Στα δυο
Ήτανε μέρα απ' αυτές τις δύσκολες. Όταν έφτασα σπίτι άρχισα να κάνω δουλειές για να ξεχαστώ κι εκεί, πάνω από το νεροχύτη, άρχισα να κλαίω με λυγμούς που άρχισαν να αναβλύζουνε από μέσα μου σαν τρεχούμενο νερό.Έκατσα λίγο να ηρεμήσω και ύστερα σχημάτισα το τηλέφωνο της Α. Είχαμε να μιλήσουμε δύο εβδομάδες. Το σήκωσε με φωνή σπασμένη.
"Έλα ρε. Τί κάνεις, κλαις;"
"Ναι. Εσύ πως ακούγεσαι έτσι;"
"Ε, κι εγώ τα ίδια."
Δεν ήταν ανάγκη να πούμε το γιατί.
"Σε διέκοψα από τίποτα; Έχεις δουλειά;"
"Μπα. Πατάτες καθαρίζω. Εσύ;"
"Κόβω μανιτάρια."
Όπως παράλληλα κλαίγαμε λίγα λεπτά πιο πριν, έτσι ταυτόχρονα μας έπιασε νευρικό γέλιο. Μ' ένα ακουστικό κι ένα μαχαίρι η καθεμία στο χέρι, καταφέραμε εκείνο το βράδυ να κόψουμε τον πόνο στα δυο.
posted by mindstripper @ 12/06/2008 12:26:00 am
5 Comments:
ο "μοιρασμένος" ή κομμένος στα 2 πόνος είναι όντως πιο υποφερτός (ας πούμε), τις καλημέρες μου
Χαμόγελο στα χαμόγελα Λάκη. :-)
Blueprints, εξαρτάται πάντα από τις σχέσεις που χτίζει ο κάθε άνθρωπος, αλλά από τα δικά μου τα βιώματα τουλάχιστον θα σου πω να το βγάλεις το 'ας πούμε'. Και να βάλεις εκεί ένα 'σίγουρα'. Καλημέρα και όμορφο ΣΚ να έχεις.
Beautiful post.
Ετσι λέει και η λαϊκή σοφία: «Ο πόνος όταν τον μοιράζεσαι μικραίνει και η χαρά όταν τη μοιράζεσαι μεγαλώνει».
..το δύσκολο είναι όταν δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς.. όταν δε μπορείς να ουρλιάξεις μη και σε πάρουν για τρελό.. όταν το δάκρυ έχει στεγνώξει κι έχει γίνει πέτρα ο πόρος του ματιού..
-->> και έλεγα πως δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν αυτό που συμβαίνει στο ίντερνετ είναι μοίρασμα ή σκόρπισμα.
Ωραίο ποστ, βρε συ, βάζει μερικά πράγματα στη θέση τους :)
βρε σίγουρα δεν καθαρίζατε κρεμμύδια; :)
Post a Comment
<< Home