Άσ' το παιδί να δει Πότερ...
Είδα χθες το Oliver Twist. Η ιστορία του μικρού αυτού ήρωα ανέκαθεν με γοήτευε και από τη στιγμή που είδα το όνομα του Roman Polanski σε σκηνοθεσία και παραγωγή, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τρέξω στις αίθουσες να το δω με την πρώτη ευκαιρία.Ωραία ταινία. Ωραίες ερμηνείες. Απίστευτοι πιτσιρικάδες, ήταν κι ένας που θα ορκιζόμουν ότι είναι ο λιλιπούτειος κλώνος του Robbie Williams (του θεού Robbie λέγω, τον οποίον αν δεν τον έχεις δει στο Live DVD του στο Albert Hall χάνεις κι ας μην είσαι fan του). Μεγάλη φάτσα ο μικρός. Ακόμη μεγαλύτερη ο πιτσιρικάς που έπαιζε τον Όλιβερ και μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν κομμένος και ραμμένος γι αυτόν το ρόλο. Αλλά για τον Ben Kingsley, τί να πει κανείς... Η τελευταία σκηνή του έργου του ανήκε ολοκληρωτικά, μία πολύ δυνατή, πολύ συγκινητική σκηνή (δεν το συζητάμε ότι εγώ κρατήθηκα όσο μπορούσα αλλά τελικά έβαλα τα κλάμματα - surprise, surprise). Τελικώς μπορώ να πω ότι από αυτήν τη μεταφορά του Όλιβερ Τουιστ στην μεγάλη οθόνη, η δική του μορφή, ανάμεσα σ' όλες τις υπόλοιπες, είναι αυτή που χαράχτηκε πιο βαθυά μέσα μου.
Στην αίθουσα είμασταν 7 άτομα όλοι κι όλοι. Οι δύο είμασταν ενήλικες (λέμε τώρα...). Τα άλλα 5 ήταν πιτσιρίκια ηλικίας γύρω στα 11-12, τα οποία παρεβρίσκονταν μόνα τους εκεί και καταριόνταν τη μοίρα τους που οι μεγάλοι δεν τους άφησαν να πάνε να δούνε το καινούργιο Χάρυ Πότερ. Απ' όλη την αίθουσα λοιπόν, καθόμασταν και οι 7 στην πίσω σειρά, δίπλα-δίπλα, σαν μία ευτυχισμένη οικογένεια. Όχι, μη χαμογελάς. Μη χαμογελάς, γιατί δεν κάτσαμε έτσι για οποιονδήποτε τυχαίο λόγο. Το απέφευγα από την ώρα που ξεκίνησα ετούτο το ποστ, αλλά δεν μπορώ, με πνίγει αυτή η τσιριχτή, καραφάλτσα φωνούλα μέσα μου όπως έπνιγε και το Γκόλουμ εκείνος ο παλιόβηχάς του... Θα το 'μολογήσω το σκασμένο...
Με το που μπήκαμε στον κινηματογράφο αντρικρύσαμε τα μικρά να κάθονται στις θέσεις μας.
Τελευταία σειρά, κέντρο.
Και ναι, ξέρω τί σκέφτεσαι τώρα...
"Δεν πιστεύω να τα σηκώσανε οι γάιδαροι τα παιδιά για να κάτσουν αυτοί..."
Νεχμ...
Ε, τα σηκώσαμε, τί να κάνουμε δηλαδή;
Θα παθαίνανε τίποτα να κάθονταν παραδίπλα;
Αφού εμείς πήγαμε στο ταμείο και ζητήσαμε τέρμα πίσω, νταν κέντρο, πρώτοι.
Αφού εμείς το δηλώσαμε στο ταμείο αφού...
Με φάγανε οι τύψεις για τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας. Ο ένας πιτσιρικάς, ο πιο μικρός, είχε μείνει να κάθεται αριστερά μου, χωριστά από τους άλλους φίλους του, με αγκαλιά το pop-corn και την coca-cola του. Έτρωγε, έβλεπε την ταινία και σχεδόν είχε πέσει πάνω στο χέρι μου. Τον κοίταζα κι αναρωτιόμουν γιατί δεν σηκωνόταν να πάει να καθήσει με τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν καθήσει στα δεξιά μας.
"Δε μου λες, μόνοι σας είστε εδώ;"
"Ναι."
"Και τί; Κανένας μεγάλος δεν είναι μαζί σας;"
"Είναι, αλλά είναι όλοι έξω τώρα."
Υπέθεσα ότι οι μεγάλοι θα έρχονταν κάποια στιγμή αργότερα. Καθώς η ώρα περνούσε κατάλαβα ότι το πιο πιθανό σενάριο ήταν να είχαν αράξει έξω σε μία από τις καφετέριες και να είχαν αφήσει τα παιδιά να επιμορφωθούν από μόνα τους. Και μετά είχα εγώ τύψεις...
Μπαίνουν οι τίτλοι της εισαγωγής. Ο μικρός γυρίζει και με κοιτάει:
"Αρχίζει;"
"Ναι", του λέω "αρχίζει".
"Γαμώτη μου, εγώ ήθελα να δω το Χάρυ Πότερ", ξαναγκρίνιαξε ο μικρός κάνοντας μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι στην Coca Cola του.
"Σουτ βρε, είναι ωραίο έργο, θα σου αρέσει, θα δεις", είπα εγώ με ύφος καρδιναλίου.
"Αλήθεια;"
"Εμ, ψέμματα θα σου πω;"
"Καλά..."
Παύση...
"Και να σου πω", με ρωτάει πάλι, "είναι αστείο;"
"Ε, σε μερικά σημεία είναι λίγο...", απαντώ προβληματισμένη.
Το έργο λοιπόν, δεν ήταν αστείο. Ήταν μία αρκετά ρεαλιστική άποψη της ιστορίας του Όλιβερ Τουίστ, και μου φάνηκε σχετικά σκοτεινό για παιδιά 12 χρονών. Αν και θα μου πεις τώρα πια, τα παιδιά στην ηλικία των 12 βλέπουν ξανά και ξανά στην τηλεόραση πράγματα που εμείς αντικρύσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας στην ηλικία των 16-17.
Απόδειξη;... Οι πιτσιρικάδες δίπλα μας με αρχηγούς τους δύο πιο μεγαλόσωμους από αυτούς, βαρεθήκαν και μετά τα πρώτα 40 λεπτά, άρχισαν να μπαινοβγαίνουν μέσα κι έξω από την αίθουσα και να συνενοούνται δυνατά ποιός θα παίξει τέρμα και ποιός επίθεση στο ξύλινο ποδοσφαιράκι (το οποίο αποτελούσε και τον λόγο του "μπες-βγες" in the first place). Παράλληλα, άκουγα ακόμα, πού και πού, καμμιά πνιχτή αναφορά/βλαστήμια στο όνομα του Χάρυ Πότερ.
Ο καημενούλης ο μικρός που καθόταν δίπλα μου πρόβαλε όση αντίσταση μπορούσε. Ήθελε να κάτσει και να μην πάει μαζί τους. Κάποια στιγμή όμως τον άφησαν μόνο του. Έκατσε έτσι για 3 λεπτά, μετά κάποιος τον φώναξε δυνατά από το κάτω μέρος της αίθουσας κι έτσι σηκώθηκε με βαριά καρδιά και όσο ποπ-κορν του είχε απομείνει, και κουτρουβάλησε τις σκάλες.
Μέχρι το τέλος της ταινίας, άλλοι μπαινόβγαιναν από -και προς- το ποδοσφαιράκι, κι άλλοι είχαν ξαπλώσει μπρούμυτα και σερνόντουσαν επάνω στη μοκέτα ο ένας πίσω από τον άλλον. Σίγουρα είχαν ξυπνήσει μέσα τους και τα απωθημένα των πολεμικών ταινιών που επίσης δεν θα τους είχαν αφήσει να δουν οι γονείς τους. Σε φόντο σουρεάλ, εμείς από το πάνω μέρος της αίθουσας διακρίναμε κάθε τόσο, κάτι κίτρινες και κόκκινες κουτσουλιές να διασχίζουν σε slow motion το πάτωμα προς όλες τις κατευθύνσεις, κι ακούγαμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορα "σσσστ" και "σκάσε". Το λέγανε μεταξύ τους τα χρυσά μου. Φοβόντουσαν μη μας ενοχλήσουν.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε προσηλωθεί τόσο στην ταινία ώστε δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τους -πάραυτα χαριτωμένους- μπόμπιρες...
...αλλά να με συγχωρείς κιόλας...
...μου φάνηκε σαν κάτι να άκουσα...
...τύψεις;...
...είπε κάτι κανείς για τύψεις;
Άι ντοντ νόου διζ γουόρντ. :-P
posted by mindstripper @ 11/25/2005 05:43:00 pm
10 Comments:
Epi ti eykairia, grapsto mou an mporeis to DVD tou Robbie.
Emena pantws mou aresei o Harry Potter. =/
Sabbatokiriako sto Vlaxistan. Skata...
Εγώ πάλι δεν θυμάμαι αν το έχω δει αυτό!...
Πολύ σωστά κάνατε και τα σηκώσατε τα μικρά ενοχλητήρια... Έτσι, να μαθαίνουν από νωρίς να σέβονται, ακόμα και αν δεν τους το διδάσκουν οι γονείς τους.
Τελαμώνα, εννοείται ότι αύριο πάω για Πότερ (έχω και μία κάρτα να εγκαινιάσω). ;-)
Sadie, το DVD του Robbie θα είναι έτοιμο την επόμενη φορά που θα ρίξεις μαύρη πέτρα στας εξοχάς. ;-)
Angelito, δεν έχεις δει τον Όλιβερ Τουίστ; Θεωρείται classic (αν είσαι των παραμυθιών και των ιστοριών γενικότερα να το δεις, είναι πολύ ωραίο).
Μαίανδρε, καλά ήτανε μωρέ τα μπομπίρια (κατά βάθος)... Τώρα για τους γονείς τους τί να πω. Καλά θα ήταν, αντί να τα παρατάγανε μόνα τους σε μία κινηματογραφική αίθουσα, να βρίσκονταν δίπλα τους και να έβλεπαν μαζί την ταινία.
Mindstripper στον Harry Potter πηγα, αφου ειχα διαβασει το βιβλιο μπορουσα. Στον Oliver Twist οσες φορες και να διαβασω το βιβλιο παλι δε θα μπορουσα. Δεν αντεχω πλεον να βλεπω ιστοριες οπου μικρα παιδια κακοποιουνται ή υποφερουν.
Θα με διελυε η ταινια.
Φοβερη η ιστορια με τα πιτσιρικια, και απαραδεκτη των γονιων τους να τα αφησουν σε τετοιο λυπητερο εργο μονα τους. Τελος παντων, ευχομαι εγω να τα κανω ολα καλητερα, ομως ειμαι σιγουρη οτι δε θα τα καταφερω παντου το ιδια καλα.
Η συναυλια του Robbie ειναι το κατι αλλο, την εχω δει με beamer και σοβαρα ηχεια, την εχω ως mpg4 και οταν θελω να φτιαχνω διαθεση, τον ξαναβλεπω.
Wow :-)
Τα είδα και τα δυο-καθένα με τη χάρη του. Πάντως αυτά που θα ματαξαναδώ είναι τα κλασσικά του Ντίσνεϋ:D
νομίζω ότι τα πιτσιρίκια δώσανε κάτι παραπάνω στο έργο... οι γονείς όμως τελείως απαράδεκτοι
Vista, εγώ πάλι, τώρα που είδα την συγκεκριμένη ταινία του Polanski, νομίζω πως δεν θα μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο. Εσύ μια χαρά θα τα καταφέρεις και να μην ανησυχείς καθόλου (σου στέλνω και πολεμοφόδια). ;-)
Snowflake, α-πί-στευ-τος ο Πότερ, τον είδα σήμερα. Τα κακόμοιρα τα πιτσιρίκια, δίκιο είχανε που μουρμουρίζανε όλη την ώρα... (Ντίσνεϋ και ξερό ψωμί).
Spirit, τί να πω... Τό 'χα βάλει και σκοπό να πάρω τα μικρά από πίσω από περιέργεια στο τέλος για να δω που στην ευχή ήταν αυτοί οι γονείς, αλλά οι κύριοι κύριοι του κινηματογράφου κόψαν τους τίτλους του τέλους στη μέση εν ψυχρώ, και από την σύγχυσή μου τελικά το ξέχασα!
Πόσο με εκνευρίζουν όταν κόβουν τους τίτλους του τέλους και ανάβουν τα φώτα για να σε ξεφορτωθούνε ποιο γρήγορα. Είναι σαν να σε ξυπνάνε στην μέση ενός ονείρου.
Κέρβερε, μαζί σου! Ευτυχώς στον κινηματογράφο μου έχει τύχει μία-δύο φορές μόνο (καλά για την τηλεόραση δεν το συζητάμε - οι χασάπηδες είναι πλέον ο κανόνας / η ΕΤ είναι η εξαίρεση).
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου περισσότερο! :-)
Post a Comment
<< Home