Τικ τοκ

Σήμερα η αυγή είχε τα χρώματα της φωτιάς και μέχρι τις οχτώμιση το πρωί είχα ήδη δει δύο ουράνια τόξα. Ύστερα άρχισε να βρέχει μανιωδώς κι ο ήλιος αποφάσισε να κρυφτεί για κάμποσες ώρες. Την άραξε πάνω από τα σύννεφα να πιεί ένα καφεδάκι με την ησυχία του, να διαβάσει και καμμιά εφημερίδα. Άμα ασχολούτανε με μας συνέχεια, το καλοκαίρι θα τον γράφαμε όλοι στα παλιά μας τα παπούτσια.

Αυτή την εποχή κατά έναν θαυμαστό τρόπο, δεν έχω πολλή δουλειά. Έτσι ασχολούμαι με διάφορα μπιχλιμπίδια που βρίσκω διάσπαρτα στο νετ, προσπαθώντας να φτιάξω ένα σπίτι διαδικτυακό που θα με βοθήσει να βρω μία δουλειά της προκοπής τώρα που θα γυρίσω πίσω. Δε θα σταματήσω να το λέω όσος καιρός κι αν περάσει, πως είναι λίγες οι 24 ώρες μέσα στη μέρα. Ο δημιουργός τσιγγουνεύτηκε πολύ με το χρόνο όταν έκανε τις μοιρασιές του. Κι έτσι όσο μπορώ το προσπαθώ, να μη θυσιάζω το δικό μου μερτικό χρόνου για πράγματα προσωρινά και περαστικά. Και τί είναι περαστικό μπορεί να με ρωτήσεις. Και τί δεν είναι, θα σου απαντήσω εγώ.

Σήμερα έδωσα στην Στέισι μία αποχαιρετιστήρια κάρτα για την Λίντα που προχωράει με τη χημειοθεραπεία της. Ο θαυμασμός μου γι αυτή τη γυναίκα είναι απέραντος. Η σταθερότητα και η ψυχραιμία που έχει αντιμετωπίσει την επαναφορά του καρκίνου στη ζωή της δεν είναι μόνο αξιοθαύμαστη. Είναι αξιοζήλευτη. Χάρηκα όταν έμαθα πως αν νιώθει καλά, σκοπεύει να έρθει στο Χριστουγεννιάτικο γεύμα που θα συνδυαστεί φέτος με το δικό μου αποχαιρετιστήριο do, όπως λένε σε τούτα τα μέρη. Κι εγώ που γενικά δε χωνεύω τους αποχαιρετισμούς, έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι δεν βρίσκω ησυχία αν δεν τους βγάζω από μέσα μου.

Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν ήθελα να είμαι περισσότερο παρούσα στο παρόν απ' ότι τώρα.

Μιλούσα με τη Β. στο skype τις προάλλες. Σκεφτόμουν τον τρόπο με τον οποίον έχουμε μεγαλώσει παράλληλα και που μοιραζόμαστε τις ζωές μας όπως τότε στα θρανία, με απλότητα και ειλικρίνεια, μέσα από οποιαδήποτε κατάσταση. Η Β. είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Κι αυτό είναι έργο δύσκολο, γιατί μερικές φορές οι καθρέφτες της ψυχής βλέπουνε πράγματα που μπορεί να μη βλέπει -ή να μη θέλει να δει- άλλος κανένας. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα ζωγραφίζαμε τα ελαττώματά μας με τρόπο τόσο αληθινό, ότι θα απομονώναμε αυτά τα μικρά που μας διαφοροποιούν από το πλήθος χωρίς απολύτως καμμία προσπάθεια δικαιολογίας, εξιλέωσης ή εξύψωσης της εικόνας μας απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς. Είμαι πολύ περήφανη γι αυτό που έχουμε γίνει.

Αύριο όλα θα είναι παγωμένα.
Έξω.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 12/04/2008 01:11:00 am