Τέλη Τέλη Τέλη (χάδια και φιλιά) - Μέρος B'
... (Μέρος Α')Από το σημείο αυτό και μετά έχω γράψει τον τουρίστα στα παλιά μου τα All Star που είναι εκεί παραδίπλα (και έχουν και τρύπιο πάτο από κάτω).
Κάμποση ώρα αργότερα, ο Τέλης έχει αποθρασυνθεί εντελώς. Πετάγεται από τον πεύκο ανά 5 λεπτά, με πλησιάζει μονοκοπανιάς πια στο ένα μέτρο και κάθε φορά συνειδητοποιώ, ότι αν δεν κουνηθώ αυτή τη στιγμή, ετούτος είναι ικανός να ανέβει στο πόδι μου, να μου βγάλει τη γλώσσα κατάμουτρα και μετά να φύγει χοροπηδώντας πάνω-κάτω σκορπίζοντας τριγύρω του με echo το γέλιο τρελλού επιστήμονα.
Ο φόβος με έχει εγκαταλείψει εδώ και πολύ ώρα. Αντί αυτού χαμογελάω συνέχεια σατανικά:
"Όχι ρε κάθαρμα, δεν θα σε αφήσω να ανέβεις επάνω στην πετσέτα μου, να δω πόση υπομονή έχεις ακόμα πια!..."
H κατάσταση έχει ξεφύγει από τα λογικά πλαίσια. Απλά εγώ δεν το έχω καταλάβει και είμαι με μία ψηφιακή στο χέρι να αλλάζω θέσεις σαν το παρλιακό, εστιάζοντας (φαινομενικά) σε διάφορα βότσαλα της παραλίας. Κι εκεί που κάθε φορά νομίζω ότι "τον έχω", κάνει ένα τσουπ, μού 'ρχεται πιο κοντά και νά 'σου εγώ τα ακροβατικά πάνω στην πετσέτα...
Έρχεται η ώρα που τσαντίζομαι.
Δηλαδή τί θα γίνει τώρα, έτσι θα το πάμε όλη μέρα;
Λίγο πριν μία από τις εφόδους του, του φράζω το γνωστό του δρομολόγιο με την τσάντα θαλάσσης μου.
'ΧΑ!', ακούω τη φωνή μου δυνατά. Δυνατά; Μωρέ δυνατά και πεντακάθαρα...
Την επόμενη στιγμή σχεδόν, βλέπω τον Τέλη να πλακώνεται στα γκάζια από τον πεύκο. Φτάνει μπροστά στην τσάντα. Φρενάρει. Βραχυκυκλώνει για 5 δευτερόπτα περίπου. Απότομη στροφή αριστερά. Πατάει πάνω στην πετσέτα μου και για πρώτη φορά περνάει στην απέναντι πλευρά με κυκλική κίνηση, εκεί που βρίσκεται η κουλούρα μου. Εξαφανίζεται κάτω από αυτήν, εκσφενδονίζοντας πίσω του μικροσκοπικά χαλικάκια.
'Τώρα σ' έχω στο χέρι μάγκα...'
Δεν μπορούσε να πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πίσω του ήταν η θάλασσα, τον είχα στριμώξει. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να βγει για να επιστρέψει στην εστία του. Παίρνω την ψηφιακή μου, κάθομαι σε σημείο κάπως μακρινό και σετάρω το ψηφιακό ζουμ στο τερματικό του όριο. Για προστασία από πιθανή έφοδο βάζω μπροστά μου το βιβλίο μου, τα παπούτσια μου και την τσάντα θαλάσσης, κι έτσι ήσυχη, πίσω από το οδόφραγμα που έχω στήσει, μένω να καραδοκώ με το δάχτυλο 'στη σκανδάλη'.
'Όταν βγεις φίλε μου θα σε αποθανατίσω. Κι άμα δεις την τύφλα σου μετά το φλας εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη.'
Περνάει γύρω στο ένα λεπτό. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ζει ή αν βρίσκεται κάπου μέσα στο κύμα να κολυμπάει πεταλούδα με σκοπό να μου την βγει ύπουλα από πίσω όπου έχω τα νώτα μου ακάλυπτα.
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή χαλαρότητος, πετάγεται αστραπιαία κάτω από την κουλούρα και καταβροχθίζει μπροστά στα μάτια μου ένα αμέριμνο ζωύφιο που περνούσε από μπροστά του! Τον βλέπω να χλαπακιάζει το έντομο με τρεις-τέσσερις κινήσεις, και έχω μείνει με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ορθάνοιχτο. Το δάχτυλό μου πιέζει -τρεμάμενο από το απροσδόκητο της εικόνας- το κουμπί της ψηφιακής, αλλά είναι πάρα πολύ αργά... Η τεχνολογία με προδίδει. Ο χρόνος εστίασης του φακού της Olympus ξεπερνάει κατά πολύ την όλη κίνηση αιφνιδιασμού του Τέλη. Κοινώς, είχα μιά Smith & Wesson στη θέση ενος Ούζι. Έναν γαϊδαράκο στη θέση ενός 4x4.
Άσε που από τη συγκίνηση του παρ' ολίγο συγκλονιστικού αυτού ντοκουμέντου, έπαθα τέτοιον πανικό που αντί για τον Τέλη τράβηξα τον ουρανό από πάνω του.
Πλήρης απογοήτευση.
'Βρήκες κι εσύ περίσταση να σου βγει το φωτογραφικό δαιμόνιο, τρομάρα σου...', μουντζώθηκα.
Μέσ' στη βαριά σκοτούρα μου, κοιτώ τον Τέλη.
Μου φαίνεται κάπως διαφορετικός.
Κάθεται ακίνητος επάνω σε μία πέτρα με ανασηκωμένο το κεφάλι του και με κοιτάει.
Δεν κάνει καμμία απολύτως κίνηση... ούτε να έρθει προς τα εμένα, ούτε να φύγει και να επιστρέψει στον πεύκο του.
'Εμ, να μάθεις να μην τρως απότομα! Είδες που σού 'κατσε βαρύ το φαϊ;'
Τον τραβάω δυο τρεις φωτογραφίες με την άνεσή μου, με ύφος νικηφόρου κατακτητή.
Αργά αργά, κατεβαίνει την πέτρα για να φύγει.
Γυρίζει στον πεύκο του και δεν με επισκέπτεται ξανά.
Ο ήλιος κοντεύει να πέσει.
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
'Άραγε ποιός να εξημέρωσε ποιόν σήμερα;' αναρωτιέμαι και σκέφτομαι τον Μικρό Πρίγκηπα με την αλεπού του.
Την απάντηση την ξέρω πολύ καλά.
Αναστενάζω και βουλιάζω στην κουλούρα μου ατενίζοντας τον γεμάτο χρώματα ορίζοντα και τον κόκκινο ήλιο που σχεδόν ακούγεται να βυθίζεται τσιτσιρίζοντας μέσα στη θάλασσα.
Αφουγκράζομαι το κύμα και ρίχνω μία ματιά στον πεύκο πίσω μου.
Χαμογελώ όπως τότε που, όταν άλλαζα σχολείο, γνώριζα τους πρώτους μου καινούργιους φίλους.
Τελικά να δεις ότι το μόνο που ήθελε όλη τη μέρα, ήταν να συστηθεί και να μου πει το 'καλώς ήρθες'...
posted by mindstripper @ 9/21/2005 11:22:00 pm
7 Comments:
λένε ότι φέρνει τύχη αλλά από ό,τι βλέπω πιο κάτω είχες ήδη καλή τύχη... ;)
Απίθανη ιστορία! Ο Τέλης μου φαίνεται καταβρόχθισε το έντομο για να σου κάνει επίδειξη, για να σε εντυπωσιάσει. Είναι φανερό ότι είχε τσιμπηθεί μαζί σου.
Πάντως απ'ότι βλέπω σου ποζάρησε όλος φιλαρέκεια και ύφος killer!
[ή μήπως lizard king? ... μήπως ήταν το πνεύμα του Jim?]
... αλλά και ο ήλιος!!! να βυθίζεται τσιτσιρίζοντας στη θάλασσα!!! αυτό κι αν είναι ... ναρκωτική εικόνα
"χέλι" ο Τέλης !! Φοβερή η ιστορία σου!!! :-)
Τρέλα η ιστορία! Ο Τέλης θεός, δεν το συζητώ!
Ποιος εξημέρωσε ποιον... Κι εγώ την ξέρω την απάντηση ;)
Φοβερή η παραλία, πέρασα από κει φέτος. Ειδικά να μένεις ακριβώς απο πάνω... Μήπως μπορώ να γίνω φίλη με τη φίλη σου???? :Ρ
Spirit, ένας φίλος παραπάνω είναι πάντα καλή τύχη ;-)
Eryx-t, το πνεύμα του Jim;;; Και γω το έδιωχνα αντί να το φιλήσω, μπας και επιτευχθεί η μεταμόρφωσις; Φτου... :-P
Blogarismenh, Vista, :-)))
Νeraida, εσύ που πήγες κιόλας, γνωρίζεις την αίσθηση... :-) Θα της το μεταφέρω, έχει καλή καρδιά (δεν θα σε χρεώσει πολλά) :-P
Χα! μου θύμησες το προχθεσινό μου βράδυ.
Είχαν μπει 2 σαμιαμίδια από την βεράντα στην κουζίνα.
η μαμά και η κόρη ή ο γιός..
Το ό,τι ήταν το μεγάλο η μαμά είμαι μολτο σίγουρη...ήταν χοντρή και αργοκίνητη,μάλλον πολύ έγκυος!
Με 2-3 κολπάκια στο ταβάνι και κοντά στην πόρτα της βεράντας την έβγαλα σουμπιτο έξω...
Ο γιός ή η κόρη είναι ακόμα μέσα στο σπίτι...παρ' όλα τα ταπεράκια που είχα πάρει για να το πιάσω, να το βάλω μέσα και μετά να το πάω στην μαμά του που περίμενε καρτερικά στον τοίχο της βεράντας....
Ένα τσαφ εγώ, δύο το μωρό, πέντε βήματα μπροστά εγώ...χάθηκε στο μπάνιο το μωρό.!
-Μωρό, που είσαι τώρα;
υγ. τα φιλιά μου!
Βρε συ μεθυσμένα χρώματα, μπας κι αντί για γιος, ήντουνα ο σύζυγος που σου έμεινε στο μπάνιο; Πρόσεξέ το αυτό... μην τυχόν και θελήσει η κυρά του να σε εκδικηθεί κι επιστρέψει φορτσάτη με καμμιά αγέλη βρωμούσες για ενίσχυση - χτύπα ξύλο (και τώρα που το σκέφτομαι και λίγο παραπάνω, την προσφώνηση "μωρό"... άστην καλύτερα):-PPP
Υ.Γ. Πολλά πολλά φιλιά κι από δω! :-)))
Azrai, αυτή η μάγισσα εκτός από κακιά, να δεις ήταν και μαζόχα. :-P
Post a Comment
<< Home