Notes to self
Γυρίζοντας ξημερώματα σπίτι χτες, την ώρα που ένα περιπολικό δίπλα μας παραβίαζε χωρίς λόγο -υποθέτω από συνήθεια- ένα κόκκινο για να σταματήσει σε ένα άλλο 15 μέτρα μόνο πιο κάτω, ο Γ. κρίνοντας από την αντίδρασή μου, είπε ότι είμαι πολύ πιο ήρεμη απ' ότι παλιά κι ότι δεν ξέρει αν στην περίπτωσή μου αυτό είναι καλό ή κακό. Χαμογέλασα. Είναι όμορφο πολύ όταν βλέπεις την ασχήμια και το σκοτάδι νύφες ντυμένες στα μαύρα, να βουλιάζουνε στον πάτο, όχι επειδή φοβάσαι και θέλεις να προσπεράσεις, ούτε επειδή θέλεις να ξεχάσεις - όχι, όχι, ειδικά αυτό όχι. Μονάχα επειδή είναι τόσο απίστευτα ασήμαντες κι επειδή το μόνο που κάνουνε είναι να σου κόβουνε τη θέα και να παρασιτούν μέσα στην πράσινη μουσική κοιλάδα του μυαλού σου.Πολύτιμος χρόνος άσκοπα σκορπισμένος.
Στην απέναντι αποβάθρα του μετρό στην Ακρόπολη τα παγκάκια ήτανε τέσσερα. Κι αλήθεια χαμογελούσα μόνη μου με την εικόνα που είχα μπροστά μου: ένα ζευγάρι σε κάθε παγκάκι. Μία αποβάθρα γεμάτη από αγάπη και όνειρα, μοιρασμένη στα τέσσερα.
Η πιο ωραία βασιλόπιτα που είδα ποτέ μου.
Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες, κόντρα στον αέρα, η κυρία έλεγε στη φίλη της με παράπονο: "Μα δεν είχανε πει ότι θα έκανε τόσο κρύο." Ακούγοντάς την, έσκυψα το κεφάλι και κρυφο-γέλασα σατανικά, λες και ήμουν εγώ αυτή που το είχε προκαλέσει. Κάτω απο το παλτό μου φορούσα ένα αραχνοϋφαντο μπλουζάκι.
Κοιτώντας εκείνη τη στιγμή τα χέρια μου θυμήθηκα ότι κάπου από τη μέρα που γύρισα πίσω, κάπου έχω χάσει τα γάντια μου...
Σύνταγμα, 1 παρά 10 το βράδυ, οι αποβάθρες σφύζουνε από ζωή και φασαρία. Δύο τύπισσες σκάνε μύτη, η μία μικροσκοπική με σούπερ μίνι φουστίτσα και η άλλη, πιο ψηλή, με καυτό μαύρο σορτσάκι. Πολύς κόσμος τις καρφώνει, άλλοι με τα μάτια του περίεργου και του εξερευνητή, κι άλλοι -οι περισσότεροι- λες και ξαφνικά βγάλανε ποδαράκια τα μάρμαρα στους τοίχους και είναι έτοιμα να εξαπολύσουνε επίθεση στον προσεκτικά κατασκευασμένο με βάση τις in-fashion βιτρίνες μικρόκοσμό τους.
Εδώ φίλε μου χρειάζονται πολλές Μολότωφ.
Το νευρικό γέλιο που μας είχε πιάσει μέσα στο ταξί ήτανε επειδή δύο φορές άνοιξα και έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου. Και τις δύο φορές η διακοσμητική φάσα από το μανίκι του παλτού μου πιάστηκε εκεί, ακινητοποιώντας το δεξί μου χέρι. Έτσι φτάσαμε σπίτια μας γελώντας, με μένα να αρνούμαι κατηγορηματικά να ανοίξω ξανά την πόρτα και το αριστερό μου χέρι να με υποστηρίζει γελοιωδώς θερμά σ' αυτή μου τη στάση καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Είπαμε, δεν είναι να κερδίζεις το παιχνίδι. Είναι να απολαμβάνεις τον αγώνα.
posted by mindstripper @ 1/18/2009 01:46:00 pm
4 Comments:
Την τελευταία σου φράση την έχω πολύ πρόσφατη στη μνήμη μου..να φανταστείς χασκογέλαγα μόνη μου όταν την διάβασα.Βλέπεις εγώ υποστήριζα το αντίθετο,πως αξίζει να προσπαθείς για να κερδίσεις το παιχνίδι,αλλά ο συνομιλητής μου με έπεισε για το αντίθετο.
"Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο."
βέβαια υπάρχει και το τραγούδι που λέει "Μα όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη"
Νομίζω πως είμαι αναποφάσιστη ακόμη :)
Δεν φαντάζεσαι ποσες φορές εχω πεί και γω πως κάτι είναι πολυ ασήμαντο για να μου φάει χρόνο...Προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε φορά που κατι στραβώνει!
Αρκετά σε ζάλισα!Καλή εβδομάδα!
Άρχισες πάλι να κλέβεις στιγμές και να μας τις χαρίζεις. Όμορφα.
πλατεία αριστοτέλους 20.40
έχει κολλήσει η σκέψη μου σ΄ενα πρόσωπο που μου ομορφαίνει τη ζωή και προσπαθώ να του δώσω χώρο..αλλά στο μυαλό μου δεν έχει αφήσει χώρο για μένα.εκεί κάπου κατάλαβα οτι μερικές "νύφες" τραβολογούσαν τη σκέψη μου και μου κόβανε τη θέα...
Obsession, ε καλά κάνεις και είσαι αναποφάσιστη λοιπόν. Γιατί και η Ιθάκη και το ταξίδι του καθενός προς αυτήν, είναι δύο πράγματα εντελώς υποκειμενικά.
Και να σου πω και κάτι; Ποιός δεν θα ήθελε μαζί με τον απολαυστικό αγώνα να μην κατέγραφε και στο ιστορικό του μία πανηγυρική νίκη δηλαδή; Τί, ψέμματα να λέμε τώρα;... [Μεταξύ μας, ντρεπόμουνα και τον ταξιτζή και δεν άνοιγα την πόρτα. :-P]
Καλή εβδομάδα κορίτσι και καλό βράδυ να έχεις. :-)
Λάκη, μεγάλη ενεργητικότητα σημειώνεται τελευταία στην σεισμογενή περιοχή του εγκεφάλου... ;-)
Efoudi, εγώ λέω οι νύφες να πάνε στα βάθη του Θερμαϊκού γιατί το μυαλό θέλει περισσότερο άπλα κι οξυγόνο και πλατύτερη θέα από την πλατεία Αριστοτέλους. Καλό σου βράδυ. :-)
Post a Comment
<< Home