Some other kind of wizard
Somewhere over the rainbowbluebirds fly...
...birds fly over the rainbow,
why then, oh why can't I?...
posted by mindstripper @ 2/28/2006 12:50:00 am
Tuesday, February 28, 2006
bluebirds fly...
...birds fly over the rainbow,
why then, oh why can't I?...
22 Comments:
Αυτή με το σκαπτικό μχάνημα! Με τους τοίχους που κλείνουν το σκηνικό και το μαύρο μπλε ψηλά πέρα. Κι εκείνο το φωτάκι στον τελευταίο όροφο στο βάθος!
[Η επάνω είναι πολύ θλιμμένη, δε μου πολυαρέσει.]
Νομίζω ότι το διάστημα που αποχωρίστηκες τη μηχανή σου σου έκανε καλό. Βλέπω από τα τελευταία σου ποστ πως έχεις ξεφύγει! Φωτογραφικά εννοώ. Και -πρόσεξε- με την καλή έννοια το λέω: έχεις ξεφύγει σε άλλες σφαίρες.
[Κι έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τη μηχανή σου -φαντάζομαι θα το έχεις καταλαβει.]
Μου άρεσε πολύ-πολύ κι εκείνη τις προάλλες με το νυχτερινό φωτισμένο τοπίο με τα δέντρα και το γήπεδο στο βάθος. Σα να κυκλοφορούν φαντάσματα.
...birds fly over the rainbow,
why then, oh why can't I?...
..but you can, and you do!
Έτσι πως πέφτει το φως στη δεύτερη φωτογραφία, το σκαφτικό φαίνεται σαν να είναι συναρμολογούμενο, ή μοντέλο από τρισδιάστατο παιχνίδι.
Η πρώτη φωτογραφία όμως... σα σκηνικό από θεατρικό, αν υπήρχαν θεατρικά θρίλερ. Δε ρωτάω που το βρήκες, προτιμώ το μυστήριο' απ' το φως όμως, να μαντέψω ότι είναι στην ίδια γειτονιά;
Από πού είναι η πρώτη; Λίγο Καλλιδρομίου μου θυμίζει, υπέροχη φωτογραφία.
Η πρώτη φωτό είναι εξαιρετική! Ειδικά εκείνο το πορτοκαλί φως μέσα στην αυλή του σπιτιού. Το "40" πλαί στην εξώπορτα, η μετώπη που θυμίζει πύργο και το δεύτερο κτίριο στο βάθος σκοτεινό. Παραμυθένια!...Ελπίζω, αν είναι στην ίδια γειτονιά, να μην είναι η μπουλντόζα εκεί για να τα γκρεμίσει!
Γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια, γκρέμιστα επιτέλους σκληρή καρδιά...
...και μετά ο Κούρκουλος εμφανίζεται να καίει τα υπάρχοντά του στη φωτιά, μαζί και το πικάπ, το οποίο φλέγεται κι αυτό, αλλά παρόλα αυτά, συνεχίζει να «τραγουδά»: Η ζωή εδώ τελειώνει σβήνει το καντύλι μου.
Κάνω το σχήμα του σταυρού, φτύνω και τον κόρφο μου και συνεχίσω τη μέρα μου...
...οι καταδεφίσεις πάντα μου θάμπωναν το αλλαβάστρινο δέρμα μου!
Eryx-t, τί να πω, ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Λες να με ωφέλησε τελικά τόσο η απουσία της ψηφιακής μου; Να σκεφτώ παρόμοιες επιπτώσεις που μπορεί να έχει πάνω μου ο θάνατος του mp3 player του αυτοκινήτου μου; (naaah...)
Tο ότι έχω ξεπεράσει τη μηχανή μου μην το ξαναπείς, γιατί με πιάνει ένας σφάχτης στην τσέπη. :-P
[Έχει λόγο που είναι θλιμμένη η επάνω. Δεν είναι ωραίο θέαμα για ένα γεροντόσπιτο, μία μπουλντόζα που παίρνει τον βραδυνό της υπνάκο μετά την εκτέλεση...]
Αστέρη, όντως φαίνεται σαν συναρμολογούμενο! Μακάρι να ήταν κιόλας. Θα το είχα αποσυναρμολογήσει η ίδια και θα το είχα δώσει στην ανηψιά μου, που έχει το χάρισμα να εξαφανίζει ό,τι βρεθεί στο χέρι της. Στη θέση του σκαφτικού πριν από μία-δυο εβδομάδες, υπήρχε ένα παλιό σπιτάκι με σιδερένια καγκελόπορτα και αυλίτσα με εξωτερική σκάλα. Μέσα πρέπει να ζούσαν φοιτητές - θυμάμαι περνούσα απ΄ έξω και άκουγα Cobain και Τρύπες να βαράνε στο τέρμα. Πολύ σωστά το κατάλαβες. Ίδιος φωτισμός, ίδια γειτονιά. Κι όχι μόνο...
Αντικριστές γωνίες.
Juanita μου, και οι δύο φωτογραφίες είναι από τα Κάτω Πατήσια, εκεί κάπου στο σταθμό του ηλεκτρικού του Αγίου Νικολάου. Μέσα στην καρδιά της Αθήνας υπάρχουν ακόμα πολλά χαμόσπιτα, πολλά κουφάρια που κάτω από τη σκόνη και τα ερείπια κρύβουν τη ζωή και τις φωνές άλλων χρόνων. Αλλά βγαίνουν κάτι ώρες αυτές οι μπουλντόζες παγανιά και μετά...
Angelito, όπως έγραφα και πιο πάνω, ίδια γειτονιά, ελάχιστα μέτρα διαφορά. Προς το παρόν, το συγκεκριμένο σπίτι την έχει γλυτώσει, οι μπουλντόζες χτύπησαν άλλη πόρτα. Να σου πω την αλήθεια, η ταλαιπωρημένη μορφή του όμως δεν με γεμίζει και με ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον...
Μπεσίτος. :-)
Κι η ψυχή σαν χελιδόνι, φεύγει απ' τα χείλη μου Αρμυρίκι. Είτε έτσι το πεις, είτε αλλιώς, τα bluebirds θα πετάξουν πάνω απ' το ουράνιο τόξο.
Αλλά τέλος πάντων. Ας αφήσουμε την επιδερμίδα σου στην ησυχία της. ;-P
Κύριε Στόκε, ντον'τ πάνικ. Οι Πύργοι με τους Πύργους κι οι κοινοί θνητοί με τις σκάλες (χεχεχεκ). :-P
seek and destroy, οι metallica το ελεγαν???
Skafida, εσένα σ' έχει φάει η δουλειά και σε βλέπω λίγο επιθετικό τελευταία, οφείλω να στο πω. :-P
(Metallica indeed)
Όταν βλέπω τέτοια σπίτια, πάντα αναρωτιέμαι ποιός έμενε εκεί και τι να απέγινε...
ΧΧ
Μαρκησία μου, κι εγώ. Αλλά εδώ σα να μου μουρμούρισε η πρώτη φωτό μιαν ιστορια.
Πολύ ωραίο το blog σου mindstripper. Συμφωνώ με τον προβληματισμό της Μαρκησίας του Ο. Κάποτε όλα είχαν δόξες και έζησε κόσμος σ΄αυτά.
Πάντος Mindstripper γιατί προσπαθείς να "φωτίσεις" το σκοτάδι? Σαν να έπεσε παραπάνω φως στις συγκεκριμένες στάσεις. Κάτι θέλεις να επισημάνεις μήπως..λέω?
να 'ξερες πόσο με πληγώνουν αυτές οι φωτό γιατί στη γειτονιά μου έχω ολόκληρο τάγμα από δαύτα να τρώνε τα αδηφάγα τη γειτονιά μου για να κτίσουν τεράστια κουτιά στη θέση των όμορφων ξεχασμένων νεοκλασικών κτιρίων:(
Μιραντολίνα, Μαρκησία, εγώ όποτε τα βλέπω ζηλεύω τις αναμνήσεις τους και φοβάμαι τη μοναξιά τους. Μαθήματα ζωής, θα μου πείτε.
Και θα έχετε δίκιο.
Φιλιά πολλά και στις δυο σας. :-)
Δημήτρη, καλώς ήρθες και σ' ευχαριστώ πολύ. :-)
Δεν προσπαθώ να φωτίσω το σκοτάδι. Γιατί πιστεύω ότι είναι αυτόφωτο, ειλικρινά. Όταν κυκλοφορώ στους δρόμους τη νύχτα, ακόμα και τα σκουπίδια κάτι ώρες μου φαίνονται να φεγγοβολούν.
Και για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ίσως αυτό που προσπαθώ να επισημάνω, είναι απλά αυτό που νομίζω ότι βλέπω. ;-)
Πνευματάκι, σε στεναχώρησα... Εσένα ειδικά, ξέρω πόσο σε πληγώνουν τέτοιες εικόνες. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ποστ σου με το θερινό σινεμά. Φιλιά πολλά και χαμόγελα ακόμα περισσότερα (για εξιλέωση). ;-)
Καλά η πρώτη είναι σκέτο σκηνικό...
Μήπως να στέλναμε τον γερανό στη κακιά σκάλα να "συνδράμει" στην ολοκλήρωση των έργων?
Αμάν τι θα πάθουμε πάλι και έρχετε τριήμερο.
καλό μήνα, καρδιά μου. πάλι έσκισες με τις φωτογραφίες (και όχι μόνο). φιλιά.
"Some day I'll wish upon a star
and wake up where the clouds are far behind me
where troubles melt like lemondrops
away above the chimney tops
That's where you'll find me.."
Πως καταφερες να παρεις το αγαπημενο μου τραγουδι και διπλα στις φωτο σου να το κανεις να μοιαζει τοσο μελαγχολικο εε;; :-P
Καλο μηνα mind! :-)
Ααα! Τι ωραία παιχνίδια!
Τόσο καιρό και να μη σας έχω ανακαλύψει - ντρέπομαι :)
Οι φωτό σου είναι απλά καταπληκτικές.
Αν και άσχετος έχω την εντύπωση ότι χρειάζεσσαι επειγόντως καλύτερο φακό που να μη σου βγάζει έγχρωμο θόρυβο στις νυχτερινές λήψεις (καλά το είπα).
Πάντως εμείς δεν είμαστε εραστές της τελειότητας αλλά της δημιουργίας.
Μαίανδρε, κι αυτό το φως μέσα από την πόρτα ποιός ξέρει τι κομπάρσους κρύβει... ;-) (ο μήνας έχει δγυό - μετράω εγώ, να ξέρεις)
Δημήτρη, δεν έχεις καθόλου άδικο. Μία τέτοιου είδους επιστράτευση θα έσωζε κόσμο και κοσμάκη. Καλό τριήμερο σου εύχομαι. :-)
Πολύβιε, φιλί (θα κάνω ντου βρε πονηρέ - μην επαναπαύεσαι). :-*
Αερικό μου, και μένα είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια ετούτο. Αλλά είναι από μόνο του μελαγχολικό. Και παραπονιάρικο πολύ. Κάθε φορά που τ' ακούω, στο τέλος αφήνω κι έναν αναστεναγμό (απ' αυτούς που ξεφεύγουν χωρίς να το καταλάβεις). Και δεν είναι πολλά τα ξενόφωνα κομμάτια με τα οποία το παθαίνω αυτό το τελευταίο. Καλό μήνα, άντε, ήρθε και η Άνοιξη. ;-)
Alombar42, πρέπει να ομολογήσω κι εγώ ότι μέσα στα δρομάκια της μπλογκόσφαιρας που όλο και αυξάνονται, το δικό σας δεν το είχα περπατήσει ούτε μία φορά. Μισή ντροπή δική σας και μισή δική μου λοιπόν. ;-) Τώρα που βρεθήκαμε δεν θα χαθούμε!
Κοκοβιέ μου, ωραία που θα ήτανε αν μερικά πράγματα τα γνωρίζαμε μόνο σαν παιχνίδια, ε; Καλό μήνα ψαράκι μου, καλιιημέρα! :-)
Λαμπρούκο, χαίρομαι που σε βλέπω στη γειτονιά μου (κρυφή θαυμάστρια γαρ). :-)
Μη νομίζεις ότι κι εγώ είμαι ιδιαίτερα σχετική (πολύ καλά το είπες πάντως). Μία ψηφιακή αγόρασα για πρώτη φορά στη ζωή μου πέρυσι, κι από τότε οι αντοχές της μπαταρίας της συναγωνίζονται τις αντίστοιχες των φίλων μου. Εδώ θα τσαλακώσω το ίματζ μου και θα παραδεχθώ ότι ένας από τους βασικούς λόγους που την προτίμησα -εκτός από τον πολύ καλό φακό της και τα επίσης πολύ ωραία χρώματά της- ήταν το ότι είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μην μου πέφτει από τα χέρια (τα χέρια μου και οι τσέπες μου διακατέχονται από την ίδια ανίατη ασθένεια από τότε που γεννήθηκα).
Είμαστε εραστές της ζωής γενικότερα. Αυτό φτάνει. ;-)
somewhere there...όμορφο μπλογκόσπιτο
Northaura, σ' ευχαριστώ πολύ (διπλό τρατάρισμα για το κομπλιμάν σου). ;-)
Post a Comment
<< Home