Μία αλλήθωρη καλημέρα
Είδα το Crash χθες. Αν έχεις δει το 21 Grams -αυτή την αριστουργηματική ταινία- και σου άρεσε κιόλας, μην δεις το συγκεκριμένο. Όχι στο σινεμά τουλάχιστον. Είναι μία μέτρια απομίμηση με εξάρσεις δυνατών σκηνών ή/και χαρακτήρων. Και δεν θα πιάσω καν στο στόμα μου τον Benicio Del Toro ως μέτρο σύγκρισης γιατί ξέρω μερικούς-μερικούς που θα με πουν κολλημένη (κι όχι τίποτε άλλο αλλά θα έχουν και δίκιο).Αν πάλι δεν έχεις δει το 21 Grams, τότε να το δεις το Crash. Μάλλον θα σου αρέσει. Όσοι ενθουσιώδεις μου πρότειναν να πάω να δω το Crash, δεν είχαν δει ποτέ το 21 Grams. Έχει σημασία.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσω να σου πω όμως, είναι ότι το soundtrack της ταινίας είναι πολύ πολύ καλό...
Λίγη ώρα πριν το έργο, παίρνω έναν φίλο τηλέφωνο.
"Έλα, πώς πας παιδί μου; Πού βρίσκεσαι;"
"Πάω στο μαγαζί, απόψε θα το παίξω προϊστάμενος και θα επιβλέπω έξω από τη μπάρα. Άντε έλα από δω να τα πούμε λίγο."
"Δε μπορώ, πάω σινεμά."
"Ε, έλα μετά το σινεμά μωρή..."
(Πώς να αρνηθείς μία τέτοια πρόσκληση;...)
Ο εν λόγω καλός φίλος δουλεύει τη νύχτα. Είναι μπαρ-μαν. Είναι ο ψυχολόγος της μάζας και της πολλαπλής προσωπικότητας. Η απλή προσωπικότητα δεν τον ενδιαφέρει παρά μόνο αν έχει άλλες πιο συμφέρουσες για τον άτομόν του βλέψεις (ως παιδί που είναι κι αυτός). Παίρνει από τον συνομιλητή του ό,τι είναι διατεθειμένος εκείνος να του δώσει, το ρουφάει, διαχέει την πληροφορία και στον πιο μικροσκοπικό νευρώνα του σώματός του, θέλει κι άλλο, διψάει πραγματικά να εξερευνήσει τα βάθη της ψυχής αυτού που έχει απέναντί του, πειραματίζεται με το προσωπείο και την αλήθεια που διακρίνει πίσω από αυτό.
Υπό παρόμοιες συνθήκες ξεκινήσαμε ένα βράδυ να μιλάμε για πρώτη φορά -αμφέβαλε για την αλήθεια μου- μόνο που εγώ (θυμάμαι τώρα χαμογελώντας) είχα εκνευριστεί. Όμως με τον Δ., συνειδητοποίησα ότι δεν είναι κι άσχημη η κουβέντα που μπορεί να προκύψει από τα χειρότερα βιώματα και τις ανάλογες προσδοκίες που φωλιάζουν μέσα στον καθένα μας, ειδικά όταν δεν προσπαθούμε να τα ωραιοποιήσουμε, όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας και τον εκθέτουμε στον άλλον έτσι ακριβώς όπως είναι, έτσι ακριβώς όπως θα τον κρίναμε αν τον βλέπαμε κάποιο βράδυ ανάμεσα σε μία παρέα, ξένον προς εαυτόν και αλλήλους. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα...
Κάθε φορά που θα περάσω από το μαγαζί να πω αυτό το καταραμένο το "γεια" σ’ αυτόν και στα υπόλοιπα παιδιά η νύχτα καταλήγει σε σουρεάλ θεατρική σκηνή μ’ εμάς να έχουμε τη θέση ηθοποιού και σκηνοθέτη μαζί (εμπειρικά και επαναληπτικά αποδεδειγμένο) . Ίσως ακόμα να δρούμε και σε εντελώς διαφορετικά πλατώ, αλλά ως συνάδελφοι-καλλιτέχνες εκείνη την ώρα (ή απλά ως κακομαθημένα παιδιά), θα ανταλλάξουμε βλέμματα τσεκαδόρου ανά τακτά χρονικά διαστήματα ("παίζει", "δεν ξέρω ακόμα", "αϊντά", "σκουπίσου" κτλ).
Επίσης στο τέλος γινόμαστε πάντα γκολ.
Η πολλή φιλοσοφία βλέπεις δεν κάνει καλό κι εμείς όταν πίνουμε φιλοσοφούμε.
Μπορεί να κάτσαμε και μία ώρα στα Everest στην Ερμού...
Θυμάμαι ότι κάπου μέσα στον οίστρο της ώρας είδα τον Δ. να χτυπάει και δεύτερο τοστ.
Στο διπλανό τραπέζι ανακαλύψαμε μία φίλη από τα παλιά, η οποία προς επιβεβαίωση του όλου σουρεαλιστικού τοπίου, παρακάλεσε το αγόρι της να γυρίσει σπίτι μόνο του, ώστε να κάτσει μαζί μας και να ολοκληρώσουμε την συζήτηση που είχαμε αναπτύξει περί σχέσεων και ατομικών ορίων.
Το σκυλί που είχε κουλουριαστεί σχεδόν κάτω από τα πόδια μου προφανώς νανουριζόταν από την υπαρξιακή φουμαρολογία που μας είχε πιάσει – πολύ πιθανόν να έβλεπε στον ύπνο του την κακομοίρα τη σκυλίτσα που είχαν στριμώξει έξω εκείνη την ώρα τρία-τέσσερα αρσενικά.
Με δύο μόλις ώρες ύπνο, ξεκίνησα να γράφω έτσι... για να ρίξω μία γκρίνια που δεν βλέπω μπροστά μου από τη νύστα και να αρχίσω να κλαψουρίζω ότι θέλω ένα κρεββάτι, μία κουβέρτα (και βάλε), μαγειρεμένο έτοιμο ζεστό φαϊ όταν πάω σπίτι, και 30 ώρες ύπνου.
Αντί αυτού, λέω να χαμογελάσω -ίσως λίγο αλλήθωρα σήμερα- και να πω την καλημέρα μου. ;-)
posted by mindstripper @ 10/18/2005 01:51:00 pm
12 Comments:
:-)))))))
Γεια σου Mindstripper!!!
;) αργοπορημένη καλημέρααα για μετά 30 ώρες ύπνου...
Νομιζω το ειχε πει ο Ηρακλειτος:
"Tα ποτα και τα ξενυχτια
εχουν κλεισει τα καλυτερα τα σπιτια."
(χμμμ...παναθεμα με...κατι δεν μου καθεται καλα)
Μπλογκαρισμένη, ;-)
Πνεύμα, σ' ευχαριστώ πολύ! (κατάφερα και συμπλήρωσα σχεδόν το ένα τρίτο τελικά) :-)
Archive, ξέρω! Nα πω, να πω;
(η συνείδησή σου) :-PPP
Νιαρρρ.... θέλω κι εγώ κουβέντες μέχρι τα ξημερώματα, και τοστάκια νυχτερινά και απ΄ολα. Εδώ τις νύχτες μαζεύουν και τα πεζοδρόμια να μην πιάνουν χώρο...
Να θεωρείς εαυτήν τυχερή για όλα όσα μας περιέγραψες, μυαλοστριπτιτζού!
Α, έχω ακόμα καλύτερο από αυτά Μαίανδρε! Φρέσκο-φρέσκο, ζεστό, αφράτο, γεμάτο με σουσάμι κουλούρι στις 5 το πρωί κατευθείαν από τα χεράκια του φούρναρη. ;-) Εκεί, ως και η φιλοσοφία τρώει πόρτα!
Θεωρώ εαυτόν αρκετά τυχερό είναι η αλήθεια. Αλλά κι εσύ, δεν μπορεί, κάτι θα έχεις βρει εκεί που θά 'χει φέρει την ισορροπία με τα εδώ "ξενιτεμένα" (positive thinking is the name). ;-)
Αν και κανονικά δεν θα έπρεπε να σου ξαναμιλήσω μετά την εξοντωτική αντεπίθεση με το φρέσκο κουλούρι, θα δείξω ανωτερότητα!
Μπα, για κουβέντα, και ωραία κουβέντα, έχουν βρεθεί πολλά εδώ, όχι όμως σε παγκάκι τη νύχτα να βλέπεις πως έρχονται οι πρωινές εφημερίδες... αυτό έχει όλη την πλάκα!
Υπαρχει μια ακομα καλυτερη αναμνηση Μαιανδρε,που ειμαι ομως σιγουρη οτι η Mindstripper δεν θελει να τη θυμαται.
Ηot dog και McFarland(κερασμενα) γυρω στις 6 το πρωι αφου ομως εχει σφουγγαρισει ενα μαγαζι με χαλασμενη σφουγγαριστρα.
Δ/νις archive, τί πά' να πει δεν θέλω να τη θυμάμαι;...
Δεν τη θυμάμαι θες να πεις (σιγά μην ήταν McFarland, Amstel ήταν).
Μαίανδρε, νομίζω έχεις δίκιο, το παραξήλωσα. Άντε, κερνάω κουλουράκι για να με συγχωρέσεις όταν με το καλό ανέβεις προς τα δω. ;-)
Σλουρπ! Συγχωρεμένη κιόλας! Θα ειδοποιήσω για την ακριβή άφιξη πριν τα Χριστούγεννα!
Ιτς ε ντίαλ (πάρε μαζί σου και μία σφουγγαρίστρα καλού κακού) :-P
Τι να πω η κακομοίρα, δεν ντολμάω. :-P
Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά δεν έχω δει και τσι άλλες ταινίες που αναφέρεις (ξέρω, ξέρω, δεν ήξερα, δε ρώταγα;)
Αλλά πρέπει εδώ να θίξω το πόσο συγχύστηκα, που στο τέλος δεν είπαν τί έγινε ο καημένος ο πατέρας! (και τώρα που το ξαναθυμήθηκα συγχύστηκα ακόμα πιο πολύ!)
Η μόνη ταινία πάντως που κατάφερε τελευταίως να με κάνει να τιναχτώ από το κάθισμά μου ήταν ο Τσάρλυ και το Εργοστάσιο της Σοκολάτας του (δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν μερικοί άνθρωποι να πηγαίνουν σε τέτοιες ταινίες και να αγριοκοιτούν ορισμένους που τυχαίνει να γελούν πιο δυνατά από τους άλλους - σε θυμήθηκα).
Post a Comment
<< Home