Αγόρασα έναν κουμπαρά...
...ένα τενεκεδόκουτο με ζωγραφισμένα ζωάκια και καρτούν απ' έξω. O μόνος τρόπος που μπορεί κανείς να το ανοίξει, είναι με ανοιχτήρι κονσέρβας. Κάθε βράδυ που γυρνώ σπίτι, ρίχνω μέσα 2 ευρώ και 20 λεπτά, όσο κόστιζε ένα πακέτο Assos International Lights την εποχή που τό 'κοψα.Σε κανένα χρόνο θα το ξεκοιλιάσω για να πληρώσω την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου.
Και σκεφτόμουν...
Νά 'χα ένα ίδιο τενεκεδόκουτο που να μπορούσα να ρίχνω όλα τα χαμόγελα της μέρας...
του κυρ-Παναγιώτη του ψιλικατζή όταν μου φωνάζει "γειάααα" από την καρέκλα του κάθε πρωί,
των φίλων μου όταν με παίρνουν ένα τηλέφωνο να μου πουν καλημέρα,
του σκύλου της διαχειρίστριας που όταν με βλέπει κουνάει την ουρά του σαν τρελός,
της 18χρονης που σκύβει το κεφάλι όταν το παλικαράκι στο παπί της στέλνει φιλάκια στο δρόμο,
του εαυτού μου κάθε φορά που θα δω την ανηψιά μου,
που θα δω στην τηλεόραση μία παλιά Ελληνική ταινία
που θα φάω μία πάστα σοκολάτα
ή που θα διαβάσω ένα blog...
Μέχρι το βράδυ θα σκιζόταν στη μέση και θα μου γέμιζε τους τοίχους του σπιτιού με χρώματα.
posted by mindstripper @ 9/07/2005 03:40:00 pm
12 Comments:
:-)
[κι ένα από μένα]
Και ένα χαμόγελο ακόμα από μία...άγνωστη που μπορεί να μη σε ξέρει αλλά χαμογέλασε όταν διάβασε τις σκέψεις σου!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ παιδιά. :)
Ετούτα τα χαμόγελά σας (μαζί με αυτό που μου χαρίσατε όταν σας διάβασα) πιάνονται διπλά και τρίδιπλα! Γιατί το αυθόρμητο και το απροσδόκητο δεν έχουν μέτρο κανένα. :)))
χαμόγελα, χαμόγελα και πάλι χαμόγελα..
ξέρεις πόσα από αυτά είναι επίπιδα; ψέυτικα; κάλπικα; ξιππασμένα;
ξέρεις πόσα απέχουν από το της καρδιάς χαμόγελο;
πόσα πρέπει να επεξεργαστείς;
υποκλίνομαι στο δικό σου...
άντε και γρήγορα να γεμίσει
Εγώ έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πάντως!!! και τώρα που διάβασα αυτό το ποστ χαμογελάω ακόμη πιο πολύ!!! Πάρα πάρα πολύ ωραία σκέψη!!φιλιάαααα
Μην τα αποθηκεύεις πολύ όμως, χαλάνε εύκολα. Να τα χαίρεσαι αμέσως μόλις τα παίρνεις... :-)
Εγω ενα εχω να πω:Αν δεις τη φατσα μου οταν θα δω την παστα σοκολατας θα σου σπασει ο κουμπαρας απο την αηδια.
Τι λιγουρευονται οι ανθρωποι...τσ,τσ,τσ!
ο κουμπαράς είναι καλός για τα δίευρα και τα άλλα μεταλλικά να μαζεύονται εκεί υπομονετικά και να σου πληρώνουν την ασφάλεια (ωραία ιδέα)!
όσο για τα χαμόγελα, όχι κουμπαράς... εγώ νομίζω τους αρέσει να πετάνε σαν πεταλούδες γύρω γύρω... (όποιος κοιτάει τα βλέπει) και όπως οι πεταλούδες να κάνουν κι αυτά την ίδια δουλειά πετώντας απ'το ένα homo sapiens στο άλλο... μια κάποια γύρη μεταφέρουν...
Mεθυσμένα χρώματα, πολλά απέχουν, αλλά δε θέλω να επεξεργαστώ κανένα. Προτιμώ να τα προσπεράσω και να βαφτίσω τον κουμπαρά μου artificially intelligent.
NewManifesto, λίγο τις ανηψούλες μας να βάλουμε τριγύρω κι έχει ξεχειλίσει. :)
Blogarismenh, φιλιά πολλά και χαμόγελα άλλα τόσα!
Λεμόνι Δίχως Όνειρα, μερικά για εδώ, μερικά πακέτο please... ;)
Archive, ο κουμπαράς μου δε σπάει. Έχει επίστρωση από σοκολάτα! :P
Eryx-t, ωραία που θα ήταν να ήταν στ' αλήθεια πεταλούδες! Θα γέμιζε ο κόσμος με φτερουγίσματα!
Μάζευέ τα αλλα όχι στο κουμπαρά γιατί ξεχνιούνται.
Στη καρδιά σου να τους βρίσκεις χώρο για να μπορείς να τα έχεις πάντα κοντά σου, να σε ζεστένουν και να σε στηρίζουν συνέχεια.
Να είσαι καλά
Vista, έχεις δίκιο, η καρδιά είναι ο καλύτερος κουμπαράς. :)
Azrai, συμπυκνωμένος χυμός ευτυχίας, τί ωραίο! Τελικά μου φαίνεται ότι για τα παιδικά μας χρόνια, όσο πιο κιτς τόσο καλύτερα! (σιγά και μην μας ένοιαζε, σιγά και μην μας νοιάζει) :P
Post a Comment
<< Home