Λοστ

Κοιτάζω τον Χέρλεϋ και χαμογελάω όπως θα χαμογελούσα αν κάποιο πιτσιρίκι με σταματούσε στο δρόμο και μου χάριζε ένα γλυφιτζούρι. Μέσα από το παχύ, γεμάτο αφράτα διπλοσάγωνα πρόσωπό του, ξεχωρίζουνε δύο μάτια που είναι σχεδόν πάντα γεμάτα απορία. Όχι για το πως, μα για το γιατί. Κι όμως, ποτέ δεν το ρωτάει. Δεν τον ενδιαφέρει ουσιαστικά το γιατί. Αυτό που τον νοιάζει είναι να είναι όλοι γύρω του ήρεμοι κι ευτυχισμένοι. Και κάθε φορά θα κάνει ότι μπορεί για να συνεισφέρει σ΄αυτό. Χωρίς ερωτήσεις. Μόνο και μόνο επειδή πιστεύει στα χάπι έντ.

Και μετά σου λέει ότι η τηλεόραση δεν παρουσιάζει πια τα σωστά πρότυπα.



Υ.Γ. Στο σήριαλ ο Χέρλεϋ κλείνεται στο τρελάδικο.

posted by mindstripper @ 5/11/2008 01:30:00 am