Spare change please?
Κι εκεί που το άκρως σουρεάλ όνειρό μου κλείνει μέσα σε ένα πνεύμα ελεύθερο που θα ζήλευε ο οποιοδήποτε κύριος σκηνοθέτας αισθησιακών ταινιών μεγάλου -και μικρού εν προκειμένω- μήκους, ακούω τον βραχνοκόκκορα-ξυπνητήρι μου, και τους παπαγάλους μου να κρώζουν στερεοφωνικά από τα βάθη του σπιτιού. Βγάζω το χέρι μου έξω από τις κουβέρτες, κοπανάω μία στο κινητό, γυρίζω πλευρό χαμογελώντας μέσα στον ύπνο μου θριαμβευτικά. Βουλιάζω πάλι μέσα στην γλυκιά, ήσυχη ζεστασιά του ύπνου που ακόμα δεν ήθελε να αποχωριστεί την τόσο πρόθυμη φιλοξενία που του προσέφερε ετούτο το κορμί. Κι εκεί που νοιώθω να τυλίγομαι σιγά σιγά μέσα σε κύματα κι αφρούς από μετάξι, το κινητό με εκδικείται και ξαναχτυπά. Μέσα στη νύστα μου και πριν το κοπανήσω για δεύτερη φορά, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι το ξυπνητήρι. Κάποιος Χριστιανός με καλεί. Κι άμα τον έπιανα εκείνη την ώρα, όποιος και νά 'τανε, μέχρι και να αλλαξοπιστήσει θα μπορούσα να τον κάνω..."Ποιός;", ακούω τη φωνή νταλικέρη να βγαίνει από μέσα μου.
"Έλα ρε. Ο Β. είμαι. Είσαι σπίτι;"
Συμπατριώτης μου ο Β., μένει αρκετά κοντά σε μένα. Τα τελευταία χρόνια έχουμε κάπως χαθεί αλλά είναι χαρακτηριστικό μας να επικοινωνούμε τις πιο απίθανες ώρες, για να ανταλλάξουμε τα νέα μας.
"Έλα παιδί μου. Ναι, σπίτι είμαι."
"Δεν είσαι στη δουλειά;"
Τώρα του λες ή δεν του λες καμμιά κουβέντα;...
"Μπας και θες να στο ζωγραφίσω κιόλας; Είμαι σπίτι λέμε. Πού είσαι;"
"Από κάτω απ' το σπίτι σου. Ήρθα για μια δουλειά στη γειτονιά σου κι έλεγα μπας και με πέταγες σπίτι μου καθώς πήγαινες στη δουλειά."
"Έλα παιδάκι μου πάνω, να προλάβω ν' ανοίξω και το μάτι και μη μου λες τόσα πολλά μαζεμένα, δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω πρωί πρωί..."
Εγερτήριο σε χρόνο μηδέν. Μετακινούμαι στα δωμάτια χοροπηδώντας με το ένα μπατζάκι στο πόδι, προσπαθώντας να στρώσω παράλληλα το κρεββάτι και να πλύνω τα μούτρα μου για να μην πάρει καμμιά τρομάρα ο άνθρωπος όταν του ανοίξω στην πόρτα. Οι παπαγάλοι με κοιτούν κάπως παράξενα. Τους ρίχνω ματιά απειλητική.
"Εμ βέβαια, καμμιά άλλη δουλειά δεν ξέρετε να κάνετε..." μουρμουρίζω εκνευρισμένη.
Τεντώνουν τον λαιμό τους περιπαιχτικά την ώρα που πατάω την ημιφορεμένη αριστερή μου κάλτσα και στουκάρω με δύναμη στον τοίχο. Η θυληκιά έχει το θράσος να με κράξει και μία φορά. Το καταπίνω και σκέφτομαι πως θα την ξεπουπουλιάσω άλλη μέρα. Τώρα προέχει το να σταματήσει να γυρίζει το σπίτι γύρω μου.
Κουτσά-στραβά, προλαβαίνω να συμμαζευτώ μέχρι την ώρα που χτυπά το κουδούνι του διαμερίσματος. Ρίχνω πάνω μου μια ζακέτα που βρίσκω πεταμένη στον καναπέ του σαλονιού (μ' ένα σμπάρο δυό τρυγώνια) κι ανοίγω την πόρτα. Αγκαλιές, φιλιά και όλα τα συναφή.
"Τί κάνεις μανάρι μου;"
"Καλέ ψήλωσες!"
"Και συ ομόρφυνες - ή εγώ έχω καιρό;..."
"Άσταδιάλα ρε. Τί κάνει η Μ.;"
Καθόμαστε έτσι πέντε λεπτάκια και λέμε στα γρήγορα τα πιο βασικά νέα μας. Στο μεταξύ έχω φορέσει μπουφάν, έχω ρίξει την τσάντα στον ώμο κι αρχίζω να τακτοποιώ μέσα σ' αυτήν πράγματα πρώτης ανάγκης: κινητό, γυαλιά ηλίου, πορτοφόλι...
Χμμ...
Πορτοφόλι;...
Η κουβέντα στο μεταξύ εξελίσσεται.
"Μωρέ Β., ξέρεις, έλεγα να μην πάρω του τουτού σήμερα όμως. Μεγάλο πρόβλημα με το πάρκινγκ όταν γυρίζω σπίτι ρε γμτ..."
"Κανένα πρόβλημα βρε. Πάμε παρέα με τον ηλεκτρικό."
Στο μεταξύ έχω αρχίσει να σηκώνω μαξιλάρια από τους καναπέδες, να ψάχνω τις τσέπες απ' όλα τα πανωφόρια που κρέμονται από τον "καλόγερο". Πού τό 'χω βάλει πάλι το ρημάδι για πορτοφόλι...
"Μωρέ σίγουρα;"
"Χαζή είσαι; Αφού κι εγώ τα ίδια τραβάω. Αν με βόλευε και μένα η συγκοινωνία για τη δουλειά μου, νομίζεις θα έπαιρνα κάθε μέρα αυτοκίνητο;"
Έχω γυρίσει πια την τσάντα ανάποδα και έχω πετάξει όλα της τα περιεχόμενα στον καναπέ. Σε καμμιά κρυφή τσέπη θα είναι πάλι και δεν θα μπορώ να το εντοπίσω.
"Ναι, αλλά δεν θα αργήσεις στη δουλειά τώρα;"
"Έχω ρεπό σήμερα βρε. Είχα μια δουλειά σπίτι το πρωί, γι αυτό σε πήρα πριν - θα ερχόταν ο ηλεκτρολόγος. Ακυρώθηκε όμως με το που κλείσαμε το τηλέφωνο, οπότε είμαι χαλαρός τώρα. Εσύ για πες μου όμως, πώς τα πας με τα οικονομικά σου; Τελευταία φορά θυμάμαι είχες ζόρια, σού 'χαν κάτσει πολλά μαζεμένα... μα τί ψάχνεις παιδάκι μου;;;"
Πλεόν, από τα νεύρα μου, έχω δώσει μία στην τσάντα και την έχω πετάξει με δύναμη στον τοίχο, απ' όπου εξοστρακίζεται και πέφτει στο πάτωμα. Στρέφομαι προς τον Β. που με κοιτάζει απορημένος. Το πρόσωπό μου εκτός από χρώματα, αλλάζει διαδοχικά και εκφράσεις. Τα νεύρα παραχωρούν την θέση τους στην απόγνωση, κι αυτή με τη σειρά της σε μία fake γλύκα.
"Ρε συ Β., να με συγχωρείς κιόλας..."
Βαθυά ανάσα...
"...αλλά μπας κι έχεις να μου δανείσεις ένα ευρώ για να πάω στη δουλειά;"
posted by mindstripper @ 11/14/2005 02:55:00 pm
10 Comments:
Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ, μα ποτέ, δεν αποχωριζόμαστε από τις ζεστές πυτζάμες μας, χωρίς την απαραίτητη ποσότητα καφέ... Ασχέτως επισκέψεων :)
Εγώ πάντως mindstripper πηγαίνω και χωρίς λεφτά στη δουλειά μου! Πέντε λεπτά δρόμος είναι...Τελικά το βρήκες το προτοφόλι?
Νεράιδα μου, αν έπινα και καφέ (που τον καιρό που κάπνιζα ήταν ιεροσυλία να μην τον ευχαριστηθώ παρέα με το πρώτο τσιγάρο της ημέρας), ο Β. θα με έβρισκε με τα μαλλιά αφάνα και με λάφυρο στο χέρι την ξεπουπουλιασμένη παπαγαλίνα μου. Not a bad idea, τώρα που το ξανασκέφτομαι... :-P
Angelito, είσαι προνομιούχος! Τελικά, όχι, δεν το βρήκα. Σε λίγη ώρα που θα επιστρέψω σπίτι μου, θα "χτενίσω" όλα τα δωμάτια και αισιοδοξώ να το βρω (δεν είναι η πρώτη φορά που παθαίνω κάτι τέτοιο). Το ευτύχημα είναι ότι στο πορτοφόλι μου δεν κουβαλάω κάρτες ή ο,τιδήποτε άλλο, οπότε το πολύ-πολύ να έχω χάσει καμμιά 10αριά ευρώ. Πιο πολύ θα στεναχωρεθώ για το πορτοφόλι κάθε αυτού, γιατί είναι σαν κι αυτά που είχαν οι παππούδες μας...
τυχερή μέσα στην ατυχία σου είσαι αφού μόνο καμιά δεκαριά ευρώ είχες μόνο στο πορτοφόλι... η μέρα σου πώς συνεχίστηκε;;; για να δω πόσο γκαντέμης είναι ο Β... και αν το ρητό η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ισχύει στο αντίθετο... συμπέρασμα ποτέ ξανά δεν ανοίγουμε στον Β. αν είμαστε στο μεταίχμιιο της ζεστασιάς του κρεβατιού και του να σηκωθούμε... ;)
Το βρήκες τελικά;
Αχ βρε Spirit, τί φταίει ο καημένος ο Β. αν εγώ δεν ξέρω πού πάν' τα τέσσερα; :-P Καλά πήγε η υπόλοιπη μέρα μου. Αν σκεφτείς ότι είναι και Δευτέρα, εντάξει, δεν έχω παράπονο. ;-)
Αλλά με το τελευταίο point σου θα συμφωνήσω απόλυτα. :-))
Το βρήκα εν τέλει Juanita. Το είχα βάλει σε μία θήκη της κιθάρας μου. 5 ευρώ ο θησαυρός. :-P Αλλά το θέμα είναι ότι έχω πάλι το πορτοφολάκι μου.
(Και) εδώ ισχύει το οι θησαυροί κρύβονται στα πιο απίθανα μέρη!
Καλημερούδια:)
Γιατί το κρύβεις όμως βρε mindstripper με πέντε ευρώπουλα μέσα? Μήπως υπνοβατείς ολίγον?...
Ψττ! Τα κουλούρια πάντως κερασμένα από μένα!
Snowflake, έτσι, έτσι ακριβώς. :-))
Angelito, άντε να πω ότι υπνοβατώ, εντάξει... Αλλά η ερμηνεία του να κρύβω 5 ευρά στον ύπνο μου με κάνει και στεναχωριέμαι. Αν διανοηθώ ότι είμαι κρυφή τσιφούτα... :-P
Μαίανδρε, σώπα βρε, τα κουλούρια είναι δικά μου, δεν το συζητώ καν! Απλά άμα σου ζητήσω δανεικό κανά ευρώ, μην σού 'ρθει απότομο, ε; :-P
Post a Comment
<< Home