Ασκήσεις και κεφάλαια
Για μια σκηνή που με συντροφεύει χρόνια τώρα θέλω να γράψω. Μία σκηνή που έχει χαραχθεί βαθυά μέσα στο μυαλό μου από τότε που ήμουν 17 χρονών. Θεατρική σκηνή. Ένας ο πρωταγωνιστής, ένας ο θεατής, ένας μόνο ο σκηνοθέτης.Εγώ.
Καιρός πανελληνίων εξετάσεων. Άγχος. Κλάμα. Διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα. Αϋπνίες. Αγωνία. Θα τα καταφέρω; Όλα τούτα τα χρόνια που διαβάζω σαν το σκυλί και φέρνω στο σπίτι ελέγχους και βαθμούς άψογους και διαγωγή "κοσμιοτάτη", θα με βγάλουν πουθενά ή τελικά θα πάρουν τη μορφή μίας άχαρης, ψηλόλιγνης -αλλά πολύ ευγενικής κατά τα άλλα- ηλικιωμένης κυρίας με μαλλιά δεμένα κότσο, γκρίζα γυαλιστερά μάτια και παγωμένο χαμόγελο που θα ακούει στο όνομα "Αποτυχία";
Είναι ένα απόγευμα ανοιξιάτικο που είμαι κλεισμένη στο σπίτι στο χωριό και έχω ανοιχτά βιβλία και τετράδια μπροστά μου. Τριγύρω πεταμένα μολύβια, στυλό και χρωματιστοί μαρκαδόροι, πυκνογραμμένες κόλλες αναφοράς, σκισμένα χαρτιά, ένα πλαστικό πιατάκι με ελάχιστα αποφάγια-απομεινάρια του τέταρτου κομματιού της χορτόπιτας της γιαγιάς, ένα άδειο σέικερ με φραπέ σκέτο χωρίς γάλα, τον τρίτο ή τέταρτο της ημέρας - σε λίγους μήνες θα με χτυπούσε και ο πρώτος σοβαρός κωλικός...
Δεν μπορώ να λύσω την άσκηση που με παιδεύει εδώ και τρεις μέρες κι έχω νεύρα. Δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι καν μ' αυτή την άσκηση τώρα, θα έπρεπε αυτή την ώρα να κάνω μία επανάληψη όλη τη θεωρία του τρίτου κεφαλαίου. Πετάω το μολύβι μου στο πάτωμα και το πατάω με λύσσα. Μένω ακίνητη να κοιτάζω τα κομμάτια του αφηρημένα, δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα.
Κι έτσι ξαφνικά, ξεσπάω σε κλάμματα. Κι όσο περνάει η ώρα, το κλάμα όλο και δυναμώνει περισσότερο. Κλαίω με λυγμούς, το ηθικό μου έχει σπάσει, δεν θα κάνω τίποτα στη ζωή μου, δεν θα τα καταφέρω, δεν γίνεται, το νοιώθω ότι δεν θα τα βγάλω πέρα. Και οι γονείς μου;... Πώς θα κοιτάξω στα μάτια τους γονείς μου; Τόσα φροντιστήρια, τόση περηφάνεια για τους βαθμούς που τους έφερνα στον έλεγχο όλα αυτά τα χρόνια... Έχω χάσει την ανάσα μου από το κλάμα, θέλω να τα βροντήξω όλα και να φύγω, να πάω στον προπονητή μου και να του πω "Σήκω όπως είσαι να κατεβούμε στην Αθήνα, εγώ θα κάνω αυτό που αγαπάω", να πάρω τηλέφωνο την Ε. και της πω "Ετοιμάσου, πες το και στα παιδιά, ανεβαίνω με το πρώτο τρένο και μένω εκεί για πάντα, δεν γυρίζω πίσω". Αρχίζω τα ανάθεμα για την τύχη μου, και το μοιρολόι για κείνα που έβλεπα να χάνω, εκείνα που ένοιωθα να γλυστρούν από τα χέρια μου όλο και πιο πολύ, μέρα με τη μέρα.
Ήταν ίσως η μεγαλοπρεπέστερη στιγμή απώλειας που βίωσα ποτέ στη ζωή μου χωρίς να υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος γι αυτό - αλλά ακόμα δεν το ήξερα.
Ήμουν, στ' αλήθεια, απελπισμένη.
Τότε ήταν που άκουσα τους Starship στο ραδιόφωνο...
And we can build this dream together
Standing strong forever
Nothing’s gonna stop us now
And if this world runs out of lovers
We’ll still have each other
Nothing’s gonna stop us, nothing’s gonna stop us now...
Σταματάω ευθύς το κλάμα.
Σκουπίζω τα μάτια μου που με τσούζουν και με καίνε.
Και με νωπά ακόμα τα μάγουλά μου από τα δάκρυα, χαμογελάω.
Κι εκείνη την ώρα νοιώθω να διαπερνά όλο μου το κορμί μου ένα ρίγος ζεστό και περιέργως οικείο.
Ανοίγω το παράθυρο διάπλατα και κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, ακούω τα κελαηδίσματα των πουλιών, βλέπω το γιασεμί να λικνίζεται ανάμεσα στα αόρατα πλοκάμια του νοτιά.
Γεμίζω τα πνευμόνια μου με όσο οξυγόνο μπορώ.
Το βγάζω αργά-αργά προς τα έξω.
Το μυαλό μου έχει αδειάσει.
Επιστρέφω στα βιβλία μου, λύνω την άσκηση, παίρνω δύο επαναλήψεις το τρίτο κεφάλαιο και διαβάζω όλο το τέταρτο.
----
Από τότε, όποτε βρίσκομαι σε στιγμές αδυναμίας ή φόβου, καλώ πάλι εκείνη την πρώτη μου στιγμή απελπισίας να με συντροφέψει. Αυθόρμητα. Άθελά μου.
Με τη βοήθειά της, έχω αφήσει πίσω μου πολλά κεφάλαια, έχω λύσει πολλές ασκήσεις.
Να δω αν θα τα καταφέρω και με τούτην εδώ, την τελευταία...
posted by mindstripper @ 12/14/2005 05:12:00 pm
13 Comments:
Το μόνο που με φέρνει στα ίσα μου πάντα..
shout to the top
Ε, είναι Θεός!:)
(Υπάρχει βέβαια κι ο..Μάκης:ΡΡΡ)
throwing candy out to the crowd
dragging down the main
the helpless little thing with the dirty mouth
who's always got something to say
you're sitting around at home now
waiting for your brother to call
i saw him down at the alley
having had enough of it all
said you can do what you want to whenever you want to
you can do what you want to there's no one to stop you
all spit and spite you're up all night and down every day
a tired man with only hours to go just waiting to be taken away
getting in to the back of a car for candy from some stranger
watching the parade with pinpoint eyes full of smoldering anger
you can do what you want to whenever you want to
you can do what you want to there's no one to stop you
now you can do what you want to whenever you want to
do what you want to whenever you want to
do what you want to whenever you want to
though it doesn't mean a thing
O αξέχαστος Elliot Smith η εκπληκτική "Ballad of Big Nothing"! Αφειρωμένη Εξαιρετικά!...
Με μάγεψε αυτό τα "αόρατα πλοκαμια του Νοτιά"!
I know a place where the sun hits the sky,
Everything changes and blows out the light,
Everyone knows why my tongue can be tied,
’cos I want to live where the sun meets the sky,
I am a doctor, I’ll be your doctor,
I’m on my way, and you won’t come down today,
Live for the right things, be with the right ones,
Or they’ll hold you down, they’ll turn your world around,
Well, I just don’t know why the sun hits the sky,
Everyone changed as they turned out the light,
Living is easy with time on my side,
’cos I want to live where the sun meets the sky,
I am a doctor, I’ll be your doctor,
I’m on my way, and you won’t come down today,
Live for the right things, be with the right ones,
Or they’ll hold you down, we’ll turn your world around,
I am a doctor, I’ll be your doctor,
I’m on my way, and you won’t come down today,
Live for the right things, be with the right ones,
Or they’ll hold you down, we’ll turn your world around,
Ουτςςς! Πόνεσε! Μόλις θυμήθηκα εκείνο το καλοκαίρι ...
Καλώς (ή κακώς), εκείνη την εποχή ήμουν κολλημένη με τους Smiths και δεν είχα καμία τέτοια στιγμή επιφοίτησης..;-)
Παρόλα αυτά, είχα πολύ πείσμα - και ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος, που νομίζω όλοι θυμόμαστε (αν και θα θέλαμε να ξεχάσουμε)...
φαντάζεσαι αντί για τους starship να άκουγες samantha fox ή sandra ? άλυτη θα παρέμενε η άσκηση. λίγο-πολύ, όμως, όλοι μας τα χουμε περάσει αυτά.
Ωωωω, Style Council. To the Top of the Pops Νιφάδα! :-) (μαζέψου γιατί μας βλέπω με μια στοίβα πιάτα αγκαλιά each, κάπου στην Εθνική Οδό)
Angelito, στο μυαλό μου είσαι; Τί να πω, ευχαριστώ! Μ' αρέσει πάρα πολύ και ο Elliot Smith και αυτό το κομμάτι. Ήθελα να πάω να πάρω και το Either/Or, αλλά έχουν μαζευτεί πολλά και θα πρέπει σε κάποιο σημείο να ρίξω μία αρμένικη βίζιτα στο E-μουλαράκι. ;-) (τον νοτιά τον αγαπάω και τον αισθάνομαι σαν αυτόνομη παρουσία - φταίνε τα ποιήματα που διάβαζα όταν ήμουν μικρή)
Τσέλιγκα, τί Τσέλιγκας θα ήσουν χωρίς Supergrass; (μόνο να ξέρεις, θα σου παχύνουν πολύ έτσι οι προβατίνες) :-P
Live for the right things, be with the right ones,
Or they’ll hold you down, they’ll turn your world around
Καλημέρα, νά 'σαι καλά!
Κέρβερε, υπερβολική η πίεση για 17χρονα παιδιά. Ακόμα και τώρα, όποτε ακούω τον όρο "Πανελλήνιες", το πρόσωπό μου παίρνει μία έκφραση τρόμου, αηδίας και συμπόνοιας...
Μαρκησία, εγώ τότε ήμουν κολλημένη του θανατά με τον Elvis. Αλλά εκείνο το τραγουδάκι των Starship μου έκανε κάτι άλλο, που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το εξηγήσω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. ;-)
Το πείσμα είναι καλό, πολύ καλό... (σ' αυτό ποντάρω κι εγώ - και τώρα και πάντα)
Πολύβιε, μόνο άλυτη; Θα είχα σπάσει όλη τη μολυβοθήκη! :-PPP
πως τα καταφέρνεις και χτυπάς διάνα κάθε φορά δεν μπορώ να καταλάβω... Πάντως πρέπει να είσαι πολύ καλή στα βελάκια, να πετυχαίνεις συνέχεια κέντρο!! Πολλά πολλά φιλιά,
ναι χάθηκα το ξέρω, θα επανέλθω όμως!!
(ψιτ διάβασα κάπου οτι ήσουν έτοιμη να με δέσεις χειροπόδαρα και ναρκωμένη να με πας όπου σου πούνε...καλάαααα καλάααα)
Σι γιου :-))
Elliott Smith τα έχω όλα, αν θέλεις κάτι, σφύρα ;-)
Τι γαμημένο κι αυτό το σύστημα... 17 χρονών και μας βάζανε να τρώμε τις σάρκες μας. Που να ξέραμε τότε πως θα μας τα φέρει η ζωή. Σημειωτέον, ότι απέτυχα φυσικά να μπω στη Νομική τότε...
hijo de la luna.. για δύσκολες στιγμές!
Μπλογκαρισμένη, βελάκια παίζαμε πολύ συχνά στη σχολή. Στην αρχή για πλάκα, αλλά στην πορεία πορωθήκαμε (πλάκα-πλάκα) :-P Λες να μού 'χει μείνει από τότε;
(έλα βρε, δεν θα σε έδενα χειροπόδαρα, θα ερχόσουν με την θέλησή σου μετά από καμμιά 20αριά μαργαρίτες)
Περαστικά πολλά φιλενάδα, και γρήγορα. Να ξεκουραστείς όσο πρέπει, κι εμείς εδώ θα είμαστε. :-)
Μαρκησία, φίου, φίου! (όταν γυρίσεις με το καλό, θα σε περιμένω στα Σερμπέτια με 10 CD -και 3 πιάτα- αγκαλιά)
Μαίανδρε, κι εγώ απέτυχα. Θα μπορούσα να είχα περάσει στα ΤΕΙ. Ήμουν μεγάλη ιδεολόγος τότε και δεν τα είχα δηλώσει, από τη στιγμή που δεν θα τελείωνα ποτέ τη σχολή, θα έδινα ξανά τον επόμενο χρόνο και θα έτρωγα ουσιαστικά τη θέση κάποιου άλλου. Τρόποι όμως να κάνει κάποιος αυτό που αγαπάει αν το θέλει στ' αλήθεια, ευτυχώς υπάρχουν (τώρα κατά πόσο είναι προσιτά τα μέσα που οδηγούν στους τρόπους αυτούς... αυτό είναι μία άλλη πικρή ιστορία).
Drskafida, στο repeat! ;-)
Αυτό το 'κλικ' που κάνει μέσα μας η μουσική ώρες-ώρες είναι απερίγραπτο, είτε για καλό είτε για κακό.
Και σε βρίσκει εκεί που δε το περιμένεις, σε γεμίζει ή σε 'αδειάζει' αναλόγως...
Πάντως σου εύχομαι καλή επιτυχία για ό,τι challenge σε περιμένει από εδώ και μπρος!
x
Post a Comment
<< Home