Μια χρωματιστή Κυριακή
Όταν μεγαλώσεις...
...να συνεχίσεις να κοιτάς εκεί ψηλά.
Νύχτα καλή και να προσέχετε το παιδί μέσα σας.
Και τα δύο κομμάτια είναι από την εκπληκτική Γαλλική ταινία "Τα Παιδιά της Χορωδίας" ("Les Choristes"), της οποίας την πανέμορφη μουσική συνέθεσε και διεύθηνε ο Bruno Coulais.
posted by mindstripper @ 9/11/2005 11:12:00 pm
8 Comments:
Κατάλαβα, αυτός ο γαλλικός κινηματογράφος δεν θα με αφήσει ποτέ να ησυχάσω, πρέπει να γυρίσω κοντά του.
Α, η μουσική πολύ ωραία! (αν και μετά από 3-4 φορές -το έχω στο auto repeat- μου προξένησε μια περίεργη αντίδραση...)
Την ταινία δεν την έχω δει ακόμη.
Οι ζωγραφιές ποιανού/ποιανών είναι; [αυτή η δεύτερη πολύ περίεργη μου φαίνεται..]
Μαίανδρε, δες αυτή την ταινία και δεν θα ξαναφύγεις μακρυά του. :)
Eryx-t, δεν πιστεύω να νύσταξες! :P (τί εννοείς περίεργη αντίδραση;) Να την δεις την ταινία. Από τη στιγμή που θα τη δεις και μετά, οι ώρες θα σου χαμογελούν.
Η πρώτη ζωγραφιά είναι της ανηψούλας μου, ετών 5. Την ζωγράφισε για μένα την Κυριακή το απόγευμα.
Η δεύτερη είναι της θείας της. Την ζωγράφισα την Κυριακή το βράδυ, από ψηφιακή φωτογραφία της ανηψιάς μου (το παιδί μέσα μου είχε πάθει κρίση, και ίσως γι αυτό να σου φάνηκε περίεργη - κι εγώ όπως την κοιτάζω δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι μου αρέσει πια).
Όχι δε νύσταξα, είναι πολύ ωραίο, απλά με το auto repeat κάποια στιγμή μου χτύπησε. Φυσικό νομίζω.
Η ζωγραφια σου μου βγάζει κάτι θλιμμένο. Η σιλουέτα, τα χρώματα, η σκίαση... Και μου φαίνεται περίεργο γιατί από τα κείμενά σου βγαίνει μια πολύ διαφορετική διάθεση.
Πολλές φορές όταν δεν είμαι και στα πολύ καλά μου, γυρεύω ανθρώπους, ιδέες, πράγματα γνώριμα κι αγαπημένα. Το κείμενο ήταν καλοπροαίρετο και είχε αισιόδοξη πρόθεση, σωστά το κατάλαβες. :)
Μόνο που το πινέλο, παρ' όλα τα έντονα χρώματα, τελικά με πρόδωσε και 'πέρασε' το παρόν επάνω από το μέλλον. Με ξεσκέπασες κι εσύ... Άχρηστο πινέλο, πάω να το πετάξω! (ή μήπως να το βάλω σε καμμιά θυρίδα;) :P
Πράγματι η δεύτερη ζωγραφιά είναι μελαγχολική, αν και είναι όμορφη. Σαν να συμβολίζει τη μελαγχολία που συνοδεύει την ενηλικίωση, από την οποία (μελαγχολία, όχι ενηλικίωση) μπορούμε να ξεφύγουμε μόνο κοιτάζοντας ψηλά...
ΥΣ. Κριτικό τέχνης μού θυμίζω: αυθαίρετες αναλύσεις του τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, οι οποίες μπορεί(;) να βγάζουν νόημα για όλους εμάς - πλην του καλλιτέχνη.
θυρίδα - θυρίδα!
η εμφάνισή του στους Sotheby's μετά από καναν αιώνα θα γίνει διαγαλαξιακή είδηση
2m3, είναι πολύ πιθανόν να έχεις δίκιο ως προς την ερμηνεία του έργου (ως καλλιτέχνης δεν είμαι χαζή να αποπάρω έναν κριτικό). :P
Το σίγουρο είναι πάντως ότι ναι, τα παιδιά κοιτάνε πάντα ψηλά. Είναι ελάττωμα των μεγαλυτέρων να μην κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας. :)
Eryx-t, χαχαααα... (OK, με έπεισες, θυρίδα it is!) :)
Post a Comment
<< Home