Ολίγον psycho...
"...φοράει μαύρα γυαλιά για να μην του κλέψουν τις σκέψεις του."Το είδα γραμμένο στο ποστ του Azrai, στο Σπιτάκι.
Κι όταν το διάβασα ένιωσα εκείνο το περίεργο κενό στο στομάχι μου.
Και οι σκέψεις άρχισαν να ρέουν...
Τρελός το είπε αυτό το πράγμα;
Kι αν το διάβαζα μέσα σ' ένα βιβλίο;
Αν μου το έλεγε ο παππούς ο Στέργιος;
Αν ήταν μία ατάκα που κορδώνεται στον επίλογο μίας ταινίας του David Lynch; (καλά, μπορεί και στον πρόλογο αν μιλάμε για τον συγκεκριμένο)
Είναι ικανοί να αλλάξουν, να επηρεάσουν, να εκμηδενίσουν ή ακόμα και να παραμορφώσουν την αντίληψή μας, οι πομποί της πληροφορίας κάθε αυτής;
Κι εμείς, ως ανθρώπινοι δέκτες, πόσο σκεπτόμενοι είμαστε;
Πόσο σκεπτόμενοι έχουμε μάθει, πόσο σκεπτόμενοι θέλουμε να είμαστε;...
Θα το πω.
Εγώ όταν φοράω μαύρα γυαλιά ζεσταίνομαι, ιδρώνω.
Έχω την εντύπωση ότι δεν ανασαίνει καλά το πρόσωπό μου.
posted by mindstripper @ 9/23/2005 01:04:00 pm
4 Comments:
Κι αν σου πω οτι το εχω σκεφτεί κι εγώ ουκ ολίγες φορές? Λες για αυτό μου έχουν γίνει εμμονή τα γυαλιά ηλίου ακόμα και μεσα στο καταχείμωνο? Δεν πιστεύω να χρειάζομαι γιατρό ε?
Storyteller, welcome back! :) Kαλά είμαστε, δεν έχουμε ανάγκη... Αλλά αν ισχύει το αντίθετο, τότε ίσως να κατοχυρώσουμε από τώρα τα δικαιώματα για τα μπλογκ μας, γιατί θα αποτελούν έτοιμο υλικό για case studies (να θυμηθώ να επικοινωνήσω με τον κ. Γιάλομ). :-PP
Πολύ κρίμα που σβήστηκε το αναλυτικό σου comment Azrai. :(
Η γνώμη σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα αφού έχεις άμεση επαφή ετούτη την περίοδο με ανθρώπους που εχουν ψυχολογικά προβλήματα.
Βασικά, εγώ το ξεκίνησα από τη φράση αυτού του ανθρώπου και έφτασα στη δική μου εμμονή τελικά, χωρίς να θέλω όμως να οδηγηθώ στο συμπέρασμα πως εφόσον παρουσιάζω -ίσως- ένα σύμπτωμα, θα παρουσιάσω και την νόσο. Αν, κι εσύ θα το ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα, είναι πολύ συχνό φαινόμενο να οδηγούμαστε στον πανικό επειδή μπορεί να παρουσιάζουμε ένα ή δύο συμπτώματα νόσου που κυκλοφορεί (π.χ. μυνηγγίτιδα - όταν είχε πρωτοβγει, με τον παραμικρό πονοκέφαλο/τάση για εμετό η μάνα μου θυμάμαι με είχε πήξει στα τηλέφωνα). Ο καθένας μας. ειδικά όσο περνούν τα χρόνια και δέχεται όλο και περισσότερα ερεθίσματα καθημερινά, αναπτύσσει έμμονες ιδέες. Το θέμα είναι, ακριβώς όπως το λες, να μην αλλάζει την συμπεριφορά του με βάση αυτές, ή ακόμα κι αν την αλλάζει (ένας άνθρωπος που φοβάται να μπει στο ασανσέρ θα πηγαίνει με τις σκάλες εις τον αιώνα τον άπαντα - τελεία και παύλα) να γνωρίζει ότι η στιγμιαία αυτή του αντίδραση είναι προσωπική αδυναμία χαρακτήρα και να την δέχεται ως τέτοια. Να σημειώσω ότι απλά γράφω τη δική μου άποψη επί του θέματος, μια και το έφερε η κουβέντα και το 'πιάσαμε' στο πληκτρολόγιό μας... :-P
Να αναλύσω όμως το σκεπτικό μου στο ποστ, μιας και ήταν κάπως διαφορετικό...
Ακούω έναν άνθρωπο που φέρει την ταμπέλα "ασθενής με ψυχολογικά προβλήματα" (να το θέσω όσο πιο light μπορώ) να αναφέρεται σε μία εμμονή του.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο πομπός της πληροφορίας, εγώ που τον ακούω ο ανθρώπινος -σκεπτόμενος- δέκτης.
Η κουβέντα αυτού του ανθρώπου εκείνη την ώρα με αγγίζει όσο και το απόφθεγμα ενός βιβλίου περιοπής, το οποίο, την ώρα που θα το διαβάσω και θα μου γεννήσει παρόμοια συναισθήματα, θα υπογραμμίσω.
Κι εδώ εισέρχεται ο προβληματισμός μου: εγώ, ακούγοντας αυτόν τον άνθρωπο, θα κρατήσω αυτή του την κουβέντα ή απλά θα την προσπεράσω σκεπτόμενη ότι αυτή τη στιγμή απένταντί μου στέκεται ένας τρελός που μου μιλάει (ή που παραμιλάει;).
Μήπως μαζί με τις ταμπέλες που βάζω σε ανθρώπους, άλλες καλές κι άλλες όχι τοσο, υποσυνείδητα διαχωρίζω μαζικά και και προκαταβολικά όγκους πληροφοριών που δεν θα έπρεπε;
Διότι, αν όντως αυτό ισχύει, τότε αν βάλω στη θέση αυτού του ανθρώπου έναν δημοσιογράφο ή έναν καθηγητή, τους έχω δώσει αυτόματα ένα τεράστιο πλεονέκτημα, κι αυτό είναι την ευκολότερη -απ' ότι θα έπρεπε- αποδοχή των λόγων τους. Σαφώς βεβαίως και τέτοιου είδους άνθρωποι αξίζουν κάτι τέτοιο, εφόσον οι παλαιότερες πράξεις/λεγόμενά τους το έχουν όντως αποδείξει, αλλά εγώ στο τέλος, απευθυνόμενη στον εαυτό μου πια, ρωτάω το εξής:
Μήπως απλά πρέπει να γίνω πιο πολύ σκεπτόμενη και να φιλτράρω τα πράγματα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου πιο προσεκτικά;
(ίσως το παρατράβηξα λίγο - με το μαλακό η διάγνωση) :-P
Medical studentitis; Και ψυχιατρικός όρος κιόλας... Bρε πότε πρόλαβες να τα αποκτήσεις όλ' αυτά φοιτητής-πράγμα; (κάτι μου λέει ότι εδώ θ' ακούσουμε πράματα και θάματα)
Take your time, εδώ θα είμαστε. :-)))
Επιπέδωση συναισθήματος λοιπόν...
Το να μην υπάρχει συναίσθημα, το θεωρώ προσωπικά κάπως φυσιολογικό ως ορισμό για μία τέτοια κατάσταση. Το να υπάρχει όμως το συναίσθημα και ο σχιζοφρενής άνθρωπος να μην μπορεί να το μεταδώσει παραέξω, μου φέρνει τρόμο μόνο και που το σκέφτομαι (άσε που μου θυμίζει κι ένα συγκεκριμένο επεισόδιο από το Twilight Zone :P). Κι από την άλλη, εφ' όσον σαφώς μία τέτοια συμπεριφορά καθοδηγεί κατά κάποιον τρόπο τον συνομιλητή στο να αντιδράσει ανάλογα, σκέψου πόσο εύκολα μπορεί ένας γνώστης απλής ψυχολογίας να παραπλανήσει αν θέλει αυτόν στον οποίον απευθύνεται... Και, έτσι όπως τα αναλύεις Azrai, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μανιοκαταθλιπτικούς, παρ' ότι κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι αυτοί κατευθύνουν τον συνομιλητή τους άθελά τους.
Το μπαλάκι πάει στον συνομιλητή λοιπόν, χαίρομαι που συμφωνούμε και οι δύο. :-)
Ειδικά όταν ο αρχικός ομιλητής δεν πάσχει από κάποια παθολογική κατάσταση όπως η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη ή η μανία.
Η τελευταία πρόταση, ανοιχτή προς σκέψη για όλους μας. ;-)
Post a Comment
<< Home