Ένα τζιτζίκι στο μπαλκόνι μου
Καλοκαιράκι... Και κάθε καλοκαιράκι έχω πάντα συντροφιά τα τζιτζίκια που ακούγονται απ’ έξω. Είτε από τον δρόμο και τα τρία-τέσσερα δέντρα που υπάρχουν σ’ αυτόν ή από τα άλλα σπίτια που έχουν κήπους – ή δείγμα κήπου τέλος πάντων...Αυτή τη φορά όμως, είναι στ’ αλήθεια ένα τζιτζίκι έξω στο μπαλκόνι μου! Γκαρίζει εδώ και μία ώρα. Κι εγώ έχω κλάσει πατάτες κανονικά. Και για να εξηγούμεθα, όταν λέω είναι απ’ έξω, είναι απ’ έξω, όχι αστεία! Την έχει στημμένη έξω ακριβώς από τη μπαλκονόπορτα ετούτη τη στιγμή που γράφω. Δεν έχω εντοπίσει ακριβώς σε ποιά γλάστρα έχει κατασκηνώσει. Πώς να το εντοπίσω; Για να το εντοπίσω πρέπει να βγω έξω! Κι εγώ τώρα δε βγαίνω που νά‘ρθει έξω από το σπίτι με ελικόπτερο ο ίδιος ο Τζουντ Λόου και να μου προτείνει να πεταχτούμε για σαρδέλα και Amstel στη Σικελία (δεν τον μπορώ τον αστακό, αυτό το φαϊ το τρώνε οι μαζόχες – μέχρι να το καθαρίσεις σου έχει κοπεί η όρεξη).
Αλλά ξέρω γιατί ήρθε ο τζίτζιρας! Βρήκε δροσιά και τσουπ, νά ‘τονε! Έχω τόσες μέρες που προσπαθώ να εγκαταστήσω ένα ρημαδιασμένο ποτιστικό για τις γλάστρες μου. Κι έξω στο μπαλκόνι, ο τόπος είναι μονίμως γεμάτος νερά. Η αλήθεια είναι ότι και μέσα στο σπίτι επικρατεί η ίδια κατάσταση αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είναι η πρώτη φορά φέτος εδώ και χρόνια που θα φύγω για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες και έχω πάθει αμόκ. Πού θα αφήσω τα λουλούδια μου μόνα κι έρμα χωρίς νεράκι για τόσες μέρες;...
Το γιασεμάκι μου έχει μεγαλώσει πάρα πολύ. Του έχω περάσει σκοινιά και έχει σκαρφαλώσει με τον καιρό πάνω από τις δύο πόρτες του μπαλκονιού.
Τα νυχτολούλουδα πάλι που θέλουνε πολύ νεράκι με τέτοια ζέστη που κάνει, δεν μπορώ καν να σκέφτομαι ότι θα φύγω και θα τα αφήσω με τρία-τέσσερα μπουκάλια του λίτρου νερό στο καθένα τους. Δεν θα κρατήσουν...
Να μην πω για την βουκαμβίλια μου. Είναι μεγάλη πότισσα, μου θυμίζει εμένα στα νιάτα μου.
Η γαρδένια μου πάλι; Που είδα κι έπαθα να τη σώσω μετά από κείνο το παλιο-λίπασμα που κόντεψε να την κάψει;
Αχ, κι αυτά τα γαρυφαλλάκια μου που τόσα χρόνια όλο πετάνε, πετάνε λουλουδάκια... μου θυμίζουν μικρά παιδιά, το θεωρώ δεδομένο ότι θα είναι πάντα εκεί να μου χαρίζουν απλόχερα την τρυφερή αγκαλιά, τ’ όμορφο άρωμά τους, τα κόκκινα, κατακόκκινα σαν αίμα άνθη τους με μυρωδιά κανέλλα.
Ο κισσός μου... Που πριν από χρόνια μου τον είχε φέρει μία φίλη σ’ ένα τόσο δα μικρό πήλινο βαζάκι που αντί για χώμα, είχε μέσα του κάτι μεταξύ άχυρου και ροκανιδιού...
"Καλά, δεν είναι τίποτα, έτσι για το καλορίζικο του σπιτιού στο έφερα. Ξέρεις... αυτά πιο πολύ διακοσμητικά είναι, με τον καιρό ξεραίνονται. Αλλά μου φάνηκε πολύ όμορφο, δε βρίσκεις;"
Η φιλοσοφία μου: τί να ξεραθεί σε δύο μήνες, τί τώρα... Το μεταφύτευσα την ίδια μέρα. Για να μ’ ευχαριστήσει γέμισε με πυκνό φύλλωμα κι έχτισε έναν κορμό χοντρό, σχεδόν σαν του φύκου, του άλλου καμαριού μου. Το μοναδικό φυτό που πήρα υπό την προστασία μου πρόσφατα σε μεγάλη ηλικία...
Στον οποίον φύκο, θεωρώ πολύ πιθανόν να έχει κρυφτεί αυτός ο παλιο-τζίτζιρας! Διότι παρα-κουνιόταν το φύλλωμά του έτσι όπως το κοίταζα πριν. Λες να είχε τη φωλιά του εκεί πέρα από τη μέρα που τον βούτηξα από τη μάνα μου; Μπααα... Αν ήταν έτσι, θα με είχαν ήδη γράψει οι εφημερίδες ως τη γκόμενα που βγήκε από τον δρόμο ενώ προσπαθούσε να διώξει από το παράθυρο του αυτοκινήτου της έναν τζίτζικα με ό,τι της βρισκόταν πρόχειρο εκείνη τη στιγμή: το τιμόνι.
Είναι και η κωφέα μου... Έτσι μου είπε ο μάστορας ότι το λένε. Ένα φυτό με πολύ λεπτούλι φύλλωμα και μικρά, πολύ πολύ μικρά μωβ λουλουδάκια. Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ όταν την είδα στο ανθοπωλείο. Υποθέτω ήταν μία από αυτές τις ώρες που με πιάνει το αλλοπρόσαλό μου. Εγώ θυμάμαι ότι μπήκα μέσα για να πάρω μία αζαλέα. Αλλά προτίμησα το ασχημόπαπο instead (γυναίκες...).
Η μαργαριτούλα που έκοψα από την γλάστρα της κολλητής μου πριν από έναν μήνα περίπου, μου φαίνεται ότι έχει ‘πιάσει’ και χαίρομαι ιδιαίτερα. Και η άλλη, η περίεργη, με τα δίχρωμα άνθη, που είχα αγοράσει από έναν πλανόδιο, νομίζω ότι την γλύτωσε κι αυτή. Γύρισα από τη Σάμο και την βρήκα σε οικτρή κατάσταση. Έπρεπε να την δω καμμιά δυο φορές στον ύπνο μου μέχρι να σιγουρευτώ ότι θα την βγάλει καθαρή τελικά...
Τα κακτάκια μου πάλι, έχουν αρχίσει και πετάνε τα λουλουδάκια τους... Αυτό που γουστάρω περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτά τα φυτά είναι ο τσαμπουκάς τους. Μπορεί τα περιστέρια να μου έχουν τσακίσει ένα παχύφυλλο που έχω (το οποίο πλέον διακοσμείται από ένα τείχος πλαστικού συρματοπλέγματος), αλλά τους κάκτους μου δεν τους πλησιάζουνε. Ένας είναι ο αρχηγός τους σε τούτο το σπίτι. Αυτός έχει βρει τη γωνιά του που λέει και η γιαγιά μου, κι έχει θεριέψει. Του χρόνου θα μου ρίχνει 3-4 πόντους, την βλέπω τη δουλειά (και έχω ανάστημα άνω του μετρίου ζωή νά ‘χω).
Νομίζω ότι θα είναι το πρώτο μου φυτό που θα αποχωριστώ με σπαραγμό καρδίας, καθώς σε 3-4 χρονάκια δεν υπάρχει περίπτωση να το χωράει το σπίτι...
Θα πάω να το φυτέψω στο Ζάππειο να φοβερίζει τα περιστέρια. Άσε που αν συνεχίσει να αναπτύσσεται με τους ίδους ρυθμούς, είμαι σίγουρη ότι θα τον δω σε κάποιο από τα μελλοντικά επεισόδια του Τζουράσικ Παρκ να ξεκάνει τον τυρανόσαυρο-Χ single-handed...
Ο τζίτζικας σταμάτησε. Να δεις που θα κρυφο-κοιτάζει απ’ έξω, ανάμεσα στα δροσερά φυλλαράκια του φύκου, θα προσπαθεί να φιλτράρει τον ήχο του πληκτρολογίου μέσα στη σχετική ησυχία του χώρου, και θα σκέφτεται:
Μα τί κάνει τόση ώρα αυτή η κακομοίρα εκεί μέσα;… Αυτοί οι άνθρωποι με τους ήχους τους... Αν τραγουδούσα εγώ συνέχεια τον ίδιο μονότονο, κουραστικό, χωρίς μελωδία σκοπό, να δεις θα της άρεσε;...
Νύχτα καλή στον τζίτζιρα, νύχτα καλή και σε μας.
posted by mindstripper @ 8/05/2005 12:00:00 am
8 Comments:
Εμ βέβαια, έχεις φτιάξει μια ζούγκλα τσέπης και μετά απορείς που κατσικώθηκε ο τζίτζιρας :) Για το πρόβλημά σου του νερού η λύση είναι ένα αυτόματο σύστημα ποτίσματος που σε γενικές γραμμές είναι απλό στην εγκατάσταση, η πιο εύκολη λύση είναι στο Praktiker. Λυπάμαι που θα στο πω αλλά εκ πείρας για 3 εβδομάδες με μπουκάλια νερού τα φυτά δύσκολα θα τη βγάλουν καθαρή
Με τέτοια ζούγκλα πώς είσαι σίγουρη ότι μόνο ένα τζιτζίκι έχει κρυφτεί εκεί; ;-)
Μου θυμίσες το μπαλκόνι στο σπίτι μου...Εδώ οι ξενέρωτοι δεν έχουν τίποτα. Και πώς να έχουν να μου πεις; Αφού ούτε μπαλκόνια έχουν ούτε ήλιο...
Έχεις και τα δίκια σου...
Αυτή η τύπισα στη διαφήμιση της Φάντας που πίνει, παίρνει δύναμη ουρλιάζει και σταματάν τα υπέροχα τζιτζίκια, δεν είναι απαίσια;
ώστε σε σένα ήρθε ο τζίτζιρας που μου τραγούδαγε τόσες μέρες στο μπαλκόνι και ξαφνικά μου εξαφανίστηκε, ελπίζω να 'ναι σε καλή... γλάστρα... εμένα ήταν στον φίκο... ;)
Νick, είναι δύο τα μπαλκόνια μου (δεν θέλω συνειρμούς παρακαλώ πολύ) και τα λουλούδια δεν φαίνονται ότι είναι τόσα πολλά πανάθεμά τα. Αλλά είναι να μην ξεκινήσεις με δαύτα, μετά δεν σταματάς. Σαν την μπύρα ένα πράμα... ;)
Μετανάστη, μη μου βάζεις ιδέες τώρα και βγω με καμμιά μυγοσκοτώστρα στο μπαλκόνι... :P Τα έχω ζήσει τα δικά σου και τα θυμάμαι. Κουράγιο, κουράγιο... Θυμάμαι ότι από ένα σημείο και μετά, όλοι οι φοιτητές επάνω είχαμε κι από ένα φυτό στο δωμάτιό μας - μόνο μην με ρωτήσεις τί είδους γιατί δεν θα σου πω.
0 com, έως και ηλίθια θα μπορούσα να πω. ;)
Spirit, άστα αυτά! Επιστροφές μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου δεν γίνονται (καλή είναι η γλάστρα, να μην ανησυχείς). ;)
Αγαπητέ μου Max, είναι μεγάλη μου τιμή να με επισκεφθείτε και να σταθείτε έστω και για λίγο σε τούτο το μικρό-μικρό σημείο του ίντερνετ. Είδα ότι μου αφήσατε και άλλο ένα σχόλιο, το οποίο κατά κάποιον περίεργο στοιχειωμένο τρόπο, χάθηκε από τον blogger, αλλά όχι και από το mail μου.
Κι γι' αυτό, εγώ ευχαριστώ.
Πολύ.
To νυχτολούλουδο κρατάει ακόμα μυρωδιά και σε χαιρετά. Να είσαι καλά, όπου και νά 'σαι, ότι κι αν κάνεις. :-)
Ευχαριστώ.. λίγο αργά αλλά πώς μου ήρθε αυτή φλασιά και θυμήθηκα εκείνη την ωραία ιστορία με το τζιτζίκι και τα μηνύματά μας.
Νασαι καλά..
Καλοκαίρι πάλι συναντιόμαστε ε; Και σχεδόν τρία χρόνια μετά. Αέρας ο καιρός...
Τζιτζίκι φέτος δεν έχει, οι τζίτζικες στο μπαλκόνι μου θ' αργήσουν να ξανάρθουν έχω την εντύπωση. Όμως εξακολουθώ να χαμογελάω με σχόλια σαν τα δικά σου.
Σου στέλνω τα φιλιά μου και τις ευχές μου για μία όμορφη ζωή. Κάθε μέρα. :-)
Post a Comment
<< Home