Ημερολόγια πεταλούδας
Έξοδος με τα παιδιά από τη δουλειά. Κλείσιμο των ρολών και ομαδική εξόρμηση σε γνωστή μπυραρία της Λεωφόρου Κηφησίας. Χωριζόμαστε σε ομάδες, άλλοι με μηχανές κι άλλοι με αυτοκίνητα."Να έρθω απο κει να σε πάρω και να πάμε παρέα ή θα πας με κανέναν άλλον;" με παίρνει ο Η. τηλέφωνο από εξωτερική δουλειά.
"Άσε, θα πάω με τον Δ. που έχει και μηχανάκι", απαντώ. "Θα τα πούμε εκεί."
Τις έχω αγαπήσει και τις έχω μισήσει πολύ τις μηχανές, παρ' ότι το μόνο τιμόνι που έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου είναι αυτό του αυτοκινήτου. Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου η οποία ήταν ταυτισμένη με αυτές, και σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αγαπημένη εποχή, άνθρωποι που γελούσαν πάντα δυνατά, αστεία και φάρσες, ταξίδια και συγκεντρώσεις, ζωή έντονη, ζωή που την νοιώθαμε να τρέχει μέσα στις φλέβες μας σαν κονιάκ ζεστό, την βλέπαμε να μας προσπερνάει κι εμείς ζαλισμένοι τρέχαμε ξοπίσω της καβάλα στις μηχανές - μπας και την προλάβουμε.
Ζωή που υπήρχαν στιγμές -κι αυτό το λέω τώρα, μετά από αρκετά χρόνια- που είχαμε καταφέρει να την αιχμαλωτίσουμε για λίγο στη χούφτα μας, σαν μία μπλε πεταλούδα, με δύο μεταξωτές υδατογραφίες γεμάτες από κίτρινες σταλαγματιές και πορτοκαλοκόκκινα ουράνια τόξα για φτερά.
Εκείνη όμως άρχιζε να χτυπιέται και να σπαρταράει. Κι εμείς σαστίζαμε, τρομάζαμε από την απερισκεψία και την επιμονή της να φτερουγίζει με όλη της τη δύναμη, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε ενδεχόμενο τραυματισμού...
Κι έτσι την αφήναμε και πέταγε ξανά ψηλά, θαυμάζοντάς την, καθώς απομακρυνόταν χορεύοντας και χοροπηδώντας.
Ελεύθερη.
Ελεύθεροι κι εμείς μαζί της, μετανιωμένοι που τολμήσαμε να αιχμαλωτίσουμε την αιθέρια εκείνη μορφή ζωής, έχοντας καταλάβει ότι πολύ απλά η ομορφιά του κόσμου δεν είναι ένα σουβενίρ που το βγάζεις πού και πού από το συρτάρι σου για επίδειξη.
Είχαμε καταλάβει ότι αντί να παλεύουμε να συγκεντρώσουμε λίγους κόκκους άμμου από τον ωκεανό που απλωνόταν μπροστά μας σε ένα τόσο δα μικρό μπουκαλάκι, έπρεπε να βγάλουμε φτερά και, σαν την πεταλούδα, να πετάξουμε πάνω απ' αυτόν τον ωκεανό με όλο μας το πάθος, όλη μας την ορμή.
Κι αν ήταν αυτό το ίδιο το πάθος η αιτία να ξεψυχήσουμε μία ώρα νωρίτερα, αν ήταν η βρυχώμενη ορμή εκείνη που θα μας οδηγούσε στην τελειωτική εξάντληση, ας ήταν κι έτσι...
Αυτό ήταν το μέσα μας τότε.
Έτσι νοιώθαμε.
Ο κόσμος όλος στα πόδια μας...
Μέσα στην υπεροψία και την αλαζονεία που με διαφέντευαν, θυμάμαι έντονα εκείνες τις στιγμές που -ταξιδεύοντας πάνω σε μια μηχανή- κοίταζα τα πάντα γύρω μου με ύφος αχόρταγο και κτητικό.
"Σήμερα είναι ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς", έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται μερικές από κείνες τις στιγμές που σε χορταίνουν για μια ζωή ολάκερη.
Κι εκείνη η μέρα ήρθε να με συντρίψει με όλη της την οργή και την ειρωνεία.
Ήρθε να μου δώσει μία δυνατή γροθιά στα δόντια και να γελάσει με το θέαμα που της προσέφερα ως κομπάρσος, όταν έκλαιγα και θρηνούσα την άδικη απώλεια του πρωταγωνιστή που εκείνη είχε διαλέξει.
Ήταν η ψυχή όλων μας, ο Δ.
Το ένα φτερό της πεταλούδας μου κομματιάστηκε - ποτέ δεν έγιανε ολοκληρωτικά. Και η πορεία της πάντα θα παρέκλινε λίγο από την ευθεία που είχε ορίσει, σε σημείο που μερικές φορές ο τελικός προορισμός του ταξιδιού ήταν εντελώς διαφορετικός από τον αρχικό.
Έτσι άρχισε ο προορισμός να μην έχει τόση σημασία, αλλά η ασφάλεια του ταξιδιού προς αυτόν.
Πέρασε ο καιρός.
Κι ήρθε άλλη μία τέτοια μέρα.
Η πεταλούδα χτυπήθηκε και από το άλλο της φτερό, εκείνο το μεσημέρι που ο Χ. αποφάσισε να φύγει δίχως να μας χαιρετίσει.
Το χτύπημα ήταν πολύ πιο ισχυρό ετούτη τη φορά.
Και ύπουλο, πολύ πιο ύπουλο...
Η ανάλαφρη ομορφιά της πεταλούδας καταστράφηκε, τα ζωηρά της χρώματα ξεθωριάσαν. Τα φτερά της έμοιαζαν με φριχτά, τσαλακωμένα ρούχα που μόλις είχαν βγει από το πλυντήριο.
Έμεινε έτσι για πολύ καιρό, σταμάτησε να πετάει, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή ο φόβος δεν της το επέτρεπε.
Κι έτσι με τον καιρό, το πέταγμά της άλλαξε.
Έγινε πιο συγκρατημένο, λιγότερο ορμητικό, με μία πορεία σταθερή πάνω από μία συκεκριμένη περιοχή του ωκεανού - αυτήν που ήταν περισσότερο προστατευμένη από τις βροχές και τον αέρα.
Είναι περίεργο πώς αλλάζει η αντίληψή μας μεγαλώνοντας.
Ένα συμβόλαιο έχουμε με τη ζωή.
Όταν είμαστε μικροί δίνουμε βάση στους περιοριστικούς όρους. Προς μεγάλη μας χαρά, αυτοί δεν υπάρχουν.
Μα καθώς μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι μόνο οι περιοριστικοί όροι που δεν υφίστανται.
Είναι και οι όροι αποζημίωσης.
Ανύπαρκτοι.
Κι έτσι, ύπουλα, μπαίνουν οι προτεραιότητες με το πέρασμα των χρόνων...
Αυτά σκεφτόμουν την ώρα που ήμουν επάνω στη μηχανή με τον συνάδελφό μου κατά τη διάρκεια της επιστροφής, έχοντας τα μάτια μου μισόκλειστα, ευτυχισμένη σχεδόν από την ξεχασμένη αίσθηση του αέρα επάνω στο πρόσωπό μου. Η ώρα με τους συναδέλφους μου είχε περάσει πολύ ευχάριστα, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, φάγαμε τις ποικιλίες μας, είπαμε τα αστεία μας, οι άντρες ρίξαν ιδέες για μία πιο σοβαρού τύπου μελλοντική συγκέντρωση (σκυλάδικο, στριπτιτζάδικο κτλ) και κατά το πολιτικώς ορθόν πρωτόκολλο, το διαλύσαμε γύρω στις 9 και μισή το βράδυ.
Ε, ξέρεις τώρα... είχαμε όλοι αγώνα την επόμενη ημέρα.
"Μόνο που δεν έχω να σου δώσω κράνος. Φυσάει κιόλας λίγο..."
"Δεν πειράζει, καλός είναι ο αέρας. Πάντα τό 'λεγα ότι είναι λυτρωτικά τα δάκρυα πάνω σε μια μηχανή."
Κι αλήθεια, ήταν.
Ανάμεσα σ' αυτά, μου φάνηκε σαν να είδα μία μικρή, άσχημη, γκρίζα πεταλούδα να πετάει άτσαλα πάνω από τον ουρανό της Ατικής.
Αποφάσισα να της κρατήσω παρέα.
Έστειλα τις προτεραιότητές μου στον διάβολο και γύρισα σπίτι μου στις 5 το πρωί.
posted by mindstripper @ 12/06/2005 11:03:00 pm
11 Comments:
Γαμώτο...
νιώθω την καρδιά μου σαν τον στόχο των darts βρήκες κέντρο!!!! ;)
Να προσέχετε όλοι με τις μηχανές...
εγώ γιατί όση ώρα σε διάβαζα είχα στ' αυτιά μου το find what you get there των bang gang, δεν ξέρω ... γαμώτο, πόσο οι πληγές του παρελθόντος θα μένουν ακόμα ανοιχτές ; καλημέρα.
Καλά τους έκανες mindstripper!:)...
...........!!!! ;-)
Τσέλιγκα, φλασιές... :-\
Πνεύμα, η καρδούλα μας το ξέρει τελικά, έτσι δεν είναι; ;-)
Μαίανδρε, εγώ πλέον σπάνια ανεβαίνω σε μηχανή. Στην αρχή ήταν από επιλογή, στην πορεία έγινε άθελά μου (;) τρόπος ζωής. Αλλά είναι μικρόβιο η αγάπη για τις μηχανές και δεν φεύγει ποτέ. Στη χώρα μας, o οδηγός της μηχανής χρειάζεται -εκτός από σωστή οδηγική συμπεριφορά- αντανακλαστικά πιο γρήγορα από το φυσιολογικό, λίγη τύχη και ενίοτε κανέναν Άγιο. Νά 'σαι καλά Στρατηγέ μας. :-)
Τελαμώνα, αν με ξανακούσεις νυσταγμένη, κουρασμένη και τα λοιπά, θα ξέρεις... :-P
Πολύβιε, το κομμάτι που λες δεν το ξέρω, αλλά απ' όσο πρόλαβα να το ακούσω στο i-Tunes, είναι παραπάνω από κατάλληλο για την περίσταση (ακούγεται ταξιδιάρικο πολύ). Ο καθένας μας πιστεύω πως πρέπει να τις "καλλιεργεί" τις δικές του πληγές, μπας και με το καιρό καταφέρει να τις δεχτεί. :-)
Angelito, πες τα, πες τα!... ;-)
Blogarismenh, μη με μπερδεύεις με τα σημεία στίξης, εντάξει; :-P
Καλημέρα σε όλους :-)
Πολύ μελαγχολικό ρε γαμώτο...
Γιατί να πρέπει να πληρώνουμε πάντα τόσο επίπονα αυτές τις έντονες στιγμές ευτυχίας και ελευθερίας?
Καλημέρες και από εδώ :)
συγκινητικη και μελαγχολική μέχρι θλίψεως η πεταλούδα.
Εύχομαι να μη σου-μας ξανασυμβεί...
Η παράγραφος για το συμβόλαιο, τους περιοριστικούς όρους κλπ είναι σοφή.
De(e), ποιός ξέρει γιατί. Μπορεί έτσι να έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο πονετικοί...
Για να μην πω το σοφότερο απ' όλα που έχει τραγουδήσει κι ο Frank:
"That's life , that's what all the people say,
you're ridin' high in April, shot down in May"
Fufute, ποτέ μη μας/τους ξανασυμβεί.
Και συνεχίζω με Frank:
"But I know I'm gonna change that tune
when I'm back on top, back on top in June"
:-)
Iron Butterfly;
Iron Butterfly;...
(μπας και είχαμε διασταυρωθεί κάπου κάποτε σε κανέναν αερο-διάδρομο;)
Τhank you όσο δεν πάει, Chili. ;-)
Post a Comment
<< Home