Σαν παλιό σινεμά (όχι θερινό όμως)
Έκδοση Βου (μη εμπλουτισμένη αλλά διαβασμένη από παπά - κάναμεν ευχέλαιον)
Καταμεσήμερο Σαββάτου. Αφόρητη ζέστη. Ένας τζίτζικας που ακούω που και που στο μπαλκόνι, δεν βγάζει τσιμουδιά - να δεις που έσκασε τελικά. Παίρνω έναν φίλο (τον μοναδικό που είχε απομείνει στην Αθήνα για Σαββατοκύριακο) τηλέφωνο.
"Εγώ θα πάω να δω το Sin City, θα έρθεις;"
"Είσαι τρελή που δεν θα έρθω; Πες μου πού και δίνουμε ραντεβού μισή ώρα πριν, έξω από το σινεμά."
"Ωραία, 6 η ώρα ξεκινάει η ταινία στον *τάδε κινηματογράφο*, στην Αχαρνών. 5 και μισή απ' έξω."
"Τί;;; Δε θα πάμε σε θερινό;"
"Πας καλά; Τον Ντελ Τόρο θα βλέπω ή τις νυχτερίδες που θα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας; Ή μπας και θες να σου θυμήσω τί είχε γίνει την τελευταία φορα, τότε που προσγειώθηκε στο τραπέζι μας εκείνο το τέρας, η ιπτάμενη κόκκινη κατσαρίδα; Όχι δηλαδή, αν θες να σου το θυμήσω..."
"Καλά, καλά! Εντάξει! 5 και μισή απ' έξω!"
Δεν έχω κάτι με τους θερινούς κινηματογράφους. Αντιθέτως, αγαπώ πάρα πολύ την αίσθηση του ανοιχτού χώρου και των αστεριών της καλοκαιρινης νύχτας, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από ένα απαλό αεράκι να σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Αλλά μερικά είδη ταινιών, μου είναι απλά αδύνατον να τα δω σε αυτούς. Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη φορά που με είχαν καταφέρει κάτι φίλοι να πάμε σε θερινό για να δούμε το Μάτριξ το 2. Ένα η ταινία που ήτανε μάπα, δύο τα εφέ που ήταν ανύπαρκτα χωρίς τη σωστή υποστήριξη ήχου, τρία οι διπλανοί που είχαν κοντέψει να βγάλουν τα μάτια τους εκεί μπροστά μας, έδωσα ευχή και κατάρα στον εαυτό μου να μην ξαναπάω να δω περιπέτεια σε θερινό. Διότι μερικά πράγματα δεν γίνονται. Ι-μπο-σί-μπι-λε, πώς το λένε δηλαδή...
Φτάνει η ώρα 5 και μισή. Εγώ να έχω στηθεί απ' έξω από τις 5 και είκοσι. Την περίμενα από το χειμώνα αυτην την ταινία, είχα πρήξει πολύ κόσμο... Καταφθάνει ο φίλος, ρίχνει μία εξεταστική ματιά στον κινηματογράφο σαν να ήταν γκόμενα (από κάτω προς τα πάνω), ρίχνω κι εγώ μία προειδοποιητική ματιά στον ίδιο να μην βγάλει 'κιχ' (βλέμμα καρφί, στυλ Βιετκόνγκ) και μπαίνουμε μέσα.
Ερημιά στην είσοδο. Πάμε προς το ταμείο, βγάζουμε τα εισιτηριάκια μας, προχωρούμε προς την αίθουσα... παρατηρώ τεράστια νέκρα σε μπαρ και διαδρόμους. Κοιτάζω το ρολόι μου.
"Μπα, καλά έχουμε έρθει", απαντώ δυνατά στον εαυτό μου.
Θα μου πεις, Σαββατο απόγευμα, Ιούλιος μήνας με καύσωνα όξω, θα ήταν πολλοί οι ελαττωματικοί σαν και μας που θα ξεκινούσαν για σινεμά τέτοια ώρα;
"Τί λες πάλι;...", μου λέει ο φίλος μου. "Τέλος πάντων, μπες μέσα εσύ, πάω να επισκεφτώ την τουαλέτα του μαγαζιού κι έφτασα."
"Καλά, να σου πω, σε περίπτωση που σε πάρει η ώρα, θα κάθομαι τέρμα πίσω, ε;"
"Καλά, καλά, πήγαινε εσύ κι έφτασα."
Προχωρώ λίγο ακόμα, μπαίνω στην αίθουσα. Ρίχνω μία ματιά γύρω μου και κοκκαλώνω. Βλέπω καλά ή κάνουν πουλάκια τα ματάκια μου; Δεν είναι δυνατόν! Γυρίζω αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω, πίσω-μπρος... Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Κι όμως, είναι αλήθεια. Η ώρα είναι 6 παρά πέντε και η αίθουσα είναι παντελώς άδεια! Ψυχή! Τίποτα ντιπ, νιετ κόσμο στο κερκίντα!
Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου, ακούω τον εαυτό μου να βγάζει έναν απροσδιόριστο ήχο – διασταύρωση χαρούμενου μουγκρητού και πνιχτής τσιρίδας, ανεβαίνω όλον τον διάδρομο για να φτάσω στην γαλαρία χοροπηδώντας, πετάω σε ένα κάθισμα την τσάντα μου, απλώνω την κορμάρα μου σ' ένα άλλο, παρατάω και τα μπουκάλια με το νερό παραδίπλα και μένω έτσι, να χαζεύω το υπόλοιπο της αίθουσας απλωμένο στα πόδια μου, καθώς ο κινηματογράφος ήταν αμφιθεατρικά φτιαγμένος κι εγώ ήμουν 12 χρονών ξανά, επάνω στον εξώστη...
Ξαφνικά, την ψωνίζω. Ξαφνικά δεν είμαι εγώ, δεν είμαι καν παιδί, είμαι ο ο Έλβις, τότε που νοίκιαζα ολόκληρες αίθουσες στο Μέμφις για να δω μόνος μου μεταμεσονύχτιες προβολές ταινιών καράτε που γούσταρα. Τραβήχτε με κάποιος μια φωτογραφία, είμαι για εξώφυλλα, το αισθάνομαι, εγώ κι ο Ντι Κάπριος στον Τιτανικό. King of Rock 'n' Roll ο ένας, King of the World ο άλλος, Queen of Αχαρνών και Περιχώρων εγώ, ένας Fisher King μας έλειπε κιόλας (κι αν σκέφτεσαι να πεις κάτι, do not speak now or else you will hold your silense for ever θες δε θες...)
Κι εκείνη την ώρα της έκστασης, μπαίνει στην αίθουσα ο φίλος μου.
"Μ*λ*κ*!!! Μόνοι μας θα είμαστε; Μ*λ*κ*!!!"
(κοίτα να δεις που εγώ την ψώνισα, αλλά τελικά αυτός από τη συγκίνηση θα αρχίσει τα μπινελίκια...)
Και μετά αμέσως, κοιτώντας με:
"Πώς είσαι έτσι ρε;"
Συνειδητοποιώ ότι είμαι με το ένα πόδι απλωμένο προς την ανατολή και το άλλο προς τη δύση, ενώ το χέρι μου θα πρέπει να σχημάτιζε πολύ περίεργη γωνία με το υπόλοιπο σώμα μου καθώς είχε μείνει να αιωρείτο με κάποιον υπερφυσικό τρόπο πάνω από το κεφάλι μου (έκανα πατικούρα τα σχέδια στο ταβάνι). Για τη φάτσα μου τί να πω - ίδια ο many-many-mmmany-years Λασάρντ πρέπει να ήμουνα... Ο Έλβις κάνει ένα πουφ! και εξαφανίζεται πίσω από την κουρτίνα της σκηνής. Συμμαζεύομαι αμήχανη και τσαντισμένη.
"Ε, τί πώς είμαι; Δεν αφήνεις τις βλακείες λέω γω... Δεν πα' να πάρεις κανα ποπ-κορν να έχουμε να τρώμε;"
Το κόλπο έπιασε κι ο φίλος μου άρχισε αμέσως τη γκρίνια, ξεχνώντας το δικό μου ρεζιλίκι με τη στάση για-τα-μπάζα που είχα πάρει. Μπήκαν στην αίθουσα άλλοι δύο-τρεις συνάδελφοι (ελαττωματικοί κι αυτοί) και η ταινία ξεκίνησε. Ξεχάσαμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Μέχρι το τέλος της ταινίας, κόντεψα να ξεχάσω και τ' όνομά μου. Άρχισε η παρέλαση. Bruce Willis, Rutger Hauer, Clive Owen, Mickey Rourke, Benicio Del Toro, Elijah Wood. Πάρα πολύ ωραία, πολύ προσεγμένη παραγωγή. Δεν -έτυχε να- είμαι από τους fan του κόμικ και δεν ξέρω κατά πόσο πιστή ήταν η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, αλλά αυτό που είδα με κατενθουσίασε.
Είναι ένα μικρό θαύμα. Και το θεωρώ, κάθε φορά, μεγάλη τιμή για μένα. Όταν δηλαδή η τέχνη καταφέρνει να βρει εκείνη την έκφραση που της ταιριάζει κι εγώ έχω την τύχη να υπάρχω στον συγκεκριμένο χώρο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να την θαυμάσω και να την αποδεχτώ με τη θέρμη που της αξίζει. Μεγάλη υπόθεση...
Η "Αμαρτωλή Πόλη" κάποια στιγμή τελειώνει.
'Πέφτουν' και οι τίτλοι του τέλους. Τους βλέπουμε όλους, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Προσωπική μου ιδιοτροπία αυτό. Από μικρό παιδί, κάθομαι και χαζεύω τους τίτλους. Όταν πολλές φορές τους κόβουν τα αιμοχαρή για διαφημίσεις τηλεοπτικά κανάλια, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Γιατί οι τίτλοι του τέλους είναι μία προσωπική τελετουργία. Κι όχι μόνο επειδή έχω μάθει να το κάνω από σεβασμό προς όλους εκείνους που έχουν δουλέψει σκληρά γι αυτό...
Περιμένω πάντα –από μικρό παιδί- να κάνει την εμφάνισή του το Ελληνικό όνομα. Αν ψάξεις, θα το δεις στα σίγουρα ένα Ελληνικό όνομα να βρίσκεται κάπου εκεί.
Αυτή η ώρα των τίτλων πάλι, είναι η ώρα που χρειάζεται για να κατακαθίσουν μέσα μου τα συναισθήματα που μου έχει αφήσει το έργο.
Είναι το μεταβατικό στάδιο όπου επιστρέφω στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά μου.
Κι αυτή η μουσική των τίτλων, όσο μικρή χρονική διάρκεια και να έχει, είναι αυτή που βάζει τη σφραγίδα στη δημιουργία, στα όνειρα, στη διαστροφή, στη μιζέρια, στο βάθος, στην ψυχή του σκηνοθέτη, του ηθοποιού, του ίδιου μου του εαυτού.
Οι τίτλοι τελειώνουν.
Σιγή στον κινηματογράφο.
Ο φίλος μου κι εγώ αποχωρούμε ψιθυρίζοντας.
Elvis has left the building... ;)
posted by mindstripper @ 8/02/2005 01:24:00 pm
5 Comments:
elvis θέλω και γω να το δω αυτό το έργο αλλά όχι σε κλειστή αίθουσα... ;)
ωραία τα λες Μπλογκοφίλη,
μου έχει τύχει και εμένα να δω έργο σε άδεια αίθουσα!! έχεις δίκιο νιώθεις κάπως!! Βέβαια από την άλλη ότι ήχος και να ακουστεί ξέρεις οτι ή τον έχεις κάνει εσύ ή ο άλλος που είναι μαζί σου...οπότε θέλει την προσοχή του το θέμα!! ;-Ρ
My dear spirit, αφού δεν είσαι ιδιότροπος όπως εγώ σ' αυτό το θέμα, βεβαίως και να το δεις σε θερινό (αλλά να πάρεις κι ένα κατσαριδοκτόνο μαζί σου καλού κακού).
Μένι μένι μμμμένι κίσες,
δε κινγκ... :-PP
Blogarismenh ποιήτρια, αυτό δεν το είχα σκεφτεί! Γι αυτό λοιπόν πρέπει να πηγαίνουμε σε τέτοιου είδους προβολές με πολύ καλούς φίλους (με το συμπάθειο κιόλας, να κι αν μας παρεξηγήσουν, να κι αν δεν μας παρεξηγήσουν). ;-D
Κοιτα να δεις! και όταν εμφανίστηκε στη σκηνή ο Cardinal Roark είπα (μέσα μου, γιατί το σινεμά πο το είδα εγώ είχε πολύ κόσμο) μα ποιος είναι αυτός ο ηθοποιός με το τόσο ευγενικό και ιδιαίτερο βλέμμα; Που τον έχω ξαναδεί; Ποιός είναι; Δεν πήγε το μυαλό μου και δεν το είχα ψάξει μέχρι που διάβασα το κείμενό σου. Rutger Hauer! I've seen things... ω θέε μου! (μη βγάζετε συμπεράσματα, ε;) πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει αυτή η σκηνή!
Ελπίζω να τον ξαναδούμε κάπου, κάπως. Έχει μια ποιότητα και μια ευγένεια που σπάνια συναντάς. Αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια δεν τον έχουμε δει σε κάποιον ρόλο της προκοπής.
---
Έι! Μη δυσφημείτε τα θερινά τα σινεμά! Εγώ πολύ τις χαίρομαι τις νυχτεριδούλες όταν τις βλέπω να πετούν μπροστά από την οθόνη. Κατσαριδούλες δε μου έχουν τύχει (και δεν έχω πάει λίγες φορές). Μπορεί ο ήχος να μην είναι τόσο χαϊ, αλλά η συνολική αίσθηση για μένα είναι πολύ ανώτερη. Άσε που έχω συνδυάσει το θερινό σινεμά με τα μεγαλύτερα αριστουργήματα...
Εγώ να δεις που δεν ήξερα καν ότι έπαιζε στο Sin City ο συγκεκριμένος ηθοποιός... Έχεις απόλυτο δίκιο πάντως. Ήθελα κι εγώ τόσο πολύ να δω την κυριαρχία της ερμηνείας του για άλλη μία φορά, που η σύντομη παρουσία του στο Sin City με εκνεύρισε. Δεν είναι δυνατόν να δίνεις τέτοια χαρά στον θεατή και μετά να την παίρνεις σχεδόν αμέσως πίσω. Νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε με ένα βλέμμα που απορροφά σα μαύρη τρύπα ό,τι βρίσκει στο διάβα του. Κι επίσης πιστεύω ότι κανένας, μα κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει στο Bladerunner τον ρόλο και την τελευταία εκείνη σκηνή με τον τρόπο που την ερμήνευσε αυτός, χαράζοντάς την στο μυαλό μίας ολόκληρης γενιάς.
Αλλά μην με αποπαίρνετε για τα θερινά όμως... Αφού το διαχώρισα, δεν μπορώ (πλεόν) να βλέπω περιπέτειες σε αυτούς. Χάνουν το κόντραστ των χρωμάτων, χάνουν την ένταση, τη μεγαλοπρέπεια της μουσικής και τις ηχητικές παγίδες που είναι στημένες για τον θεατή (ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ύφους και της ατμόσφαιρας κάθε ταινίας).
Όπως ποτέ δεν θα άλλαζα την θερινή προβολή του Trainspotting ή της Γυναίκας του Ζυλ με οποιαδήποτε κλειστή αίθουσα, έτσι ακριβώς δεν θα το άντεχα να έβλεπα τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε ανοιχτό χώρο. Τί να κάνω...
Post a Comment
<< Home