σκηνή του Ελαφοκηνυγού, με ηχητική υπόκρουση το γέλιο της, μέχρι την ώρα που θα πεθάνω.
Κι εγώ δεν θέλω κάτι τέτοιο. Ολόκληρη τηλεόραση τί την έχω στο σπίτι άλλωστε; :-P
posted by mindstripper @ 11/30/2005 03:20:00 pm
11 Comments:
Δηλαδή η εσσάνς του πειράματος είναι ότι έυκολα γελάς, παρά μένεις σοβαρός...
Θυμίζει την εξίσου σοκαριστική ταινία "Το Πείραμα"
Μάλλον το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" φέρνει στο μυαλό...
Εμενα πάλι μου θυμίζει τις πλάκες που φτιάχναμε την ώρα του μαθήματος στο σχολείο και όποιος γελούσε περισσότερο από τους υπόλοιπους την πατούσε γιιατί θεωρούνταν πρωταίτιος και αποβάλλονταν! Το πιο ωραίο είναι πάντως να θες να πάψεις να γελάς, να προσπαθώς να "ράβεις" τα χείλη και μετά από λίγο να σκάνε ξανά και να κυλιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια!...:))))))))))))))))))
Ε όχι και με τον Ελαφοκυνηγό...:-/
ξέρετε τι μου έκανε εντυπωση επίσης με το δικό μου κατα λάθος πειραμα? ότι οι τρεις φίλοι μου, στο τέλος της παράστασης ειπαν το ίδιο περίπου πράγμα: η πρώτη- στην αρχή σκεφτόμουν ότι επειδή είμαι κουρασμένη δεν επιανα τα αστεια. ο δεύτερος οταν μ ακουσε να λούζω τους συνθεατες: αντε ρε μαλακα και νομιζα πως ημουν ο μόνος που δεν καταλάβαινα τι γινόταν!!! και η τρίτη και ευαισθητη της παρέας: νομιζα ότι επειδη εχω χάλια διάθεση δε επιανα τα αστεια!
συμπέρασμα?
Όπως το λες Μαίανδρε, με μία μικρή προσθήκη: πιο εύκολα γελάς, παρά μένεις σοβαρός υπό την παρουσία και την επιροή τρίτων. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι γελούν με την ψυχή τους και διασκεδάζουν πραγματικά σε περιπτώσεις όπως αυτή που αναφέρει ο drskafidas.
Τσέλιγκα, Juanita, δεν έχω δει καμμία από τις δύο ταινίες που αναφέρετε γμτ (σε τούτο το μπλογκ επιτρέπεται το γιουχάρισμα). ;-)
Angelito, να προσπαθείς να "ράβεις" τα χείλη; Πού το θυμήθηκες;... Αυτό έπρεπε να κάνω κι εγώ πρωί-πρωί σήμερα που έτρωγα την τυρόπιτα, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα να κρατηθώ και φτερνίστηκα με τη μπουκιά στο στόμα (εμείς κάναμε και τέτοια στο σχολείο). ;-P
Μαρκησία, ναι... είναι φοβερό, δεν είναι; Αλλά το πιο φοβερό είναι πως με αυτά που είδα, φοβάμαι να σκεφτώ ποιά θα ήταν η δική μου αντίδραση στη θέση ενός subject εκείνον τον καιρό.
Drskafida, συμπέρασμα: τί γυρεύουν οι άλλοι στην δικιά μας νύχτα; ;-)
Καλό μήνα σε όλους και όλες :-)
μονολογούμε μονολογούμε
Καλό μήνα και σε σένα!c
το μετά το πείραμα δεν μας είπες πώς το είχε πάρει το 5 «στοιχείο»;σας μιλούσε;;;;ποτέ δεν θα γέλαγα επειδή γελάνε οι άλλοι, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, από την άλλη μπορεί να δεις το αντίθετο μόνο εμένα να γελάω ;)
Μετά το πείραμα Spirit, αποφεύγαμε όλοι να μιλήσουμε και μεταξύ μας, αλλά και με το 5ο άτομο. Μία φορά μόνο, είχα ακούσει τυχαία μία κοπελιά που αποτελούσε και το subject, να λέει σε μία φίλη της που την περίμενε απ' έξω ότι γελούσαμε όλοι σαν τα ζώα. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της όταν φεύγοντας, είχε πει ένα:
"Πάμε να φύγουμε απο δω ρε..."
Post a Comment
<< Home