Ελεάννα
Παρασκευή σούρουπο. Παρέα καλή στο Θησείο. Το φως της μέρας έχει πέσει, ζευγαράκια βουλιάζουν όλο και περισσότερο ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, λογιών λογιών άνθρωποι πηγαινοέρχονται στον πεζόδρομο, κάτι πιτσιρίκια έρχονται δίπλα μας ξαφνικά και μας παίρνουν τ’ αυτιά με τις τσιρίδες τους. Στραβομουτσουνιάζουμε. Ο καιρός που παίζαμε κι εμείς κυνηγητό έχει περάσει σε κατάστιχα κίτρινα, τσαλακωμένα...Έχουμε τελειώσει την πρώτη γύρα με καφέ και milk shake, και προχωρούμε ατρόμητοι στην επόμενη φάση:
"Εμμμ.... τρεις μπύρες κι ένα παγωτό παρακαλούμε πολύ!"
Έτσι όπως δίνουμε την παραγγελία στον σερβιτόρο, βλέπω δίπλα μου, κρυμμένη πίσω από το παχύ κοντάρι και σχεδόν χωμένη μέσα στον κανβά της κλειστής ομπρέλας του ηλίου, μία πιτσιρίκα να με κοιτάζει και να βάζει το δάχτυλο στα χείλη της, με ύφος σκανταλιάρικο και ικετευτικό μαζί.
"Σούτ! Μη με κοιτάξεις και με πάρει πρέφα το αφεντικό κυρία..." μου λέν τα μάτια της.
Της κλείνω το μάτι. Γυρίζω από την άλλη πλευρά. Ο σερβιτόρος παίρνει την παραγγελία και φεύγει. Η μικρή, με αιλουροειδή κίνηση, κάνει ένα γύρο από το κοντάρι και πέφτει σχεδόν όλη επάνω στην καρέκλα μου με νάζι.
"Πάρε ένααα..."
Μου δείχνει τα χεράκια της, γεμάτα βραχιόλια, αναπτήρες και ένα μάτσο πραματάκια σαν μικρά μπρελόκ που αναβοσβήνανε...
"Τώρα που δε θέλω να πάρω τίποτα όμως;" της λέω.
Σουφρώνει τη μύτη.
"Μόνο ένα πάρε, ένα ευρώ δώσε."
"Μα δε θέλω τίποτα, αλήθεια."
Η μικρή κατεβάζει τα μάτια. Η ελπίδα που προφανώς της έδωσε η σιωπή μου δύο λεπτά πιο πριν εξανεμίζεται, και δίνει τη θέση της σε μία έκφραση τρόμου που ζωγραφίζεται σε όλο της το πρόσωπο. Συννεφιάζει, σκύβει το κεφάλι. Η απογοήτευση είναι ολοφάνερη – και αληθινή. Γυρίζει να φύγει.
(αναστεναγμός) "Έλα δω, άντε..."
Γυρίζει πίσω χοροπηδώντας σαν το κατσικάκι. Ξαναπέφτει επάνω στην καρέκλα μου.
"Τί θα πάρεις;"
"Μμμμ... δεν ξέρω! Μάλλον θα πάρω ένα τέτοιο", και της δείχνω τα μικρά μπρελόκ, "θα μου βγάλεις ένα;"
"Αμέ! Ποιό θέλεις απ’ όλα;"
"Όποιο θέλεις να μου δώσεις εσύ!"
Έχω λοιπόν ένα φοβερό τρόπο κάτι ώρες, να δίνω στα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας σήμα ότι ‘τώρα κάνε με ό,τι θες, είμαι τελειωμένη υπόθεση’.
Ψάχνει στα υποτιθέμενα μπρελόκ. Ξεχωρίζει έναν Τουίτυ. Μου το δίνει. Το επεξεργάζομαι.
"Μα αυτό δεν μου φαίνεται για μπρελόκ βρε παιδάκι μου" μονολογώ.
"Δεν είναι μπρελόκ! Το βάζεις στο κινητό σου και αναβοσβήνει όταν σε παίρνουνε! Να, δες!"
Και κάτι κάνει και το πρώην μπρελόκ αρχίζει να αναβοσβήνει σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
"Θέλεις να σου το περάσω στο κινητό; Ξέρω, ξέρω! Να, αυτό δεν είναι το κινητό σου;"
Ομολογώ ότι έφερα στο νου μου για λίγα δευτερόλεπτα την εικόνα της πιτσιρίκας να έχει βάλει το κινητό στον κόρφο της και να εξαφανίζεται με ελιγμούς ανάμεσα στον κόσμο, με μένα από πίσω να τρέχω καλπάζοντας με τη γλώσσα έξω να την πιάσω. Την κοιτάζω πιο προσεκτικά. Έχει πιάσει το κινητό, έχει ανοίξει το πορτάκι του και μιλάει δυνατά.
"Ναιιιι? Ποιόν θέλετε? Την Ελεάννα? Εγώ είμαι! Χιχιχιχιχι!"
Μου έρχεται στο νου η 5χρονη ανηψιά μου. Άντε ετούτη εδώ να είναι 4-5 χρόνια μεγαλύτερη. Πανέξυπνο μουτράκι με χαμογελαστά ματάκια, καθαρά ρούχα, φρεσκολουσμένα μαλλιά. Ολοφάνερα Ελληνικής εθνικότητας. Έχει παρατήσει όλο της το βιος επάνω στο τραπέζι και παίζει πια με το κινητό μου. Γελάει και φωνάζει. Μιλάει στο τηλέφωνο ντε!
"Να βγάλω και μία φωτογραφία? Ξέρω, ξέρω! Κάτσε!"
"Άστο βρε κάτω το τ..."
Τσκκσσσστ... ο ήχος της φωτογραφίας.
"χαχααα, κοίτα έβγαλα την Ακρόπολη, θα βγάλω κι άλλη, κάτσε, κάτσε!"
"Καλέ, άστο κάτ..."
Τσκσσσστ... πες τσίζ...
Πάω να της πάρω το κινητό από το χέρι. Σταματάω όταν την βλέπω ξαφνικά να σοβαρεύει και να βάζει στο πλάι τα πράγματά μας πάνω στο τραπέζι. Δεν γελάει πια, ούτε μιλάει. Δεν κοιτάζει γύρω της. Έχει εστιάσει στο φαναράκι με τα σχέδια - όμοιά του, υπήρχαν πολλά φανάρια στα τραπέζια της καφετέριας που καθόμασταν. Το πρόσωπό της, από τη μία στιγμή στην άλλη, δεν θυμίζει απολύτως τίποτε από 10χρονο παιδί. Το βλέμμα της έχει μία προσήλωση και μία αυτοσυγκέντρωση που σχεδόν με αφήνουν άναυδη. Μένω απλά να παρακολουθώ τις επόμενες κινήσεις της. Πιάνει με τα χέρια της το φαναράκι και το φέρνει πολύ κοντά της. Γραπώνει το κινητό και με τα δύο της χέρια, και σκύβει σχεδόν σε στάση αρπαχτικού επάνω από το αντικείμενο της φωτογράφησης.
Ο χρόνος ξαφνικά έχει πάει πολύ μπροστά.
Χωρίς να κουνήσει βλέφαρο, ακούω την Ελεάννα του μέλλοντος να μου λέει:
"Αυτή θα βγει πολύ ωραία."
Ακούω τον θόρυβο της φωτογραφικής του κινητού. Στιγμές σιωπής. Ο χρόνος επιστρέφει στο παρόν. Η μικρή μεταμορφώνεται ξανά σε παιδί. Ορθώνει το σώμα της, κοιτάζει στην οθόνη, και έρχεται προς εμένα χοροπηδώντας και φωνάζοντας:
"Είναι πολύ ωραία, είναι πολύ ωραία!"
Κοιτάζουμε τη φωτογραφία με τον φίλο από δίπλα.
"Είναι όντως πάρα πολύ ωραία..."
Φεύγει χαρούμενη. Πάει σε ένα άλλο τραπέζι πιο δίπλα.
Την κοιτάζω λυπημένη.
Το μέλλον είναι κάτι φορές δευτερόλεπτα μακρυά...
posted by mindstripper @ 9/06/2005 01:40:00 am
9 Comments:
ωχχχχ!!! mindstripper πάλι με κούφανες!!! Ουάου!!!!
Μπλογκαρισμένη, αυτό το πάλι με προβληματίζει. :PPP
Εδώ να σημειώσω και κάτι που ξέχασα να γράψω πιο πάνω, ότι αφορμή να θυμηθώ την εικόνα της Ελεάννας ήταν το σχόλιο του Eryx-t. Πώς λέμε inspired by... :P
Μερικές φορές το μέλλον είναι παρελθόν... ;)
Χαμένη παιδική αθωότητα... Πολύ θλιβερό... Πολύ όμορφη η φωτογραφία της, φαντάζομαι σαν αυτή. Όπως διάβασα το κείμενο, νομίζω ότι βρήκε για λίγα λεπτά, το παιδί που της λείπει, παίζοντας με το κινητό σου. Πολύ γλυκειά ιστορία.
το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είχαν και θα έχουν πολλές Ελεάννες
τις βλέπουμε γιά λίγο, τις ακούμε, τις προσπερνάμε, μετά τις ξεχνάμε...και σιωπαίνουμε
Πολύ χαίρομαι που σου ενέπνευσα μια τόσο ωραία διήγηση!
Μα είναι γνωστό νομίζω ότι δε θες και πολύ για να φτιάξεις μια ωραία διήγηση.
Ωραία η διήγηση αλλά εισάγει είτε μελαγχολία είτε κοινωνικο προβληματισμό (ίδιο νόμισμα άλλη όψη ίσως)...
Ας αγωνιστούμε λοιπόν όλοι μαζί για "ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!"...
...τί έγινε ρε παιδιά;
ή μήπως να ψάξουμε κανέναν από τη Codafone μήπως και βγει καμιά υποτροφία για τη μικρή Ελεάννα;
[εγώ στο τέλος στεναχωριέμαι με κάτι τέτοια]
Spirit, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, να σου πω την αλήθεια...
Νeraida, αυθόρμητη όπως την είδα, θέλω να πιστεύω -κι έτσι φαινόταν τουλάχιστον- ότι το παιδί μέσα της βγαίνει προς τα έξω με την πρώτη ευκαιρία. Νά 'σαι καλά. :)
Μεθυσμένα χρώματα, τις ξεχνάμε στ' αλήθεια;
Εryx-t, ψηφίζω και με τα δύο χέρια την υποτροφία! Δεν είναι κρίμα όμως; Kι εγώ στεναχωριέμαι... (εσύ όμως είναι καιρός να σταματήσεις να είσαι πηγή έμπνευσης και αντί αυτού να γράψεις - ο λαός σου σε περιμένει) ;P
λαός;;;; αν βρίσκομαι σε ένα μπαλκόνι, αυτό είναι εφιάλτης... όχι, όχι... εντάξει, καταλαβαίνω πως το λες με την καλή και δημιουργική σου διάθεση και σ'ευχαριστώ, μα τα ποστ μου δεν ακολουθούν ένα κάποιο πρόγραμμα... Άσε που το να είσαι πηγή έμπνευσης ακούγεται απείρως πιο βολικό και ξεκούραστο από το να εμπνέεσαι! Μόνο που δεν ξέρω πως επιτυγχανεται...
χαχα! Δεν έχεις κι άδικο! Μου θύμησες εκείνη την ταινία με τη Σάρον Στόουν τώρα (μετριότατη, αλλά κολλάει στην περίπτωση). :P
Καταλαβαίνω κι εγώ τί λες απόλυτα, οπότε το αφήνουμε εδώ. :)
Post a Comment
<< Home