Η μνήμη, το σημάδι και το πράγμα
Οι μέρες κυλάνε σαν το νερό. Μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω, έχει νυχτώσει ξανά. Οι ώρες ύπνου είναι γύρω στις 5 με 6 το πολύ κάθε μέρα, όχι επειδή δεν νυστάζω ή επειδή δεν είμαι κουρασμένη, αλλά επειδή δεν θέλω να κοιμηθώ. Κάτι στιγμές οι σκέψεις ρέουνε στο κεφάλι μου τόσο γρήγορα, που εκείνη την ώρα ένα εγκεφαλογράφημα είμαι σίγουρη θα μπορέσει να καταγράψει τουλάχιστον τριπλάσια δραστηριότητα από αυτή ενός ενεργού σεισμογράφου.Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω καλό κουμάντο στα ρούχα και στα πράγματά μου. Αφού μαζέψω-μαζέψω ένα σωρό χαζά και περιττά και μικρά και άσκοπα, ύστερα αρνούμαι να τα δώσω ή να τα πετάξω, μόνο και μόνο επειδή κάτι, κάποτε, κάποιος, άφησε κομμάτι από την αύρα του σ' αυτά. Αντί να πετάξω στα σκουπίδια πράγματα σκονισμένα, άχρωμα και μη λειτουργικα, εγώ ακόμα τα κρατάω μέσα σε κουτιά που δεν ανοίγω σχεδόν ποτέ. Μερικά βέβαια, το ξέρω πως δεν πρόκειται να πετάξω μέχρι την ώρα που θα πεθάνω. Είναι όμως κι άλλα που θα έπρεπε να έχω πετάξει προ πολλού. Ο λόγος που δεν το έκανα, ήταν επειδή ποτέ δεν έμαθα να διαχωρίζω απλές μνήμες και θύμησες από τα βαθιά σημάδια που ο χρόνος μπορεί να χαράξει στην ψυχή - όχι σ' ένα αντικείμενο, όπως πάντα ήθελα να νομίζω, αλλά στην ψυχή.
Είσαι αυτό που ζεις, όχι αυτό που μαζεύεις γύρω σου προσπαθώντας να μετατρέψεις τη στιγμή και το συναίσθημα σε πράγμα. Μα δεν είναι θαυμάσια αυτή η λέξη; Είναι ίσως η πιο περιφρονημένη, κι όμως μέσα της κρύβει μιλιούνια έννοιες και χρώματα και γεύσεις και χάδια και κλάμματα και θάνατο και μυρωδιές.
Π ρ ά γ μ α. Ευθέως ανάλογο της ανάμνησης.
Ο χρόνος που πέρασε ήτανε ίσως ο πιο δύσκολος μέχρι τώρα. Ήτανε κι ο πιο επίπονα επιμορφωτικός. Και in the end σωτήριος και σύντροφος παντοτινός, τον αγάπησα πολύ. Ο χρόνος πριν απ' αυτόν ήταν ο πιο ανατρεπτικός. Κι ο πιο συναισθηματικός και μοναχικός όλων. Αυτός που έρχεται, ο καρπός των δύο προηγούμενων, δεν έχω ιδέα τί θα φέρει. Ξέρω όμως ότι σίγουρα θα πάρει. Το έχει ήδη κάνει, δεν ξέρω πώς την είδε κι έχει αρχίσει να ικανοποιεί τη γκρίνια μου με μικρές προκαταβολές. Οι μνήμες φιλτράρονται σαν τους ανθρώπους πια, ίσως νά 'ναι κι αυτό ένα προβλέψιμο κεφάλαιο μέσα στο σενάριο της ζωής. Και τα σημάδια μένουνε εκεί στην κορυφή να αγναντεύουν και ν' απαγγέλουν ποιήματα πένθιμα και λίγο σκληρά, όπως ο κόσμος που τα γέννησε.
Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μπορεί να συντροφεύουν τον άνθρωπο μία ζωή, αλλά τα σημάδια είναι αυτά που θα πάρει μαζί του φεύγοντας. Είναι κάτι πολύ απλό, φαντάσου την άνοια που παθαίνουνε οι γιαγιούλες. Άλλα τα ξεχνάν κι άλλα τα κρατάνε μέσα τους μέχρι το τέλος. Όταν το μυαλό αρχίζει να χαλαρώνει τα σημεία επαφής του με τούτον τον κόσμο, η ψυχή βάζει τα σημάδια λάβαρο και ξεφορτώνεται μνήμες που ριζώνουνε μέσα σε π ρ ά γ μ α τ α. Τα πράγματα δεν υπάρχουνε καν, είναι σκέτα αντικείμενα πια, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο απ' αυτό.
Π ρ ά γ μ α. Αντιστρόφως ανάλογο με της ψυχής τα σημάδια.
Όταν λέει το καράβι βουλιάζει, ο καπετάνιος ξεφτορτώνεται τα περιττά.
Εγώ πάντα τό 'λεγα και θα συνεχίσω να το λέω, είμαι υπέρ των χάπι έντινγκς.
Αποφάσισα ότι δεν είναι ανάγκη ν' αρχίσει να μπάζει το καράβι νερά για να διώξω το παραπανίσιο βάρος που δεν αφήνει την καρδιά μου ν' αναπνεύσει σωστά.
Ή όπως το λέει κι ο Αλκίνοος:
Ασήμαντες εικόνες σε κυνηγούν
Οι φίλοι σου κοιμούνται και πώς να δουν
Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς
με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...
Καλό Σαββατοκύριακο με χαμόγελα πολλά.
posted by mindstripper @ 11/29/2008 01:49:00 pm
8 Comments:
Και μια καλημέρα με χαμόγελα μεγάλα. "Έγραψες" πάλι, ψυχή. Και σε σκέψεις με έβαλες. Να'σαι καλά
έχω την ίδια περίπου "ψύχωση" με τα πράγματα, άλλα τα πετάω με ευκολία (ειδικά σε κάθε μετακόμιση - 5 έχω κάνει ως τώρα) κι άλλα τα φυλάω ποιός ξέρει γιατί, το καλύτερό μου είναι βέβαια όταν σπάω κάτι ή όταν χαλάει από τον καιρό, εκεί δεν υπάρχει δικαιολογία, καλή σου μέρα με χαμόγελα πάντα
Καλημέρα Λάκη. :-) Οι σκέψεις μεγάλη ευλογία και μεγάλη κατάρα μπορεί να είναι ρε γμτ. Αλλά αν είχα ποτέ να διαλέξω ανάμεσα στα δύο θα διάλεγα... και τα δύο. Αλλιώς το ξέρεις κι εσύ, δε γίνεται. Νά 'σαι καλά και να συνεχίσεις να τα περνάς όμορφα εκεί (αυτά τα φανάρια πολύ τα ζήλεψα).
Blueprints, ααα... εγώ τις 5 μετακομίσεις τις είχα ήδη συμπληρώσει στα 13 μου. Πιο πολύ αποφεύγω να λέω το δικό τους νούμερο όταν με ρωτάνε, παρά της ηλικίας μου. Όσον αφορά αυτή που είναι πάλι στα σκαριά, κάπως έχω αποστασιοποιηθεί και κάθομαι πολύ καιρό τώρα και την κοιτάζω απ' έξω. Έτσι θα καταλήξω Θου Βου στο τέλος, αλλά δεν πειράζει, θα είναι ο ιδανικότερος πρόλογος για την επιστροφή στην ψωρο-Κώσταινα. ;-)
Νομίζω η εξίσωση είναι ότι ένα πράγμα είναι η υπενθύμιση της αίσθησης (πληγής? χαράς? οτιδήποτε...) κατευθείαν στην ψυχή σου. Ίσως οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αφήσουν και να πετάξουν πραγματάκια και τα μαζεύουν όλα γύρω τους να προσπαθούν να διατηρήσουν το χάρτη της μνήμης και των συναισθημάτων ακέραιο, χωρίς κενά ανάμεσα στο πλήθος των καταστάσεων που έχουν ζήσει στο παρελθόν. Από μόνη της αυτή η διαδικασία είναι επίπονη και σκληρή γιατί κάποιες φορές η λήθη είναι αναγκαία. Είναι αυτό που προσπαθώ να κάνω, κάπως ασυναίσθητα η αλήθεια είναι, να ξεχνάω τα πριν για να έχω χόρο στην ενεργή μνήμη μου για τα μετά.
Δύσκολοι καιροί καλή μου mind, αλλά όπως είπε κάποιος 'ότι δε σε σκοτώνει σε μελανιάζει', έρχονται να προστεθούν όλα μαζί στο ήδη βαρύ φορτίο. Αλλά μια καλή φίλη μου είπε ότι θα είναι καλός ο χρόνος που έρχεται και εγώ την πιστεύω ;).
Πολύ όμορφο το κείμενό σου, μου έδωσε μια εικόνα για τα πράγματα, δεν τα είχα δει ποτέ έτσι. Έχω μεγάλη ευκολία να πετάω ότι πια δε μου κάνει, είναι σαν ιεροτελεστία προσμονής για αυτά τα πράγματα που θα έρθουν να με βρουν.
Σου ζητώ συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο. Εύχομαι να βρεις τον τρόπο να ελαφρύνεις το καράβι σου, και εκείνα τα χάπι έντ να αρχίσουν να σκάνε μύτη άμεσα! Καλημέρες! :)
κΑΛΌ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΜΗΝΑ, με μνήμες, εικόνες, πράγματα, σημάδια κι' αναμνήσεις...
Εξάλλου δικά μας είναι, μας ανήκουν... κομμάτια, πολύτιμα αποσπάσματα εμπειριών.
Κι' εγώ κρατάω....
Προχτές (κοίτα σύμπτωση) αυτό σκεφτόμουν....μα δεν τα ανοίγεις για χρόνια, δε σου χρειάζονται..
Εκεί είναι ακόμη....
:-)
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
-οι φίλοι μου κοιμούνται και πως να δουν-κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετρώ-
σαν "συλλέκτης" κι εγώ(έχω κούτες με μνήμες πολλές)κάθησα πάνω σ'αυτόν τον στίχο γιατί μου θύμησε κάτι απο μένα..
έχεις δίκιο σε όλα.
Νεράιδα μου, πρώτ' απ' όλα πώς είναι δυνατόν να ζητάς συγνώμη για το ότι έρχεσαι από δω και μου δίνεις τέτοια "τροφή" στις σκέψεις μου; Μη σου πω ότι το σκέφτηκα να τό 'πινα ένα κρασάκι την ώρα που σε διάβαζα...
Ναι, η εξίσωση είναι μία προσπάθεια εκλογίκευσης. Και σίγουρα σπάνια προσπαθούμε οι άνθρωποι να εκλογικεύσουμε τη χαρά. Ο αυτουργός είναι τις περισσότερες φορές τα κακά - έρχονται πρώτα, κι όταν έπειτα φεύγουν κι αρχίζουν να στραγγίζουνε, αρχίζουμε κι εμείς να διακρίνουμε τις γραμμές της συμπεριφοράς τους στον ορίζοντα του συνειδητού, σαν τα μονοπάτια που αφήνουνε τα σαλιγκάρια πίσω τους. Αυτό που λες για την αναγκαιότητα της λήθης το ξέρουμε και οι δυο πόσο σημαντικό και πρωτεύων είναι για την επιβίωση του μυαλού. H μεμβράνη του εγκεφάλου είναι, λέει, πολύ μεγάλη επιφάνεια. Εγώ λέω πώς εκεί μέσα, στις πολλαπλές αναδιπλώσεις, οι μελανιές πρέπει να κουλουριαστούν και να κρυφτούν μέχρι να ξεχαστούν και να ξεχάσουν. And that's a promise.
Καλό βράδυ ρε συ και νά ΄μαστε καλά πάνω απ' όλα. Με ή χωρίς happy end (δε βαριέσαι...) Πολλά φιλιά!:-)
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, ίσως είναι η εποχή της νοσταλγίας και της αναθεώρησης. Άλλωστε τέλος του χρόνου είναι αυτό (ότι και να σημαίνει για τον καθέναν τέλος πάντων). Κι εγώ σκεφτόμουν ότι για τα κουτιά που δεν έχω ανοίξει και θα κρατήσω μαζί μου μέχρι το τέλος, αν με ρωτήσεις αυτή τη στιγμή, ξέρω να σου πω το ακριβές τους περιεχόμενο κι ας έχουν μαζέψει τη σκόνη χρόνων επάνω τους. Η ψυχή ξέρει να φυλάει καλύτερα αυτά που αξίζουν. Φιλιά κι από μένα Γλαρένια. :-)
Efoudi, γενικά οι στίχοι του Αλκίνοου μου θυμίζουνε πάρα πολλά πράγματα από την εφηβεία και την νεανική μου ηλικία. Το ότι ακόμα και τώρα δεν έχει αλλάξει τίποτα στις αντιδράσεις μου όταν ακούω τραγούδια του, το θεωρώ ευλογία. Για όσο κρατήσει. Νά 'σαι καλά.
Ξέρεις, έχω μια παράξενη σχέση με τα πράγματα. Ενώ με βαραίνουν και συχνά θέλω να πετάξω πολλά από το μπαλκόνι(!) τα αφήνω να σωρεύονται, κάνω πως δεν τα βλέπω, αδιαφορώ γι αυτά, δεν τους δίνω σημασία.
Αυτό τον καιρό όμως, περνάω μια φάση που σαν να θέλω να ξαναγεννηθώ. Το νιώθω πολύ έντονα αυτό. Να αρχίσω από την αρχή, την όποια αρχή, να διαγράψω εντελώς όλο το πριν και το προηγουμένως και το παλιά, να αδειάσω το μυαλό μου -αν είναι μπορετό...
Ελπίζω να καταφέρω να το κάνω πράξη. Αυτό που με δυσκολεύει δεν είναι οι αναμνήσεις, αλλά ο σωματικός κόπος: πού να μαζεύω ένα κάρρο πράγματα για πέταμα!
Πολύ δυνατό ποστ, RESPECT :)
Post a Comment
<< Home