Πριν νυχτώσει
Είδα προχθές την Κ. Τρία χρόνια είχα να την δω. Πριν απ' αυτό, άλλα δύο. Πριν απ' αυτό, ανάθεμά με κι αν θυμάμαι πότε..."Σαν να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω σου κορίτσι μου... Πες μου πώς τα περνάς."
"Άσε με εμένα. Πες μου για τη μικρή. Σε ποιόν μοιάζει πιο πολύ; Σε σένα ή στο μπαμπά της;"
Κάποτε καθόμασταν μαζί στο ίδιο θρανίο. Καθόμασταν τα απογεύματα πάνω σε μία ταράτσα και χτίζαμε τα όνειρά μας, ακροβατώντας πάνω στα κόκκινα σύννεφα που άλλαζαν μορφές εκεί μακρυά, κάτω στον κάμπο.
Κάποτε, είχαμε χαράξει πάνω σ' ένα τούβλο την ημερομηνία εκείνης της μέρας, να έχουμε να την βλέπουμε αργότερα, στα χρόνια που θα ερχόντουσαν. Και να θυμόμαστε.
Κάποτε, είμασταν σίγουρες. Δε θα χωρίζαμε ποτέ. Θα μεγαλώναμε μαζί. Και το πιο σίγουρο απ' όλα ήταν ότι δεν θα χωνεύαμε ποτέ και καθόλου η μία τον άντρα της άλλης... Αγαπιόμασταν πολύ και γι αυτό θα γινόμασταν κακιές πεθερές. Έτσι έπρεπε.
Προχθές βράδυ, δεκαεφτά χρόνια μετά, μέσα σε αγκαλιές και φιλιά και βλέμματα αγάπης και τρυφερότητας, θυμήθηκα ότι η γειτονιά με τα επαρχιωτόσπιτα, τις μεγάλες αυλές και τους κήπους γεμάτους λουλούδια έχει πεθάνει χρόνια τώρα, εκείνη η φτωχή ταράτσα με το μικρό δωματιάκι και το παλιό πλυσταριό με τα τούβλα ξεψύχησε ανάμεσα σε δυο χαραμάδες του χρόνου, και η καθεμία μας τράβηξε χωριστά το δρόμο της, μέσα σε μακρυνές πόλεις και άγνωστους ανθρώπους.
Κι όπως σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα βαθυά μέσα στα μάτια της Κ.
Είδα μέσα τους ν' ανασηκώνονται φιγούρες ψηλόλιγνες, κατάκοπες, άκουσα φωνές μακρυνές να κινούν αχό νεραϊδο-μελωμένο.
Ήταν τα όνειρά μας που είχαν ξυπνήσει. Άκουσαν ξανά τα ονόματά τους.
Και τότε άκουσα για άλλη μία φορά, την γνώριμη φωνή του μυαλού μου, αυτή που εγώ απεχθάνομαι σαν την πιο τρομαχτική απειλή, ενώ εκείνη μ' αγαπάει σαν την μεγαλύτερη αναθεματισμένη αμαρτία, να μου ψιθυρίζει στ' αυτί ότι, κοίτα... στ' αλήθεια, δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα.
Πριν νυχτώσει, φεύγω -και θα φεύγω- ξανά.
posted by mindstripper @ 9/06/2006 04:23:00 pm
13 Comments:
Είναι περίεργος ο χρόνος σ΄αυτές τις φάσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα ενώ ταυτόχρονα είσαι σίγουρη ότι πέρασαν αιώνες. Φοβερό κείμενο!!!
...
Η φωνή του μυαλού σου... Τη νιώθεις σαν απειλή; Γιατί; Παίζει πότε-πότε την Κασσάνδρα;
[Ξέρεις ότι κάθε προφητεία περιέχει το σπέρμα της εκπλήρωσής της]
Και οι προφητείες καμμιά φορά αφορούν το παρελθόν.
Κι έτσι απλά κυλάει το ποτάμι της ζωής μας μέρα με τη μέρα...
Νάναι πάντα καθαρό το νερό, αυτό μόνο...
Δεν περνάνε τα χρόνια πάνω από τέτοιες φιλίες. Δεν είναι εργολάβοι οι μήνες, ούτε μικροιδιοκτήτης η καρδιά να παραδώσει την ταράτσα αντιπαροχή...
Κι η φωνή; Λέει ποτέ "άφησε με να 'ρθω μαζί σου"...
Καλημέρες!:-)
Φιλενάδα, πέρνα από το bloghood. Κανονίζεται συνάντηση και μας λείπει μια ψηλή για κάτω από τα καλάθια να μαζεύει ριμπάουν.
Ναι, καλά, τρομαχτική απειλή... όταν στο λένε όμως για την εμφάνισή σου, δε σε χαλάει, πονηρούλα, ε; Να περάσεις καλά!
Κάπου, μέσα μας, σε μια γωνίτσα θεοσκότεινη, παλεύουν μια χούφτα συναισθήματα να μείνουν ατόφια.
Μόνο με τ' όνειρο νοτισμένα.
Μήτε στον ήλιο δεν βγαίνουνε να μην ξεραθούνε.
Κι έρχεται κάποια στιγμή -καλή ώρα-, που σκάνε μύτη, να, για λίγο μόνο.
Κι όπως το "λίγο" και το "πολύ" μετριώνται κατά πως λογαριάζει η ψυχή, έτσι και το "τότε" και το "τώρα".
Κωνσταντίνα μου, σε μια μέρα που δεν έχει τελειώσει και στους αιώνες που πάνε κι έρχονται μέσα σ' αυτήν, η ψυχή μας, όταν βρίσκει συντρόφους από τα παλιά, καταλαβαίνει τί στ' αλήθεια ήταν κάποτε και τί έχει απογίνει. Όχι το πριν και το μετά. Εγώ αυτό δε θέλω να υφίσταται, δε μ' αρέσει. Χαίρομαι που σε βλέπω απο δω girl.
0 Com, με νοιώθεις.
Eryx, προσκυνώ. Μόνο που σε τούτη την περίπτωση παρελθόν και παρόν είναι ένα. Όχι από πείσμα, αλλά από μία φυσικότητα που πηγάζει από την νηνεμία μετά τον τυφώνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η Κασσάνδρα παίρνει το παρελθόν και το παρόν, τα βαφτίζει μέλλον, νίπτει τας χείρας της, sits back and enjoys the ride (hopefully). ;-)
Sigmund, εδώ είναι η παγίδα. Η βάση του καθαρού. Το μέτρο σύγκρισης. Είναι ποιό; Και για ποιόν; Και πόσο τελικά; Ή να πω καλύτερα "και για πόσο;" Ρητορικές οι ερωτήσεις. Και άκρως υποκειμενικές πάντα.
Angelito, μαζί μου η φωνή ό,τι και να γίνει. Και δε θα μάθει ποτέ να σωπαίνει, την ξέρω καλά γιατί μου έχει κάνει χοντρά χουνέρια throughout time. Ότι αγαπάει, παιδεύει, έτσι δε λένε; Φιλιάδες αμίγκο. :-)
Mboy, η τελευταία πρόταση ετούτου του ποστ ήταν εκτός από figure of speech και κυριολεκτικής έννοιας. Παρατάω την αγωνιστική περίοδο στη μέση και φεύγω. Ενωθείτε χωρίς εμένα και δε θέλω διαμαρτυρίες. Δες τί έκανε η Εσπάνια... ;-) Να μου φιλήσεις TomBoy και λοιπούς γνωστούς.
Μαίανδρε, εκεί που τό 'πιασες σωστά, τό ερμήνευσες λάθος. Αυτό ακριβώς είναι η απειλή. Και η ευλογία μαζί. Τα έχουμε κουβεντιάσει κι από κοντά αυτά. Αλλά στο τέλος-τέλος και μετά από χρόνια ενδοσκόπησης, δε με νοιάζει κιόλας.
Ευχαριστώ Στρατηγέ μου. :-)
Το καπέλο μου σου βγάζω ρε συ Καπετάνισσα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, η ψυχή πρέπει να μάθει να μην κλέβει στο ζύγι. Μόνο να ισορροπεί το ζυγό. Κι αυτό θέλει κότσια. Ή αφέλεια μόνο...
Χαίρετε, χαίρετε! Δεν άργησα πολύ ε;
πάω να δω τι έχασα τόσο καιρό (χαμογελάω ακόμη με το τραγουδιστό αντηλιακό...)
Δεν ειναι αληθεια..ο καιρος περναει κι οι φιλες που δεν βλεπονται χανονται και ακολουθουν διαφορετικους δρομους. Αυτο που μενει ειναι οι γλυκιες αναμνησεις του παρελθοντος κι η νοσταλγια να τις ξαναζησουμε..
Η ρεαλιστρια της παρεας:-Ρ
Μιραντολιώ, εγώ χαμογελώ ακόμα πιο πλατιά. Επειδή το αντηλιακό μου έφτασε μέχρι εκεί, ακόμα κι αν ο Σεπτέμβρης κατά το ήμισί του έχει αποθάνει. Φιλιά πολλά σας. :-)
Αερικό, ξέρω πολύ καλά τί λες και ακριβώς πώς το λες. Αλλά το ξέρω θα συμφωνήσεις μαζί μου, είναι οι άνθρωποι και ο χρόνος και η ζύμωση όλων αυτών μαζί που διαφοροποιεί τελικά εμάς, το τώρα και τότε. Μερικές φορές, οι άνθρωποι μπορεί να μεγαλώνουν χώρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το μέσα τους ξεχνάει το τότε, κι ότι αυτό δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί όποτε και για όσο αυτοί βρεθούν ποτέ ξανά μαζί. Μεγαλειώδες όσο και επικίνδυνο, πίστεψέ με...
Sourfou, δεν πα' να σβήσει το αστέρι τελικά, εγώ ως και τατού μπορώ να την κάνω αυτή τη θεωρία σου. Τελεία και παύλα.
Επέστρεψα.
Ξανά.
Post a Comment
<< Home