Τέλη Τέλη Τέλη (χάδια και φιλιά) - Μέρος Α'
Καλοκαιράκι, μέσα Αυγούστου. Κοντά της Παναγιάς, σε μια παραλία της Νάξου. Όπου -τύχη βουνό- μία κολλητή μου έχει σπίτι. Τόσα χρόνια λέμε να πάμε παρέα προς τα κει, τη μία η δουλειά της μίας, την άλλη η μουρλαμάρα της άλλης ('πού είσαι;' 'E, είπαμε να ανέβουμε Χαλκιδική για ΣΚ, το επόμενο λέμε να πάμε Ξάνθη... αλλά αυτό το 38 δεν μου πέφτει ρε γαμώτο και ανησυχώ...'), ποτέ λοιπόν δεν τα είχαμε καταφέρει. Το 2005 όμως μας έκατσε καλά (από μερικές πλευρές, την εξής μία που περιγράφω δηλαδή), τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε, βγάλαμε και τα εισιτήριά μας, κι ένα πολύ όμορφο μεσημέρι που η Αττική ψηνόταν σαν το κοτόπουλο, εγώ παρέα με μία συρόμενη βαλιτσούλα και την κιθάρα μου, πατάω το πόδι μου στο νησί με κατάνυξη θρησκευτική (προς το θεό Διόνυσο μεριά). Η κολλητή είχε φτάσει μία εβδομάδα νωρίτερα για να ανοίξει το σπίτι, να ξυλώσει τα κόντρα πλακέ και τα ξύλα που προστατεύαν τα παράθυρα από την αλμύρα, και να βγάλει τα μάτια της με τον γκόμενο για όσες μέρες προλάβαινε (κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο).Φύγε εσύ, έλα εσύ... μένουμε με την κολλητή σε ένα σπίτι που κάτι ώρες μου φαινόταν σαν να είχε πάρει σάρκα και οστά από εικόνες παλιών αγαπημένων ταινιών στην τηλεόραση. Το βράδυ με νανούριζε ο αχός από το κυματάκι που γινόταν ένα με την αμμουδιά. Το πρωί πάλι ξυπνούσα από τα τιτιβίσματα των πουλιών και το ζουζούνισμα από τις μέλισσες που γυροφέρνανε τα ανθάκια της βουκαμβίλιας έξω από το παράθυρό μου. Ζούσα την απόλυτη -pardon my expression- ρέκλα. Κουραζόμουν και μόνο να σκέφτομαι ότι έπρεπε να διανύσω 20-30 μέτρα για να κατέβω στην παραλία. Οι μέρες, σαν ζωντανές υπάρξεις, κυλούσαν η μία μετά την άλλη πανομοιότυπες και απόλυτα γαλήνιες, κοιτάζοντας όλον τον υπόλοιπο κόσμο με το φρύδι σηκωμένο, χαχανίζοντας υπεροπτικά, έχοντάς του γυρισμένη την πλάτη. Στην παραλία λίγος κόσμος για την εποχή, όσοι ακριβώς πρέπει να μένανε στα γύρω σπίτια και σ' ένα (και μόνο) ξενοδοχείο που υπήρχε εκεί. Σε ένα σημείο της παραλίας αυτής κατεβαίναμε κι εμείς κι απλώναμε τις πετσέτες μας κάθε μέρα... στο ίδιο σημείο, που μας περίμενε εκεί, με τις ίδιες πέτρες που είχαμε χρησιμοποιήσει και την προηγούμενη μέρα για να ασφαλίσουμε τις πετσέτες μας από τον άνεμο, με τα ίδια σχεδόν σημάδια από τα σώματά μας επάνω στην αμμουδιά... Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος στη θέση μου εκείνες τις μέρες, θα μπορούσε να κάνει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το να ερωτοτροπεί αχόρταγα με τη φύση. Ήταν το συναίσθημα της απόλυτης ευτυχίας μετά τον έρωτα: ό,τι έδινες το έπαιρνες πίσω εκατό φορές πιο έντονο, πιο δυνατό, πιο σαρωτικό, πιο ολοκληρωμένο...
Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα κατέβηκα το μονοπατάκι προς την παραλία μόνη μου ένα μεσημέρι. Ανυπομονούσα να φτάσω κάτω, να κάνω τη βουτιά μου και με το φως του απογευματινού ήλιου να τελειώσω το βιβλίο που διάβαζα. Απλώνω την πετσέτα μου στο γνώριμο μέρος, παίρνω αγκαζέ την κουλούρα μου και πεφτω στη θάλασσα. Η μέρα είναι πολύ ζεστή και η επιφάνεια της θάλασσας μία τεράστια παλλόμενη μεμβράνη. Βγαίνω έξω, ξαπλώνω στην πετσέτα μου, ανοίγω το τρανζιστοράκι μου... ας μην ξεκινήσω να διαβάζω ακόμα, ας κάτσω λίγο να αφουγκραστώ προσεκτικά ετούτη την ησυχία...
Ο Μορφέας με νανουρίζει χωρίς να το καταλάβω. Και ξάφνου, έτσι όπως είμαι βυθισμένη στην αγκαλιά του, νοιώθω κάτι να περπατάει πάνω στο πόδι μου! Σε δευτερόλεπτα φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του μέρμηγκα, που διαδέχεται την εικόνα της σφήκας, που διαδέχεται την εικόνα του μπάμπουρα, αλλά... διάολε!... ετούτο που περπατάει πάνω μου αυτή τη στιγμή είναι βαρύ και η αίσθηση στο δέρμα μου είναι σχεδόν γαργαλιστική!
P A N I C!!!
Πετάγομαι πάνω αλαφιασμένη. Η αλυσίδα έσπασε. Άμα πιάσω ετούτο το πράμα που την διατάραξε με τόσο απότομο και βάρβαρο τρόπο θα...
Ωχ!
Τί 'ν' τούτο που τρέχει;
...
Μία σαύρα τόση δα μικρή!
Κάθομαι να την χαζεύω με το στόμα ανοιχτό καθώς διασχίζει με ταχύτητα αστραπή τα βότσαλα και κρύβεται ανάμεσα στα κλαδιά ενός πεύκου ένα μέτρο σχεδόν πιο πέρα από κει που βρίσκομαι.
Τα έχω χάσει. Κοιτάζω γύρω μου να δω πόσο ακριβώς ρεζίλι έχω γίνει. Ένας τουρίστας ξαπλωμένος μέσα στα πεύκα πιο πίσω μου κάνει πως συνεχίζει το διάβασμά του αλλά συγκρατεί το γέλιο μέσα από τα μουστάκια του. Χμφφ... Σκασίλα μου κιόλας, ανάγκη σ' έχω ή μπας και θα με ξαναδεις; Ξαπλώνω ξανά στην πετσέτα μου, αυτή τη φορά με τη σωστή κατεύθυνση σώματος: το οπτικό μου πεδίο επικεντρώνεται στο πεύκο από το οποίο προήλθε ο εισβολέας.
'Δεν ανοίγω το βιβλίο μου να διαβάζω; Αυτό θα έχει τρομάξει πιο πολύ από μένα', καθησυχάζω τον εαυτό μου.
Αμ δε! Σε λίγη ώρα η άκρη του ματιού μου εντοπίζει κίνηση στον τομέα Βου, κλαδί Α, πευκοβελόνα ΧΙΙ. Το σαυράκι αρχίζει να κινείται ξανά προς το μέρος μου με πορεία διακοπτόμενη, αλλά σταθερή. Ανασηκώνομαι χωρίς να κάνω απότομες κινήσεις. Στέκεται ακίνητο.
'Κοιτάτε θράσος ρε παιδιά...', σκέφτομαι.
Ανακάθομαι. Ο φίλος μου παραμένει ακίνητος.
'Τώρα ή ετούτο δω είναι τσαμπουκαλήδικο ή εγώ έχω αρχίσει να έχω παραισθήσεις λόγω έλλειψης υπερβολικών συγκεντρώσεων αζώτου και μονοξειδίου του άνθρακα...'.
Κι εκείνη την ώρα, λες και διάβασε το μυαλό μου, κάνει την απίστευτη κίνηση: διασχίζει ταχύτατα τα βότσαλα και σταματάει απότομα ακόμα πιο κοντά μου! Με ζώνουν μαύρα φίδια (είναι το ποστ των ερπετών όπως και να το κάνουμε) και αλλάζω θέση στην πετσέτα, ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον τουρίστα που αυτή τη φορά δεν έχει πάρει πρέφα τί γίνεται.
'Σαν λίγο επιθετικός μου φαίνεσαι ρε μάγκα και θα σου πω καμμιά κουβέντα μεσημεριάτικο. Ούτε ο Τέλης ο μπουζουκτζής να ήσανε...'
Κάνω και καλά ότι πιάνω τα μαλλιά μου κοτσίδα με απότομη κίνηση των χεριών μου, προς παραπλάνηση του τουρίστα που πιθανώς να με είχε πάρει χαμπάρι. Ο μάγκας σκιάζεται και επιστρέφει πίσω στον πεύκο τρεχάλα.
Με ύφος θριαμβευτικό ξαπλώνω στην πετσέτα μου χρησιμοποιώντας την κουλούρα μου για μαξιλάρι.
Μετά από ένα τέταρτο όμως η σκηνή επαναλαμβάνεται. Ο Τέλης βγαίνει πάλι από την κρυψώνα του και κινείται ξανά προς το μέρος μου.
Τον τρομάζω.
Το βάζει στα πόδια.
Προλαβαίνω όμως να τον τραβήξω μία φωτογραφία. Το δαιμόνιο του παπαράτσι έχει ξυπνήσει μέσα μου χωρίς να το καταλάβω.
Συνεχίζεται...
posted by mindstripper @ 9/20/2005 10:57:00 pm
4 Comments:
Τα σαμιαμιδια ειναι γουρι, ειναι γνωστο αυτο, αλλα αμα σε περπατανε κιολας παει να πει οτι πρεπει να παρεις λαχειο. Η φωτογραφια που ειναι?
κι άλλο κι άλλο!!! έλα γράψε!!! γρήγορα!!!
Όπως πληροφορήθηκα μόλις πριν από 5 λεπτά, ο Τέλης ήτο σαύρα. Οπότε κ. Φώλιε μου, όχι μόνο λαχείο δεν θα μου πέσει, αλλά καθυστερημένη όπως είμαι (εννοώ χρονικώς φυσικά), μόλις συνειδητοποίησα ότι με περπάτησε σαύρα κι από πάνω... (η φωτογραφία έρχεται στο δεύτερο μέρος) ;-)
Blogarismenh, don't panic λέμε!!! :-PPP
Δε μου λες Tουρίστα, απ' όλη τη διήγηση αυτό σου έμεινε παιδί μου; Ε; Ολόκληρο ερπετό περπάτησε πάνω μου! Πέρασε έξω σε παρακαλώ... :-P
Tι συναρπαστικά σου συμβαινουν στας διακοπάς :-)
Προσωπικά έχω μια φοβία προς τα έντομα, τα σκαθάρια και τα ερπετα (σαυράκια ανεξαρτητα μεγεθουν, φιδια κτλ)...
Θα είχα γίνει στήλη αλατος και δεν θα έκανα παιχνίδι όπως εσύ, αλλα περιμένω με ανυπομονησία την συνεχεια της ιστορίας...
Post a Comment
<< Home